Ο Αλέκος Συσσοβίτης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μοιράστηκε στιγμές από τη ζωή του, την απώλεια της μητέρας του αλλά και τη δικαίωση που ένιωσε στην Επίδαυρο.

Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι είχε μία άριστη σχέση με τους γονείς του, ιδίως με τη μητέρα του, και για αυτό προτίμησε να μείνει κοντά της να την φροντίζει, παρά να φύγει στο εξωτερικό για καριέρα.

«Η μητέρα μου έφυγε από αλτσχάιμερ και μέχρι τα τελευταία της υπήρχε αυτή η εξάρτηση, η δέσμευση την οποία και νοσταλγώ. Έχω να λέω τα καλύτερα για τη σχέση με τη μητέρα μου αλλά και με τον πατέρα μου. Το οιδιπόδειο είναι ο γιος με τη μαμά. Η μητέρα μου ταλαιπωρούταν πολύ, πονούσε πολύ, έκλαιγε. Εγώ είχα έρωτα με τη μητέρα μου. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω στην Αμερική και μου είπαν οι γιατροί ότι δεν πρέπει να φύγω και να είμαι εκεί. Όταν ταΐζεις κάποιον γίνεται εξάρτηση στον άλλον, οπότε και εγώ είχα εξαρτηθεί αρκετά. Πάντα ήθελα να ζήσω μία περίοδο έξω, αν και είμαι τόσο ερωτευμένος με την Ελλάδα που δεν θα διανοούμουν ότι θα έμενα έξω για αρκετό διάστημα», εξομολογήθηκε.

Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στη στιγμή που του άλλαξε τη ζωή σε ηλικία 13 ετών και αυτό δεν ήταν άλλο από την οικοδομή.

«Η στιγμή που μου άλλαξε τη ζωή είναι στα 13 μου που με πήρε ο πατέρας μου στην οικοδομή. Όταν σκληραγωγείσαι και τα υπόλοιπα παιδιά είναι έξω, στις καφετέριες και έχουν μία ανέμελη ζωή ενώ εσύ πρέπει να σκάβεις, εκεί γαλουχείσαι και μάλιστα σε ανήλικη ηλικία. Τα επόμενα είναι σκαλιά. Η οικοδομή για μένα ήταν ένα καθεστώς, όλη η οικογένεια ήταν εκεί και δουλεύαμε. Ήταν τόσο φτωχή η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’80 που δεν είχες επιλογή και έπρεπε να είσαι εκεί. Είχαν γεμίσει οι φτέρνες μου καρφιά».

«Υποστήριζα την ομάδα του Άρη απλώς πουλούσα φελιζόλ έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Ήμουν 11 χρονών και πούλαγα φενιζόλ έξω από το γήπεδο. Τα παίρναμε από την οικοδομή του θείου μου, βγάζαμε μια δραχμή σε όλη την εβδομάδα και αυτά ήταν τα κουλούρια μας, με αυτά ζούσαμε. Εγώ με τον ξάδερφό μου ψάχναμε τρόπους να βγάλουμε λεφτά, δεν θέλαμε να πάρουμε από τους γονείς μας», είπε ο Αλέκος Συσσοβίτης.

Τέλος, ως γιος οικοδόμου ένιωσε τη μεγαλύτερη δικαίωση παίζοντας στην Επίδαυρο και συγκινήθηκε καθώς το εξιστορούσε.

«Όταν είδα το επεισόδιο στη “ΣτΟργή” ένιωσα σαν αθλητής γιατί είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Το είχα ανάγκη να πω μπράβο. Όταν καταφέρνεις να καταθέσεις ψυχή και να εκτονώσεις συναισθήματα, υπάρχει μία κάθαρση, μία λύτρωση, κάτι που αφήνει μία ωραία αίσθηση. Στην Επίδαυρο τελειώνουν όλα. Πέρυσι με το που τελείωσε η παράσταση ο Στάνκογλου, ο Παπαζήσης, εγώ και ο Άρης Μπινιάρης αγκαλιαστήκαμε και είπαμε “Είμαστε παιδιά οικοδόμων και ενός φούρναρη και κατάφεραν να συγκινήσουν”. Είναι δικαίωση όλο αυτό».