«Όταν ξεκίνησα στον χώρο της υποκριτικής πίστευα πως θα φτάσω μέχρι το πουθενά. Όταν ξεκίνησα δίπλα στην Αλίκη (Βουγιουκλάκη) είχα μία άνεση γιατί δεν θεωρούσα πως θα πάθω κάτι και να με έδιωχνε» περιέγραψε χαρακτηριστικά ερωτώμενη για το πώς φανταζόταν την πορεία της όταν έκανε τα πρώτα της βήματα.

Σημείωσε πως η επιτυχία που άρχισε να σημειώνει ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτό που περίμενε.

«Από τον δεύτερο χρόνο δουλειάς υπήρξα συνθιασάρχης και έπειτα έγινα θιασάρχης. Πολλοί συνάδερφοι νομίζουν πως ο θιασάρχης είναι τίτλος, δεν είναι, μπελάς είναι. Πρέπει να ξέρεις να διαλέγεις έργα ή να τα γράφεις, να ξέρεις να σκηνοθετείς ή να διαλέγεις πολύ καλό σκηνοθέτη, να διαλέγεις καλό θίασο και να τον κρατάς σε ηρεμία» είπε η ίδια.

«Το “καλός επιχειρηματίας” στο θέατρο δεν υπάρχει. Το θέατρο δεν είναι μπουτίκ για να πεις ότι θα φέρω ένα καλό προϊόν και θα πουλήσει. Αυτό που υπάρχει στο θέατρο είναι η επαφή, πρέπει να αισθάνεσαι το κοινό. Εγώ εάν έχω ένα ταλέντο επιχειρηματικό, είναι πως όταν έκανα το musical ήξερα πως ο κόσμος είναι σε μια χαρούμενη διάθεση που είχε να ξοδέψει και που ήθελε να πάει και στο “περιττό”» συμπλήρωσε.

Με το πέρασμα των χρόνων, όπως εξήγησε, κατάλαβε πως το κοινό είχε ανάγκη να δει κάτι το ουσιαστικό, κάτι το οποίο την καθοδήγησε.

«Eίμαι σαν στο σπίτι μου όταν είμαι πάνω στη σκηνή»

«Δεν έχω νιώσει ποτέ φόβο πάνω στην σκηνή για το ποιος είναι από κάτω, νιώθω μία μεγάλη αγκαλιά. Οι άνθρωποι έχουν έρθει για να περάσουν καλά και όχι ως εχθροί μας και εάν δεν περάσουν καλά φταίμε εμείς. Βγαίνω οπότε με μία χαρά, είμαι σαν στο σπίτι μου όταν είμαι πάνω στη σκηνή» προσέθεσε.

Ερωτώμενη για τα ταξίδια στο εξωτερικό παρέα με την ταινία της «Σμύρνη μου, αγαπημένη» είπε: «Όταν ξεκίνησαν τα ταξίδια, το πίστευα μόνο εγώ…πίστευα πως είναι ένα θέμα τόσο συγκλονιστικό που όπου και να παιχτεί, θα το δουν χίλιοι άνθρωποι και θα μιλήσουν για αυτό σε άλλους τρεις χιλιάδες. Στις προβολές είδα πως οι αντιδράσεις του κόσμου, είτε ήταν Έλληνες, είτε Βέλγοι, είτε Γάλλοι ήταν ίδιες».

Οι αντιδράσεις των Τούρκων για την «Σμύρνη μου, αγαπημένη»

Μιλώντας για την αντίδραση των Τούρκων ανέφερε αρχικά πως οι Τούρκοι που κατοικούσαν στο Βερολίνο βρήκαν την ταινία πολύ αντικειμενική κάτι όμως που δεν συνέβη με τους Τούρκους στην Τουρκία.

«Μία ημέρα πριν φύγω για Αμερική… βλέπω στις ειδήσεις την εφημερίδα «Χουριέτ» με εμένα πρωτοσέλιδο και τους ηθοποιούς με μία ελληνική σημαία και να γράφουν πως κάνουμε προπαγάνδα. Πήρα τον Μπουράκ  (Χακί) και μου είπε πως του είπαν πως δεν έπρεπε να παίξει σε μία ταινία ενάντια της Τουρκίας και εκείνος απάντησε πως είναι περήφανος για τη δουλειά αυτή» συμπλήρωσε η Μιμή Ντενίση.

Σημείωσε πως είναι πολύ ευχαριστημένη με την πορεία της ταινίας εφόσον κατάφερε να ταξιδέψει στο εξωτερικό και κυρίως στην Αμερική. Αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία προβλήθηκε  στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.

«Εγώ δεν έκανα την ταινία για να μείνει μόνο στην Ελλάδα και δεν είναι μόνο για την Ελλάδα» προσέθεσε.

Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση η ηθοποιός αποκάλυψε τη βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών χαρακτηρίζοντάς την ως την μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να της έχει γίνει.