Πέγκυ Ζήνα στα Παραπολιτικά: Ο Γιώργος Λύρας δεν ζήλευε ποτέ - Βλέποντας τον θαυµασµό του κόσµου, του έβγαινε το πατρικό, όχι το ερωτικό στοιχείο
Συνέντευξη στο Secret των Παραπολιτικών
"Τα µπουζούκια είναι η ίδια λέξη µε εκείνες των νυχτερινών κέντρων ή των κέντρων διασκέδασης. Τη διαφορά την κάνουν πάντα οι καλλιτέχνες, ποτέ οι τοίχοι", ανέφερε
Ρενε Σαραντινου
Στα 30 χρόνια συµβίωσης µε τον σύζυγό της, Γιώργο Λύρα, στην κόρη της, Ηλέκτρα, στην απώλεια που την καθόρισε, στις δυσκολίες που αντιµετώπισε, αλλά και στην κατάσταση που επικρατεί αυτή την εποχή στην ελληνική σόουµπιζ αναφέρθηκε η γνωστή ερµηνεύτρια Πέγκυ Ζήνα, µιλώντας στο «Secret».
*Διαβάστε εδώ: Πέγκυ Ζήνα: “Το να φοράει η JLo ένα κορμάκι και να αποθεώνεται σε ένα στάδιο, δεν είναι το ίδιο με πίστα μπουζουκιών”
Υπάρχουν αλλαγές στη ζωή σου αυτόν τον καιρό, έτσι δεν είναι;
Βρίσκοµαι σε µια καινούργια δισκογραφική εταιρεία, την Panik, και κάνω µια συνεργασία, έπειτα από πολλά χρόνια, µε τον κουµπάρο µου, κολλητό µου φίλο και συνθέτη της καριέρας µου, Γιώργο Μουκίδη. Ταυτόχρονα, ασχολούµαι µε τις πρόβες για τις εµφανίσεις µου στο «Mezzo», που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, στην Πλατεία Ασωµάτων.
Ακούγεται διαφορετικά να λες «µπουζούκια» και διαφορετικά να λες «νυχτερινά κέντρα»;
Τα µπουζούκια είναι η ίδια λέξη µε εκείνες των νυχτερινών κέντρων ή των κέντρων διασκέδασης. Τη διαφορά την κάνουν πάντα οι καλλιτέχνες, ποτέ οι τοίχοι. Στις µουσικές σκηνές έχουµε δει και ανθρώπους που δεν έχουν τόσο ταλέντο, απλώς τραγουδούν ένα ποίηµα και µπορούν να υπάρξουν και µε άλλους τρόπους, λέγοντας κάτι πιο ροκ.
Ανήκεις στην κατηγορία των καλλιτεχνών που δουλεύουν στα µπουζούκια;
Με αυτό που ο κόσµος εννοεί, πιστεύω, ποτέ. Με την έννοια του ευτελούς, όχι, δεν ανήκα σε τέτοιον χώρο ως άνθρωπος. Ποτέ δεν µου άρεσε η παρακµή, γιατί αυτές τις αξίες κουβαλούσα. Ό,τι και να έκανα εµπεριείχε αξιοπρέπεια, από 20 χρόνων, που µπήκα στη δουλειά αυτή, µέχρι τώρα, που σε λίγες ηµέρες γίνοµαι 49 ετών.
Τι ορίζεις ως παρακµή;
Να έχεις µια συµπεριφορά στη σκηνή η οποία να έχει ελάχιστα ρούχα, να µην έχεις πολύ καλή φωνή και ως προσωπικότητα να επιτρέπεις στον κόσµο, µεθυσµένο, να σου φέρεται όπως να ’ναι. Εχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Λάτρευα το θρυλικό «Κανόνι», το οποίο είχε ο µπαµπάς µου. Εκεί τότε τραγουδούσε η Γιώτα Γιάννα κι εγώ ήµουν 5 χρόνων όταν έκλεισε.
