Νιώθει πως έχει αναγεννηθεί και πατώντας δυνατά στα πόδια της, έχοντας τη στήριξη της νέας της δισκογραφικής εταιρείας G Music, η ανανεωμένη Νάσια Κονιτοπούλου είναι εδώ και πιο δυνατή από ποτέ. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για εκείνη, καθώς ο θάνατος της μητέρας της, το διαζύγιό της και το lockdown τη βύθισαν σε κατάθλιψη, που κατάφερε να ξεπεράσει με τη βοήθεια ψυχολόγου, ενώ μας μιλάει και για το «χαστούκι» που της έδωσε ο γιος της.

Νέα Νάσια, ανανεωμένη, νέα δισκογραφική εταιρεία, νέο τραγούδι. Τι έχει αλλάξει ριζικά στη ζωή σου;

Είναι, έτσι όπως τα είπες. Όλα καινούργια. Η καινούργια μου δισκογραφική εταιρεία, η G Music, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, πάνω που είχα αποφασίσει να κάνω μια νέα αρχή στην προσωπική μου ζωή αλλά και στην καριέρα μου. Νέο τραγούδι, άκρως καλοκαιρινό, με τίτλο «Στα νησιά», με μουσική Ιορδάνη Παύλου και στίχους Γιάννη Μαλλιά – πραγματικά είμαι χαρούμενη γι’ αυτό το κομμάτι. Είναι επίκαιρο και εκφράζει όλο τον κόσμο, που περιμένουν όλοι να κάνουμε εξόρμηση «Στα νησιά».

Ποιο ήταν το πιο ακραίο που βίωσες την περίοδο της βαριάς κατάθλιψης;

Ήταν τα Χριστούγεννα, που παρακάλεσα το γιο μου να έρθει να στολίσουμε το δέντρο, σε μια προσπάθειά μου να νιώσω λίγο καλύτερα. Γιατί τριγυρνούσα στο σπίτι σαν άρρωστη, με τις πιτζάμες όλη μέρα, αχτένιστη, άβαφτη και «μου έβαλε χέρι» ο γιος μου. Μου λέει τότε «θα έρθω, να φτιάξουμε το δέντρο, αλλά γίνε πρώτα άνθρωπος. Είσαι άρρωστη» μου λέει, «χωρίς να έχεις ουσιαστικά κάτι». Με παρότρυνε να ξαναφτιαχτώ και μετά να φτιάξουμε το δέντρο. Τα λόγια του λειτούργησαν σαν φάρμακο εκείνη τη στιγμή, γιατί συνειδητοποίησα πως πραγματικά δεν έχω κάτι, αλλά είμαι όντως σαν άρρωστη. Με ταρακούνησε το παιδί με αυτά που μου είπε και από εκεί και πέρα πήρα την απόφαση και πήγα σε ψυχολόγο!

Σε τι φάση είσαι τώρα, με την ψυχοθεραπεία που κάνεις;

Πηγαίνω ακόμα, αλλά πιο αραιά. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, αλλά ακόμα φοβάμαι να πω ότι είμαι εκατό τοις εκατό καλά. Πρέπει να βγω τελείως από το τούνελ της μοναξιάς. Μόνο τότε θα γίνω εντελώς καλά. Είμαι στο σωστό δρόμο πάντως.

Πόσο δύσκολο ήταν το lockdown και πόσο σε επηρέασε οικονομικά;
Πολύ δύσκολο, γιατί ήρθε λίγο μετά το θάνατο της μητέρας μου. Ο εγκλεισμός ήταν για εμένα σαν τιμωρία ένα πράγμα. Γιατί ενώ είχα το πρόβλημα με το χαμό της μητέρας μου, δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να το ξεπεράσω, είτε μέσω της δουλειάς είτε με το να συναντάω φίλους, να βγαίνω κ.τ.λ. Και οικονομικά ήταν πολύ δύσκολα. Δεν υπήρχε απόθεμα, για να πούμε «τώρα θα φάμε από τα έτοιμα». Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, πολύ δύσκολα. Γι’ αυτό και κάποιες φορές σκέφτηκα να πουλήσω και το σπίτι μου στη Βαρυμπόμπη ή κάποια άλλη ακίνητη περιουσία. Ευτυχώς, δεν έγινε, γιατί τη βολέψαμε με τα επιδόματα, κάτι με τα συγγενικά δικαιώματα, με τα πνευματικά δικαιώματα, και κάτι έγινε. Θέλω να πιστεύω ότι από εδώ και πέρα όλα θα πάνε καλά.

Πώς κατάλαβες πως είχες κατάθλιψη;

Καταρχήν ξεκίνησα να έχω ψυχοσωματικά συμπτώματα, ταχυπαλμίες, να μου ανεβαίνει η πίεση, να με πονάει το στομάχι, το έντερό μου και άλλα πολλά, που δεν υπήρχε παθολογική αιτία, αλλά ήταν ξεσπάσματα του οργανισμού, που διαμαρτυρόταν η ψυχή, μέσω του σώματος.

Υπήρχαν κόντρες με άλλον Κονιτόπουλο; Είστε πολλοί μουσικοί στην οικογένεια...
Ναι, μεγάλος ανταγωνισμός. Ήμασταν σε διαφορετικές εταιρείες ο καθένας, η κάθε εταιρεία προσπαθούσε να σπρώξει τον δικό της Κονιτόπουλο. Και αυτό το Κονιτοπούλου, τέλος πάντων, έγινε σεντόνι που ξεχείλωσε, έγινε καραμέλα. Το θέμα είναι ότι η μόνη Κονιτοπούλου, νεωτέρας γενιάς, ήμουν εγώ...

Ποιο είναι το πιο τραυματικό γεγονός που σου έχει συμβεί;

Η ληστεία στο σπίτι μου. Έγινε πριν από δύο χρόνια. Ήταν τότε που ήταν η μητέρα μου στο νοσοκομείο και λείπαμε όλοι και όταν γύρισα ένα βράδυ, πόρτα δεν υπήρχε. Ήταν κάτι σαν «βιασμός» όλο αυτό, να λεηλατούν τον προσωπικό σου χώρο. Και φυσικά, από τότε έχουμε λάβει τα μέτρα μας... Αλλά αυτό που βίωσες είναι τόσο άσχημο, που σου μένει. Είναι τραύμα. Δηλαδή από τότε δεν έχω ξανανιώσει άνετα στο σπίτι μου.

Το πιο ακραίο που σου έχει συμβεί πάνω στη δουλειά;

Η σύλληψή μου στην Αμερική. Είχαμε πάει σαν καλεσμένοι εγώ και άλλοι δύο συνάδελφοι, για να τραγουδήσουμε σε ένα γλέντι για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, θα μας έκαναν τα έξοδα, πέντε μέρες διαμονή και δεν θα πληρωνόμασταν και λέω «ας πάω διακοπές». Το κακό ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι διαφήμισαν το event, κάτι που το είδαν οι αμερικανικές Αρχές και σου λέει «εσύ έρχεσαι στη χώρα για δουλειά και όχι τουρίστας». Και μας πιάσανε στο αεροδρόμιο, μας έβαλαν σε κελί, κρατητήριο, έκατσα εκεί μέσα 22 ώρες, μαζί με άλλες τέσσερις διαφορετικών εθνικοτήτων γυναίκες. Ήταν πραγματικά σοκαριστικό.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα On Time