Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας που ήταν προχθες, ο δημοφιλής σχεδιαστής κοσμημάτων Περικλής Κονδυλάτος προχώρησε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, που όχι μόνο θα συγκλονίσει, αλλά θα δώσει και δύναμη σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Ο Περικλής μιλάει αποκλειστικά στην «ΟΝ time» για τις δύσκολες στιγμές που έζησε στην οικογένειά του και τον αντίκτυπο που είχαν αυτές στην ψυχική του υγεία στα μετέπειτα χρόνια. «Μεγάλωσα σε μια πολύ δυσλειτουργική οικογένεια. Δεν υπήρχε σταθερό περιβάλλον. Υπήρχε ανασφάλεια. Σίγουρα δεν ήταν ένα περιβάλλον για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Αυτό είχε ως αντίκτυπο στην ψυχική μου υγεία να μην μπορέσω να δομήσω την προσωπικότητά μου επαρκώς, ώστε να βγω και να αντιμετωπίσω τον κόσμο ως ενήλικος. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, διότι τα γεγονότα που συνέβησαν θίγουν και άλλους ανθρώπους, που μπορεί να μη θέλουν να δημοσιοποιήσουν τα προσωπικά τους ζητήματα. Σε αντίθεση με εμένα, που προσπαθώ να αποτελώ ένα φάρο ελπίδας για όσους έχουν δύσκολα παιδικά χρόνια. Εγώ ήμουν ένα παιδί που δεν μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ εύκολα. Εξαιτίας του ότι ήμουν αποτραβηγμένος από πολύ μικρός, βρίσκοντας καταφύγιο στην τέχνη, αυτό έδινε την εντύπωση τους συνομηλίκους μου ότι ήμουν σνομπ, ότι δεν τους ενέκρινα και ταυτόχρονα με την καλλιτεχνική μου υπόσταση αυτά τα δύο χαρακτηριστικά με καθιστούσαν στόχο για bullying. Έχω φάει ξύλο στο σχολείο! Με δέρνανε γιατί ήμουν διαφορετικός. Μια μέρα, επιστρέφοντας από το σχολείο κάποια παιδιά με πλάκωσαν στο ξύλο χωρίς λόγο. Το βρίσιμο και τα κοσμητικά επίθετα ήταν σε καθημερινή βάση, δεν ήταν μια και δυο φορές. Πέρασα ένα κολαστήριο στα παιδικά μου χρόνια και ο μόνιμος φόβος μου ήταν η ώρα που θα χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα. Έπρεπε να μείνω μέσα στην τάξη για να προστατευτώ από τα κοροϊδευτικά σχόλια και οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας» μας είπε ο γνωστός σχεδιαστής κοσμημάτων.

Κρίσεις πανικού

Στη συνέχεια ανέφερε: «Το πρόβλημά τους ήταν ότι εγώ τους σνόμπαρα. Αυτή η εικόνα συνοψίζει όλα τα παιδικά χρόνια μέχρι και το τέλος του λυκείου, όπου φεύγοντας από αυτό το περιβάλλον και κυνηγώντας το καλλιτεχνικό μου όνειρο, άρχισα να συναναστρέφομαι με άτομα πιο συμβατά με μένα και να έχω μια υποτυπώδη κοινωνική ζωή.

Τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, μέχρι που πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία. Εκεί ξεκίνησαν να έρχονται στην επιφάνεια τα όποια προβλήματα είχαν δημιουργηθεί από το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον και ξεκίνησα να έρχομαι αντιμέτωπος με τα βαθύτερα προβλήματά μου. Αφορμή στάθηκαν οι κρίσεις πανικού κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας κι ενώ ήμουν πολύ καλός φοιτητής, είχα τρομερό πρόβλημα να ενταχθώ στο πανεπιστημιακό περιβάλλον και να μπορώ να αντεπεξέρχομαι στο στρες και στην πίεση των μαθημάτων. Αυτό με οδήγησε σε κατάθλιψη και μετά άρχισα να έχω απανωτές κρίσεις πανικού. Γύρισα στην Ελλάδα για να αναζητήσω βοήθεια. Θέλοντας να συνεχίσω τις σπουδές μου, η μόνη αναγκαστική λύση, αφού δεν μπορούσα να κάνω συνεδρίες με ψυχίατρο στην Ελλάδα, ήταν να μου χορηγηθεί φαρμακευτική αγωγή, με αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά. Αυτό μου επέτρεψε να μπορέσω να γυρίσω στην Αγγλία και να ολοκληρώσω σε τέσσερα χρόνια τις σπουδές μου.

Έκανα bachelor στο design και μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στα 24, ξεκίνησα να κάνω κανονική ψυχανάλυση και προσπάθησα να βρω τη λύση στα εσωτερικά μου προβλήματα. Η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. Πηγαίνω σε δύο ομάδες δώδεκα βημάτων που είναι για συγγενείς και φίλους δυσλειτουργικών οικογενειών και μπορεί κάποιος πολύ εύκολα με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο να μπει να τις βρει».

Δημοσιεύθηκε στην Ontime