Μαρία Κηλαηδόνη στην Ontime: "Όταν ο πατέρας μου 'έφυγε', για πολύ καιρό δεν ήθελα καθόλου να ακούω τη φωνή του"
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα τη σπουδαιότητα των γονιών μου
«Τον Λουκιανό έτσι τον λέμε πάντα… Όταν ζούσε, τον έλεγα "μπαμπά", αλλά στους άλλους τον αναφέρω πάντα "Λουκιανό". Είχε μια νεανικότητα μέχρι το τέλος, ήταν φίλος μας με την αδελφή μου, υπήρχε η σχέση της παρέας» αναφέρει η Μαρία Κηλαηδόνη
Ρενε Σαραντινου
Η Μαρία Κηλαηδόνη, η δεύτερη κόρη του αείμνηστου Λουκιανού Κηλαηδόνη και της Άννας Βαγενά, μιλάει στην «ΟΝ time» για τους γονείς της, για την απώλεια του πατέρα της, εξηγώντας γιατί ακόμα δεν μπορεί να τον δει σε βίντεο, αλλά και ότι τη δυσκόλεψε αρκετά να ακούει τη φωνή του. Αναφέρεται επίσης στα παιδικά της χρόνια και στην κατάσταση που βίωνε με την αδελφή της, έχοντας για γονείς δύο τόσο μεγάλες προσωπικότητες.
Είσαι η δεύτερη κόρη του αείμνηστου Λουκιανού Κηλαηδόνη και της Άννας Βαγενά.
Ναι, η δεύτερη κόρη, γιατί ο κόσμος μάς μπερδεύει - ποια είναι η μικρή και ποια η μεγάλη, τι κάνει η μία και τι η άλλη. Υπάρχει και η αίσθηση ότι μόνο η μία κόρη υπάρχει στον καλλιτεχνικό χώρο.
Μίλησέ μου για σένα…
Η αλήθεια είναι πως, σε σχέση με τη Γιασεμή, την αδελφή μου, άργησα να μπω στο χώρο αυτόν. Εκείνη, τελειώνοντας το σχολείο, είπε ότι θα πάει να σπουδάσει σε δραματική σχολή, το έκανε και ξεκίνησε να εργάζεται ως ηθοποιός, να παίζει, κι έχει σχεδόν 25 χρόνια στο χώρο. Εγώ έκανα ένα πιο «μακρύ ταξίδι» μέχρι να καταλήξω στην τέχνη. Τα τελευταία εννέα χρόνια σταμάτησα ό,τι έκανα και είπα ότι θα αφιερωθώ αποκλειστικά στη μουσική.
Πριν με τι ασχολιόσουν;
Σπούδασα στην Κρήτη κοινωνική λειτουργός και δούλεψα, ενώ έκανα μετεκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία. Στην πορεία, μέσα από τη δική μου θεραπεία, παραδέχτηκα ότι η αγάπη μου είναι η μουσική, κι έτσι είπα να το τολμήσω. Πλέον, με ξεχωρίζουν από την αδελφή μου, εγώ είμαι μουσικός, η αδελφή μου είναι ηθοποιός. Βέβαια, φέτος παίζω κι εγώ σε μια θεατρική παράσταση, οπότε μπήκα στα θεατρικά τους «λημέρια», εννοώ της μαμάς μου και της Γιασεμής.
Πώς έγινε το «κλικ» της μετάλλαξης από κοινωνική λειτουργό σε μουσικό;
Το ήξερα βαθιά μέσα μου, αυτό ήθελα να κάνω τελικά, αλλά περισσότερο το απέφευγα από ντροπή, γιατί δεν είναι εύκολο, έχοντας δύο τόσο σπουδαίους γονείς, να πεις: «Ακολουθώ το δρόμο τους». Υπάρχει το θέμα της σύγκρισης των άλλων, πώς θα με δεχθούν, τι θα πουν, αλλά κυρίως, εσωτερικά, φοβόμουν. Αναρωτιόμουν πάντα μέσα μου: «Θα μπορέσω να είμαι κάποτε τόσο καλή όσο είναι ο Λουκιανός και η Άννα;». Άλλο ήταν αυτοί οι άνθρωποι κι άλλο τα παιδιά τους.
