Ισίδωρος Σταμούλης στην "ON time": "Όταν χάσαμε τον ανιψιό μου, παρέλυσα…"
Ο Ισίδωρος Σταμούλης μίηλσε για πρώτη φορά αποκλειστικά στην "ON time" για ό,τι συνέβη, αλλά και για το τι περνάει η οικογένειά του μετά το τραγικό συμβάν
Πρόσφατα ο Ισίδωρος Σταμούλης βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει μαζί με την οικογένειά του μια ανείπωτη τραγωδία, με το θάνατο του 11χρονου ανιψιού του Χρήστου, γιου του αδελφού του Οδυσσέα Σταμούλη.
Σχεδόν δύο μήνες πριν, η είδηση συγκλόνισε το πανελλήνιο, καθώς το παιδί πνίγηκε στους Φούρνους Ικαρίας, κατά την περίοδο των καλοκαιρινών του διακοπών. Ο ηθοποιός μιλάει για πρώτη φορά αποκλειστικά στην «ON time» για ό,τι συνέβη, αλλά και για το τι περνάει η οικογένειά του μετά το τραγικό συμβάν.
Σχεδόν δύο μήνες βιώνετε οικογενειακώς μια τραγωδία με την απώλεια του 11χρονου ανιψιού σου, γιου του αδελφού σου Οδυσσέα.
Όπως όλοι γνωρίζουν, είχαμε στην οικογένειά μας αυτό το τραγικό γεγονός. «Έχασα» τον ανιψιό μου με αυτό τον άδικο τρόπο, αλλά η ζωή συνεχίζεται, όπως κι αν έχει, ειδικά για πράγματα και υποχρεώσεις για τα οποία έχουμε δεσμευτεί από πριν, πρέπει να προσπαθήσουμε να τα τελειώσουμε παράλληλα με το πένθος και την απεριόριστη λύπη μας. Πρέπει να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει.
Ανάμεσα στις υποχρεώσεις αυτές είναι και η υποψηφιότητά σου ως δημοτικού συμβούλου.
Ναι, είχα δεσμευτεί νωρίτερα με την υποψηφιότητά μου αυτή στο δήμο Δάφνης- Υμηττού. Έχοντας γεννηθεί και ο πατέρας μου κι εγώ στο ίδιο σπίτι που μένουμε, το πατρικό μας, στον Υμηττό, ήταν μια υποχρέωση που είχα αναλάβει πολύ πριν μας προλάβουν τα γεγονότα. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να ασχολούμαι συνέχεια με τα δημοτικά, με όλα αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά προσπαθώ να το «τρέξω» κι αυτό, όσο γίνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι, καθώς το είχα κάνει και το 1998, είχα κατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος τότε, μάλιστα είχα πάρει κι ένα πολύ σημαντικό ποσοστό, γύρω στο 19%. Ως αρχηγός παράταξης ήμουν τέσσερα χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Τώρα είμαι με μια ικανή κοπέλα, τη Σοφία Λύκου, που ηγείται αυτής της προσπάθειας: «Αλλάζουμε τη Δάφνη και τον Υμηττό». Προσπαθούμε με αυτή την κίνηση να καταφέρουμε να πάρουμε το δήμο, να δώσουμε μια άλλη πνοή. Μπήκα σε αυτή την ιστορία, γιατί ο Υμηττός είχε χρόνια το Θέατρο Βράχων, αυτός το ξεκίνησε και μετά μπήκε και ο Βύρωνας, δηλαδή έχω σημείο αναφοράς να ασχοληθώ και στο δικό μου τομέα. Το πρόγραμμά μας δεν ασχολείται μόνο με αυτά. Ο δήμος μας πρέπει να είναι πιο ανθρώπινος, ώστε να παίρνουμε εκεί μια ανάσα, να μεγαλώνουμε εκεί τα παιδιά μας, να βλέπουμε τους φίλους μας και να έχουμε μια πολύ καλύτερη καθημερινότητα.
Σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά σου, τι κάνεις;
Τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ανήκω σε μια ομάδα που λέγεται Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας», το οποίο είναι στην Κόρινθο. Η ομάδα έχει ιδρυθεί από το 1980 και κάνουμε πάρα πολύ ωραίες δουλειές, από τις οποίες τις περισσότερες σκηνοθετώ, αλλά και παίζω. Υπάρχει και θεατρικό τμήμα για παιδιά. Έχουμε σεμινάρια υποκριτικής, φεστιβάλ θεάτρου, πάρα πολλές ενέργειες, με την αρωγή του δημάρχου Κορινθίων.
Στην προσωπική σου ζωή πώς είσαι;
Στην προσωπική μου ζωή είμαι καλά, δεν είμαι μόνος. Η σύντροφός μου είναι από την Κόρινθο, οπότε ταίριαξα «το τερπνόν μετά του ωφελίμου», έγινα ερωτικός μετανάστης, δεν είναι καθόλου κακό. Η Κόρινθος είναι μια ωραία πόλη, παραλιακή. Η σχέση μου μετράει τέσσερα χρόνια, τόσα πηγαινοέρχομαι εκεί, κάθε εβδομάδα.
Ο γιος σου πώς είναι;
Ο γιος μου θα κλείσει τα δεκατρία του χρόνια τον Γενάρη. Φέτος πηγαίνει στην 1η Γυμνασίου. Έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση, είναι από προηγούμενο γάμο μου, τότε δεν υπήρχε η συνεπιμέλεια, αλλά έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση με την πρώην μου. Το παιδί εγώ το παίρνω από το σχολείο, ειδικά τα πρώτα χρόνια εγώ το διάβαζα, του άλλαζα πάνες στην αρχή… Ο ηθοποιός, ως γνωστόν, δουλεύει βράδυ, οπότε ασχολιόμουν με το να τον πηγαίνω και να τον παίρνω από το σχολείο, να τον διαβάζω, να τον ταΐζω. Λίγο πολύ γίνονται και αυτά ακόμα σε ένα βαθμό, όμως τώρα δεν με έχει τόση ανάγκη, είναι ολόκληρος μαντράχαλος, με ύψος 1,65, μεγάλωσε... Δόξα τω Θεώ, έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση, έρχεται στην Κόρινθο, όταν κάνουμε το φεστιβάλ, στο Χιλιομόδι. Έρχεται δέκα μέρες και παρακολουθεί συνέχεια παραστάσεις, βλέπω ότι του αρέσει πολύ.
Ακούς τη γνώμη του;
Όταν είναι εδώ, βρίσκεται όπως όλα τα παιδιά στο ίντερνετ. Όταν αναγκαστικά άρχισε να έρχεται μαζί μου, που ήμουν επιτροπή για να βλέπω παραστάσεις και να κρίνω, έμπαινε κι αυτός στη διαδικασία. Τις έβλεπε, στην αρχή ήταν ανήσυχος, αλλά τώρα είναι κανονικός θεατής. Μπαίνει, βλέπει, δεν μιλάει, ενώ μετά μου γράφει τη δική του κριτική, τι του αρέσει και τι όχι. Έχει παρακολουθήσει πρόβες που σκηνοθετώ. Τα παιδιά, ο άνθρωπος γενικά, είναι ό,τι τους δώσεις. Από μικρός και στην αλυσίδα της εξέλιξής του, στους πρώτους κρίκους είναι η παιδεία του, το θέατρο, η μουσική, όλες οι τέχνες, έτσι κατευθείαν δημιουργούνται άλλοι άνθρωποι, με άλλα ενδιαφέροντα.
Θα ήθελες να γίνει ηθοποιός;
Μόνο αν το θέλει, αλλά για την ώρα δεν έχει εκφράσει τέτοια επιθυμία, είναι ακόμα παιδί, του αρέσει να παίζει.
Με τον ξάδελφό του, τον Χρήστο, είχαν σχέση, έρχονταν σε επαφή;
Ναι, είχαν σχέση με τον ξάδελφό του, βέβαια.
