Μια παράσταση αφιερωμένη στη μνήμη του Θύμιου Καρακατσάνη για τα δέκα χρόνια απουσίας του ετοίμασαν η σύζυγός του και οι δύο κόρες του. Η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη μιλάει στην «ΟΝ time» για την παράσταση «Ακάλυπτη στον ακάλυπτο», η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο «Αλκμήνη» σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά. Η κόρη του Θύμιου Καρακατσάνη Αλεξάνδρα συνεργάζεται με τη μητέρα της Ρούλα και την αδελφή της Κατερίνα, οι οποίες υπογράφουν το κείμενο και τη σκηνογραφία-εικαστική επιμέλεια, αντίστοιχα.


"Όλοι μας κάπου είμαστε ακάλυπτοι"


Μίλησέ μας για το μονόλογο που παίζεις «Ακάλυπτη στον ακάλυπτο» στο θέατρο «Αλκμήνη».

Το κείμενο το έγραψε η μητέρα μου Ρούλα Καρακατσάνη και αφιερώσαμε το έργο στον πατέρα μου Θύμιο Καρακατσάνη. «Ο καλύτερος τρόπος να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου είναι να ξυπνήσεις» λέει ο Πολ Βαλερί. Το κείμενο, λοιπόν, της μητέρας μου λειτούργησε με αφύπνιση και αυτό το βλέπω και στους θεατές. Θέλουν να μου εξομολογηθούν πράγματα από τη ζωή τους. Θέλουν να με πάρουν αγκαλιά, δεν μπορούν να το εκφράσουν με λόγια. Το έργο μάς αφορά, γιατί όλοι μας κάπου είμαστε ακάλυπτοι: Οικονομικά, συναισθηματικά, εργασιακά, κοινωνικά. Η δύναμη του έργου πιστεύω ότι είναι μια φράση του Χρόνη Μίσσιου που έλεγε: «Η μόνη επαναστατική πράξη σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας». Εγώ υποδύομαι την Ακάλυπτη, η οποία περνάει μια βραδιά με τους θεατές θέλοντας να εξομολογηθεί τη ζωή της. Μέσα από αυτή την εξομολόγηση έρχεται η κάθαρση, η εξαΰλωση, και οι θεατές ταυτίζονται.


"Ο πατέρας μου με δίδαξε θέατρο"


Για ποιο λόγο αποφασίσατε με τη μητέρα σου να αφιερώσετε το έργο αυτό στον πατέρα σου;

Είναι απλή η απάντηση. Κλείνουνε τα δέκα χρόνια του πατέρα μου, κι επειδή όλες οι τέσσερις γυναίκες εδώ στο σπίτι συμβάλαμε για την παράσταση -η αδελφή μου τα εικαστικά, η κόρη μου η Νεφέλη με βοήθησε στο κείμενο, στις πρόβες γενικά, η μάνα μου έγραψε το κείμενο και εγώ θα έπαιζα-, οπότε τι πιο όμορφο να του το αφιερώσουμε για τα δέκα χρόνια απουσίας του. Επειδή και ο πατέρας μου με δίδαξε θέατρο, είναι όλες οι γνώσεις που πήρα από τον πατέρα μου συμπυκνωμένες.

Έγινες ηθοποιός εξαιτίας του πατέρα σου;

Δεν μπορώ να πω «εξαιτίας», αλλά σίγουρα ήταν απόλυτα υπεύθυνος ο ίδιος που έγινα. Γιορτές, αλλαγές χρόνου, Πάσχα δεν κάναμε με συγγενείς, στο θέατρο κάναμε. Εμένα με έχουν μεγαλώσει όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου. Μπροστά και πίσω. Ήταν για μένα μια φυσική εξέλιξη.

Τι άνθρωπος ήταν ο πατέρας σου;

Ήταν άνθρωπος. Είχε φοβερά προτερήματα, ξεχωριστά ταλέντα και ιδιαίτερα χαρίσματα. Αλλά είχε και ελαττώματα, αφού ήταν άνθρωπος, πώς θα γίνει; Ίσως το μεγαλύτερο ελάττωμά του ήταν ότι με είχε κόρη.

Γιατί το λες αυτό;

Τα βλέπω όλα με χιούμορ. Ακόμα και τον εαυτό μου τον βλέπω από την αστεία πλευρά, αλλιώς θα τρελαθούμε. Έλεγε η μάνα του πατέρα μου, η γιαγιά Κατίνα, στη μάνα μου: «Ρίξ’ το στη λόλα, Ρούλα μου». Κάτι ήξερε η γιαγιά. Η μάνα μου ήταν αγχωμένη. Η μητέρα μου διατηρούσε ισορροπίες και στην καριέρα του πατέρα μου αλλά και στο σπίτι. Ο νονός της αδελφής μου, ο Ερρίκος Θαλασσινός, έλεγε στη μάνα μου για τον πατέρα μου «Το Ιερόν Τέρας» και του έλεγε η μάνα μου: Εσείς κρατάτε το «Ιερόν» και εμείς το «Τέρας». Ήταν τυραννική η ζωή του καλλιτέχνη. Αφού του έλεγε η μάνα του: «Να σου βάλουμε ένα ντιβάνι στο θέατρο, να μένεις εκεί». Ήταν η ζωή του.

Πώς και δεν σε έχουμε δει στην τηλεόραση;

Ίσως να ευθύνεται όλη αυτή η διδασκαλία του Καρόλου Κουν, ότι ο ηθοποιός είναι για το θέατρο. Δεν ήθελε οι ηθοποιοί του να κάνουν τηλεόραση και κινηματογράφο. Να φανταστείς, όταν είχα πρωτοβγεί, που είχα τελειώσει τη σχολή, ένας μεγάλος καλλιτέχνης, που ήταν νέος και έγραφε και σενάρια και σκηνοθετούσε, με ήθελε για ένα ρόλο στην τηλεόραση, και ο πατέρας μου μου είπε: «Μην τολμήσεις και πας». Και εγώ τον άκουσα. Δεν το μετανιώνω, γιατί η αμφισβήτηση του μαθητή στο δάσκαλο έρχεται. Δεν ήταν η ώρα του τότε. Εγώ θα ήθελα να ήμουν στην τηλεόραση, αλλά υπερίσχυσε το θέλω μου να είμαι εντάξει απέναντι στο δάσκαλο και στον πατέρα μου.

Δημοσιεύθηκε στην Ontime