Σπύρος Μπιμπίλας στην Ontime: "Υπάρχουν και άλλοι βουλευτές που είναι γκέι, αλλά δεν το λένε"
Δεν είμαι ο πρώτος γκέι που μπήκε στην ελληνική Βουλή
O Σπύρος Μπιμπίλας δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, λέει, υποστηρίζει και μοιράζεται τις αλήθειες του. Αυτό έκανε και σε μια συνέντευξη - ποταμό στην «ΟΝ time»
Είναι γεννημένος για να προσφέρει. Ο Σπύρος Μπιμπίλας έχει καταφέρει να κάνει πολλά με μεγάλη επιτυχία. Όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά κυρίως για τους άλλους. Και συνεχίζει. Ηθοποιός, συνδικαλιστής, βουλευτής, είναι ο «καλός Σαμαρείτης» του κλάδου του, η προσωποποίηση της χαράς, της δημιουργίας και της αυθεντικότητας. Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, λέει, υποστηρίζει και μοιράζεται τις αλήθειες του. Αυτό έκανε και σε μια συνέντευξη-ποταμό στην «ΟΝ time». Πενήντα χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο, με ρόλους σημαντικούς αλλά και μικρότερους, που τους έκανε μεγάλους με την ερμηνεία του, μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, δυσκολίες, προδοσίες, αγώνες, νίκες. Μας μίλησε για όλα. Αναφέρθηκε στα χτυπήματα της μοίρας, στο θάνατο, στις προσωπικές του επιλογές, στα «πυρά» που έχει δεχτεί, στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, στον αγώνα του ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό, στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και το #ΜeToo, στον έρωτα και την αγάπη. Άλλωστε, έτσι θέλει να τον θυμούνται: Σαν ένα μεγάλο παιδί που δεν έπαψε ποτέ να προσφέρει αγάπη και καλοσύνη γύρω του.
Βεβαίως. Ήμουν πάντα ο πρόεδρος της τάξης μου και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Με εκλέγανε όλοι ως αντιπρόσωπό τους. Δεν φοβόμουν τίποτα, ακόμα και στο γυμνάσιο, που ήταν τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Κι έχω δεσμούς με τους συμμαθητές μου από το δημοτικό και το γυμνάσιο ακόμα και σήμερα. Πήγα δημοτικό στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στη συνέχεια, στο γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις και μπήκα πρώτος στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά, που τότε ήταν μόνο αρρένων.
Ναι, δουλεύω από δεκαπέντε χρόνων, γιατί είχα την ατυχία να πεθάνει ο πατέρας μου όταν ήμουν δώδεκα χρόνων.
Ήταν πολύ δύσκολο. Αυτό το πλήγμα ήταν η αιτία για την αρχή των θρησκευτικών μου αναζητήσεων, που τελικά με οδήγησαν στο να γίνω άθρησκος από πολύ μικρός, γιατί θεώρησα ότι όλο αυτό είναι μια αδικία, να πεθαίνουν έτσι οι άνθρωποι επιλεκτικά με πάρα πολύ άσχημο τρόπο.
