Αντώνης Λουδάρος στην Ontime: ''Έχω παίξει σε παραστάσεις με ανθρώπους που δεν τους θεωρώ ηθοποιούς''
Δεν είναι πάντα ειλικρινής και εξηγεί το λόγο…
Μιλώντας στην ''ON time'' αναφέρει ότι από τη ζωή του έφυγαν άνθρωποι που έκαναν τον κύκλο τους, αφότου πήρε συναινετικό διαζύγιο από τη φιλία
Ρενε Σαραντινου
Του αρέσει να τον αποκαλούν θεατρίνο. Ο Αντώνης Λουδάρος δουλεύει ασταμάτητα επί σειρά ετών, αλλά είναι βαθιά τεμπέλης, κάτι που δεν μπορεί να το εξηγήσει… Δεν κρύβει ότι έχει κουραστεί πολλές φορές ψυχικά. Μιλώντας στην «ON time», αναφέρει ότι από τη ζωή του έφυγαν άνθρωποι που έκαναν τον κύκλο τους, αφότου πήρε συναινετικό διαζύγιο από τη φιλία. Υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τη δοτικότητά του. Πλέον σέβεται τον εαυτό του. Δυσκολεύεται να γελάει σε μια κωμωδία, ενώ έχει προσποιηθεί ότι γελάει σε παράσταση όπου παίζουν φίλοι και συνάδελφοί του. Έχει πει ψέματα ότι του αρέσει μια παράσταση, ενώ έχει κοιμηθεί σε παράσταση πάρα πολλές φορές. Δηλώνει ότι δεν είναι πάντα ειλικρινής και εξηγεί το λόγο…
Πού σε βρίσκουμε επαγγελματικά αυτή την περίοδο;
Μέχρι το τέλος Απριλίου θα βρίσκομαι στο θέατρο «Αλίκη», στην παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι», κάνοντας την αντικατάσταση στο ρόλο του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη. Επίσης, είμαι και στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης», στο οποίο παίζω στη θεατρική παράσταση «Αλαντίν the show». Στη συνέχεια θα βρίσκομαι στο θέατρο «Άλσος», στην παράσταση για την οποία έχω ξεκινήσει ήδη πρόβες, για το καλοκαίρι. Πρόκειται για μια επιθεώρηση, την οποία γράφει και σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής. Θα είμαι μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, από τις παλιές καραβάνες, και μετά έχει πιο νέους, τον Θοδωρή Αθερίδη, τον Κώστα Κόκλα, εμένα, γιατί είμαι στη μεσαία γενιά. Νεότεροι στην παράσταση είναι ο Λευτέρης Ελευθερίου, η Ελένη Καστάνη, η Ντορέτα Παπαδημητρίου, η Ματίνα Νικολάου. Έτσι, το καλοκαίρι θα δροσιζόμαστε στο Πεδίον του Άρεως, όπου θα περάσουμε πολύ ωραία.
Πώς είναι η υγεία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη;
Είναι πολύ καλά, προσέχει, επιτέλους, λίγο περισσότερο τον εαυτό του.
Δεν πρόσεχε πριν;
Όταν μας παίρνει η καθημερινότητα, δεν δίνουμε τόση σημασία. Κι εγώ δεν προσέχω τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε, κι έρχεται κάποια στιγμή που σου λέει: «Τώρα, από εδώ και πέρα θα προσέχεις». Έτσι βρέθηκα στη θέση να μπορώ να κάνω την αντικατάσταση. Ήταν κάτι περαστικό για τον Χρήστο, οπότε θα ανακτήσει όλες του τις δυνάμεις, για να μπορέσει να κάνει περιοδεία το καλοκαίρι.
Πώς σου αρέσει να σε αποκαλούν, θεατρίνο ή ηθοποιό;
Μου αρέσει το θεατρίνος.
Είσαι ένας θεατρίνος που δεν έχει σταματήσει να εργάζεται επί σειρά ετών.
Δουλεύω ασταμάτητα, αλλά είμαι βαθιά τεμπέλης, μπορείς να μου το εξηγήσεις; Θα ήθελα να μην κάνω τίποτα. Βέβαια, ξέρω πως, αν μου συνέβαινε αυτό, θα βαριόμουν, θα έπληττα, αλλά είναι κάθε μέρα σαν να πρέπει να ανέβω ένα γολγοθά και να πρέπει να μπω και να πατήσω το πόδι μου στη σκηνή, όταν θα δω τους συναδέλφους. Δεν ξέρω αν μεταλλάσσομαι, απλώς όταν συμβαίνει αυτό, δίνω το 100%, ό,τι καλύτερο μπορώ, δεν κάνω μιζέριες και φτήνιες. Με αυτή την έννοια, μου αρέσει να με λένε θεατρίνο.
