Καίτη Κωνσταντίνου: "Όταν διαφωνήσω με κάτι σε κάποια δουλειά, φεύγω - Να επιβάλλω την άποψή μου δεν το κάνω"
Η ζωή της ως καθηγήτρια, η υποκριτική και ο τρόπος που επιλέγει να αντιδρά στις διαφωνίες που δημιουργούνται
Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Καίτη Κωνσταντίνου και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην επαγγελματική της πορεία.
Η ηθοποιός Καίτη Κωνσταντίνου ταυτόχρονα με την υποκριτική αποφοίτησε και από τη Φιλοσοφική Αθηνών όπου και δίδαξε για δύο χρόνια σε σχολείο.
Μόνο που αυτό δεν ήταν κάτι που της ταίριαξε και εν τέλει ασχολήθηκε πλήρως με την υποκριτική και μοιράζεται πως της ήρθαν σιγά σιγά οι ρόλοι στη ζωή της.
«Δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός, πότε δεν το είχα πει μικρή. Μου άρεσε να βλέπω το θέατρο της Δευτέρας μεγαλώνοντας. Στην επαρχία που ήμουν έρχονταν θίασοι και ήθελα να βλέπω ώρες τηλεόραση. Δεν μου άρεσε να διαβάζω! Δεν ήμουν καλή μαθήτρια, στο τέλος έγινα για να περάσω στο πανεπιστήμιο. Δεν μου άρεσε το σχολείο, σαν εφιάλτης ήταν. Και μετά που δίδαξα δύο χρόνια πάλι σαν εφιάλτης ήταν. Φοβόμουν, το σχολείο μου δημιουργούσε πάντα έναν φόβο. Μετά είπα ότι δεν γίνεται, “άντε γεια”.
Πάρα πολύ εύκολα πήρα την απόφαση να φύγω από το σχολείο. Ήμουν καλή με τα παιδιά αλλά δεν ήμουν καλή σαν καθηγήτρια, δεν τους έκανα καλό. Πήγαινα με τον τελευταίο της τάξης και οι άλλοι έμεναν πίσω. Την πρώτη χρονιά ήταν ενδιαφέρουσα, μετά απομακρυνόμουν, είχα μια απώθηση. Δεν ήμουν καλή καθηγήτρια, δεν το έχω. Όταν έχεις μια άλλη επιλογή, εύκολα τα παρατάς. Οι σχολές τελείωσαν σχεδόν συγχρόνως. Επειδή ντρεπόμουν πολύ δεν πήγαινα σε οντισιόν, ντρεπόμουν. Δεν περίμενα τον διορισμό, περίμενα γενικά, καθόμουν. Ήρθε στην αρχή διορισμός για τον Έβρο και δεν πήγα και μετά ήρθα σαν αναπληρώτρια Αθήνα για δύο χρόνια και τελείωσε», είπε η Καίτη Κωνσταντίνου.
«Η πρώτη μου δουλειά ήταν με την Σοφία Σπυράτου σε ένα παιδικό ντυμένη Μίκι Μάους. Ο σκηνοθέτης έλεγε “σε μισό” και εγώ έλεγα “Γιατί με μισεί; Δεν με ξέρει και με μισεί κιόλας;”. Μετά ήταν ένα παιχνίδι για παιδιά, της Ρικάκη παραγωγή. Ήταν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, είχαμε πάει στη Λευκάδα. Μετά ήταν σήριαλ με την Ελένη Ράντου και μετά τα υπόλοιπα. Στο τηλεπαιχνίδι δεν θυμάμαι τι έκανα, κάτι θα έκανα. Πάνε πολλά χρόνια, μπορεί να το απώθησε η μνήμη μου δεν ξέρω.
Είμαστε στο θέατρο Τέχνης και τελειώνοντάς την κάναμε δουλειές μαζί με την Υρώ Μανέ, τη Μαρία Καβογιάννη, τη Μαρία Γεωργίαδου, τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιάννη Καπετάνιο. Και βρεθήκαμε κάποια από αυτά τα άτομα και κάναμε την ομάδα στο Αποθήκη. Κάναμε παρέα, βγαίναμε. Ήμασταν σε σπίτια, χαμός. Σε ενώνει για πάντα αυτό, υπάρχει αυτή η ραφή. Από εκεί και πέρα χάνεσαι. Δεν υπάρχει πια αυτή η ομάδα που υπήρχε παλαιότερα.
Η Υρώ Μανέ ήταν η πιο δραστήρια που κινούσε τα νήματα και κάναμε το πρώτο έργο το Άι Βασίλης είναι σκέτη λέρα. Μετά κάναμε το Αναμείνατε και μετά το Σεσουάρ που έφυγα. Διαφωνήσαμε μεταξύ μας και προτίμησα να φύγω. Η διαφωνία ήταν επαγγελματική που κρατήθηκε, μετά αναιρέθηκε. Δεν ήθελα να συνεχίσω υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Όταν διαφωνήσω, φεύγω. Να επιβάλλω την άποψή μου δεν το κάνω. Να προσπαθήσω να στηρίξω την άποψή μου ναι. Όταν βλέπω ότι δεν μπορώ να τη στηρίξω άλλο, προτιμώ να φύγω.