Πώς είναι ο γιος σου μετά την απώλειά του;
Του είπαμε με τρόπο τι συνέβη στον ξάδελφό του, όταν το συνειδητοποίησε ήταν κι αυτός πάρα πολύ στενοχωρημένος.
Εσύ του το είπες;
Εγώ του το είπα, αλλά προσπαθήσαμε να μπορέσει να το αφομοιώσει λίγο καλύτερα. Σκέφτεται τον ξάδελφό του… Μου αρέσει που λέει: «Εγώ τον σκέφτομαι όπως ήταν, κι έτσι μου αρέσει να τον θυμάμαι». Στην κηδεία του Χρήστου δεν τον πήραμε μαζί, όχι, μόνο στο μνημόσυνο ήρθε μαζί μας.
Η αρχή της οικογένειάς σας, όπως μου είπες, είναι να μη μιλήσετε για το θέμα αυτό…
Ναι…
Ο Οδυσσέας, ο αδελφός σου, σε τι κατάσταση βρίσκεται; Πώς είναι;
Όλοι οι απέξω… ακόμα κι εγώ που ήμουν ο θείος του παιδιού ξεχνιέμαι με τη δουλειά, σίγουρα είναι διαφορετικό… Για τον πατέρα και τη μητέρα του παιδιού θα είναι κάτι που θα τους σημαδεύει σε ολόκληρη τη ζωή τους. Ο Οδυσσέας πρέπει να βρει τη δύναμη να μπορέσει να προχωρήσει. Είμαι δίπλα του, κι ένας λόγος που είμαι εδώ, γιατί είχα μια πρόταση να πάω σε ένα δημοτικό περιφερειακό θέατρο, αλλά προτίμησα να μείνω εδώ, για να είμαι κοντά στον αδερφό μου, όπως και στο παιδί μου, αλλά και στη μητέρα μου, που είναι μεγάλη γυναίκα και βιώνει κι εκείνη τη δυσκολία.
Από πού αντλείς αισιοδοξία για να συνεχίσεις μετά την απώλεια του ανιψιού σου; Πώς καταφέρνεις και στέκεσαι στα πόδια σου;
Παρέλυσα στην αρχή, αλλά από εκεί και πέρα αυτό που βιώνει ο γονιός δεν το βιώνει κανένας. Η τέχνη με βοηθάει πάρα πολύ εμένα, φεύγω στην Κόρινθο και ξεχνιέμαι. Μετά ξαναέρχομαι, γειώνομαι πάλι, δεν είναι εύκολο. Η εργασιοθεραπεία -τετριμμένη φράση- βοηθάει πάρα πολύ να κάνεις πράγματα. Όσο κάθεται ο άνθρωπος, άσχετα με το αν έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, σκέφτεται, κι όσο σκέφτεσαι κι είσαι μόνος σου, ουσιαστικά τρελαίνεσαι. Τι μπορείς μόνος σου; Ούτε στον παράδεισο δεν μπορείς. Θέλω επίσης να πω ότι η μητέρα του παιδιού είναι η Φιλιώ Κάρλα, υποκοριστικά Φαίη. Η Κωνσταντίνα (Ντίνα) Κονταρίνη είναι η σύντροφος του αδελφού μου, του Οδυσσέα. Γράφτηκαν διάφορα, όπως ότι είναι παιδί της Κάτιας Νικολαΐδου, που αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν 25 χρόνων, αφού έχουν χωρίσει 25 χρόνια. Ο Οδυσσέας δούλευε σε θέατρο, αλλά μετά το συμβάν της απώλειας του γιου του δεν μπορούσε από εκεί και πέρα να δουλέψει παραπάνω. Να έχει ο κόσμος υγεία, ειδικά τα παιδιά, που είναι το μέλλον. Εμείς οι γονείς πρέπει να τα προσέχουμε, ειδικά τα αγόρια, που «ωριμάζουν» λίγο αργότερα, βέβαια χρειάζεται και απίστευτη τύχη.