Έχεις νιώσει ότι κουράζεσαι;
Πολλές φορές, ψυχικά. Γι’ αυτό στην περίοδο της καραντίνας που ζήσαμε, μέσα σε αυτό τον τρόμο και την αβεβαιότητα, που δεν ξέραμε τι είναι αυτό το πράγμα, ένιωθα και μια χαρά που ήμουν αναγκασμένος να είμαι στο σπίτι μου. Ήμουν «αναγκασμένος» να κάνω Χριστούγεννα, γιατί όλες τις γιορτές τις περνούσα πάντα στο θέατρο, οπότε ήταν πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα, έπειτα από τριάντα χρόνια, να είμαι ανήμερα Χριστουγέννων στο σπίτι μου.
Πλέον, σε ευχαριστούν τα ίδια πράγματα με εκείνα που σε ευχαριστούσαν στο παρελθόν;
Πλέον με ευχαριστεί, και είμαι 100% ευχαριστημένος, αν είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, δεν έχω και πολλούς, είναι λίγοι και μου αρέσει να βρισκόμαστε, να λέμε τις χαζομάρες μας, να φτιάχνουμε ένα ωραίο φαγητό, απλά πράγματα. Δεν ήθελα πολλά για να είμαι ευχαριστημένος.
Έχασες φίλους στην πορεία της ζωής σου;
Έφυγαν από τη ζωή μου άνθρωποι που έκαναν τον κύκλο τους, κι έπρεπε να φύγουν. Όταν συνέβαινε, δεν το καταλάβαινα πάντα, δεν είχα την εμπειρία της ζωής να συμβεί αυτό, αλλά με κάποιους ανθρώπους, όταν πλέον δεν είχα να δώσω κάτι άλλο, έπαιρνα συναινετικό διαζύγιο από τη φιλία. «Χαιρετάς» ανθρώπους που πια δεν χρειάζεται να τους έχεις στη ζωή σου. Ξαναβλέπεις όλο το έργο από την αρχή και λες: «Το θέλω ή δεν το θέλω αυτό στη ζωή μου;».
Είπες, να «δώσω», που σημαίνει ότι σε εκμεταλλεύτηκαν άνθρωποι από το οικείο σου περιβάλλον;
Ναι, υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τη δοτικότητά μου, αλλά εγώ το έκανα γιατί έτσι είμαι, κι όποιος θέλει αυτό να το δει ως κάτι που, όσο μπορεί, θα παίρνει, θα πω πως κι εγώ έχω ανάγκη να πάρω κάτι, ενώ μερικές φορές έδινα ασυνείδητα, θεωρώντας ότι θα το καταλάβει ο άλλος και θα μου δώσει κι εμένα, αλλά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.
Ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» σου;
Θέλω να με σέβεται ο άλλος, γιατί πια σέβομαι κι εγώ τον εαυτό μου.
Δεν σεβόσουν τον εαυτό σου;
Όχι, δεν τον σεβόμουν και δεν το καταλάβαινα. Πλέον με αγαπάω και θέλω να το νιώσω και από εκείνους που έρχονται δίπλα μου, για να μπορέσω να δώσω το καλύτερό μου. Χρειάζεται να συμβαίνει αυτό κι από τις δύο πλευρές.
Τι έχει αλλάξει με τον καιρό σε σένα;
Τώρα που είμαι στη μέση της ζωής μου, όσο πιο κοντά έρχεσαι στη συνειδητοποίηση πως κάποια στιγμή η ζωή τελειώνει και δεν είναι για πάντα, σκέφτεσαι το τέλος. Θέλω το τέλος να είναι ειρηνικό, ωραίο, γλυκό, κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι αυτό… Μέχρι τότε να φροντίσουμε να είμαστε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και να έχουμε καλλιεργήσει το «χωράφι» της ζωής μας, ώστε να έχουμε ανθρώπους που να χωράμε. Εγώ φαίνομαι πολύ κοινωνικός, αλλά είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος, χρειάζομαι τη φαμίλια, εννοώ την εστία, τους φίλους, τις οικογένειες των φίλων μου, τα παιδιά τους, να είμαι ενταγμένος μέσα σε αυτό, είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.
Άνθρωποι που παράγουν το γέλιο γελούν δύσκολα. Είσαι ένας από αυτούς;
Γελάω πιο εύκολα στην προσωπική μου ζωή παρά βλέποντας μια παράσταση.
Δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις μια κωμωδία, ένα επιθεωρησιακό έργο και να γελάσεις;
Ναι, γιατί καταλαβαίνεις την πρόθεση και το μηχανισμό. Πρέπει να είμαι πάρα πολύ χαλαρός και με πολύ καλή διάθεση, να μη με απασχολεί τίποτα, όπως συμβαίνει και με τους θεατές που έρχονται να σε δουν, όπου μαγικά πρέπει να τους κάνεις να ξεχάσουν τα προβλήματά τους για δύο ώρες και να συγκεντρωθούν σε μια παράσταση.
