Χρήστος Λούλης: "Δεν ένιωσα ποτέ ότι με αφορά το Προεδρικό Διάταγμα για τα πτυχία των ηθοποιών, ίσως γιατί είμαι από τους πετυχημένους"
Ο Χρήστος Λούλης ανέφερε πως δεν τον απασχόλησε ποτέ το Προεδρικό Διάταγμα για τα πτυχία των ηθοποιών
Για την απόφασή του να μην ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και για το Προεδρικό Διάταγμα που έχει να κάνει με τα πτυχία των ηθοποιών, μίλησε ο Χρήστος Λούλης στην εφημερίδα «Real Life» και τη δημοσιογράφο Νίκη Κώτσου.
Ο Χρήστος Λούλης ανέφερε πως δεν τον απασχόλησε ποτέ το Προεδρικό Διάταγμα για τα πτυχία των ηθοποιών καθώς θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο και δε θεώρησε ποτέ ότι του χρειάζεται κάποιος τίτλος σπουδών για να κάνει τη δουλειά του.
Δεν είχα ποτέ τη φιλοδοξία να χρησιμοποιήσω το χαρτί αυτό είτε για να διοριστώ στο Δημόσιο είτε για να κάνω μεταπτυχιακά είτε οτιδήποτε. Είμαι μάλλον από τους τελευταίους μιας γενιάς που το θέατρο για εμάς ήταν ένα μη επάγγελμα, δεν ήξερες αν ήσουν καλός ή όχι, αν θα βρεις δουλειά, έπρεπε να σκιστείς για να αποδείξεις στον εαυτό σου, ήθελε πολύ γερό συκώτι και στομάχι.
Οπότε, δεν είχα ποτέ σκεφτεί τον εαυτό μου να πηγαίνει κάπου που θα χρειαζόταν το χαρτί. Όταν ξεκινούσα, μου φαινόταν τόσο περιττά όλα αυτά. Εγώ, όταν ξεκινούσα, ήθελα να πάρω Όσκαρ. Αυτό βέβαια καταλαβαίνω ότι ακούγεται πάρα πολύ ελιτίστικο, αλλά έπρεπε να σκεφτόμαστε έτσι γιατί και τότε μας έλεγαν οι δάσκαλοι ότι «από τα 20 άτομα, άντε το πολύ να ξεχωρίσετε οι δυο. Μη νομίζετε ότι τα πράγματα είναι εύκολα».
Παρ’ όλα αυτά, είχα μια έντονη επιθυμία να μπω στην αρένα και να δοκιμάσω τον εαυτό μου για να δω αν είμαι ικανός, καλός, αν αξίζω. Παλιότερα μου άρεσε να λέω ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνω και ότι θέλω να είμαι μέσα στους καλύτερους. Τώρα, αυτό που καίει την καρδιά μου είναι ότι η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου είναι να μου αρκεί αυτό που κάνω. Να με γεμίζει αυτό που κάνω, να γίνεται με έναν μαλακό τρόπο. Εννοείται με πάθος, με διάθεση να γίνομαι όλο και πιο καλός αλλά χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
Ο Χρήστος Λούλης ανέφερε πως δεν τον απασχόλησε ποτέ το Προεδρικό Διάταγμα για τα πτυχία των ηθοποιών καθώς θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο και δε θεώρησε ποτέ ότι του χρειάζεται κάποιος τίτλος σπουδών για να κάνει τη δουλειά του.
Είχατε περάσει στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Έχετε μετανιώσει που δεν τελειώσατε τις σπουδές σας;
Όχι, γιατί να το έχω τελειώσει;Το αναφέρω με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα που δεν αναγνωρίζει τα πτυχία των ηθοποιών.
Δεν ένιωσα ποτέ ότι με αφορά, ίσως γιατί είμαι από τους πετυχημένους της ιστορίας. Επίσης, δεν θεώρησα ποτέ ότι πρέπει να μου αναγνωριστεί κάποιος τίτλος σπουδών για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά που κάνω. Δηλαδή, δεν θεώρησα ποτέ ότι χρειάζομαι ένα χαρτί που να λέει ότι είμαι ηθοποιός.Δεν είχα ποτέ τη φιλοδοξία να χρησιμοποιήσω το χαρτί αυτό είτε για να διοριστώ στο Δημόσιο είτε για να κάνω μεταπτυχιακά είτε οτιδήποτε. Είμαι μάλλον από τους τελευταίους μιας γενιάς που το θέατρο για εμάς ήταν ένα μη επάγγελμα, δεν ήξερες αν ήσουν καλός ή όχι, αν θα βρεις δουλειά, έπρεπε να σκιστείς για να αποδείξεις στον εαυτό σου, ήθελε πολύ γερό συκώτι και στομάχι.
Οπότε, δεν είχα ποτέ σκεφτεί τον εαυτό μου να πηγαίνει κάπου που θα χρειαζόταν το χαρτί. Όταν ξεκινούσα, μου φαινόταν τόσο περιττά όλα αυτά. Εγώ, όταν ξεκινούσα, ήθελα να πάρω Όσκαρ. Αυτό βέβαια καταλαβαίνω ότι ακούγεται πάρα πολύ ελιτίστικο, αλλά έπρεπε να σκεφτόμαστε έτσι γιατί και τότε μας έλεγαν οι δάσκαλοι ότι «από τα 20 άτομα, άντε το πολύ να ξεχωρίσετε οι δυο. Μη νομίζετε ότι τα πράγματα είναι εύκολα».
Παρ’ όλα αυτά, είχα μια έντονη επιθυμία να μπω στην αρένα και να δοκιμάσω τον εαυτό μου για να δω αν είμαι ικανός, καλός, αν αξίζω. Παλιότερα μου άρεσε να λέω ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνω και ότι θέλω να είμαι μέσα στους καλύτερους. Τώρα, αυτό που καίει την καρδιά μου είναι ότι η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου είναι να μου αρκεί αυτό που κάνω. Να με γεμίζει αυτό που κάνω, να γίνεται με έναν μαλακό τρόπο. Εννοείται με πάθος, με διάθεση να γίνομαι όλο και πιο καλός αλλά χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.
