Είναι ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Aγιο Παΐσιο στη νέα σειρά του Mega, η οποία αγαπήθηκε από το πρώτο επεισόδιο, σημειώνοντας υψηλά ποσοστά τηλεθέασης. Ο Προκόπης Αγαθοκλέους είναι ο τηλεοπτικός Aγιος Παΐσιος και έχει καταφέρει να ξεχωρίσει για το ταλέντο του στην υποκριτική. Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, κατάγεται από τη Λεμεσό και ζει στη Λευκωσία. Εκανε το ντεμπούτο του στην υποκριτική το 2007. 

Είναι παντρεμένος με την επίσης  ηθοποιό Μαρίνα Μανδρή, με την οποία έχει αποκτήσει δύο παιδιά. Σε μια συνέντευξη-εξομολόγηση, μιλά στο «S» και την δημοσιογράφο Σπυριδούλα Τριάντου για την εμπειρία των γυρισμάτων, ενώ αποκαλύπτει και πτυχές της ζωής του που δεν γνωρίζαμε. 

Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που νιώσατε όταν σας έγινε η πρόταση να υποδυθείτε τον Aγιο Παΐσιο; 

Ενιωσα αρχικά μεγάλο ενθουσιασμό και τεράστιο ενδιαφέρον να προσεγγίσει κανείς υποκριτικά μια τέτοια προσωπικότητα. Παράλληλα όμως ένιωσα φόβο και ανησυχία για το εάν θα κατάφερνα τελικά να αποδώσω το μέγεθος ενός σύγχρονου αγίου, που λατρεύτηκε και λατρεύεται σε πολύ μεγάλο εύρος. 

Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων; 

Πιστεύω, ερμηνευτικά, η σκηνή της θεοπτίας που είχε ο Αρσένιος σε νεαρή ηλικία και, πρακτικά, η σκηνή όπου σε μισό μέτρο χιόνι ο Αρσένιος με άλλους στρατιώτες ψάχνουν ένα χαλασμένο καλώδιο, εξαιτίας του οποίου είχαν χάσει κάθε επαφή με το τάγμα. Η σκηνή αυτή γυρίστηκε βράδυ, στους μείον δύο βαθμούς, μέσα στο χιόνι. 

1__1_

 

Θα μπορούσε να υπηρετήσει το ίδιο καλά τον ρόλο ένας ηθοποιός που δεν είναι χριστιανός; 

Δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για έναν ηθοποιό να πρεσβεύει ή να είναι αυτό που υποδύεται. Διαφορετικά, θα παίρναμε έναν μοναχό για να κάνει τον μοναχό, έναν βασιλιά να κάνει τον βασιλιά και ούτω καθεξής. Είναι, όμως, απαραίτητη και αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση ο ηθοποιός να γνωρίζει πολύ καλά τι υποδύεται και σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και τη δημιουργική ομάδα να προσπαθεί να φτάσει στο επιθυμητό για όλους αποτέλεσμα. 

Πώς νιώσατε όταν ξεκινήσατε να διαβάζετε το σενάριο; 

Κατά την επαφή μου με το σενάριο του Γιώργου Τσιάκκα, αλλά και κατά τη μελέτη μου για το πώς αυτό θα αποδοθεί, ήταν πολλές οι στιγμές που ένιωθα ψυχική και πνευματική ανάταση, συγκίνηση και μεγάλη ηρεμία, καθώς κλεινόμουν με τις ώρες στο γραφείο μελετώντας και πλέκοντας κομποσκοίνι. 

Πόσο σας ανησυχούν ή σας προβληματίζουν τα όσα αποκαλύφθηκαν στον χώρο του θεάτρου και αφορούν ανάρμοστες συμπεριφορές; 

Οσα αποκαλύφθηκαν καλώς αποκαλύφθηκαν. Συμπεριφορές που δύνανται να προσβάλουν ή να κακοποιήσουν άτομα με οποιονδήποτε τρόπο είναι καταδικαστέες από κάθε άποψη και δεν χωράνε πουθενά, πόσω μάλλον σε χώρους όπου προάγεται ο πολιτισμός. Εύχομαι κάθε αποκάλυψη, από όποιον χώρο και αν προέρχεται ή θα προέλθει, να αποτελέσει το εφαλτήριο για την οριστική εξάλειψη τέτοιων συμπεριφορών και χαίρομαι που παρατηρώ ότι αυτό συμβαίνει. 