Έχει χρειαστεί να προσποιηθείς ότι έχεις περάσει καλά, έχεις γελάσει σε μια παράσταση, επειδή οι συνάδελφοί σου ήταν και φίλοι σου;
Ναι, το έχω κάνει, έχω προσποιηθεί. Ιδιαίτερα αν σε έχουν φροντίσει και σε έχουν βάλει στην πρώτη θέση, αναγκάζεσαι… Εγώ έχω κι ένα πρόσωπο πολύ εκφραστικό, η κατατομή μου είναι τέτοια, που μοιάζω λίγο... δυσοίωνος και πρέπει να μου λέω: «Αντώνη, βάλε το καλό σου τώρα, έχε ένα χαμόγελο».
Έχεις πει ψέματα για παράσταση, ότι σου άρεσε;
Πάρα πολλές φορές έχει χρειαστεί, αλλά τα συγχαρητήρια δεν τα δίνεις μόνο γιατί κάτι ήταν εξαιρετικό, αλλά και για την προσπάθεια και τον αγώνα που δίνει κάποιος συνάδελφος.
Έχεις κοιμηθεί σε παράσταση που έβλεπες;
Πάρα πολλές φορές έχω κοιμηθεί σε παράσταση και με έχουν πάρει χαμπάρι. Στο θέατρο, που έχω μια ασφάλεια μέσα στην αίθουσα, αν έχει ατμοσφαιρικό φωτισμό, είναι σκοτεινά, κάτι που παθαίνω και στον κινηματογράφο, δεν έχω καλύτερο από αυτό… «Γεια σας»… κοιμάμαι. Πήγαινα τα ανίψια και τα βαφτιστήρια μου στον κινηματογράφο, εγώ κοιμόμουν δίπλα τους και με σκουντάγανε, ότι ροχαλίζω. Ντρέπομαι πολλές φορές, αλλά με ξέρουν, όπως και οι φίλοι μου, που λένε: «Πού θα πάτε, θέατρο; Προσέξτε μήπως κοιμηθεί και γίνουμε ρεζίλι».
Έχεις κολλητό φίλο μέσα από το χώρο;
Ναι, από το χώρο είναι και γινόμαστε «ρόμπες», κατάλαβες… προσέχει τον Αντώνη για να μην κοιμηθεί.
Λες πάντα την αλήθεια;
Όχι, δεν είμαι πάντα ειλικρινής, προσπαθώ να λέω την αλήθεια, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Η αλήθεια η δική μου τι νόημα έχει αν είναι μαχαίρια που κόβουν τον άλλο, δεν το θέλω αυτό. Θέλω την ευγένεια πάνω από την αλήθεια. Την αλήθεια την ξέρουμε, είναι σαν να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη. Ξέρουμε καλά ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, άρα δεν θέλω η δική μου αλήθεια να πληγώνει, να είναι μια αλήθεια που μας εξελίσσει και που θα την πω, αλλά που να μπορεί ο άλλος να την ακούσει, κι έρχεται αυτή η στιγμή.
Πού την «πάτησες»;
Δεν την έχω «πατήσει», δεν νιώθω καθόλου έτσι. Ηθελημένα μπορεί να έκλεινα τα μάτια μου σε καταστάσεις, αλλά το ένστικτό μου ήξερε και με προφύλασσε, απλώς έκανα εγώ ότι δεν καταλαβαίνω. Μιλάω γι’ αυτό το κατά συνθήκη που έπρεπε να κάνω.
Το κατά συνθήκη πού σε συνέφερε;
Με συνέφερε εκείνη την ώρα για να μην είμαι δυσάρεστος και για να αποφεύγω κακοτοπιές. Αυτό έχει να κάνει με προσωπικά, αλλά και επαγγελματικά θέματα. Πολλές φορές στα επαγγελματικά πρέπει να βάζεις το κοινωνικό. Ο σκοπός είναι ιερός, να μην πληγώνεις τους ανθρώπους. Ξέρεις τι αλήθειες μπορεί να πει ο καθένας μας και να είμαστε με τα χαντζάρια; Τι ζωή είναι αυτή, ήρθαμε εδώ για να λέμε την αλήθεια, ακριβώς; Χρειάζεται μια καλλιέργεια για να θέλει ο άλλος μια αλήθεια.
Μεγάλος μέρος των ειδήσεων της σόουμπιζ προέρχεται από τους προσωπικούς λογαριασμούς των ανθρώπων της, μέσα από το διαδίκτυο, καθώς κοινοποιούν μόνοι τους τη ζωή τους.