Τονίζεις τη λέξη «προσοχή» στο λόγο σου…
Τα παιδιά πρέπει να τα προσέχουμε, να είναι πάντα στην προσοχή μας. Πρέπει να τα συμβουλεύουμε, να είμαστε κοντά τους. Ο γιος μου γυρίζει από το σχολείο πολλές φορές μόνος του και κάθε μέρα τού λέω: «Πρόσεχε, μην αφαιρείσαι, πρέπει να κοιτάς το δρόμο. Πρέπει να προσέχεις πώς περνάς τους δρόμους με τις παρέες σου».
Τώρα είσαι πιο «πιεστικός»;
Πάντα το έκανα, απλώς τώρα, όταν είναι φρέσκια μια απώλεια, είσαι πάντα πιο προσεκτικός, είναι λογικό.
Οι φόβοι σου μετά το χαμό του Χρήστου άλλαξαν;
Όχι, οι φόβοι μου είναι πάντα οι ίδιοι, απλώς για να συνεχίσει ο άνθρωπος, δεν τους βλέπει συνέχεια μπροστά του. Αν έχεις πληγωθεί, είτε με τον τρόπο που πληγώθηκε η οικογένειά μου είτε κάπως αλλιώς, π.χ. από ένα διαζύγιο, και το έχεις συνέχεια στο μυαλό σου, εννοείται ότι δεν θα ξανατσακωθείς με έναν ταξιτζή που σου βγήκε μπροστά.
Αυτό που βιώνετε με την απώλειά του αυτή δεν είναι ό,τι χειρότερο;
Είναι ό,τι χειρότερο για όλους τους ανθρώπους που βιώνουν τέτοια πράγματα. Δυστυχώς, όλοι βιώνουμε τέτοια πράγματα. Η ζωή εμπεριέχει το θάνατο, το θέμα είναι να μη χαλάει η σειρά, εκεί είναι η μόνη ένσταση που πρέπει να έχουμε όλοι. Από εκεί και πέρα πρέπει να κοιτάμε μπροστά, να προσπαθούμε να καλυτερέψουμε την κοινωνία όπου ζούμε, να υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες δουλειάς, περισσότερος ελεύθερος χρόνος. Πρέπει να αισιοδοξούμε…
Σκέφτεσαι να ξαναπαντρευτείς;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που μου έκαναν οι φίλοι μου πάντα όταν έκανα σχέση με μια κοπέλα, στην αρχή της γνωριμίας μας. Με ρωτούσαν: «Πώς τη βλέπεις αυτή;», κι εγώ είχα πάντα την ίδια απάντηση: «Από μία μέρα μέχρι για όλη μου τη ζωή». Αυτά τα έλεγα από μωρό, από την ηλικία των δεκαοκτώ χρόνων. Αν ο άνθρωπος είναι για πολλά «χιλιόμετρα», δεν πρέπει να είσαι μαζί του;
Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο ενός ακόμα παιδιού;
Όχι, παιδί δεν μπορώ να σκέφτομαι, έχω «πατήσει» τα 60, δεν γίνεται… Δηλαδή, γίνεται, αλλά… αν είχα πολλά λεφτά, δεν ξέρω, μπορεί… Αν και δεν είναι μόνο το οικονομικό θέμα, θέλω να το δω να μεγαλώνει, να μην ορφανέψει σύντομα. Η αγάπη μου για τις γυναίκες δεν με περιόριζε ποτέ, ήταν από μια μέρα μέχρι όλη μου τη ζωή. Δεν πρέπει να έχεις στεγανά. Ο καλύτερος δείκτης, με τη γυναίκα μου, γιατί έτσι λέω τη σύντροφό μου, την Ιωάννα Κατσαρού, είναι πως τέσσερα χρόνια μαζί δεν το βουλώνουμε, έχουμε να μιλάμε, δεν βαριόμαστε καθόλου. Σιχαινόμουν πάντα να βλέπω ζευγάρια μεγαλύτερης ηλικίας να τρώνε σε εστιατόρια και να μην ανταλλάσουν ούτε κουβέντα.
