Η Κάτια Δανδουλάκη μίλησε στο Πάμε Δανάη και τον Αλέξη Μίχα, επιβεβαιώνοντας ότι θα παίξει στο remake της σειράς «Πανθέοι»

«Παραξενεύτηκα με την πρόταση να συμμετέχω ξανά στους “Πάνθεους”. Κατάλαβα ότι δεν θα παίξω τη “Μάρμω” στα 100 μου χρόνια αλλά ποιοι άλλοι ρόλοι υπήρχαν, δεν θυμόμουν.

Όταν προβαλλόταν η σειρά δεν κυκλοφορούσε τίποτα στο κέντρο, δεν μπορούσαν να το γράψουν για να το δουν αργότερα.

Ο κόσμος με είχε συνηθίσει ως το “καλό κορίτσι” στους ρόλους και με ρωτούσε πώς υποδυόμουν αυτόν τον ρόλο που ερωτεύτηκα δυο άντρες».

Η Κάτια Δανδουλάκη αναφέρθηκε και στους ρόλους της, ξεχωρίζοντας τον ρόλο της στη «Λάμψη».

«Από τον “Παπαφλέσσα” θυμάμαι μία σκηνή με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ όταν προβάλλει ο ήλιος, που οι ηθοποιοί έπρεπε να σηκωθούν μόλις φώναζε, αλλά τους είχε πάρει ο ύπνος.

Είχα ενδοιασμούς όταν μου πρότειναν τον ρόλο στη Λάμψη γιατί δεν ήξερα καθόλου αν ο κόσμος θα με βαρεθεί, γιατί ήταν μεγάλο στοίχημα να σε βλέπουν κάθε μέρα. Θα σας πω με μεγάλη ειλικρίνεια, από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου. Κάτι που δεν υπάρχει τώρα, είναι η απόλυτη αντίθεση, όλα τα προλαβαίναμε, ξυπνούσαμε 6 η ώρα, 7 ήμασταν στο στούντιο, για δύο ώρες είχαμε τον χρόνο μας να ετοιμαστούμε, λήψεις με ηρεμία, τελειώναμε στις 5, πηγαίναμε στο θέατρο και το βράδυ πηγαίναμε να φάμε.  Με πολύ σεβασμό στον ηθοποιό για να μην τον τρελάνουν. Τώρα μόλις φτάνω στο πλατό ακούω “γρήγορα, πάμε”. Αυτό το ανελέητο κυνηγητό χρόνου μου πρόσθεσε άγχος και μου αφαίρεσε χαρά. Ήθελα να παίζω στην τηλεόραση και έπρεπε γιατί κάνω παραγωγές στο θέατρο και η μία δουλειά τροφοδοτεί την άλλη», ανέφερε.

Μιλώντας για τις απεργιακές κινητοποιήσεις που έκλεισαν πολλά θέατρα ανέφερε: «Έπρεπε να λειτουργήσει κανονικά το θέατρό μου, χάνουμε τον πατέρα μας και τη μητέρα μας και λειτουργεί και δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο για ένα θέμα που μπορεί να λυθεί με άλλους τρόπους θα έπρεπε να κλείσει το θέατρο που είναι μια ιδιωτική επιχείρηση που πληρώνει τους ηθοποιούς για να ζητήσει κάτι από το δημόσιο.

Μπορεί να με εκνευρίσει πολύ η βαβούρα σε μία πρόβα. Δεν μπορώ τα αστειάκια πριν από μια λήψη, επειδή “χάνομαι”. Έχω βάλει ωτοασπίδες χωρίς να το καταλάβει κανείς και παρακολουθούσα πότε θα σταματήσει το στόμα για να απαντήσω.

Μου έχουν τύχει ατέλειωτα ευτράπελα σε παραστάσεις. Έχω υιοθετήσει αυτό που λέει η Λαμπέτη: “Μη γελάσεις ποτέ κρυφά, γιατί θα νομίζουν ότι γελάς εναντίον τους”.

Ο Μάριος Πλωρίτης είναι σαν “χαλί” μέσα μου, που συμφωνούμε και διαφωνούμε. Όταν έχω μία απορία είναι σαν να έχουμε ήδη κουβεντιάσει», ανέφερε.