Η σόουμπιζ είναι ένα μεγάλο «καλάθι». Οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι σε αυτό, που είναι η δουλειά τους ή όχι, πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο προβάλλουν τον εαυτό τους αλλά και τη δουλειά τους. Δεν βλέπω ηθοποιούς -με την έννοια που τους θεωρώ εγώ- να κάνουν κάτι τέτοιο. Συνάδελφοι μπορεί να είμαστε, ηθοποιοί μπορεί να είμαστε και να μην είμαστε… καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Έχω παίξει σε παραστάσεις με ανθρώπους που δεν τους θεωρώ ηθοποιούς. Οποιοσδήποτε εν δυνάμει μπορεί να σου φέρει εισιτήρια στο ταμείο, δεν σημαίνει ότι είναι και ηθοποιός.
Τα social media φέρνουν εισιτήρια στο ταμείο;
Ποτέ, αυτό δεν το πιστεύω καθόλου. Τα social media δεν φέρνουν εισιτήρια, γιατί είναι μια άλλη διαδικασία. Ο άλλος σε βλέπει την ώρα που είναι τουαλέτα στα social. Στο θέατρο πρέπει να κάνεις έναν κόπο, να ντυθείς, να σου αρέσει και νομίζω ότι και ο ίδιος που σε βλέπει και παρακολουθεί τη ζωή σου απ’ έξω κι ανακατωτά, όταν είναι να σε πληρώσει, λέει: «Άντε, καλέ, που θα πληρώσω αυτό το πράγμα». Παλιά είχαμε άλλα πράγματα, την εφημερίδα που παίρναμε στην τουαλέτα, τώρα υπάρχει το κινητό. Ούτε εισιτήρια φέρνει ούτε δουλειά, κι ο καθένας που το κάνει αυτό και προβάλλει τόσο πολύ τη ζωή του, που κι αυτό επίπλαστο είναι, δεν είναι η πραγματικότητα. Στα social βλέπεις ότι όλα είναι υπέροχα, όλα είναι μαγικά, καμία εικόνα που να μην είναι αστραφτερή και λαμπερή.
Βάζουμε στη ζωή μας «φίλτρο»;
Ναι, φιλτραρισμένα και ηθελημένα. Πέρα από τους προβεβλημένους, αυτό έχει περάσει σε μια κοινωνία ολόκληρη, που προσπαθεί να βάλει φίλτρα στη ζωή της και να την ωραιοποιήσει. Αυτό το βλέπεις παντού. Όποιος έχει social, διαπιστώνει ότι ωραιοποιούν τις καταστάσεις. Είναι και μια ανάγκη των ανθρώπων να ξεφύγουν και κάνουν ό,τι βλέπουν στους άλλους. Βάζουν φίλτρα να φαίνονται πιο νέοι, πιο ωραίοι. Πλέον, συναντιόμαστε κανονικά και σχεδόν δεν γνωριζόμαστε από το πολύ φίλτρο.
Ποια παρουσιάστρια σου αρέσει;
Έχουμε πολύ καλές παρουσιάστριες. Σαν γυναίκα; Σε ό,τι αφορά την παρουσίαση προγράμματος; Μου αρέσουν διάφορες για διαφορετικούς ρόλους. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που προσεγγίζει τα θέματα η Ναταλία Γερμανού. Μου αρέσει πολύ η Μπέττυ Μαγγίρα σε αυτό που κάνει, γιατί «τσαλακώνεται», ενώ είναι μια πάρα πολύ ωραία γυναίκα και το ξέρει, ταυτόχρονα γίνεται και κλόουν.
Η Δανάη Μπάρκα σού αρέσει;
Τη Δανάη τη θεωρώ ηθοποιό κι όχι παρουσιάστρια, με την έννοια ότι είναι πιο θεατράλε. Στη δική μου συνείδηση, η Δανάη είναι ηθοποιός, κόρη μιας αγαπημένης φίλης και συναδέλφου, που τώρα κάνει και τηλεόραση. Το παλεύει, το προσπαθεί, έχει πολύ δυνατή ομάδα, που τη στηρίζει, και το κάνει με αξιοπρέπεια. Προσπαθεί κι αυτή μέσα σε αυτά τα χρόνια να βρει τα πατήματά της, τα βήματά της, πώς θα το πάει. Όσο την παρακολουθώ, προσπαθεί να είναι ευγενική, ευέλικτη, είναι έξυπνη, τσαχπίνα.