Άρα, έχεις βρει τη γυναίκα της ζωής σου, την ιδανική;
Ναι, είναι η καλύτερη σχέση που είχα ποτέ. Μπορούμε και μιλάμε, δεν πληγώνει ο ένας τον άλλο, κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό, και δεν μου βγάζει τον κακό μου εαυτό, γιατί όλοι κρύβουμε έναν άλλο εαυτό.
Της Ρενέ Σαραντινού
Δημοσιεύθηκε στην Ontime
Σχεδόν δύο μήνες πριν, η είδηση συγκλόνισε το πανελλήνιο, καθώς το παιδί πνίγηκε στους Φούρνους Ικαρίας, κατά την περίοδο των καλοκαιρινών του διακοπών. Ο ηθοποιός μιλάει για πρώτη φορά αποκλειστικά στην «ON time» για ό,τι συνέβη, αλλά και για το τι περνάει η οικογένειά του μετά το τραγικό συμβάν.
Σχεδόν δύο μήνες βιώνετε οικογενειακώς μια τραγωδία με την απώλεια του 11χρονου ανιψιού σου, γιου του αδελφού σου Οδυσσέα.
Όπως όλοι γνωρίζουν, είχαμε στην οικογένειά μας αυτό το τραγικό γεγονός. «Έχασα» τον ανιψιό μου με αυτό τον άδικο τρόπο, αλλά η ζωή συνεχίζεται, όπως κι αν έχει, ειδικά για πράγματα και υποχρεώσεις για τα οποία έχουμε δεσμευτεί από πριν, πρέπει να προσπαθήσουμε να τα τελειώσουμε παράλληλα με το πένθος και την απεριόριστη λύπη μας. Πρέπει να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει.
Ανάμεσα στις υποχρεώσεις αυτές είναι και η υποψηφιότητά σου ως δημοτικού συμβούλου.
Ναι, είχα δεσμευτεί νωρίτερα με την υποψηφιότητά μου αυτή στο δήμο Δάφνης- Υμηττού. Έχοντας γεννηθεί και ο πατέρας μου κι εγώ στο ίδιο σπίτι που μένουμε, το πατρικό μας, στον Υμηττό, ήταν μια υποχρέωση που είχα αναλάβει πολύ πριν μας προλάβουν τα γεγονότα. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να ασχολούμαι συνέχεια με τα δημοτικά, με όλα αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά προσπαθώ να το «τρέξω» κι αυτό, όσο γίνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι, καθώς το είχα κάνει και το 1998, είχα κατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος τότε, μάλιστα είχα πάρει κι ένα πολύ σημαντικό ποσοστό, γύρω στο 19%. Ως αρχηγός παράταξης ήμουν τέσσερα χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Τώρα είμαι με μια ικανή κοπέλα, τη Σοφία Λύκου, που ηγείται αυτής της προσπάθειας: «Αλλάζουμε τη Δάφνη και τον Υμηττό». Προσπαθούμε με αυτή την κίνηση να καταφέρουμε να πάρουμε το δήμο, να δώσουμε μια άλλη πνοή. Μπήκα σε αυτή την ιστορία, γιατί ο Υμηττός είχε χρόνια το Θέατρο Βράχων, αυτός το ξεκίνησε και μετά μπήκε και ο Βύρωνας, δηλαδή έχω σημείο αναφοράς να ασχοληθώ και στο δικό μου τομέα. Το πρόγραμμά μας δεν ασχολείται μόνο με αυτά. Ο δήμος μας πρέπει να είναι πιο ανθρώπινος, ώστε να παίρνουμε εκεί μια ανάσα, να μεγαλώνουμε εκεί τα παιδιά μας, να βλέπουμε τους φίλους μας και να έχουμε μια πολύ καλύτερη καθημερινότητα.
Σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά σου, τι κάνεις;
Τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ανήκω σε μια ομάδα που λέγεται Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας», το οποίο είναι στην Κόρινθο. Η ομάδα έχει ιδρυθεί από το 1980 και κάνουμε πάρα πολύ ωραίες δουλειές, από τις οποίες τις περισσότερες σκηνοθετώ, αλλά και παίζω. Υπάρχει και θεατρικό τμήμα για παιδιά. Έχουμε σεμινάρια υποκριτικής, φεστιβάλ θεάτρου, πάρα πολλές ενέργειες, με την αρωγή του δημάρχου Κορινθίων.
