Όπως είχε πει παλιότερα ο Δημήτρης Αλεξανδρής, η κόρη του θα μπορούσε να είναι μία πολύ καλή σκηνοθέτις, όμως ο γιος του ακολουθεί μία τελείως διαφορετική πορεία. Ο ηθοποιός μίλησε στην «Real News» για τον ρόλο του ως πατέρας για τα δύο του παιδιά

Έχεις πει ότι η κόρη σου θα γινόταν πολύ καλή σκηνοθέτις. Γιατί;

Γιατί έχει κάποια στοιχεία τα οποία πιστεύω ότι θα ανθίσουν κάνοντας αυτή τη δουλειά.

Ελπίζω να το ακούει και η ίδια...

Όχι (γελάει)! Θέλει να ακολουθήσει κάτι άλλο, της φαίνεται βουνό αυτό. Αλλά είναι από τα πράγματα που βλέπω ότι θα μπορούσε να κάνει.


Ο γιος σου έχει τραβήξει τον δρόμο του.

Ναι, έχει περάσει στο Πολυτεχνείο στη Σύρο. Μέχρι τώρα, αυτό το αγαπάει. Είναι πολύ τυχερός ο Γιώργος γιατί πιστεύω ότι είναι άλλο να οραματίζεσαι κάτι και άλλο όσα θα συναντήσεις στη σχολή. Όπως επίσης είναι πολύ διαφορετικό ακόμη και όταν εξασκείς το επάγγελμα. Με άλλο όραμα έχεις ξεκινήσει, αλλά είναι πολύ ενθαρρυντικό η αγάπη που έχεις γι’ αυτό που ακολουθείς να μην τελειώνει. Έχω πάρα πολλούς φίλους που έχουν τελειώσει τη Νομική, πέρασαν στη σχολή, που είχε παράξενα για εκείνους μαθήματα, η δουλειά τούς φάνηκε παράξενη και μετά ήρθαν στη Δραματική Σχολή και έγιναν ηθοποιοί. Αλλάζουν πολλά... Αυτή τη στιγμή, όμως χαιρόμαστε που ο Γιώργος χαίρεται και συνεχίζει να τον ιντριγκάρει αυτό. Είναι μηχανικός σχεδίασης προϊόντων και συστημάτων. Είναι βιομηχανικό σχέδιο. Είναι μια εξαιρετική σχολή. Πάει πολύ καλά αυτός ο τομέας και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Εσύ ως παιδί τι ήθελες να γίνεις;

Ήθελα να γίνω πιλότος, αλλά δεν διάβασα όσο έπρεπε.

Έχεις έναν λογαριασμό Instagram, που δεν είναι αρκετά ενεργός.

Δεν έχω, δεν είναι δικός μου, δεν έχω τίποτα...

Είναι άλλο ο πατέρας με την κόρη και άλλο ο πατέρας με τον γιο;

Βέβαια, πολύ διαφορετικό! Κατ' αρχάς θεωρώ ότι είναι διαφορετικό, γιατί οι άνδρες δεν καταλαβαίνουμε τις γυναίκες. Οι άνδρες είμαστε νούμερα, είμαστε χαζοβιόληδες. Και πόσο μάλλον όταν δεν καταλαβαίνουμε τη γυναίκα που είμαστε μαζί. Όλο αυτό είναι μια προσπάθεια να επικοινωνήσεις. Αυτή η προσπάθεια μπορεί σήμερα να είναι αυτονόητη, να πει δηλαδή ένας σύγχρονος μπαμπάς στην κόρη του «έλα να καθίσουμε να συζητήσουμε, να καταλάβω τι θες».

Παλιά δεν υπήρχαν αυτά τα πράγματα. Αυτά προσπαθώ να βάλω παραπάνω στον χαρακτήρα που υποδύομαι. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει με συναισθηματική νοημοσύνη όσα του συμβαίνουν και πάει κόντρα σε αυτά που ο ίδιος ξέρει. Όταν είσαι μαθημένος στην πρώτη κρίση να σηκώνεις το χέρι να χτυπήσεις ένα παιδί, δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις διαφορετικά. Τότε το πιο συνηθισμένο πράγμα ήταν οι άνδρες να χτυπούν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Οι μαμάδες χτυπούσαν τα παιδιά τους. Οι δάσκαλοι στο σχολείο το ίδιο. Κι εγώ θυμάμαι ότι στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού οι δάσκαλοι είχαν βέργα.