Παρουσίαση θα έκανες ξανά στην τηλεόραση;
Γιατί πότε έκανα; Δεν έκανα ποτέ παρουσίαση. Θα έκανα ένα πρόγραμμα με ανθρώπους που θα τους εκτιμούσα και θα τους σεβόμουν. Ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρω. Θα προτιμούσα να κάνω μυθοπλασία, όπως και κάνω, και είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί έπειτα από μια μεγάλη αποχή από την τηλεόραση, από τα σίριαλ, επιστρέφω με κάτι ωραίο και δυνατό στον Alpha. Πρόκειται για το σίριαλ του Μιχάλη Ρέππα και του Θανάση Παπαθανασίου «Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» από τις αρχές του Οκτώβρη. Είναι δεκατέσσερα επεισόδια, πολύ ωραίο κείμενο, ό,τι ήταν η ταινία: «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο» για τον κινηματογράφο, αυτό θα το δείτε σε σίριαλ τώρα. Σατιρίζει όλες τις δραματικές, μελό σειρές που ζούμε τώρα.
Πού σε βρίσκουμε επαγγελματικά αυτή την περίοδο;
Μέχρι το τέλος Απριλίου θα βρίσκομαι στο θέατρο «Αλίκη», στην παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι», κάνοντας την αντικατάσταση στο ρόλο του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη. Επίσης, είμαι και στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης», στο οποίο παίζω στη θεατρική παράσταση «Αλαντίν the show». Στη συνέχεια θα βρίσκομαι στο θέατρο «Άλσος», στην παράσταση για την οποία έχω ξεκινήσει ήδη πρόβες, για το καλοκαίρι. Πρόκειται για μια επιθεώρηση, την οποία γράφει και σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής. Θα είμαι μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, από τις παλιές καραβάνες, και μετά έχει πιο νέους, τον Θοδωρή Αθερίδη, τον Κώστα Κόκλα, εμένα, γιατί είμαι στη μεσαία γενιά. Νεότεροι στην παράσταση είναι ο Λευτέρης Ελευθερίου, η Ελένη Καστάνη, η Ντορέτα Παπαδημητρίου, η Ματίνα Νικολάου. Έτσι, το καλοκαίρι θα δροσιζόμαστε στο Πεδίον του Άρεως, όπου θα περάσουμε πολύ ωραία.
Πώς είναι η υγεία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη;
Είναι πολύ καλά, προσέχει, επιτέλους, λίγο περισσότερο τον εαυτό του.
Δεν πρόσεχε πριν;
Όταν μας παίρνει η καθημερινότητα, δεν δίνουμε τόση σημασία. Κι εγώ δεν προσέχω τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε, κι έρχεται κάποια στιγμή που σου λέει: «Τώρα, από εδώ και πέρα θα προσέχεις». Έτσι βρέθηκα στη θέση να μπορώ να κάνω την αντικατάσταση. Ήταν κάτι περαστικό για τον Χρήστο, οπότε θα ανακτήσει όλες του τις δυνάμεις, για να μπορέσει να κάνει περιοδεία το καλοκαίρι.
Πώς σου αρέσει να σε αποκαλούν, θεατρίνο ή ηθοποιό;
Μου αρέσει το θεατρίνος.
Είσαι ένας θεατρίνος που δεν έχει σταματήσει να εργάζεται επί σειρά ετών.
Δουλεύω ασταμάτητα, αλλά είμαι βαθιά τεμπέλης, μπορείς να μου το εξηγήσεις; Θα ήθελα να μην κάνω τίποτα. Βέβαια, ξέρω πως, αν μου συνέβαινε αυτό, θα βαριόμουν, θα έπληττα, αλλά είναι κάθε μέρα σαν να πρέπει να ανέβω ένα γολγοθά και να πρέπει να μπω και να πατήσω το πόδι μου στη σκηνή, όταν θα δω τους συναδέλφους. Δεν ξέρω αν μεταλλάσσομαι, απλώς όταν συμβαίνει αυτό, δίνω το 100%, ό,τι καλύτερο μπορώ, δεν κάνω μιζέριες και φτήνιες. Με αυτή την έννοια, μου αρέσει να με λένε θεατρίνο.
Έχεις νιώσει ότι κουράζεσαι;
Πολλές φορές, ψυχικά. Γι’ αυτό στην περίοδο της καραντίνας που ζήσαμε, μέσα σε αυτό τον τρόμο και την αβεβαιότητα, που δεν ξέραμε τι είναι αυτό το πράγμα, ένιωθα και μια χαρά που ήμουν αναγκασμένος να είμαι στο σπίτι μου. Ήμουν «αναγκασμένος» να κάνω Χριστούγεννα, γιατί όλες τις γιορτές τις περνούσα πάντα στο θέατρο, οπότε ήταν πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα, έπειτα από τριάντα χρόνια, να είμαι ανήμερα Χριστουγέννων στο σπίτι μου.