Στην προσωπική σου ζωή πώς είσαι;
Στην προσωπική μου ζωή είμαι καλά, δεν είμαι μόνος. Η σύντροφός μου είναι από την Κόρινθο, οπότε ταίριαξα «το τερπνόν μετά του ωφελίμου», έγινα ερωτικός μετανάστης, δεν είναι καθόλου κακό. Η Κόρινθος είναι μια ωραία πόλη, παραλιακή. Η σχέση μου μετράει τέσσερα χρόνια, τόσα πηγαινοέρχομαι εκεί, κάθε εβδομάδα.
Ο γιος σου πώς είναι;
Ο γιος μου θα κλείσει τα δεκατρία του χρόνια τον Γενάρη. Φέτος πηγαίνει στην 1η Γυμνασίου. Έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση, είναι από προηγούμενο γάμο μου, τότε δεν υπήρχε η συνεπιμέλεια, αλλά έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση με την πρώην μου. Το παιδί εγώ το παίρνω από το σχολείο, ειδικά τα πρώτα χρόνια εγώ το διάβαζα, του άλλαζα πάνες στην αρχή… Ο ηθοποιός, ως γνωστόν, δουλεύει βράδυ, οπότε ασχολιόμουν με το να τον πηγαίνω και να τον παίρνω από το σχολείο, να τον διαβάζω, να τον ταΐζω. Λίγο πολύ γίνονται και αυτά ακόμα σε ένα βαθμό, όμως τώρα δεν με έχει τόση ανάγκη, είναι ολόκληρος μαντράχαλος, με ύψος 1,65, μεγάλωσε... Δόξα τω Θεώ, έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση, έρχεται στην Κόρινθο, όταν κάνουμε το φεστιβάλ, στο Χιλιομόδι. Έρχεται δέκα μέρες και παρακολουθεί συνέχεια παραστάσεις, βλέπω ότι του αρέσει πολύ.
Ακούς τη γνώμη του;
Όταν είναι εδώ, βρίσκεται όπως όλα τα παιδιά στο ίντερνετ. Όταν αναγκαστικά άρχισε να έρχεται μαζί μου, που ήμουν επιτροπή για να βλέπω παραστάσεις και να κρίνω, έμπαινε κι αυτός στη διαδικασία. Τις έβλεπε, στην αρχή ήταν ανήσυχος, αλλά τώρα είναι κανονικός θεατής. Μπαίνει, βλέπει, δεν μιλάει, ενώ μετά μου γράφει τη δική του κριτική, τι του αρέσει και τι όχι. Έχει παρακολουθήσει πρόβες που σκηνοθετώ. Τα παιδιά, ο άνθρωπος γενικά, είναι ό,τι τους δώσεις. Από μικρός και στην αλυσίδα της εξέλιξής του, στους πρώτους κρίκους είναι η παιδεία του, το θέατρο, η μουσική, όλες οι τέχνες, έτσι κατευθείαν δημιουργούνται άλλοι άνθρωποι, με άλλα ενδιαφέροντα.
Θα ήθελες να γίνει ηθοποιός;
Μόνο αν το θέλει, αλλά για την ώρα δεν έχει εκφράσει τέτοια επιθυμία, είναι ακόμα παιδί, του αρέσει να παίζει.
Με τον ξάδελφό του, τον Χρήστο, είχαν σχέση, έρχονταν σε επαφή;
Ναι, είχαν σχέση με τον ξάδελφό του, βέβαια.
Πώς είναι ο γιος σου μετά την απώλειά του;
Του είπαμε με τρόπο τι συνέβη στον ξάδελφό του, όταν το συνειδητοποίησε ήταν κι αυτός πάρα πολύ στενοχωρημένος.