Δεν ήταν «πληγή». Είμαι πολύ ψύχραιμος και το αντιμετώπισα με αυτό τον τρόπο, επειδή γεννήθηκα σε μια οικογένεια όπου είχε γραφείο κηδειών η προγιαγιά μου και είχα συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου, ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Η προγιαγιά μου -γιαγιά της μητέρας μου- πέθανε 105 χρόνων! Πρόλαβα το γραφείο κηδειών της οικογένειας και έπαιζα με τα ξαδέλφια μου δίπλα στα φέρετρα! Έτσι, το θάνατο του πατέρα μου τον πήρα ως κάτι φυσιολογικό κακό που συνέβη στη ζωή μου, αλλά έπρεπε να προχωρήσω μπροστά. Μάλιστα, αυτό το γραφείο (και το σπίτι) υπάρχει ακόμα στον Πειραιά και με συγκινεί κάθε φορά που περνάω και το βλέπω. Ήταν το τελευταίο βομβαρδισμένο κτίριο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που είχε μείνει. Ήταν εξαώροφο -είχαν μείνει μόνο οι δύο όροφοι- και κάτω ήταν το γραφείο κηδειών. Θυμάμαι ότι τρόμαζα κάθε φορά που πήγαινα να παίξω στο βομβαρδισμένο κτίριο, γιατί μου είχε πει η μαμά μου «από εδώ βλέπαμε μετά το βομβαρδισμό τους σκοτωμένους να κρέμονται από τα παράθυρα…». Τους τέσσερις ορόφους τούς γκρέμισαν επί δικτατορίας. Η μαμά μου μου είχε διηγηθεί ιστορίες από τους μεγάλους βομβαρδισμούς στον Πειραιά, είχε δει διαμελισμένα πτώματα, ανθρώπους να κόβουν τα δάχτυλα από τα πτώματα για να πάρουν δαχτυλίδια… Μας είχε μεταφέρει όλη τη φρίκη του πολέμου, οπότε είχα συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου.
Δεν το ξεκίνησα κατευθείαν, ψάχτηκα πολύ μέσα μου και κατάλαβα ότι όλο αυτό με τις θρησκείες που μας πλασάρανε δεν με βοηθάει σαν άνθρωπο, το θεώρησα τεράστιο ψέμα, ειδικά όταν διάβασα ότι υπάρχουν κι άλλες θρησκείες, και είπα: «Γιατί οι άνθρωποι να διαφέρουν σε θρησκεία; Εγώ δεν θέλω καμία και είμαι ίσος με όλους τους ανθρώπους και τους αγαπώ όλους το ίδιο».
Καθόλου. Το αντίθετο. Είμαι πιο δυνατός. Τι να μου έχει στοιχίσει; Τίποτα δεν μου έχει στοιχίσει. Αντίθετα, όταν καταλαβαίνω ότι κάποιος υπερβαίνει τα όρια, υπάρχει νόμος και έχω καταφύγει στα δικαστήρια. Όταν δεν σέβεται ο ένας την προσωπικότητα του άλλου, υπάρχει ο νόμος για να υπενθυμίσει ότι πρέπει να προσέχεις τι λες για τον άλλο.
Ήταν αγωνίστρια της ζωής και συμπαραστάτρια στα όνειρά μου. Η μάνα μου δεν ξαναπαντρεύτηκε, δεν τα ξανάφτιαξε με κάποιον, παρόλο που τα παιδιά της της λέγαμε να το κάνει. Εκείνη δεν ήθελε. Η μάνα μου είχε βρεθεί με ένα δάνειο για το σπίτι στον Πειραιά λίγο πριν πεθάνει ο μπαμπάς μου κι αγωνίστηκε να το ξεχρεώσει. Ήταν πολύ δουλευταρού. Όπως εγώ. Της μοιάζω πάρα πολύ. Και φυσιογνωμικά και ως χαρακτήρας. Κι όταν χρειάστηκε, μετά το θάνατο του μπαμπά μου, παρόλο που δεν είχε δουλέψει, πήγε σε εργοστάσιο για να τα βγάλει πέρα. Κι ήταν και πολύ υποστηρικτική σε μένα. Εμείς ήμασταν από τις πρώτες θεατρικές ομάδες μετά τη δικτατορία: το «Ασκητικό Θέατρο». Και η μητέρα μου ήρθε κι έκανε τη μοδίστρα, την καθαρίστρια, την ταμία, την αφισοκολλήτρια, τα πάντα, για να με βοηθήσει.
Όχι, δεν είμαι ο πρώτος. Υπάρχουν βουλευτές οι οποίοι δεν το λένε… Εντάξει, εγώ δεν είμαι κριτής της ζωής του καθενός, αλλά δεν είμαι ο πρώτος γκέι που μπήκε στην ελληνική Βουλή.
Εντάξει, αυτό σημαίνει κάτι; Εφόσον έγινε μάχη για τα δικαιώματα των ανθρώπων, δεν μπορούσα να μείνω απαθής θεατής και να μη μιλάω, ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν τους θεατές.