Μου αρέσει η κωμωδία, αυτή η διαφορετική ματιά στα πράγματα. Είναι ένας παραμορφωτικός καθρέπτης. Αν με πουν κωμική ηθοποιό είναι μεγάλη τιμή για μένα», ανέφερε η Καίτη Κωνσταντίνου.
Η ηθοποιός Καίτη Κωνσταντίνου ταυτόχρονα με την υποκριτική αποφοίτησε και από τη Φιλοσοφική Αθηνών όπου και δίδαξε για δύο χρόνια σε σχολείο.
Μόνο που αυτό δεν ήταν κάτι που της ταίριαξε και εν τέλει ασχολήθηκε πλήρως με την υποκριτική και μοιράζεται πως της ήρθαν σιγά σιγά οι ρόλοι στη ζωή της.
Οι δηλώσεις της Καίτης Κωνσταντίνου
«Δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός, πότε δεν το είχα πει μικρή. Μου άρεσε να βλέπω το θέατρο της Δευτέρας μεγαλώνοντας. Στην επαρχία που ήμουν έρχονταν θίασοι και ήθελα να βλέπω ώρες τηλεόραση. Δεν μου άρεσε να διαβάζω! Δεν ήμουν καλή μαθήτρια, στο τέλος έγινα για να περάσω στο πανεπιστήμιο. Δεν μου άρεσε το σχολείο, σαν εφιάλτης ήταν. Και μετά που δίδαξα δύο χρόνια πάλι σαν εφιάλτης ήταν. Φοβόμουν, το σχολείο μου δημιουργούσε πάντα έναν φόβο. Μετά είπα ότι δεν γίνεται, “άντε γεια”.
Πάρα πολύ εύκολα πήρα την απόφαση να φύγω από το σχολείο. Ήμουν καλή με τα παιδιά αλλά δεν ήμουν καλή σαν καθηγήτρια, δεν τους έκανα καλό. Πήγαινα με τον τελευταίο της τάξης και οι άλλοι έμεναν πίσω. Την πρώτη χρονιά ήταν ενδιαφέρουσα, μετά απομακρυνόμουν, είχα μια απώθηση. Δεν ήμουν καλή καθηγήτρια, δεν το έχω. Όταν έχεις μια άλλη επιλογή, εύκολα τα παρατάς. Οι σχολές τελείωσαν σχεδόν συγχρόνως. Επειδή ντρεπόμουν πολύ δεν πήγαινα σε οντισιόν, ντρεπόμουν. Δεν περίμενα τον διορισμό, περίμενα γενικά, καθόμουν. Ήρθε στην αρχή διορισμός για τον Έβρο και δεν πήγα και μετά ήρθα σαν αναπληρώτρια Αθήνα για δύο χρόνια και τελείωσε», είπε η Καίτη Κωνσταντίνου.
Είμαστε στο θέατρο Τέχνης και τελειώνοντάς την κάναμε δουλειές μαζί με την Υρώ Μανέ, τη Μαρία Καβογιάννη, τη Μαρία Γεωργίαδου, τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιάννη Καπετάνιο. Και βρεθήκαμε κάποια από αυτά τα άτομα και κάναμε την ομάδα στο Αποθήκη. Κάναμε παρέα, βγαίναμε. Ήμασταν σε σπίτια, χαμός. Σε ενώνει για πάντα αυτό, υπάρχει αυτή η ραφή. Από εκεί και πέρα χάνεσαι. Δεν υπάρχει πια αυτή η ομάδα που υπήρχε παλαιότερα.
Η Υρώ Μανέ ήταν η πιο δραστήρια που κινούσε τα νήματα και κάναμε το πρώτο έργο το Άι Βασίλης είναι σκέτη λέρα. Μετά κάναμε το Αναμείνατε και μετά το Σεσουάρ που έφυγα. Διαφωνήσαμε μεταξύ μας και προτίμησα να φύγω. Η διαφωνία ήταν επαγγελματική που κρατήθηκε, μετά αναιρέθηκε. Δεν ήθελα να συνεχίσω υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Όταν διαφωνήσω, φεύγω. Να επιβάλλω την άποψή μου δεν το κάνω. Να προσπαθήσω να στηρίξω την άποψή μου ναι. Όταν βλέπω ότι δεν μπορώ να τη στηρίξω άλλο, προτιμώ να φύγω.
Μου αρέσει η κωμωδία, αυτή η διαφορετική ματιά στα πράγματα. Είναι ένας παραμορφωτικός καθρέπτης. Αν με πουν κωμική ηθοποιό είναι μεγάλη τιμή για μένα», ανέφερε η Καίτη Κωνσταντίνου.