Ο φόβος της σύγκρισης με τους γονείς σου σε κράτησε μακριά τόσα χρόνια από το χώρο που πραγματικά αγαπούσες;
Κι αυτό που σπούδασα μου άρεσε, ήταν σπουδαίο. Βρήκα τρόπο να νιώθω καλά και να προσφέρω, αλλά παραδέχτηκα ότι δεν είναι το νούμερο ένα πράγμα που θέλω να κάνω.
Αναφερόμενη στους γονείς σου, λες: «Ο Λουκιανός και η Άννα» κι όχι «η μαμά και ο μπαμπάς».
Τον Λουκιανό έτσι τον λέμε πάντα… Όταν ζούσε, τον έλεγα «μπαμπά», αλλά στους άλλους τον αναφέρω πάντα «Λουκιανό». Είχε μια νεανικότητα μέχρι το τέλος, ήταν φίλος μας με την αδελφή μου, υπήρχε η σχέση της παρέας.
Ήσασταν και παραμένετε μια δεμένη οικογένεια.
Πολύ δεμένη οικογένεια και σε αυτόν το χώρο, που συμβαίνουν πολλά στις οικογένειες, δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί αυτό.
Οι γονείς σου ήταν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος;
Ναι, πολύ, με τσακωμούς και εντάσεις, βέβαια, δεν γίνεται αλλιώς.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα τη σπουδαιότητα των γονιών μου. Καταλάβαινα ότι ήταν γνωστοί, αλλά όχι σε ποιο βαθμό ήταν, πόσο σωστοί ήταν με ήθος και αξίες. Παρά το γεγονός ότι ήμασταν παιδιά αυτών των δύο ανθρώπων, μεγαλώσαμε με φυσιολογικά πρότυπα, σε ένα σπίτι όπου δεν ήθελαν οι γονείς μας να ξεχωρίζουμε. Πήγαμε σε δημόσια σχολεία, δεν προσπάθησαν να μας κάνουν να νιώσουμε ξεχωριστές επειδή ήμασταν παιδιά τους, πολύ προσγειωμένες στην πραγματικότητα και οι δυο μας. Αυτό φαίνεται και μας το λένε…
Ποιο ήταν το θέμα που δημιουργούσε αναταράξεις μεταξύ των γονιών σου;
Δύο τόσο έντονες προσωπικότητες, όπως ο Λουκιανός και η Άννα, συγκρούονταν σε πάρα πολλά πράγματα, αλλά στη βάση είχαν κοινή οπτική και μεγάλη αγάπη ο ένας για τον άλλο. Τσακώνονταν με πολλές φωνές, η μάνα μου φώναζε πολύ, ο Λουκιανός μούτρωνε, δεν μιλούσε… Ευτυχώς, υπήρχε σεβασμός στην προσωπικότητα του ενός προς τον άλλο, ελευθερία στις κινήσεις τους, όπως και προσωπικός χώρος. Αυτός ήταν ο λόγος που κατάφεραν να ζήσουν και να επιβιώσουν μέχρι το τέλος μαζί.
Με αυτό το πρότυπο δημιούργησες τη δική σου οικογένεια, το «μετέφερες» στο σπίτι σου;
Έχω δύο γιους, ο Λουκιανός είναι πέντε χρόνων και ο μικρός τριών ετών.
Η Άννα Βαγενά τι γιαγιά είναι;
Δεν κρατάει παιδιά η μαμά μου, γιατί δεν προλαβαίνει, αλλά μας βοηθάει με πολλούς τρόπους, όποτε τη χρειαστούμε. Δεν είναι η πιο τυπική γιαγιά του κόσμου, αλλά δεν ήταν και η πιο τυπική μαμά. Είναι τούρμπο, παρούσα στα παιδιά, τα αγαπάει πολύ, υπάρχει μεγάλο δέσιμο. Τα παιδιά τα μεγαλώνουμε εγώ και ο άντρας μου. Αυτό είναι καλό, γιατί είμαστε παρόντες σε όλα.