Αν µια τραγουδίστρια έχει καλή φωνή και εµφανίζεται µε λίγα ρούχα στη σκηνή, ποια είναι η γνώµη σου;
Αυτό είναι µια παγίδα αµερικανοποίησης που ζούµε. Με αυτή την πρόθεση θέλω να το κοιτάξω. Είναι αρκετές που έχουν πολύ καλή φωνή, απλώς είναι κρίµα να αφήνεις τους άλλους να εστιάζουν αλλού και όχι στη φωνή σου. Πολλές φορές αδικούµε τον ίδιο µας τον εαυτό µε τον τρόπο που θα ντυθούµε ή θα φερθούµε δηµοσίως. Είµαστε δηµόσια πρόσωπα και δίνουµε λάθος εικόνα. Στο εξωτερικό είναι αλλιώς. Η λεπτοµέρεια που δεν έχουν καταλάβει κάποια κορίτσια συνάδελφοί µου -και νοµίζω ότι αυτή είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν- είναι πως είναι αλλιώς να το κάνεις σε µια πίστα µπουζουκιών µε λουλούδια κι άλλο να το κάνεις σε ένα τεράστιο stage, έχοντας από κάτω 100.000 κόσµο, µε 40 άτοµα µπαλέτο και 50 µουσικούς. Εκεί είναι σόου, δεν αφήνεις τον άλλον να δει κάτι άλλο και να φθηνύνει αυτό που είσαι... Μεγαλώνοντας, όταν έχεις φτάσει κάπου, όλα αυτά πρέπει να ελέγχονται από εσένα, να µην ξεπερνάει τίποτα τη δική σου αισθητική. Πιστεύουµε ότι το star system της Ελλάδος, της Ψωροκώσταινας, είναι το ίδιο µε αυτό του Λος Αντζελες και των ΗΠΑ γενικότερα.
Σε σένα έπαιξε ρόλο ο σύζυγός σου, Γιώργος Λύρας, που ήταν δίπλα σου από την αρχή σχεδόν της πορείας σου ως µάνατζέρ σου;
Είναι αντικειµενικός και πολύ αυστηρός ο Γιώργος. Έπαιξε τεράστιο ρόλο.
Σκέφτηκες ποτέ ότι µπορεί να ζηλεύει;
Ο Γιώργος δεν ζήλευε ποτέ. Βλέποντας τον θαυµασµό του κόσµου, του έβγαινε το πατρικό, όχι το ερωτικό στοιχείο.Ό,τι συνέβαινε στη δουλειά, οι διαφωνίες του, το ντύσιµό µου, σταµατούσε από τη στιγµή που µπαίναµε στο σπίτι µας.
Τον άκουγες εξαρχής;
Οχι από την πρώτη στιγµή χωρίς να τσακωθώ… (γέλια). Στο τέλος τον άκουγα.
Ανήκεις στην κατηγορία των καλλιτέχνιδων που έχουν µακροηµερεύσει στον γάµο τους. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Το να είµαι µάνα είναι πιο σπουδαίο από το να είµαι σύζυγος. Ειδικά όταν είσαι δηµόσιο πρόσωπο, µπορεί µια λάθος σου κίνηση να την πληρώσει το παιδί - για κάτι που δεν φταίει. Αυτό φοβόµουν πάντα. Οταν ήρθε η κόρη µου, η Ηλέκτρα, στη ζωή µου, δεν είχα το άγχος για τα τραγούδια που θα πω ή πώς να ντύνοµαι, πώς να φέροµαι και πώς να µιλάω για τους άλλους. Πρόσεχα πάρα πολύ τις κινήσεις µου από τότε που έκανα την κόρη µου, γιατί κάθε µου κίνηση έπρεπε να κάνει το παιδί µου περήφανο για την προσωπικότητά µου και για τις επαγγελµατικές µου επιλογές. Εχω προσπαθήσει πολύ και µε κόστος.
Βλέπεις συναδέλφους σου να έχουν «καβαλήσει καλάµι»;
Της δικής µου γενιάς όχι τόσο, έως καθόλου. Μας πήρε καιρό να γίνουµε γνωστοί - ακόµα και να «καβαλήσεις καλάµι» θα είναι για λίγο. Στα νέα παιδιά έχω παρατηρήσει επηρµένες συµπεριφορές και λυπάµαι, γιατί ξέρω ότι όταν «πέσουν» θα χτυπήσουν άσχηµα. Το ίδιο συνέβαινε και µε τα µουσικά realities.
