Λεωνίδας Κακούρης στα Παραπολιτικά: Αντιμετωπίζω τον θάνατο με ψυχρό αίμα
Ο αγαπηµένος «κακός» της ελληνικής TV, µιλά στο «S» για τις απώλειες που τον σηµάδεψαν και τη ζωή του
Δεν αντέχει τον κυνισµό, δεν του αρέσει να µιλά για τον εαυτό του, ενώ ως πατέρας και ως σύζυγος δεν έχει καµία σχέση µε τον «∆ούκα».
Ο Λεωνίδας Κακούρης έγινε ηθοποιός γιατί ψάχνει την αλήθεια και, όπως λέει, ακόµα και σήµερα δεν σταµατά να µαθαίνει. Θέλει να εξελίσσεται, δεν του αρέσει να δίνει συµβουλές και ρουφάει τη ζωή µέχρι το µεδούλι.
Ο χαρισµατικός ηθοποιός έχει µπει στις καρδιές των τηλεθεατών, παρότι ερµηνεύει τον κακό στο σίριαλ του ANT1 «Αγριες µέλισσες». Ο ίδιος δεν µοιάζει καθόλου µε τον ∆ούκα Σεβαστό, καθώς είναι ευγενής, γλυκός, ένας gentleman, που σέβεται τις γυναίκες. Οταν τον κοιτάς, σου µεταδίδει µια αύρα επιβλητικού ανθρώπου, λόγω της εµφάνισής του, όµως αυτό που πάνω από όλα τον κάνει να φαίνεται σίγουρος για τα βήµατά του είναι η καθαρή του σκέψη. Η πρώτη του δουλειά ως ηθοποιού, το 1987, ήταν στην παιδική σειρά της ΕΡΤ «Του κουτιού τα παραµύθια».
Σήµερα, ο Λεωνίδας Κακούρης, που, εκτός από το υποκριτικό του ταλέντο, ξεχωρίζει και για την αισθαντική φωνή του, διαβάζει παραµύθια για παιδιά, όπως την περίοδο της καραντίνας, για λογαριασµό του ΑΝΤ1, ενώ «ντύνει» µε τη φωνή του πολλά διαφηµιστικά.
O γνωστός ηθοποιός έχει έναν µοναδικό τρόπο να δίνει µια πιο ανθρώπινη διάσταση ακόµη και στους πιο σκληρούς χαρακτήρες. Πώς το καταφέρνει αυτό; «Είναι απλό. Αυτοί βάζουν τη σκληρότητα κι εγώ τον άνθρωπο», δηλώνει στο «Secret», ενώ για το αν τον έχει κουράσει ο ρόλος του σκληρού ∆ούκα παραδέχεται πως «κάποιες φορές ναι, κυρίως όταν ασχολείται µε τα οικονοµικά. Πολλά λόγια».
Όπως αποκαλύπτει, τον ζορίζουν περισσότερο «οι σκηνές που έχουν κόσµο, όπως τραπεζώµατα, δεξιώσεις και γάµοι, πράγµα που σηµαίνει πολλές ώρες αναµονή».
ΜΟΝΑ∆ΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Αξίζει να σηµειωθεί ότι η ταινία «Σµύρνη µου αγαπηµένη» ήταν µια µοναδική εµπειρία για τον ίδιο.
«Ξεχωρίζω όλους όσοι γνώρισα σε αυτή την καλοκαιρινή περιπέτεια - και ήταν πάρα πολλοί. Επίσης, τα υπέροχα µέρη όπου ταξιδέψαµε, τα ασύλληπτα σκηνικά και, φυσικά, την ενασχόλησή µας µε ένα τόσο τραυµατικό κοµµάτι της Ελληνικής Ιστορίας… Το λατρεύω το σινεµά. Καταλαµβάνει µεγάλο χώρο, που θα ήθελα να γεµίσει µε περισσότερες ταινίες», εξοµολογείται.
