Καλεσμένος στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε ο Θοδωρής Σκυφτούλης και μιλά για την απόφασή του να ασχοληθεί με την υποκριτική αλλά και ένα τρομακτικό μεν αλλά αστείο δε περιστατικό που του συνέβη σε νεαρή ηλικία.

«Όλοι μας φέρουμε ιστορίες πάνω στην σκηνή. Οπότε αυτό δημιουργεί ότι ο ηθοποιός ανεβαίνει στην σκηνή με τη ζωή του μαζί, με ό,τι φέρει μαζί του. Αυτό που λέω, που σκέφτομαι είναι ότι έχει να κάνει με τον σκηνοθέτη που επιλέγει τον ηθοποιό και γιατί τον επιλέγει. Όλο αυτό μπορεί να είναι περιοριστικό αλλά μπορεί να είναι και απελευθερωτικό! Αποκτάς και μια εμπειρία σε αυτό το κομμάτι οπότε από την αρχή είχα αποφασίσει τι θέλω να κάνω πάνω στην σκηνή, πως θέλω να εκφράζομαι. Δεν είναι εύκολο να εκτίθεσαι στην σκηνή αν δεν τα κάνεις διεκπεραιωτικά. Αυτό φέρνει μια εσωτερική πάλη μέσα σου. Με τον καιρό κατάφερα να επιλέγω!».

«Το κομμάτι της γυμναστικής ακαδημίας έχει να κάνει με την αγάπη μου για τον αθλητισμό. Το όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό χωρίς να ξέρω ακριβώς τι. Οπότε είχα δηλώσει μόνο Γυμναστική Ακαδημία. Κατάλαβα ότι δεν με σήκωνε το κλίμα. Η κοινωνία της γυμναστικής Ακαδημίας με πέταξε λίγο εκτός. Με το που μπήκα είπα “Αμάν, πρέπει να την κάνουμε σιγά σιγά”. Ήταν όλοι σωματαράδες. Οπότε είτε με θεωρούσαν τρελό που με έβλεπαν με τα μούσια κι αυτά. Έπαιζα στην ΑΕΚ μπάσκετ και ήταν ένας καθηγητής και λέει “Σκυφτούλης; Σε θέλω εσένα μετά”. Και γυρνάει όλο το αμφιθέατρο με ύφος “Τι τον θέλει τον τύπο;”. Είχα πάρει, όμως τις αποφάσεις μου. Η μάνα μου προς τιμήν της μου είπε “Δεν δοκιμάζεις θέατρο;”. Η μητέρα μου είναι φευγάτη, οπότε διέκρινε κάτι. Διέκρινε την εξωστρέφεια που είχα στο κομμάτι της αμεσότητας, ήμουν πολύ αγαπητός στο σχολείο. Και ξεκίνησα και πήγα στη σχολή. Πιο ψυχαναλυτικά, από μικρό παιδάκι αισθάνομαι ότι έχω ζήσει μια λογοτεχνία μέσα μου».

«Ήμασταν στο Τσαφ στα Εξάρχεια σε ένα τραπέζι μια τετράδα, μπήκαν μέσα τα ΜΑΤ με τους ασφαλίτες και μας σημάδεψαν με το όπλο. Ήμουν 5 χρονών, με σημαδεύουν και λένε “Ακίνητος”. Και λέει η μάνα μου “Ταινία είναι” για να μην τρομάξω. Και η θεία μου πήγαινε στο θέατρο και έτσι είχα φάει ένα κόλλημα. Όχι ότι από μικρός ήθελα να γίνω ηθοποιός. Έβγαζα φλύκταινες με τις παιδικές παραστάσεις. Ήμουν κοινωνικός και μου άρεσε το σχολείο πολύ για τις παρέες, όχι για τα μαθήματα!».