Πλέον, σε ευχαριστούν τα ίδια πράγματα με εκείνα που σε ευχαριστούσαν στο παρελθόν;
Πλέον με ευχαριστεί, και είμαι 100% ευχαριστημένος, αν είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, δεν έχω και πολλούς, είναι λίγοι και μου αρέσει να βρισκόμαστε, να λέμε τις χαζομάρες μας, να φτιάχνουμε ένα ωραίο φαγητό, απλά πράγματα. Δεν ήθελα πολλά για να είμαι ευχαριστημένος.
Έχασες φίλους στην πορεία της ζωής σου;
Έφυγαν από τη ζωή μου άνθρωποι που έκαναν τον κύκλο τους, κι έπρεπε να φύγουν. Όταν συνέβαινε, δεν το καταλάβαινα πάντα, δεν είχα την εμπειρία της ζωής να συμβεί αυτό, αλλά με κάποιους ανθρώπους, όταν πλέον δεν είχα να δώσω κάτι άλλο, έπαιρνα συναινετικό διαζύγιο από τη φιλία. «Χαιρετάς» ανθρώπους που πια δεν χρειάζεται να τους έχεις στη ζωή σου. Ξαναβλέπεις όλο το έργο από την αρχή και λες: «Το θέλω ή δεν το θέλω αυτό στη ζωή μου;».
Είπες, να «δώσω», που σημαίνει ότι σε εκμεταλλεύτηκαν άνθρωποι από το οικείο σου περιβάλλον;
Ναι, υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τη δοτικότητά μου, αλλά εγώ το έκανα γιατί έτσι είμαι, κι όποιος θέλει αυτό να το δει ως κάτι που, όσο μπορεί, θα παίρνει, θα πω πως κι εγώ έχω ανάγκη να πάρω κάτι, ενώ μερικές φορές έδινα ασυνείδητα, θεωρώντας ότι θα το καταλάβει ο άλλος και θα μου δώσει κι εμένα, αλλά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.
Ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» σου;
Θέλω να με σέβεται ο άλλος, γιατί πια σέβομαι κι εγώ τον εαυτό μου.
Δεν σεβόσουν τον εαυτό σου;
Όχι, δεν τον σεβόμουν και δεν το καταλάβαινα. Πλέον με αγαπάω και θέλω να το νιώσω και από εκείνους που έρχονται δίπλα μου, για να μπορέσω να δώσω το καλύτερό μου. Χρειάζεται να συμβαίνει αυτό κι από τις δύο πλευρές.
Τι έχει αλλάξει με τον καιρό σε σένα;
Τώρα που είμαι στη μέση της ζωής μου, όσο πιο κοντά έρχεσαι στη συνειδητοποίηση πως κάποια στιγμή η ζωή τελειώνει και δεν είναι για πάντα, σκέφτεσαι το τέλος. Θέλω το τέλος να είναι ειρηνικό, ωραίο, γλυκό, κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι αυτό… Μέχρι τότε να φροντίσουμε να είμαστε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και να έχουμε καλλιεργήσει το «χωράφι» της ζωής μας, ώστε να έχουμε ανθρώπους που να χωράμε. Εγώ φαίνομαι πολύ κοινωνικός, αλλά είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος, χρειάζομαι τη φαμίλια, εννοώ την εστία, τους φίλους, τις οικογένειες των φίλων μου, τα παιδιά τους, να είμαι ενταγμένος μέσα σε αυτό, είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.
Άνθρωποι που παράγουν το γέλιο γελούν δύσκολα. Είσαι ένας από αυτούς;
Γελάω πιο εύκολα στην προσωπική μου ζωή παρά βλέποντας μια παράσταση.
Δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις μια κωμωδία, ένα επιθεωρησιακό έργο και να γελάσεις;
Ναι, γιατί καταλαβαίνεις την πρόθεση και το μηχανισμό. Πρέπει να είμαι πάρα πολύ χαλαρός και με πολύ καλή διάθεση, να μη με απασχολεί τίποτα, όπως συμβαίνει και με τους θεατές που έρχονται να σε δουν, όπου μαγικά πρέπει να τους κάνεις να ξεχάσουν τα προβλήματά τους για δύο ώρες και να συγκεντρωθούν σε μια παράσταση.
Έχει χρειαστεί να προσποιηθείς ότι έχεις περάσει καλά, έχεις γελάσει σε μια παράσταση, επειδή οι συνάδελφοί σου ήταν και φίλοι σου;
Ναι, το έχω κάνει, έχω προσποιηθεί. Ιδιαίτερα αν σε έχουν φροντίσει και σε έχουν βάλει στην πρώτη θέση, αναγκάζεσαι… Εγώ έχω κι ένα πρόσωπο πολύ εκφραστικό, η κατατομή μου είναι τέτοια, που μοιάζω λίγο... δυσοίωνος και πρέπει να μου λέω: «Αντώνη, βάλε το καλό σου τώρα, έχε ένα χαμόγελο».