O Λεωνίδας Κακούρης έχει µιλήσει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στο παρελθόν. Πόσο σηµαντικό ρόλο έπαιξαν σε αυτό που είναι σήµερα; «Οπως σε όλους τους ανθρώπους, σηµαντικότατο. Είναι τα “µπετά της οικοδοµής”», τονίζει.
Συνεργασίες, πολλές, διαφορετικές και µε προσωπικότητες που άλλοτε του ταίριαζαν και άλλοτε όχι. Αδικήθηκε; Απογοητεύτηκε; «Όσες έφτασαν σε αδιέξοδο έληξαν νωρίς. Φυσικά, έχουν συµβεί και δυσάρεστα, αλλά όλα είναι µέσα στο παιχνίδι της ζωής», λέει.
Αρκετοί νέοι ηθοποιοί τον έχουν ως πρότυπο. Ο ίδιος όµως δεν συνηθίζει να δίνει συµβουλές, αφού, όπως λέει, «ακόµα ακούω». Πόσο τον έχει επηρεάσει η σηµερινή κατάσταση µε τον πόλεµο στην Ουκρανία και τους χιλιάδες πρόσφυγες να αναζητούν ένα καλύτερο αύριο;
«Βλέποντας όλον αυτόν τον κόσµο να ξεριζώνεται από την πατρίδα του, ραγίζει η καρδιά µου. Φυσικά και µε επηρεάζει. Ηµασταν καταδικασµένοι ως γενιά να τα ζήσουµε όλα µαζί στο τέλος: ∆ίδυµοι Πύργοι, οικονοµική κρίση, πανδηµία και εσχάτως πόλεµος», εξηγεί.
ΠΑΙ∆Ι ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Την κατάθλιψη την έχει αφήσει πίσω και σηµειώνει: «Πάντα υπάρχουν λόγοι να σου χτυπήσει την πόρτα. Αλλά ξέρει… ότι έχεις τον νου σου. ∆εν πρόκειται να σε αιφνιδιάσει». Παιδί µεταναστών (οι γονείς του δούλευαν σε εργοστάσιο στη Γερµανία), σε ηλικία δύο ετών γύρισε στο Αγρίνιο, στο χωριό του πατέρα του, και έµεινε σε συγγενείς. Σε µικρή ηλικία έχασε την αδερφή του και αργότερα τον πατέρα του. Ο θάνατος όµως δεν τον τροµάζει. «Ισως το γεγονός αυτό να µε έκανε να τον αντιµετωπίζω µε ψυχρό αίµα», λέει.
Τον έχει επηρεάσει στο παρελθόν κάποιο προσωπικό του δράµα την ώρα που πρέπει να υποδυθεί έναν ρόλο;
«Οχι. ∆εν δουλεύω έτσι. Η παρατήρηση των ανθρώπινων συµπεριφορών είναι το βασικό µου εργαλείο. Από µικρό παιδί προσπαθούσα να ερµηνεύσω τους ανθρώπους. Τις στάσεις, τη γλώσσα του σώµατος, τα πρόσωπα και τα προσωπεία... Βρίσκεις τα κλειδιά του ρόλου και ανοίγεις τα δωµάτια του εσώτερου εαυτού.
Για παράδειγµα, πίσω από τον σκληρό ∆ούκα κρύβεται ένα συναισθηµατικά ανάπηρο παιδί, που επιζητούσε την επιβεβαίωση από τον πατέρα του. Αφού δεν την έλαβε, µεγαλώνοντας και σκληραίνοντας την επέβαλε», εξηγεί.
Τα επόµενα βήµατά του δεν τα σχεδιάζει, ρόλους δεν έχει ζηλέψει.
«∆εν έχω απωθηµένα. Ρόλοι υπάρχουν πολλοί. Οι ωραίες συνεργασίες όµως είναι αυτές που προχωρούν τα πράγµατα», καταλήγει.
