Η Νάσια Κονιτοπούλου έδωσε συνέντευξη στο «Λοιπόν» και στην Ρενέ Σαραντινού και μίλησε για την απώλεια της μητέρας της που την σημάδεψε.

-Ο καιρός του εγκλεισμού, λόγω της πανδημίας, πώς πέρασε για σένα;

Ο πρώτος καιρός για όλους ήταν μια ευκαιρία να ξεκουραστούμε, να τακτοποιήσουμε εκκρεμότητες, αλλά από ένα σημείο και μετά, άρχισε να κουράζει ο εγκλεισμός, όπως κούρασε το άγχος και ο φόβος. Σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις, γιατί ήταν κάτι που με άγχωνε πάρα πολύ, επίσης με επηρέασε πολύ το γεγονός ότι “έχασα” τη μητέρα μου πέρσι τον Γενάρη, με τη οποία μέναμε μαζί από τότε που έκανα τον γιο μου, που τώρα είναι 25 χρονών.

Κάποιο χρονικό διάστημα, για 5-6 χρόνια, πήγε στο δικό της σπίτι, ώσπου μετά επέστρεψε σε μένα μέχρι που “έφυγε”. Τα τελευταία 10 χρόνια ήμασταν μαζί συνέχεια. Είχε τον δικό της χώρο στο σπίτι, την έβλεπα, της μιλούσα καθημερινά, ενώ τρώγαμε κάθε μεσημέρι μαζί.

“Έχασα” τη μητέρα μου από λοίμωξη του αναπνευστικού, είχε ΧΑΠ, μια πολύ σοβαρή πάθηση των πνευμόνων. Η απώλεια της μητέρας μου με επηρέασε αρνητικά, έπεσα ψυχολογικά.

“Έφυγε” στο νοσοκομείο και τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Αυτά είναι μέσα στη ζωή. Όσο κι αν προσπαθούσα να είμαι προετοιμασμένη για το γεγονός, δεν ήμουν τελικά, επηρέασε την ψυχολογία μου, έπειτα ήρθε η καραντίνα για τον κοροναϊό, το στρεσάρισμα, το άγχος να μην κολλήσουμε, μείναμε χωρίς δουλειά, χωρίς να ξέρουμε τι θα κάνουμε, τι θα γίνει η κλεισούρα…

-Πώς το αντιμετώπισες;

Έπαθα κατάθλιψη, επισκέφτηκα ψυχολόγο, έκανα κάποιες επισκέψεις, ακόμα πηγαίνω, όχι τόσο τακτικά, μια φορά τον μήνα ή κάθε 15 ημέρες. Είμαι σε καλό δρόμο, θεωρώ ότι είμαι καλύτερα. Τώρα ασχολούμαι με τη δουλειά μου, έχω στόχους.