Έχεις µπει στη διαδικασία να σκεφτείς την κόρη σου ως τραγουδίστρια;
Μικρή τής άρεσε να τραγουδάει και είπα: «Παναγία µου, λες µεγαλώνοντας να ακολουθήσει αυτόν τον χώρο;». ∆εν το ήθελα καθόλου και επειδή ό,τι φοβάσαι και ό,τι σκέφτεσαι σου τυχαίνει, είπα να µην το σκέφτοµαι. Αν το θέλει, θα στηρίξω τα όνειρά της, αλλά υπάρχει µια µεγάλη αδικία που υφίστανται όλα τα παιδιά γνωστών τραγουδιστών. ∆εν θα ήθελα η Ηλέκτρα να γίνει τραγουδίστρια για ψυχολογικούς λόγους. Την έχω µία και της έχω µεγάλη αδυναµία. ∆εν θέλω στα πρώτα της βήµατα, σε όποιον τοµέα και να διαλέξει, την αµφισβήτηση και τη µαταίωση.
Ποιο τραγούδι έχεις αφιερώσει στην κόρη σου;
Έχω αφιερώσει το τραγούδι «Το µυστικό», που είναι το τραγούδι του γάµου µου, αλλά και το τραγούδι µε το οποίο την κοίµιζα. Επίσης την κοίµιζα µε το τραγούδι του Γιάννη Πλούταρχου «Πόσο ωραία µάτια έχεις». Του Γιώργου τού ανήκει «Το µυστικό», γιατί ήταν το τραγούδι µε το οποίο του κάναµε έκπληξη στον γάµο µας.
Υπήρξαν εµπόδια στην πορεία σου;
Για όσα εµπόδια βρήκα ή όση αµφισβήτηση «έφαγα» στα πρώτα χρόνια της καριέρας µου υπήρχε ένα «γιατί;», ένα παράπονο. Τώρα λέω ότι όλα αυτά µου έτυχαν για να προχωρήσω και να εξελιχθώ. Ολο αυτό ήθελε θυσίες και τώρα επιβραβεύω τον εαυτό µου που τις έκανα. Χαίρω σεβασµού από τους συνεργάτες µου και τους συναδέλφους µου. Αυτό είναι νίκη, όχι το να είσαι στην κορυφή της επικαιρότητας, ούτε όλα τα κανάλια, τα περιοδικά και το Instagram να ασχολούνται µαζί σου συνέχεια. Με τον Γιώργο πορευτήκαµε µε αγάπη από τα 20 µου χρόνια µέχρι και σήµερα. Πριν από τον Γιώργο είχα ανούσια φλερτάκια, δεν είχα καµία σοβαρή σχέση. Μεγάλωσα µαζί του κι εκείνος βρήκε σε µένα το «λιµάνι» του. Ο ρόλος της µαµάς είναι πιο σπουδαίος από εκείνον της τραγουδίστριας. Πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει καλά, αλλά αυτό θα φανεί στο µεγάλωµα της Ηλέκτρας.
Ποιο είναι το δυσκολότερο «κανάλι ζωής» που κλήθηκες να περάσεις;
Κλήθηκα να αντιµετωπίσω πολύ µεγάλη δυσκολία στην τρυφερή ηλικία των 15, όταν «έχασα» τον µπαµπά µου, κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο για µένα, γιατί είχε ξεκινήσει από τα 12 µου το πρόβληµα µε την επάρατη νόσο… Ενιωθα ότι έχανα την ασφάλεια κάτω από τα πόδια µου, αλλά κι ότι η µαµά µου ήταν αδύναµη, γιατί τον αγαπούσε πολύ και δεν ένιωθα ότι µπορώ να στηριχθώ πάνω της. Κλήθηκα να δεχθώ την απώλειά του και να γίνω ο άντρας του σπιτιού, άρα µεγάλωσα πριν από την ώρα µου. Το δεύτερο δύσκολο κανάλι ήταν την περίοδο της εγκυµοσύνης µου, όταν αρρώστησε ο Γιώργος και έκανε µια σοβαρή εγχείρηση στην καρδιά του - τότε ήµουν 35 χρόνων, πιο σοφή. Με δύναµη ψυχής, κατάφερα να πείσω τον εαυτό µου ότι όλο αυτό συµβαίνει µόνο για καλό. ∆εν ήθελα να περνάει κανένα αρνητικό συναίσθηµα στην κοιλιά µου. Τότε έτρωγα και κοιµόµουν όσο ήθελα και όλοι µε είχαν στα πούπουλα. Προστάτευα την κόρη µου µέσα από την κοιλιά µου κι έτσι όπως το είδα, είχα δίκιο, γιατί µετά τη γέννησή της ο άντρας µου ήταν πιο υγιής από ποτέ.
*Δημοσιεύθηκε στο Secret των Παραπολιτικών
*Διαβάστε εδώ: Πέγκυ Ζήνα: “Το να φοράει η JLo ένα κορμάκι και να αποθεώνεται σε ένα στάδιο, δεν είναι το ίδιο με πίστα μπουζουκιών”
Υπάρχουν αλλαγές στη ζωή σου αυτόν τον καιρό, έτσι δεν είναι;
Βρίσκοµαι σε µια καινούργια δισκογραφική εταιρεία, την Panik, και κάνω µια συνεργασία, έπειτα από πολλά χρόνια, µε τον κουµπάρο µου, κολλητό µου φίλο και συνθέτη της καριέρας µου, Γιώργο Μουκίδη. Ταυτόχρονα, ασχολούµαι µε τις πρόβες για τις εµφανίσεις µου στο «Mezzo», που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, στην Πλατεία Ασωµάτων.
Ακούγεται διαφορετικά να λες «µπουζούκια» και διαφορετικά να λες «νυχτερινά κέντρα»;
Τα µπουζούκια είναι η ίδια λέξη µε εκείνες των νυχτερινών κέντρων ή των κέντρων διασκέδασης. Τη διαφορά την κάνουν πάντα οι καλλιτέχνες, ποτέ οι τοίχοι. Στις µουσικές σκηνές έχουµε δει και ανθρώπους που δεν έχουν τόσο ταλέντο, απλώς τραγουδούν ένα ποίηµα και µπορούν να υπάρξουν και µε άλλους τρόπους, λέγοντας κάτι πιο ροκ.
Ανήκεις στην κατηγορία των καλλιτεχνών που δουλεύουν στα µπουζούκια;
Με αυτό που ο κόσµος εννοεί, πιστεύω, ποτέ. Με την έννοια του ευτελούς, όχι, δεν ανήκα σε τέτοιον χώρο ως άνθρωπος. Ποτέ δεν µου άρεσε η παρακµή, γιατί αυτές τις αξίες κουβαλούσα. Ό,τι και να έκανα εµπεριείχε αξιοπρέπεια, από 20 χρόνων, που µπήκα στη δουλειά αυτή, µέχρι τώρα, που σε λίγες ηµέρες γίνοµαι 49 ετών.
Τι ορίζεις ως παρακµή;
Να έχεις µια συµπεριφορά στη σκηνή η οποία να έχει ελάχιστα ρούχα, να µην έχεις πολύ καλή φωνή και ως προσωπικότητα να επιτρέπεις στον κόσµο, µεθυσµένο, να σου φέρεται όπως να ’ναι. Εχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Λάτρευα το θρυλικό «Κανόνι», το οποίο είχε ο µπαµπάς µου. Εκεί τότε τραγουδούσε η Γιώτα Γιάννα κι εγώ ήµουν 5 χρόνων όταν έκλεισε.
