Το 2004 στέφθηκε χρυσή Ολυµπιονίκης στο βάδην στους Ολυµπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο λόγος για την Αθανασία Τσουµελέκα. Εκτοκτε έχει λάβει πολλές διακρίσεις στον αθλητισµό, όµως φέτος κρέµασε τα παπούτσια της για να ανέβει στο θεατρικό σανίδι.

Η Αθανασία Τσουµελέκα µιλάει στο «Secret» για τη µεγάλη της αγάπη, τον αθλητισµό, πώς βίωσε τη νίκη της στους Ολυµπιακούς της Αθήνας, αλλά και πώς µπήκε στη ζωή της το θέατρο.

Από Ολυµπιονίκης τώρα ηθοποιός;

Ε, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μάλλον συµπληρώνει την προσωπικότητά µου, ανοίγει ορίζοντες και µε παιδεύει σε κοινωνικά θέµατα που ως πρωταθλήτρια, µε την τόση αποµόνωση και ιδιαίτερα εκείνες τις εποχές, που η επικοινωνία ήταν δύσκολη, είχα µείνει πίσω.

Τι θυµάσαι από τους Ολυµπιακούς του 2004 στην Αθήνα, όπου και κατέκτησες το χρυσό µετάλλιο;

Ολα τα θυµάµαι! Τις προπονήσεις πριν από τον αγώνα, το προαγωνιστικό άγχος, την αισιοδοξία, την απογοήτευση, την αγωνία, την κούρσα βήµα προς βήµα, την κούραση που είχα και δεν ήθελα να τη δείχνω για να υπερέχω των αντιπάλων µου και να «τους σπάσω τον τσαµπουκά» στα τελευταία µέτρα πηγαίνοντας προς τον τερµατισµό, όπου εννοείται σκέφτηκα «καλά είναι και δεύτερη», αλλά ο εγωισµός και η νοερή προπόνηση δούλεψαν αυτόµατα και δεν αφέθηκα, ο τερµατισµός, η χαρά, η ξαφνική δηµοσιότητα, η οικογένειά µου και το ότι δεν ήξερα αν θέλω να εξαφανιστώ ή µου άρεσε όλο αυτό που γινόταν γύρω από εµένα. Τελικά πήρα λίγη απόσταση! Ηθελα µάλλον να περάσω στο επόµενο βήµα... Της δικής µου οικογένειας και του µαγικού κόσµου της υποκριτικής.

Τελικά για όλα υπάρχει χρόνος. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου µε την ηθοποιία;

Πάντα το σκεφτόµουν. Πάντα ζήλευα όσους έβγαιναν πάνω στο σανίδι. Είτε τραγουδούσαν είτε χόρευαν είτε έπαιζαν… Θυµάµαι όταν ως µπαλαρίνα, πιτσιρίκα, ανέβηκα για την παράσταση. Ελαµπα. Ηταν η καλύτερή µου! Ενιωθα πως µόνο αυτό υπάρχει για µένα. Επειτα ανέβηκα ξανά στο σανίδι σε µια παράσταση του σχολείου, «Εξοχικόν κέντρον Ο Ερως» του ∆ηµήτρη Ψαθά. Αχ, πώς ντρεπόµουν. Αλλά πόσο πάλι µε µάγευε! Οπως µε µαγεύει και τώρα. Νιώθω τόσο ευτυχής όταν µαθαίνω κάτι, όταν το παίζω πάνω στη σκηνή ή µπροστά στην κάµερα, όταν δηµιουργώ µόνη µου, νιώθω τόσο γεµάτη, αστράφτω. Τουλάχιστον µέσα µου. Ψυχοθεραπεία ο πρωταθλητισµός.

Ψυχανάλυση η υποκριτική.

Είχα ήδη «µπλέξει» µε τον αθλητισµό και εκεί άρχιζα να διακρίνοµαι. Κακά τα ψέµατα, το να ξεχωρίζεις γιατί είσαι καλός είναι ένα από τα σηµαντικότερα βραβεία. Και έτσι συνέχισα και έφτασα εκεί όπου έφτασα, ίσως στην υψηλότερη κατάκτηση, όπως λένε πολλοί, δεν ξέρω. Οµως, χόρτασα από αυτό. Γέµισα. Ηθελα να ζήσω. Φτάνει η αποµόνωση. Παλιές επιθυµίες µπήκαν µπροστά. Και πλέον στην Αθήνα και αφού απέκτησα τα δύο αγγελούδια µου πήγα σε σχολή υποκριτικής. Επειτα έκανα κάποιες σκηνές σε ξένες παραγωγές ως βοηθητικός ηθοποιός, όπως επίσης και στο «Ετερος εγώ».