Εσύ του το είπες;
Εγώ του το είπα, αλλά προσπαθήσαμε να μπορέσει να το αφομοιώσει λίγο καλύτερα. Σκέφτεται τον ξάδελφό του… Μου αρέσει που λέει: «Εγώ τον σκέφτομαι όπως ήταν, κι έτσι μου αρέσει να τον θυμάμαι». Στην κηδεία του Χρήστου δεν τον πήραμε μαζί, όχι, μόνο στο μνημόσυνο ήρθε μαζί μας.
Η αρχή της οικογένειάς σας, όπως μου είπες, είναι να μη μιλήσετε για το θέμα αυτό…
Ναι…
Ο Οδυσσέας, ο αδελφός σου, σε τι κατάσταση βρίσκεται; Πώς είναι;
Όλοι οι απέξω… ακόμα κι εγώ που ήμουν ο θείος του παιδιού ξεχνιέμαι με τη δουλειά, σίγουρα είναι διαφορετικό… Για τον πατέρα και τη μητέρα του παιδιού θα είναι κάτι που θα τους σημαδεύει σε ολόκληρη τη ζωή τους. Ο Οδυσσέας πρέπει να βρει τη δύναμη να μπορέσει να προχωρήσει. Είμαι δίπλα του, κι ένας λόγος που είμαι εδώ, γιατί είχα μια πρόταση να πάω σε ένα δημοτικό περιφερειακό θέατρο, αλλά προτίμησα να μείνω εδώ, για να είμαι κοντά στον αδερφό μου, όπως και στο παιδί μου, αλλά και στη μητέρα μου, που είναι μεγάλη γυναίκα και βιώνει κι εκείνη τη δυσκολία.
Από πού αντλείς αισιοδοξία για να συνεχίσεις μετά την απώλεια του ανιψιού σου; Πώς καταφέρνεις και στέκεσαι στα πόδια σου;
Παρέλυσα στην αρχή, αλλά από εκεί και πέρα αυτό που βιώνει ο γονιός δεν το βιώνει κανένας. Η τέχνη με βοηθάει πάρα πολύ εμένα, φεύγω στην Κόρινθο και ξεχνιέμαι. Μετά ξαναέρχομαι, γειώνομαι πάλι, δεν είναι εύκολο. Η εργασιοθεραπεία -τετριμμένη φράση- βοηθάει πάρα πολύ να κάνεις πράγματα. Όσο κάθεται ο άνθρωπος, άσχετα με το αν έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, σκέφτεται, κι όσο σκέφτεσαι κι είσαι μόνος σου, ουσιαστικά τρελαίνεσαι. Τι μπορείς μόνος σου; Ούτε στον παράδεισο δεν μπορείς. Θέλω επίσης να πω ότι η μητέρα του παιδιού είναι η Φιλιώ Κάρλα, υποκοριστικά Φαίη. Η Κωνσταντίνα (Ντίνα) Κονταρίνη είναι η σύντροφος του αδελφού μου, του Οδυσσέα. Γράφτηκαν διάφορα, όπως ότι είναι παιδί της Κάτιας Νικολαΐδου, που αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν 25 χρόνων, αφού έχουν χωρίσει 25 χρόνια. Ο Οδυσσέας δούλευε σε θέατρο, αλλά μετά το συμβάν της απώλειας του γιου του δεν μπορούσε από εκεί και πέρα να δουλέψει παραπάνω. Να έχει ο κόσμος υγεία, ειδικά τα παιδιά, που είναι το μέλλον. Εμείς οι γονείς πρέπει να τα προσέχουμε, ειδικά τα αγόρια, που «ωριμάζουν» λίγο αργότερα, βέβαια χρειάζεται και απίστευτη τύχη.
Τονίζεις τη λέξη «προσοχή» στο λόγο σου…
Τα παιδιά πρέπει να τα προσέχουμε, να είναι πάντα στην προσοχή μας. Πρέπει να τα συμβουλεύουμε, να είμαστε κοντά τους. Ο γιος μου γυρίζει από το σχολείο πολλές φορές μόνος του και κάθε μέρα τού λέω: «Πρόσεχε, μην αφαιρείσαι, πρέπει να κοιτάς το δρόμο. Πρέπει να προσέχεις πώς περνάς τους δρόμους με τις παρέες σου».
