Στη μισοσκότεινη εκκλησία οι φλόγες των κεριών που τρέμουν συμπλέουν με το μοιρολόι, το πνιχτό κλάμα και τα αναφιλητά. Σιγανές κουβέντες, ψίθυροι παρηγοριάς, δεν μπορούν να «γλυκάνουν» τη μεγάλη νύχτα, αυτή που κυριαρχεί στην ψυχή της Βασιλικής.

Σε μια εικόνα τραγικού πένθους, μέσα από μια «πιετά», η Βασιλική, σε αυτή τη δεδομένη στιγμή, μεταμορφώνεται. Γίνεται η ηρωίδα που έλκει την καταγωγή της από τον Όμηρο και το αρχαίο δράμα, από τα γυναικεία πρόσωπα των τραγικών, τη μάνα του «Επιταφίου» έως τις γυναίκες που χάνουν τα παιδιά τους σε κάθε μορφής πόλεμο.

Μα πάνω απ΄όλα γίνεται το σύμβολο της μητέρας που θρηνεί. Μέσα στο θρήνο της Βασιλικής, σε αυτό το απόσταγμα βαθιών αισθημάτων, ενυπάρχει ο επιτάφιος θρήνος αλλά και ο θρήνος κάθε μάνας απανταχού της οικουμένης, η οποία σπαράζει για το παιδί της.

Η σορός του Νικηφόρου γίνεται η σορός κάθε νέου ανθρώπου που χάνεται αδόκητα, κάθε θύματος. Γίνεται ξύλινο καράβι που διασχίζει τους αιώνες, φορτωμένο με τις σορούς των θυμάτων της βίας. Στη σορό του Νικηφόρου ακουμπά, όχι μόνο ολόκληρη η Άνω Ποριά, αλλά ολόκληρος ο κόσμος.



Σασμός: Δευτέρα 06 Νοεμβρίου – Επεισόδιο 25

Η μέρα της κηδείας του Νικηφόρου έφτασε. Όλο το χωριό τον αποχαιρετά σε πάνδημη συγκίνηση, ο Μαθιός κι η Βασιλική καταρρέουν, ενώ μία απρόσμενη παρουσία θα εκπλήξει την Καλλιόπη και το Μαθιό, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής.

Η Βασιλική μοιάζει να έχει μεταλλαχθεί, εμφανίζοντας ένα σκληρό πρόσωπο, που κανένας δεν περίμενε. Η Εύα έρχεται κοντά με τον Αντρέα. Την ίδια στιγμή, ένας μαύρος οιωνός επισκέπτεται στο νοσοκομείο τη γιαγιά Ειρήνη. Η δραματική της προειδοποίηση στην Αργυρώ, θα την αφήσει με το στόμα ανοιχτό…