Αν µια τραγουδίστρια έχει καλή φωνή και εµφανίζεται µε λίγα ρούχα στη σκηνή, ποια είναι η γνώµη σου;
Αυτό είναι µια παγίδα αµερικανοποίησης που ζούµε. Με αυτή την πρόθεση θέλω να το κοιτάξω. Είναι αρκετές που έχουν πολύ καλή φωνή, απλώς είναι κρίµα να αφήνεις τους άλλους να εστιάζουν αλλού και όχι στη φωνή σου. Πολλές φορές αδικούµε τον ίδιο µας τον εαυτό µε τον τρόπο που θα ντυθούµε ή θα φερθούµε δηµοσίως. Είµαστε δηµόσια πρόσωπα και δίνουµε λάθος εικόνα. Στο εξωτερικό είναι αλλιώς. Η λεπτοµέρεια που δεν έχουν καταλάβει κάποια κορίτσια συνάδελφοί µου -και νοµίζω ότι αυτή είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν- είναι πως είναι αλλιώς να το κάνεις σε µια πίστα µπουζουκιών µε λουλούδια κι άλλο να το κάνεις σε ένα τεράστιο stage, έχοντας από κάτω 100.000 κόσµο, µε 40 άτοµα µπαλέτο και 50 µουσικούς. Εκεί είναι σόου, δεν αφήνεις τον άλλον να δει κάτι άλλο και να φθηνύνει αυτό που είσαι... Μεγαλώνοντας, όταν έχεις φτάσει κάπου, όλα αυτά πρέπει να ελέγχονται από εσένα, να µην ξεπερνάει τίποτα τη δική σου αισθητική. Πιστεύουµε ότι το star system της Ελλάδος, της Ψωροκώσταινας, είναι το ίδιο µε αυτό του Λος Αντζελες και των ΗΠΑ γενικότερα.
Σε σένα έπαιξε ρόλο ο σύζυγός σου, Γιώργος Λύρας, που ήταν δίπλα σου από την αρχή σχεδόν της πορείας σου ως µάνατζέρ σου;
Είναι αντικειµενικός και πολύ αυστηρός ο Γιώργος. Έπαιξε τεράστιο ρόλο.
Σκέφτηκες ποτέ ότι µπορεί να ζηλεύει;
Ο Γιώργος δεν ζήλευε ποτέ. Βλέποντας τον θαυµασµό του κόσµου, του έβγαινε το πατρικό, όχι το ερωτικό στοιχείο.Ό,τι συνέβαινε στη δουλειά, οι διαφωνίες του, το ντύσιµό µου, σταµατούσε από τη στιγµή που µπαίναµε στο σπίτι µας.
Τον άκουγες εξαρχής;
Οχι από την πρώτη στιγµή χωρίς να τσακωθώ… (γέλια). Στο τέλος τον άκουγα.
Ανήκεις στην κατηγορία των καλλιτέχνιδων που έχουν µακροηµερεύσει στον γάµο τους. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Το να είµαι µάνα είναι πιο σπουδαίο από το να είµαι σύζυγος. Ειδικά όταν είσαι δηµόσιο πρόσωπο, µπορεί µια λάθος σου κίνηση να την πληρώσει το παιδί - για κάτι που δεν φταίει. Αυτό φοβόµουν πάντα. Οταν ήρθε η κόρη µου, η Ηλέκτρα, στη ζωή µου, δεν είχα το άγχος για τα τραγούδια που θα πω ή πώς να ντύνοµαι, πώς να φέροµαι και πώς να µιλάω για τους άλλους. Πρόσεχα πάρα πολύ τις κινήσεις µου από τότε που έκανα την κόρη µου, γιατί κάθε µου κίνηση έπρεπε να κάνει το παιδί µου περήφανο για την προσωπικότητά µου και για τις επαγγελµατικές µου επιλογές. Εχω προσπαθήσει πολύ και µε κόστος.
Βλέπεις συναδέλφους σου να έχουν «καβαλήσει καλάµι»;
Της δικής µου γενιάς όχι τόσο, έως καθόλου. Μας πήρε καιρό να γίνουµε γνωστοί - ακόµα και να «καβαλήσεις καλάµι» θα είναι για λίγο. Στα νέα παιδιά έχω παρατηρήσει επηρµένες συµπεριφορές και λυπάµαι, γιατί ξέρω ότι όταν «πέσουν» θα χτυπήσουν άσχηµα. Το ίδιο συνέβαινε και µε τα µουσικά realities.
Έχεις µπει στη διαδικασία να σκεφτείς την κόρη σου ως τραγουδίστρια;
Μικρή τής άρεσε να τραγουδάει και είπα: «Παναγία µου, λες µεγαλώνοντας να ακολουθήσει αυτόν τον χώρο;». ∆εν το ήθελα καθόλου και επειδή ό,τι φοβάσαι και ό,τι σκέφτεσαι σου τυχαίνει, είπα να µην το σκέφτοµαι. Αν το θέλει, θα στηρίξω τα όνειρά της, αλλά υπάρχει µια µεγάλη αδικία που υφίστανται όλα τα παιδιά γνωστών τραγουδιστών. ∆εν θα ήθελα η Ηλέκτρα να γίνει τραγουδίστρια για ψυχολογικούς λόγους. Την έχω µία και της έχω µεγάλη αδυναµία. ∆εν θέλω στα πρώτα της βήµατα, σε όποιον τοµέα και να διαλέξει, την αµφισβήτηση και τη µαταίωση.
Ποιο τραγούδι έχεις αφιερώσει στην κόρη σου;
Έχω αφιερώσει το τραγούδι «Το µυστικό», που είναι το τραγούδι του γάµου µου, αλλά και το τραγούδι µε το οποίο την κοίµιζα. Επίσης την κοίµιζα µε το τραγούδι του Γιάννη Πλούταρχου «Πόσο ωραία µάτια έχεις». Του Γιώργου τού ανήκει «Το µυστικό», γιατί ήταν το τραγούδι µε το οποίο του κάναµε έκπληξη στον γάµο µας.
Υπήρξαν εµπόδια στην πορεία σου;
Για όσα εµπόδια βρήκα ή όση αµφισβήτηση «έφαγα» στα πρώτα χρόνια της καριέρας µου υπήρχε ένα «γιατί;», ένα παράπονο. Τώρα λέω ότι όλα αυτά µου έτυχαν για να προχωρήσω και να εξελιχθώ. Ολο αυτό ήθελε θυσίες και τώρα επιβραβεύω τον εαυτό µου που τις έκανα. Χαίρω σεβασµού από τους συνεργάτες µου και τους συναδέλφους µου. Αυτό είναι νίκη, όχι το να είσαι στην κορυφή της επικαιρότητας, ούτε όλα τα κανάλια, τα περιοδικά και το Instagram να ασχολούνται µαζί σου συνέχεια. Με τον Γιώργο πορευτήκαµε µε αγάπη από τα 20 µου χρόνια µέχρι και σήµερα. Πριν από τον Γιώργο είχα ανούσια φλερτάκια, δεν είχα καµία σοβαρή σχέση. Μεγάλωσα µαζί του κι εκείνος βρήκε σε µένα το «λιµάνι» του. Ο ρόλος της µαµάς είναι πιο σπουδαίος από εκείνον της τραγουδίστριας. Πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει καλά, αλλά αυτό θα φανεί στο µεγάλωµα της Ηλέκτρας.
Ποιο είναι το δυσκολότερο «κανάλι ζωής» που κλήθηκες να περάσεις;
Κλήθηκα να αντιµετωπίσω πολύ µεγάλη δυσκολία στην τρυφερή ηλικία των 15, όταν «έχασα» τον µπαµπά µου, κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο για µένα, γιατί είχε ξεκινήσει από τα 12 µου το πρόβληµα µε την επάρατη νόσο… Ενιωθα ότι έχανα την ασφάλεια κάτω από τα πόδια µου, αλλά κι ότι η µαµά µου ήταν αδύναµη, γιατί τον αγαπούσε πολύ και δεν ένιωθα ότι µπορώ να στηριχθώ πάνω της. Κλήθηκα να δεχθώ την απώλειά του και να γίνω ο άντρας του σπιτιού, άρα µεγάλωσα πριν από την ώρα µου. Το δεύτερο δύσκολο κανάλι ήταν την περίοδο της εγκυµοσύνης µου, όταν αρρώστησε ο Γιώργος και έκανε µια σοβαρή εγχείρηση στην καρδιά του - τότε ήµουν 35 χρόνων, πιο σοφή. Με δύναµη ψυχής, κατάφερα να πείσω τον εαυτό µου ότι όλο αυτό συµβαίνει µόνο για καλό. ∆εν ήθελα να περνάει κανένα αρνητικό συναίσθηµα στην κοιλιά µου. Τότε έτρωγα και κοιµόµουν όσο ήθελα και όλοι µε είχαν στα πούπουλα. Προστάτευα την κόρη µου µέσα από την κοιλιά µου κι έτσι όπως το είδα, είχα δίκιο, γιατί µετά τη γέννησή της ο άντρας µου ήταν πιο υγιής από ποτέ.
*Δημοσιεύθηκε στο Secret των Παραπολιτικών