Πού θα είναι το ντεµπούτο σου;

Πέρυσι έπαιξα την πρώτη µου θεατρική παράσταση στη Θεσσαλονίκη, µε σκηνοθέτη τον Γιάννη Κακλέα, επί σκηνής τους αδερφούς Τσαχουρίδη και την µπάντα τους να µαγεύουν µε ποντιακά ακούσµατα και 20 ακόµα ηθοποιούς, παίζοντας τη «Γη του Πόντου», και πάλι του ∆ηµήτρη Ψαθά. Φέτος µε χαρά, µε σκηνοθέτη τον Γιώργο Φραντζεσκάκη, θα περιοδεύσω µε τον θίασο και την παράσταση «Ο ζηλιαρόγατος».

Ποιος θα είναι ο ρόλος σου;

Είµαι η Κική, η κουµπάρα τού, καθώς φαίνεται, φαντασιόπληκτου, ζηλιάρη συζύγου. Και πάω να τον… µαζέψω! Ποια είναι η πλοκή του έργου; Το αιώνιο θέµα της ζήλιας, της απιστίας, των σχέσεων, της φαντασίας. Πήρατε µια γεύση παραπάνω. Προτείνω να έρθετε να µας δείτε. Θα ξεκαρδιστείτε στα σίγουρα.

Πώς συνδυάζεις αθλητισµό και θέατρο;

Η άσκηση είναι µέρος της καθηµερινότητάς µου για την καλή υγεία και τίποτα παραπάνω. Ολοι µας πρέπει να ασχολούµαστε µε την άσκηση. Τώρα που η τεχνολογία εξελίσσεται και όλο και µας επιβάλλουν περισσότερη καθιστική ζωή, τώρα πρέπει να αντισταθούµε και να κινήσουµε αυτό το υπέροχο εργαλείο που µας έδωσε ο Θεός, το σώµα µας. Οχι για να δείχνει ωραίο. Αυτό είναι υποκειµενικό (π.χ., εµένα µου αρέσει η κοιλίτσα στους άνδρες και όχι οι κοιλιακοί!), αλλά για να είναι υγιές...

Θα σε ενδιέφερε η τηλεόραση;

Εµένα, ναι! Εκείνης; Προτάσεις δεκτές και όρεξη µεγάλη.

Τι σηµαίνει για σένα ο στίβος; Αυτή η µυρωδιά του ταρτάν! Μου ανασύρει αναµνήσεις. Αθληση. Ασκηση. Αγάπη. Καθώς και ένας κύκλος που έκλεισε.

Πώς αντέδρασαν τα παιδιά και η οικογένειά σου όταν τους είπες ότι θα ασχοληθείς µε την υποκριτική;

Οι πρώτοι µου θεατές στις πρόβες. Φυσικά και µε πειράζανε. Φυσικά και ντρεπόµουν. Φυσικά και είχα τύψεις για την αλλαγή και τον χρόνο που δίνω σε κάτι έξτρα και όχι σε εκείνους. Οµως, έχουµε µάθει να στηρίζουµε ο ένας τις επιλογές του άλλου µέσα στο σπίτι µας. Ιδιαίτερα από τον χωρισµό µου και µετά έδωσα µεγάλη βάση στα θέλω των παιδιών και στα δικά µου και «συµφωνήσαµε» πως ο καθένας έχει τα φτερά του και η φωλιά είναι εδώ για να γιατρέψει κάθε πληγή που θα βρεθεί στο πέταγµά µας. Ξέρω, ακούγεται ροµαντικό, αλλά, ξέρετε, τις περισσότερες φορές χρειάζεται να ξέρεις ότι θα έχεις βοήθεια για να τολµήσεις. Οχι τόσο γιατί θα τη χρειαστείς, αλλά γιατί σου δίνει δύναµη να ξέρεις πως έχεις κάπου να πιαστείς!

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 9 Μαρτίου 2024