Τώρα είσαι πιο «πιεστικός»;
Πάντα το έκανα, απλώς τώρα, όταν είναι φρέσκια μια απώλεια, είσαι πάντα πιο προσεκτικός, είναι λογικό.
Οι φόβοι σου μετά το χαμό του Χρήστου άλλαξαν;
Όχι, οι φόβοι μου είναι πάντα οι ίδιοι, απλώς για να συνεχίσει ο άνθρωπος, δεν τους βλέπει συνέχεια μπροστά του. Αν έχεις πληγωθεί, είτε με τον τρόπο που πληγώθηκε η οικογένειά μου είτε κάπως αλλιώς, π.χ. από ένα διαζύγιο, και το έχεις συνέχεια στο μυαλό σου, εννοείται ότι δεν θα ξανατσακωθείς με έναν ταξιτζή που σου βγήκε μπροστά.
Αυτό που βιώνετε με την απώλειά του αυτή δεν είναι ό,τι χειρότερο;
Είναι ό,τι χειρότερο για όλους τους ανθρώπους που βιώνουν τέτοια πράγματα. Δυστυχώς, όλοι βιώνουμε τέτοια πράγματα. Η ζωή εμπεριέχει το θάνατο, το θέμα είναι να μη χαλάει η σειρά, εκεί είναι η μόνη ένσταση που πρέπει να έχουμε όλοι. Από εκεί και πέρα πρέπει να κοιτάμε μπροστά, να προσπαθούμε να καλυτερέψουμε την κοινωνία όπου ζούμε, να υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες δουλειάς, περισσότερος ελεύθερος χρόνος. Πρέπει να αισιοδοξούμε…
Σκέφτεσαι να ξαναπαντρευτείς;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που μου έκαναν οι φίλοι μου πάντα όταν έκανα σχέση με μια κοπέλα, στην αρχή της γνωριμίας μας. Με ρωτούσαν: «Πώς τη βλέπεις αυτή;», κι εγώ είχα πάντα την ίδια απάντηση: «Από μία μέρα μέχρι για όλη μου τη ζωή». Αυτά τα έλεγα από μωρό, από την ηλικία των δεκαοκτώ χρόνων. Αν ο άνθρωπος είναι για πολλά «χιλιόμετρα», δεν πρέπει να είσαι μαζί του;
Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο ενός ακόμα παιδιού;
Όχι, παιδί δεν μπορώ να σκέφτομαι, έχω «πατήσει» τα 60, δεν γίνεται… Δηλαδή, γίνεται, αλλά… αν είχα πολλά λεφτά, δεν ξέρω, μπορεί… Αν και δεν είναι μόνο το οικονομικό θέμα, θέλω να το δω να μεγαλώνει, να μην ορφανέψει σύντομα. Η αγάπη μου για τις γυναίκες δεν με περιόριζε ποτέ, ήταν από μια μέρα μέχρι όλη μου τη ζωή. Δεν πρέπει να έχεις στεγανά. Ο καλύτερος δείκτης, με τη γυναίκα μου, γιατί έτσι λέω τη σύντροφό μου, την Ιωάννα Κατσαρού, είναι πως τέσσερα χρόνια μαζί δεν το βουλώνουμε, έχουμε να μιλάμε, δεν βαριόμαστε καθόλου. Σιχαινόμουν πάντα να βλέπω ζευγάρια μεγαλύτερης ηλικίας να τρώνε σε εστιατόρια και να μην ανταλλάσουν ούτε κουβέντα.
Άρα, έχεις βρει τη γυναίκα της ζωής σου, την ιδανική;
Ναι, είναι η καλύτερη σχέση που είχα ποτέ. Μπορούμε και μιλάμε, δεν πληγώνει ο ένας τον άλλο, κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό, και δεν μου βγάζει τον κακό μου εαυτό, γιατί όλοι κρύβουμε έναν άλλο εαυτό.
Της Ρενέ Σαραντινού
Δημοσιεύθηκε στην Ontime