Έχεις πει ψέματα για παράσταση, ότι σου άρεσε;
Πάρα πολλές φορές έχει χρειαστεί, αλλά τα συγχαρητήρια δεν τα δίνεις μόνο γιατί κάτι ήταν εξαιρετικό, αλλά και για την προσπάθεια και τον αγώνα που δίνει κάποιος συνάδελφος.
Έχεις κοιμηθεί σε παράσταση που έβλεπες;
Πάρα πολλές φορές έχω κοιμηθεί σε παράσταση και με έχουν πάρει χαμπάρι. Στο θέατρο, που έχω μια ασφάλεια μέσα στην αίθουσα, αν έχει ατμοσφαιρικό φωτισμό, είναι σκοτεινά, κάτι που παθαίνω και στον κινηματογράφο, δεν έχω καλύτερο από αυτό… «Γεια σας»… κοιμάμαι. Πήγαινα τα ανίψια και τα βαφτιστήρια μου στον κινηματογράφο, εγώ κοιμόμουν δίπλα τους και με σκουντάγανε, ότι ροχαλίζω. Ντρέπομαι πολλές φορές, αλλά με ξέρουν, όπως και οι φίλοι μου, που λένε: «Πού θα πάτε, θέατρο; Προσέξτε μήπως κοιμηθεί και γίνουμε ρεζίλι».
Έχεις κολλητό φίλο μέσα από το χώρο;
Ναι, από το χώρο είναι και γινόμαστε «ρόμπες», κατάλαβες… προσέχει τον Αντώνη για να μην κοιμηθεί.
Λες πάντα την αλήθεια;
Όχι, δεν είμαι πάντα ειλικρινής, προσπαθώ να λέω την αλήθεια, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Η αλήθεια η δική μου τι νόημα έχει αν είναι μαχαίρια που κόβουν τον άλλο, δεν το θέλω αυτό. Θέλω την ευγένεια πάνω από την αλήθεια. Την αλήθεια την ξέρουμε, είναι σαν να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη. Ξέρουμε καλά ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, άρα δεν θέλω η δική μου αλήθεια να πληγώνει, να είναι μια αλήθεια που μας εξελίσσει και που θα την πω, αλλά που να μπορεί ο άλλος να την ακούσει, κι έρχεται αυτή η στιγμή.
Πού την «πάτησες»;
Δεν την έχω «πατήσει», δεν νιώθω καθόλου έτσι. Ηθελημένα μπορεί να έκλεινα τα μάτια μου σε καταστάσεις, αλλά το ένστικτό μου ήξερε και με προφύλασσε, απλώς έκανα εγώ ότι δεν καταλαβαίνω. Μιλάω γι’ αυτό το κατά συνθήκη που έπρεπε να κάνω.
Το κατά συνθήκη πού σε συνέφερε;
Με συνέφερε εκείνη την ώρα για να μην είμαι δυσάρεστος και για να αποφεύγω κακοτοπιές. Αυτό έχει να κάνει με προσωπικά, αλλά και επαγγελματικά θέματα. Πολλές φορές στα επαγγελματικά πρέπει να βάζεις το κοινωνικό. Ο σκοπός είναι ιερός, να μην πληγώνεις τους ανθρώπους. Ξέρεις τι αλήθειες μπορεί να πει ο καθένας μας και να είμαστε με τα χαντζάρια; Τι ζωή είναι αυτή, ήρθαμε εδώ για να λέμε την αλήθεια, ακριβώς; Χρειάζεται μια καλλιέργεια για να θέλει ο άλλος μια αλήθεια.
Μεγάλος μέρος των ειδήσεων της σόουμπιζ προέρχεται από τους προσωπικούς λογαριασμούς των ανθρώπων της, μέσα από το διαδίκτυο, καθώς κοινοποιούν μόνοι τους τη ζωή τους.
Η σόουμπιζ είναι ένα μεγάλο «καλάθι». Οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι σε αυτό, που είναι η δουλειά τους ή όχι, πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο προβάλλουν τον εαυτό τους αλλά και τη δουλειά τους. Δεν βλέπω ηθοποιούς -με την έννοια που τους θεωρώ εγώ- να κάνουν κάτι τέτοιο. Συνάδελφοι μπορεί να είμαστε, ηθοποιοί μπορεί να είμαστε και να μην είμαστε… καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Έχω παίξει σε παραστάσεις με ανθρώπους που δεν τους θεωρώ ηθοποιούς. Οποιοσδήποτε εν δυνάμει μπορεί να σου φέρει εισιτήρια στο ταμείο, δεν σημαίνει ότι είναι και ηθοποιός.
