Ο
Γιώργος Ηλιόπουλος μίλησε για την
απώλεια του πατέρα του σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «
Λοιπόν».
O χρόνος βοηθήσει να «κλείσει» η πληγή;
«Όχι, γιατί δεν έχει αυτό που λένε οι οι Αμερικάνοι, το closure (κλείσιμο)».
Eυθύνεται το Αλτσχάιμερ που νοσούσε ο πατέρας σου;
«Ακριβώς. Η μεγαλύτερη στεναχώρια μου είναι αυτή: Πως δεν πρόλαβε να δει, να καταλάβει πως έκανα πράγματα.
Γυρνούσα από το θέατρο, του έλεγα ότι ήμασταν γεμάτοι, του έδειχνα στην εφημερίδα φωτογραφίες και κριτικές και απλά με κοίταζε σαν να ήμουν ξένος. Η φύση του Αλτσχάιμερ με είχε τρομάξει τόσο πολύ που δεν ήθελα να κάνω παιδιά. Φοβόμουν την κληρονομικότητα, ότι μπορεί να μου συμβεί και εμένα. Αυτή είναι μεγαλύτερη φοβία μου, μήπως κάποια στιγμή χάσω τον έλεγχό μου. Είναι μία ασθένεια που καλπάζει και ανακαλύπτει στο τέλος ότι αυτός που έχεις απέναντί σου δεν είναι ο άνθρωπός σου, γιατί είμαστε η συνείδησή μας».