Είναι κάτι που σου έλειψε από τους γονείς σου;
Σίγουρα, οι δικοί μου δούλευαν πάρα πολύ. Στις ηλικίες που ήμασταν μικρά με την αδελφή μου, ήταν στο απόγειο της καριέρας τους. Στη δεκαετία του ’90, ο Λουκιανός ήταν κορυφή, εγώ τότε ήμουν στο δημοτικό και σίγουρα κάποιες φορές μάς έλειψαν. Αυτό προσπαθώ, να μη λείψω στα παιδιά μου. Τις βασικές αξίες που πήρα, τους τις μεταφέρω. Ίσως είμαι παραπάνω αυστηρή από τους δικούς μου γονείς. Εκείνοι είχαν μια χαλαρότητα, και ως γενιά, δεν ασχολούνταν οι γονείς τότε τόσο πολύ με τα παιδιά τους.
Η μητέρα σου είχε ενεργό δράση στην πολιτική.
Ναι, το είχε πάντα αυτό, στα δεκαέξι της ήταν στη νεολαία Λαμπράκη και το ότι έγινε βουλευτής ήταν απόρροια της όλης της διαδρομής. Τη στηρίξαμε, είναι ευχαριστημένη που το έκανε, δεν είναι σίγουρη αν ο κύκλος ολοκληρώθηκε… Είναι 76 χρόνων και πάντα κάνει όνειρα. Κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει με αυτήν τη μάμα… (γέλια). Είναι αστείρευτη.
Πέρασες δύσκολα με την απώλεια του πατέρα σου…
Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου η απώλεια του Λουκιανού και ό,τι προηγήθηκε, γιατί ήταν άρρωστος για κάποιο διάστημα, πριν «φύγει». Αυτό μας προετοίμασε για εκείνο που ήρθε. Είχαμε καιρό να το καταλάβουμε, να το συνειδητοποιήσουμε και ήμασταν μαζί του μέχρι το τέλος. Υπήρχε στην καθημερινότητά μου ο Λουκιανός, μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, ήμασταν κοντά. Όταν «έφυγε», εκτός από τον μπαμπά μου, «έχασα» ένα φίλο, κάναμε παρέα. Δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά μου…
Δεν είδε τα εγγόνια του πριν φύγει από τη ζωή;
Όχι, μόνο για πέντε μήνες, την κόρη της αδελφής μου, τη Μαρίνα, που είναι επτά χρόνων. Ο Λουκιανός έγινε για λίγο παππούς, πριν «φύγει». Είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τα εγγόνια του, αλλά είναι κρίμα και για τα παιδιά μου που δεν τον είδαν… Θα τρελαινόταν, ήταν τρυφερός και γλυκός μπαμπάς, οπότε με τα εγγόνια του θα ήταν δέκα φορές περισσότερο. Τώρα τον μαθαίνουν μέσα από τη μουσική του. Βάζουμε τραγούδια στο σπίτι για να ακούν τον παππού τους.
Μιλάς στα παιδιά σου για εκείνον;
Πολύ… Τα παιδιά μου με βοήθησαν να ξανακούσω τη μουσική του. Όταν «έφυγε», για πολύ καιρό δεν ήθελα καθόλου να ακούω τη φωνή του. Τώρα ακούμε τα τραγούδια του στο σπίτι. Αυτό που δεν μπορώ ακόμα να κάνω είναι να βλέπω συνεντεύξεις του, με στενοχωρεί όταν τον βλέπω να κινείται, το πρόσωπό του… κι ας έχει «φύγει» επτά χρόνια.
Τι κάνεις τώρα επαγγελματικά;
Έχω κάνει δύο προσωπικούς δίσκους, με δικά μου τραγούδια. Επειδή ήμουν δίπλα στα παιδιά μου, μου ήρθε η επιθυμία να κάνω παιδικά τραγούδια, όπου έγραψα κι ένα βιβλιαράκι παιδικό, να τα συνοδεύει, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πατάκη». Ονομάζεται «Τα γενέθλια της Ριρίκας». Έπειτα το κάναμε θεατρική παράσταση, σε σκηνοθεσία της Γιασεμής, και παίζεται στο θέατρο «Μεταξουργείο», μέχρι τα τέλη Απριλίου. Ετοιμάζω κι ένα δίσκο για μεγάλους με τρία-τέσσερα τραγούδια. Επίσης, θα κάνω μια εμφάνιση στο «Tiki», στις 19 Μαΐου.
Ποια είναι η συμβουλή του πατέρα σου που ακολουθείς;
Σε σχέση με τη δουλειά, μας έλεγε, κυρίως στη Γιασεμή, που πρόλαβε και την έζησε στο χώρο αυτόν, να κοιτάμε να την κάνουμε καλά.