Τα social media φέρνουν εισιτήρια στο ταμείο;
Ποτέ, αυτό δεν το πιστεύω καθόλου. Τα social media δεν φέρνουν εισιτήρια, γιατί είναι μια άλλη διαδικασία. Ο άλλος σε βλέπει την ώρα που είναι τουαλέτα στα social. Στο θέατρο πρέπει να κάνεις έναν κόπο, να ντυθείς, να σου αρέσει και νομίζω ότι και ο ίδιος που σε βλέπει και παρακολουθεί τη ζωή σου απ’ έξω κι ανακατωτά, όταν είναι να σε πληρώσει, λέει: «Άντε, καλέ, που θα πληρώσω αυτό το πράγμα». Παλιά είχαμε άλλα πράγματα, την εφημερίδα που παίρναμε στην τουαλέτα, τώρα υπάρχει το κινητό. Ούτε εισιτήρια φέρνει ούτε δουλειά, κι ο καθένας που το κάνει αυτό και προβάλλει τόσο πολύ τη ζωή του, που κι αυτό επίπλαστο είναι, δεν είναι η πραγματικότητα. Στα social βλέπεις ότι όλα είναι υπέροχα, όλα είναι μαγικά, καμία εικόνα που να μην είναι αστραφτερή και λαμπερή.
Βάζουμε στη ζωή μας «φίλτρο»;
Ναι, φιλτραρισμένα και ηθελημένα. Πέρα από τους προβεβλημένους, αυτό έχει περάσει σε μια κοινωνία ολόκληρη, που προσπαθεί να βάλει φίλτρα στη ζωή της και να την ωραιοποιήσει. Αυτό το βλέπεις παντού. Όποιος έχει social, διαπιστώνει ότι ωραιοποιούν τις καταστάσεις. Είναι και μια ανάγκη των ανθρώπων να ξεφύγουν και κάνουν ό,τι βλέπουν στους άλλους. Βάζουν φίλτρα να φαίνονται πιο νέοι, πιο ωραίοι. Πλέον, συναντιόμαστε κανονικά και σχεδόν δεν γνωριζόμαστε από το πολύ φίλτρο.
Ποια παρουσιάστρια σου αρέσει;
Έχουμε πολύ καλές παρουσιάστριες. Σαν γυναίκα; Σε ό,τι αφορά την παρουσίαση προγράμματος; Μου αρέσουν διάφορες για διαφορετικούς ρόλους. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που προσεγγίζει τα θέματα η Ναταλία Γερμανού. Μου αρέσει πολύ η Μπέττυ Μαγγίρα σε αυτό που κάνει, γιατί «τσαλακώνεται», ενώ είναι μια πάρα πολύ ωραία γυναίκα και το ξέρει, ταυτόχρονα γίνεται και κλόουν.
Η Δανάη Μπάρκα σού αρέσει;
Τη Δανάη τη θεωρώ ηθοποιό κι όχι παρουσιάστρια, με την έννοια ότι είναι πιο θεατράλε. Στη δική μου συνείδηση, η Δανάη είναι ηθοποιός, κόρη μιας αγαπημένης φίλης και συναδέλφου, που τώρα κάνει και τηλεόραση. Το παλεύει, το προσπαθεί, έχει πολύ δυνατή ομάδα, που τη στηρίζει, και το κάνει με αξιοπρέπεια. Προσπαθεί κι αυτή μέσα σε αυτά τα χρόνια να βρει τα πατήματά της, τα βήματά της, πώς θα το πάει. Όσο την παρακολουθώ, προσπαθεί να είναι ευγενική, ευέλικτη, είναι έξυπνη, τσαχπίνα.
Παρουσίαση θα έκανες ξανά στην τηλεόραση;
Γιατί πότε έκανα; Δεν έκανα ποτέ παρουσίαση. Θα έκανα ένα πρόγραμμα με ανθρώπους που θα τους εκτιμούσα και θα τους σεβόμουν. Ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρω. Θα προτιμούσα να κάνω μυθοπλασία, όπως και κάνω, και είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί έπειτα από μια μεγάλη αποχή από την τηλεόραση, από τα σίριαλ, επιστρέφω με κάτι ωραίο και δυνατό στον Alpha. Πρόκειται για το σίριαλ του Μιχάλη Ρέππα και του Θανάση Παπαθανασίου «Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» από τις αρχές του Οκτώβρη. Είναι δεκατέσσερα επεισόδια, πολύ ωραίο κείμενο, ό,τι ήταν η ταινία: «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο» για τον κινηματογράφο, αυτό θα το δείτε σε σίριαλ τώρα. Σατιρίζει όλες τις δραματικές, μελό σειρές που ζούμε τώρα.