Όχι. Εκείνη την εποχή δεν έλεγε ο ένας την αλήθεια στον άλλο. Όλοι κρύβονταν, οπότε δεν ένιωσα μπούλινγκ. Εξάλλου, αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται, για να σου πει κάτι ο άλλος.
Όχι. Εμένα ο κύκλος μου το ήξερε, ανοιχτά ποτέ δεν είχα μιλήσει, γιατί δεν ενδιαφέρει και κανέναν. Κανονικά δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν η σεξουαλικότητα του άλλου. Γιατί να τον ενδιαφέρει; Για κουτσομπολιό; Για ποιο λόγο; Οπότε εγώ δεν το είχα πει ποτέ ανοιχτά, ούτε σε τηλεοράσεις ούτε αλλού. Ο περίγυρός μου, όμως, το ήξερε, όπως και τις σχέσεις μου. Εγώ πάντα έδινα και δίνω μάχη για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας, θρησκείας, χρώματος, φυλής, δεν είμαι καθόλου ρατσιστής.
Η μητέρα μου το έμαθε λίγο αργότερα, όταν της το είπα. Το μόνο που μου είχε πει -θυμάμαι- ήταν: «Είσαι ευτυχισμένος;». Αυτό ήθελε. Να είμαι ευτυχισμένος.
Ναι, γιατί ήταν βιωματικός.
Κι αν δεν είναι, πρέπει να γίνει. Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία στο 1/3 της είναι εξαιρετικά ρατσιστική, φοβισμένη και απαράδεκτη. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι ώστε να αλλάξει αυτό. Να πάψουν να είναι ρατσιστές οι άνθρωποι. Να πάψουν να φοβούνται τους ομοφυλόφιλους, τους ξένους, τους αλλόθρησκους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα πάνω στη γη.
Δεν ήρθαν στα χέρια μου. Ήρθαν στα χέρια του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Εγώ ήμουν πρόεδρος του ΣΕΗ, το Πειθαρχικό Συμβούλιο λειτουργεί αυτόνομα.
Όχι. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι θα φτάναμε σε τέτοιο πράγμα. Είναι μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ζωής μου και μου κόστισε τρομερά ψυχολογικά. Γιατί ένας άνθρωπος που τον θεωρούσα και τον έχω μέσα στην καρδιά μου σαν φίλο κατηγορήθηκε για πάρα πολλά πράγματα και αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία μου. Αλλά κι από την άλλη, έπρεπε να είμαι και μάρτυρας σε ένα δικαστήριο. Αυτή είναι μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου και συνειδησιακά.
Δεν ξέρω. Σε αυτές τις ερωτήσεις δεν απαντάω. Δεν απαντάω γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τη Δικαιοσύνη, στην οποία έχω εμπιστοσύνη, και δεν απαντάω ποτέ σε υποθετική ερώτηση.
Όχι απόλυτα, διότι πολλοί άνθρωποι δεν μίλησαν ή άλλοι μίλησαν και περιορίστηκαν σε κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν πολλά κακά στο χώρο μας, όπως και στους άλλους χώρους. Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα του θεάτρου. Και οι άλλοι χώροι έχουν απαράδεκτες καταστάσεις και δεν μιλάνε οι άνθρωποι. Είναι σωστό; Όχι. Αλλά το #ΜeToo πρέπει να γίνεται μέσα από νόμιμες διαδικασίες και όχι στα «παράθυρα» των τηλεοράσεων, όχι στα έντυπα. Μόνο στα αρμόδια όργανα. Αυτό το έλεγα από την αρχή. Ότι είναι λάθος να πηγαίνεις σε μια εκπομπή και να λες γι’ αυτά. Πήγαινε στον