Σαράντα εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 και ο Κώστας Αρζόγλου περιέγραψε πώς έζησε τη νύχτα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Και θυμήθηκε πως, κάποτε, τον συνέλαβαν πάνω στη σκηνή.

Καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον την μεσημβρίαν» στην ΕΡΤ, ο Κώστα Αρζόγλου μίλησε για τη νύχτα του Πολυτεχνείου και πώς κατέληξε στον βίαιο ξυλοδαρμό του.

«Κάναμε πρόβα σε ένα ξυλουργείο και ακούστηκε από την προηγούμενη μέρα ότι μαζεύεται κόσμος στο Πολυτεχνείο. Πήγαμε εκεί, φωνάζαμε, αλλά ήμουν άπραγος. Κάποιος δίπλα μου μού λέει "Φύγε τώρα! Τρέχα!". Δίπλα ήταν κάτι άλλοι τύποι που δεν έκαναν μπαμ, μια χαρά φαίνονταν, φώναζαν κι αυτοί μαζί μας. Μόνο που κρατούσαν εφημερίδες και μέσα στις εφημερίδες έκρυβαν κλομπ. Άρχισα να τρέχω, δεν ήξερα και κάπου στη Βησσαρίωνος με στρίμωξαν και έφαγα το ξύλο της χρονιάς μου», διηγήθηκε ο Κώστας Αρζόγλου.

«Επί 7 χρόνια αναρωτιέμαι αυτά τα 10 εκατομμύρια Έλληνες τι έκαναν. Ήταν αναξιοπρεπές να περπατάς στο πεζοδρόμιο και να σου ζητάνε ταυτότητα, να πρέπει να την έχεις πάντα πρόχειρη στο τσεπάκι και να τη δείχνεις. Και ακόμα πιο αναξιοπρεπές ήταν να σε κυβερνούν δευτεράντζες», σχολίασε.

Έφαγα χαστούκια από τον Μάλλιο

Ο Κώστας Αρζόγλου θυμήθηκε και την ημέρα που τον συνέλαβαν πάνω στη σκηνή και κατέληξε στη φυλακή και την απομόνωση.

«Παίζαμε στο θέατρο Αθηνά τον Πινόκιο, η χούντα έκανε προληπτικές συλλήψεις, γιατί πλησίαζε η 21η Απριλίου και φοβούνταν μήπως γίνει κάτι. Άρχισαν να με ψάχνουν από τις 19. Είχαν πληροφορίες για μένα ήδη από τότε που παίζαμε την "Ιστορία του Αλή Ρέτζο" ότι οι αντιστασιακοί αντάλλασσαν σημειώματα στα σκοτάδια.

Πήγα σε μία φίλη μου, της χτύπησα το παντζούρι στις 3 τα ξημερώματα και μπήκα απ’ το παράθυρο. Στις 5 ακούμε ξαφνικά βήματα στην αυλή, είχαν περικυκλώσει το σπίτι. Έφυγα από την πόρτα της κουζίνας, πήδηξα κάτι μάντρες και ξέφυγα.

Αφού πέρασε η 21η Απριλίου, παίρνω τηλέφωνο την Ξένια (Καλογεροπούλου) και της λέω: παίζουμε. Και μόλις παίξαμε, στη μέση της σκηνής, ανεβαίνουν οι Ασφαλίτες, με συλλαμβάνουν. Ο Γιάννης Φέρτης μου φέρνει μία κουβέρτα, με βάζουν σε μία μαύρη wolseley και με πηγαίνουν στη Μεσογείων. Και εκεί απομόνωση. Ήταν ανήκουστο αυτό το πράγμα».

«Όχι βασανιστήρια, κάτι χαστούκια έφαγα από τον Μάλλιο. Έκατσα εκεί κανένα 10ήμερο», συμπλήρωσε.