Νίκος Ψαρράς: Η μετριότητα στην τέχνη είναι ό,τι πιο επώδυνο μπορεί να υπάρξει
Σύμφωνα με τον ίδιο, κάθε ρόλος είναι κι από ένα καινούριο στοίχημα κι ο ηθοποιός ποτέ δεν γνωρίζει εάν θα τα καταφέρει.
Στον καναπέ της Ελένης Μενεγάκη βρέθηκε ο Νίκος Ψαρράς σήμερα το μεσημέρι.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε στο MEGA για την προσωπική κι επαγγελματική του πορεία, την επιστροφή του στις «Άγριες Μέλισσες», αλλά και την επιτυχία που σημείωσε η «Αγάπη Παράνομη» στην ΕΡΤ1, ενώ αναφέρθηκε και στη βία.
Για την τελευταία του δουλειά
Ο Νίκος Ψαρράς μίλησε για τον Στάθη Θεριανό, τον ρόλο που υποδύεται στη σειρά.
«Ο άνθρωπος αυτός ένιωσε κάτι πρωτόγνωρο. Δεν υπήρχε η πολυτέλεια εκείνη την εποχή να πεις τελείωσε ο έρωτάς μου μαζί σου, σε χωρίζω και συνεχίζω τη ζωή μου. Ήταν αδιανόητο!», είπε κι έπειτα συμπλήρωσε: «Η βία είναι διαχρονική κι αυτό είναι λυπηρό. Στα χωριά έπρεπε να μείνει μέσα στο σπίτι, έλεγαν “μη φωνάζεις, θα μας ακούσει η γειτονιά”. Το ότι μιλάει ο κόσμος είναι μεγάλο εύσημο και κατόρθωμα. Δεν μπορεί να υπάρχει βία και να είσαι αποδοτικός. Ο κόσμος πια βγαίνει και μιλά, κι αυτό είναι ευχής έργον».
Για την επιστροφή στις… Άγριες Μέλισσες
Δεν δίστασε μάλιστα να αναφερθεί και στην επιστροφή του στις «Άγριες Μέλισσες», μιας κι ο Σταμάτης επιστρέφει στο Διαφάνι έτοιμος να δημιουργήσει καινούργιες ιστορίες και ανατροπές. «Πολύ χάρηκα. Είναι σαν να ξαναγύρισα στο χωριό μου. Έτσι αισθάνομαι. Πολύ χάρηκα γιατί οι περισσότεροι είναι φίλοι χρόνων και γιατί όλα τα παιδιά εκεί έχουν δημιουργήσει μια ωραία παρέα» εκμυστηρεύτηκε ο Νίκος Ψαρράς.
«Η μετριότητα στην τέχνη είναι ότι πιο επώδυνο μπορεί να υπάρξει»
Παράλληλα ο Νίκος Ψαρράς πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αμαντέους» στον ρόλο του Αντόνιο Σαλιέρι. Το θεατρικό έργο περιστρέφεται γύρω από έναν μύθο του 19ου αιώνα που υποστήριζε ότι ο Μότσαρ δολοφονήθηκε από τον Σαλιέρι.
«Ο Σαλιέρι πιστεύει ότι είναι η φωνή του Θεού, αλλά όταν ακούει την συμφωνία του Μότσαρτ καταλαβαίνει ότι η συμφωνία έχει γίνει με άλλον… Όταν πέθανε ο Μότσαρτ κυκλοφόρησε η φήμη ότι τον δηλητηρίασε ο Σαλιέρι. Δεν αποδείχτηκε ποτέ, ξεχάστηκε και ο Αλεξάντερ Πούσκιν το επανέφερε».
«Η μετριότητα στην τέχνη, όταν τη ξέρεις, είναι ότι πιο επώδυνο μπορεί να υπάρξει. Τι θέλουμε όλοι; Να είμαστε στην πρώτη γραμμή, να είμαστε πρωταγωνιστές, να παίζουμε μεγάλους ρόλους… Όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι μέτριος είναι πολύ επώδυνο», είπε.
Ο ηθοποιός τόνισε πως ο χώρος που ανεβαίνει μία παράσταση είναι εξαιρετικά σημαντικός και χαρακτήρισε ως δώρο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: «Το θέατρο είναι υπέροχο, είναι ένα κόσμημα για τον Πειραιά», είπε.
Σύμφωνα με τον ίδιο, κάθε ρόλος είναι κι από ένα καινούριο στοίχημα κι ο ηθοποιός ποτέ δεν γνωρίζει εάν θα τα καταφέρει.
«Ο Πήτερ Σάφερ έγραψε οχτώ φορές το έργο. Η τελική γραφή που υπάρχει είναι με τις τελικές διορθώσεις. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο, από σύλληψη, σύνταξη, το πως είναι οι χαρακτήρες. Μας γοητεύουν όλους μας αυτές οι περσόνες γιατί ήταν πολύ ταλαντούχα και βασανισμένα άτομα».
«Μπορεί να μην αγαπάς την κλασική μουσική, αλλά αγαπάς τον άνθρωπο. Το έργο μιλάει πιο πολύ για το πως ένας άνθρωπος πρέπει να αποδέχεται το ωραίο και το ταλαντούχο, παρά να το καταστρέφει».