εισαγγελέα, πήγαινε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Ευχαριστημένος με το ότι, επιτέλους, οι ηθοποιοί άνοιξαν το στόμα τους και είπαν αυτά τα κακά πράγματα που συμβαίνουν στο χώρο μας. Από την άλλη, όμως, οι ηθοποιοί δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον για το επάγγελμά μας ως εργασία. Δηλαδή, κάνουμε αυτή τη στιγμή τις συλλογικές συμβάσεις, που είναι το άλλο μεγάλο πρόβλημα του θεάτρου. Όμως, πόσοι ηθοποιοί ήρθαν να ψηφίσουν στις αρχαιρεσίες του σωματείου μας; Όπως κάνουν και στην πολιτεία, που ψηφίζει το 1/3 του κόσμου – και μετά λέμε ότι έχουμε κυβέρνηση του 41%. Ποιου 41%; Αυτών που ψήφισαν. Οι υπόλοιποι πού είναι, που διαμαρτύρονται μετά; Έτσι και στο ΣΕΗ έρχεται και ψηφίζει το 1/3 και μετά διαμαρτύρονται. Οι υπόλοιποι πού είναι;
Κατ’ αρχάς, εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς τους βουλευτές που θα πουν το όποιο ψέμα ή θα ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους. Ούτε καν είναι μέσα στο μυαλό μου αυτό, αλλά ούτε και στην Πλεύση Ελευθερίας, στην οποία ανήκω. Δεν έχουμε τέτοια συλλογιστική, γι’ αυτό λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εξάλλου, εγώ στη Βουλή δεν μπήκα γιατί είχα τέτοιο όνειρο. Με οδήγησε η αγάπη μου προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έβλεπα ότι είναι μια μάχιμη και πολύ δίκαια πολιτικός.
Ναι και δούλεψα και ως βοηθός δικηγόρου. Όμως, δεν μου άρεσε καθόλου και έφυγα. Και τώρα που είμαι στη Βουλή, λέω: «Τι παράδοξο. Εγώ το εγκατέλειψα αυτό και ξαναβρέθηκα μέσα στους νόμους!». Με βοηθάνε όμως πολύ αυτές οι γνώσεις μου στη Βουλή.
Όχι βέβαια. Αυτό το φιζίκ μου με βοήθησε κι έχω κάνει κάθε είδους ρόλο: ανδρικό, γυναικείο, τραβεστί, μάγκα, δραματικό, κωμικό, όλες τις ηλικίες, Η φωνή μου με βοήθησε από τη μεταγλώττιση - ακόμα και τη φωνή μου αλλάζω στους ρόλους, έτσι που να μην είμαι ποτέ ίδιος, σε σημείο που να βλέπουν κάποια παράσταση και μετά να με ρωτάνε αν μου άρεσε, γιατί δεν είχαν καταλάβει ότι έπαιζα εγώ! (γέλια). Μου έχει συμβεί τρεις φορές αυτό.
Όλα τα καταφέρνω. Κοιμάμαι πολύ λίγο από παιδί, μόνο τεσσερισήμισι ώρες κάθε μέρα, κι έτσι τα προλαβαίνω όλα. Επίσης, δεν έχω κάνει καμία κατάχρηση στη ζωή μου. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν έχω πάρει ποτέ μου καμία ουσία, δεν ξενυχτάω, δεν κάθομαι στον ήλιο, γυμνάζομαι, είμαι χειμερινός κολυμβητής εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, προσέχω τη διατροφή μου, δεν τρώω πολύ κρέας και κάνω προληπτικά ιατρικά τσεκάπ. Έτσι διατηρούμαι ακμαιότατος.
Η αλήθεια πειράζει. Εγώ το κάνω μόνο και μόνο γιατί θέλω να περνάω τις ιδέες μου στους άλλους ανθρώπους, ασχέτως του αν σε λίγους δεν αρέσω. Αν αισθάνεσαι ότι είσαι κάτι θετικό για την κοινωνία, πρέπει να το διοχετεύεις. Εγώ αισθάνομαι ότι είμαι κάτι θετικό για την κοινωνία κι αυτό θέλω να το διοχετεύω. Και την αγάπη και τις ιδέες μου και τη γενική μου άποψη για τη ζωή.
