Μαρία Ναυπλιώτου: "Αν αισθανθώ ότι ένας άνθρωπος με απειλεί με έναν τρόπο, δεν θα τον ανεχτώ"

Η Μαρία Ναυπλιώτου μίλησε στο «Gala» για το ρόλο που παίζει το θέατρο στη ζωή της, την αποδοχή του κόσμου αλλά και μέσα από αυτή τη διαδικασία έχει γίνει πιο ανεκτική ή πιο καχύποπτη με τους ανθρώπους...

Τοποθετείς το θέατρο πάνω από σένα; Από την εικόνα σου; Το όνομά σου;

«Για μένα το θέατρο είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Είναι μια ουσία που με έκανε από μικρό παιδί να την αγαπήσω. Είμαι από 15 χρόνων πάνω στη σκηνή ούσα χορεύτρια. Δεν είναι ότι το βάζω πάνω από μένα. Δεν είμαστε δύο διαφορετικά πράγματα εγώ και το θέατρο. Εκείνο που με ενδιέφερε εξαρχής ήταν να ερμηνεύσω και να μπω όσο πιο βαθιά μπορώ σε έναν χαρακτήρα. Και να ξεχαστώ κι εγώ η ίδια πάνω στη σκηνή. Για μένα το θέατρο είναι ένα πράγμα κι εγώ είμαι μαζί με αυτό».

Αλήθεια, τι βρήκες στο θέατρο;

«Και ο χορός και το θέατρο είναι παραστατικές τέχνες. Αυτό σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης την ώρα που δημιουργεί την ίδια στιγμή εκτίθεται. Αυτό το σασπένς, η αδρεναλίνη που δημιουργείται, η έκθεση του να δείχνεις κάτι τη στιγμή που κι εσύ ο ίδιος έρχεσαι σε επαφή μαζί του, η ανάσα του κοινού κι αυτή η άμεση ανταπόκριση ή μη, είναι ένας θαυμαστός και τρομακτικός κόσμος μαζί. Πάρα πολύ θελκτικός και κάποιες φορές απωθητικός. Και για μένα υπήρξε καταφύγιο η τέχνη. Μπορούσα να ξεχαστώ λίγο από τα δικά μου ερμηνεύοντας κάποιους άλλους ανθρώπους, ταυτόχρονα πήρα την επιβεβαίωση που χρειαζόμουν. Το χειροκρότημα, ξέρεις, είναι μια μεγάλη αγκαλιά, μια αγκαλιά που ίσως στερήθηκα κάποτε τη βρήκα μέσα από το θέατρο».

Ακούγεται σαν μεγάλη, σχεδόν απόλυτη η αποδοχή.

«Όταν σε χειροκροτούν, ναι»

Σου ’χει συμβεί να μη σε χειροκροτήσουν;

«Προς Θεού, όχι. Υπάρχουν όμως παραστάσεις όπου έχω εισπράξει το ευγενικό χειροκρότημα και όχι την πλήρη αποδοχή. Αυτό μπορείς να το αισθανθείς. Το ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι πότε απογειωνόμαστε και πότε είμαστε διεκπεραιωτικοί»

Έχοντας ζήσει τόσες ζωές...

«Δεν έχω ζήσει πολλές ζωές. Μία ζωή έχω. Απλά έχω την ευκαιρία να μπαινοβγαίνω στα παπούτσια άλλων».

Μέσα από αυτή τη διαδικασία έχεις γίνει πιο ανεκτική ή πιο καχύποπτη με τους ανθρώπους;

«Γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό μου έγινα πιο ανοιχτή απέναντι στους ανθρώπους και απέκτησα μεγαλύτερη ενσυναίσθηση. Δεν είμαι ούτε ανεκτική, ούτε καχύποπτη. Αν αισθανθώ ότι ένας άνθρωπος με απειλεί με έναν τρόπο, δεν θα τον ανεχτώ. Θα βάλω όρια. Σε κάθε περίπτωση δεν βγάζω γρήγορα συμπεράσματα. Δεν μένω στην πρώτη εντύπωση, περιμένω και τη δεύτερη και την τρίτη. Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζοντας, φροντίζοντας τον εαυτό μου και νιώθοντας πιο σίγουρη για μένα δεν αισθάνομαι να απειλούμαι τόσο συχνά, οπότε είμαι πιο ανοιχτή με τους ανθρώπους και δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση».