Γιώργος Καράμπελας: "Υπήρχε εκφοβισμός στο σπίτι, δεν με άφηναν ελεύθερο σε μια γωνιά"
Αποδόμησα όλο μου το είναι και ανασύνθεσα τη ζωή μου
Ο Γιώργος Καράμπελας γύρισε πίσω στα παιδικά του χρόνια και μίλησε για τις μεγάλες διαφορές με τον πατέρα του - «Ο πατέρας μου έζησε Κατοχή, ζούσε σε στρατιωτικό περιβάλλον και ποτέ δεν κατάλαβε ποιος είμαι εγώ» εξομολογείται ο Γιώργος Καράμπελας.
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Γιώργος Καράμπελας μιλώντας στο περιοδικό «ΟΚ!» και τον δημοσιογράφο Γιώργο Πράσινο. Ο concept maker και συλλέκτης αισθητικής γύρισε, μεταξύ άλλων, πίσω στα παιδικά του χρόνια και μίλησε για τις μεγάλες διαφορές με τον πατέρα του, τις στερεοτυπικές αντιδράσεις της μητέρας του και τον τρόπο με τον οποίο κατόρθωσε να απεμπλακεί ο ίδιος από όλα αυτά.
Ο πατέρας σου ήταν στρατιωτικός, έφτασε μέχρι τον βαθμό του πτεράρχου. Μεγάλωσες με πειθαρχία;
Βεβαίως, αλλά πήρα και πάρα πολλή αγάπη. Ήμασταν η χαρακτηριστική δυσλειτουργική οικογένεια και – περιέργως πως – αυτό με έσωσε. Είχαμε μεγάλες διαφορές με τον πατέρα μου, ήμασταν σε άλλα μήκη και πλάτη. Ήταν ένας άνθρωπος που έζησε Κατοχή, ζούσε σε στρατιωτικό περιβάλλον και ποτέ δεν κατάλαβε ποιος είμαι εγώ. Είναι κάτι που έχουν περάσει εκατομμύρια παιδιά, όπως εγώ, παιδιά που έζησαν πέτρινα χρόνια, που αγαπούσαν τον χορό και που ήθελαν να φορούν κίτρινες κάλτσες, τιράντες και καπέλα. Όλα αυτά θεωρούνταν κάτι κακό, υπήρχε μαζί με την αγάπη και εκφοβισμός στο σπίτι, δεν με άφηναν ελεύθερο σε μια γωνιά.
Η μητέρα σου;
Η μαμά μου ήταν μια καταπληκτική γυναίκα, μια grande dame, με μοναδικό γούστο και γνώσεις. Αν ήταν σε άλλη κοινωνία, ή και σε άλλο γάμο, θα ήταν αρχιτέκτονας, σχεδιάστρια μόδας, ακόμα και γιατρός. Θυμάμαι στα ταξίδια μας στο Παρίσι να περνάμε ατελείωτες ώρες και να χαζεύουμε στις αντικερί – όλη αυτή την αγάπη του συλλέκτη μού την μετέδωσε η μητέρα μου. Από δικές της ενοχές όμως είχε και στερεοτυπικές αντιδράσεις, του τύπου «Γιώργο, αυτά δεν είναι για εμάς» όπου το «εμάς» σήμαινε πως ήταν ανήκουστο ένας άντρας να κάνει χορό».
Και τελικά πως κατάφερες να συνεχίσεις να ζεις όπως ήθελες;
Μόνος μου το αντιμετώπισα. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αποσυρθώ, να κάνω ενδοσκόπηση. Είχα πάντα μια απίστευτη δύναμη, την οποία τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμη. Αργότερα αυτή η δύναμη με έκανε να σκεφτώ: «Δεν είναι η ζωή σου αυτή. Έχεις αφήσει τον κόσμο να σε ποδοπατήσει. Δεν φταίνε εκείνοι, εσύ τους άφησες». Αυτό το πόρισμα έβγαλε ο εαυτός μου.
Αυτό συνέβη κάπου στα 37 μου, όταν πέθανε ο πατέρας μου. Τότε άφησα φιλίες και σχέσεις, για να πάω μόνος μου παρακάτω, να μπω μέσα μου. Αποδόμησα όλο μου το είναι και ανασύνθεσα τη ζωή μου, έχοντας βάση ένα κύριο χαρακτηριστικό που είχα από τη μέρα που γεννήθηκα: τη χαρά της ζωής! Ήμουν ένα χαμογελαστό πλάσμα. Μικρός έμπαινα σε ένα δωμάτιο και οι άλλοι έλεγαν: «Μπήκε ο ήλιος». Στην εφηβεία μου το είχα χάσει αυτό αλλά ευτυχώς το βρήκα αργότερα και έκτοτε λειτουργώ έτσι.