Δεν είμαι κατά της βάπτισης, όποιος θέλει μπορεί να την κάνει, αλλά εκείνη την ώρα πρέπει να σκέφτεται ότι δεν έχει ρωτήσει κανείς το παιδί αν θέλει να γίνει αυτό. Αυτό το είπαν και για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών, σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν μπορείς να πεις γιατί γεννιούνται παιδιά κι από ποιους. Το γιατί όμως τους επιβάλλεις ιδέες είναι απαράδεκτο, γιατί εκεί επιβάλλουμε ιδέες. Είναι σαν να λες «θα γίνεις κομμουνιστής γιατί εγώ το αποφάσισα». Έτσι του λες «θα βαφτιστείς γιατί εγώ το αποφάσισα». Το να φέρεις όμως έναν άνθρωπο στον κόσμο δεν είναι ιδέα. Είναι κάτι βιολογικό. Είναι τελείως διαφορετικό το ένα από το άλλο. Γιατί πολλές φορές κάποιοι λένε: «Δηλαδή, οι ομοφυλόφιλοι να κάνουν παιδιά; Τα ρωτήσανε;». Μα τα παιδιά έρχονται στον κόσμο και από τους ετεροφυλόφιλους. Ρώτησε κανείς αν το παιδί τους θα ήθελε να γεννηθεί από αυτούς; Το άλλο είναι ότι προσπαθείς να βάλεις στο μυαλό του ανθρώπου τις ιδέες που έχεις εσύ. Με ποιο δικαίωμα; Αυτό θα το αποφασίσει μόνος του. Το γεγονός ότι έρχονται στον κόσμο παιδιά με διάφορους τρόπους είναι βιολογική διεργασία. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν μπορούμε να ρωτήσουμε εκ των προτέρων αν κάποιος θέλει να γεννηθεί. Είναι το μόνο που δεν μπορούμε να ρωτήσουμε, όλα τα άλλα μπορούμε να τα ρωτήσουμε. Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, αφού κατάφερε η επιστήμη να βοηθάει τον άνθρωπο να το κάνει και με άλλους τρόπους, αυτό είναι βιολογικό.
Ναι, αλλά έκλαιγα πάνω στη σκηνή. Όταν έπαιζα «Το Παγκάκι», κρατούσα τη φωτογραφία της μητέρας μου, που είχε «φύγει», και πολλές φορές που τη σκεφτόμουν, τα δάκρυά μου ήταν πραγματικά.
Σε μεγάλο βαθμό ναι. Γιατί είχα δύο μεγάλα όνειρα: το θέατρο και τα ταξίδια. Κι έχω γυρίσει όλες τις ηπείρους.
Γιατί να το κάνω αυτό; Τι τον ενδιαφέρει τον κόσμο η προσωπική μου ζωή; Τον κόσμο πρέπει να τον ενδιαφέρουν η δουλειά μας και η πολιτική μας σκέψη. Τα προσωπικά είναι δικά μας.
Και στα δύο νομίζω ότι τα έχω καταφέρει μια χαρά. Το προσωπικό είναι κάτι που πάντα το ψάχνεις για να περνάς ευχάριστα στη ζωή σου, αλλά όταν δεν υπάρχει κάτι, το ξεπερνάς έχοντας πολλά ενδιαφέροντα. Με τόσα πολλά ενδιαφέροντα που έχω, δεν σκέφτομαι τα προσωπικά μου, αν έχω μείνει μόνος και δεν έχω μια σχέση σοβαρή, γιατί εγώ είμαι μόνο των σοβαρών μακροχρόνιων σχέσεων.
Τεράστιο, αλλά επειδή δεν μιλάω για τα προσωπικά μου, δεν υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε. Πάντως, ο έρωτας και η αγάπη μαζί είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είχα μεγάλες και μακρόχρονες σχέσεις, δεκαετίες ολόκληρες. Έτσι κι αλλιώς, οι πρώην σύντροφοί μου είναι σαν οικογένειά μου.
Όχι. Το κάνω γιατί ευχαριστεί εμένα. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές νιώθω μια πίεση ότι όλοι περιμένουν από μένα κάτι. Το έχω αισθανθεί αυτό, αλλά το ξεπερνάω.
Ένας αγαθός και δίκαιος άνθρωπος.
Πολύ, κυρίως οικονομικά, αλλά το ξεπερνάω.