Αναφερθήκατε πρόσφατα στις ταμπέλες που βάζει η κοινωνία. Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο; 


Ο διαχωρισμός των ανθρώπων, φυσικά. Θέλω τα παιδιά μου αυτό να καταφέρουν να το αποβάλουν και να το διαχειριστούν με τρόπο που να ξεχωρίζουν την ανθρωπιά και την καλοσύνη και όχι το χρώμα, το φύλο, την εθνικότητα ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. 

Πέρυσι το καλοκαίρι ζήσατε δραματικές στιγμές με τη φονική πυρκαγιά στην Κύπρο, η οποία ξεκίνησε από τον τόπο όπου μεγαλώσατε... 

Πράγματι, από το χωριό μου, τον Αρακαπά, στην ορεινή Λεμεσό, ξεκίνησε η μεγαλύτερη σε έκταση πυρκαγιά από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κινδύνευσαν οι γονείς μου, συγγενείς, συγχωριανοί και φίλοι μου. Ο πατέρας μου, δε, έπεσε στη φωτιά προκειμένου να σώσει το σπίτι μας και ευτυχώς τα κατάφερε. Ηταν μια πολύ δύσκολη μέρα, που κατάφερε να ανοίξει μια μεγάλη πληγή και, επειδή τώρα ζω στη Λευκωσία, ήμουν εντελώς ανήμπορος να κάνω το παραμικρό για να βοηθήσω. Οι δρόμοι είχαν κλείσει και εγώ έφευγα για παράσταση. Ενιωθα σαν λιοντάρι σε κλουβί, δεν ήξερα τι να κάνω, ώσπου το αποδέχτηκα και σκέφτηκα ότι τουλάχιστον ο κόσμος είναι καλά. Υστερα ακούσαμε τους τέσσερις θανάτους των μεταναστών που αναζήτησαν στην Κύπρο μια καλύτερη ζωή. Τραγικό από κάθε άποψη. Εύχομαι να μη ζήσει κανείς ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. 















Πόσο σας επηρεάζουν τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο τον τελευταίο καιρό; Είστε από εκείνους που βλέπουν μισογεμάτο το ποτήρι; Πιστεύετε σε ένα καλύτερο αύριο; 

Αυτό που γίνεται τώρα στον κόσμο είναι αυτό που γινόταν πάντα: πόλεμοι, λοιμοί, επιδημίες, φτώχεια, προσφυγιά. Ετσι είναι γραμμένη η ιστορία του κόσμου, δυστυχώς, αυτά είναι τα βασικά της κεφάλαια και γύρω από αυτά κινούμαστε συνεχώς. Εμάς μας κακοφάνηκε λίγο, επειδή είναι τώρα μερικές δεκαετίες που ζήσαμε, ας πούμε, ειρηνικά, όμως όσο πιο πίσω πάει κανείς στον χρόνο, παρατηρεί εύκολα τον φαύλο κύκλο που μόλις ανέφερα. Αυτό για την πολιτισμική μας εξέλιξη είναι αποκαρδιωτικό. Οπότε, ούτε μένω απαθής, αλλά ούτε πέφτω και από τα σύννεφα μπροστά στην επιδημία ή τον πόλεμο, επειδή, πολύ απλά, παρατηρώ ότι αυτά «καλλιεργούνται». Απλώς, κάποια στιγμή εκδηλώνονται. Οπότε προσωπικά εύχομαι, προσεύχομαι και αγωνίζομαι για την ειρήνη και ελπίζω ότι τα παιδιά μου θα ζήσουν καλύτερες ημέρες.

















*Δημοσειύτηκε στο Secret της Εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 19 Μαρτίου