Μπορεί και να μη ζήσω. Από την άλλη, ο Γιάννης Βογιατζής είναι ενενήντα επτά χρόνων και παίζει. Μπορεί κι εγώ να είμαι έτσι. Δεν το ξέρουμε. Αν πάθω κάτι, ασφαλώς και θα παροπλιστώ, αλλά θα γράφω βιβλία, έχω σκεφτεί τι μπορεί να κάνω. Πάντα σκέφτομαι θετικά. Βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Όχι, καθόλου. Αφού ήρθαμε στη ζωή για να φύγουμε. Τι να με ενοχλήσει; Τι να φοβηθώ; Όλοι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι το δευτερόλεπτο που ζούμε μπορεί να είναι το τελευταίο μας.
Παίζω σε μια πολύ ωραία παράσταση μέχρι και το ερχόμενο Σάββατο, στο έργο του Ιάκωβου Μυλωνά «Ή με μένα ή με καμία» -το σκηνοθετεί και παίζει κιόλας- και με την Κάτια Ταραμπάνκο, στο θέατρο «Αλκμήνη». Υποδύομαι ένα σύζυγο που θέλει να τον σκοτώσει η γυναίκα του! Είναι μαύρη κωμωδία, με πολλές εκπλήξεις. Το καλοκαίρι θα συμμετέχω στα υπέροχα μουσικά αφιερώματα που θα κάνει ανά την Ελλάδα ο Μάκης Δελαπόρτας, ενώ ταυτόχρονα βοηθάμε τους ηθοποιούς προωθώντας το ημερολόγιο και τα βιβλία του ΤΑΣΕΗ.
Πλήρης. θα ήθελα να έχω ένα σύντροφο, αλλά δεν έχω. Δεν πειράζει. Κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα που με γεμίζουν.
Θέλω να είμαι ερωτευμένος. Το ξανά δεν μου χρειάζεται…
*Δημοσιεύθηκε στην Ontime
Γεννήθηκες στον Πειραιά. Ήσουν έτσι μαχητικός από μικρός;
Βεβαίως. Ήμουν πάντα ο πρόεδρος της τάξης μου και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Με εκλέγανε όλοι ως αντιπρόσωπό τους. Δεν φοβόμουν τίποτα, ακόμα και στο γυμνάσιο, που ήταν τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Κι έχω δεσμούς με τους συμμαθητές μου από το δημοτικό και το γυμνάσιο ακόμα και σήμερα. Πήγα δημοτικό στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στη συνέχεια, στο γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις και μπήκα πρώτος στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά, που τότε ήταν μόνο αρρένων.
Βιοπαλαιστής από νεαρή ηλικία;
Ναι, δουλεύω από δεκαπέντε χρόνων, γιατί είχα την ατυχία να πεθάνει ο πατέρας μου όταν ήμουν δώδεκα χρόνων.
Οδυνηρό χτύπημα της μοίρας. Σου έχει λείψει;
Ήταν πολύ δύσκολο. Αυτό το πλήγμα ήταν η αιτία για την αρχή των θρησκευτικών μου αναζητήσεων, που τελικά με οδήγησαν στο να γίνω άθρησκος από πολύ μικρός, γιατί θεώρησα ότι όλο αυτό είναι μια αδικία, να πεθαίνουν έτσι οι άνθρωποι επιλεκτικά με πάρα πολύ άσχημο τρόπο.
Μέχρι πότε ήταν «πληγή» ο θάνατος του πατέρα σου;
Δεν ήταν «πληγή». Είμαι πολύ ψύχραιμος και το αντιμετώπισα με αυτό τον τρόπο, επειδή γεννήθηκα σε μια οικογένεια όπου είχε γραφείο κηδειών η προγιαγιά μου και είχα συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου, ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Η προγιαγιά μου -γιαγιά της μητέρας μου- πέθανε 105 χρόνων! Πρόλαβα το γραφείο κηδειών της οικογένειας και έπαιζα με τα ξαδέλφια μου δίπλα στα φέρετρα! Έτσι, το θάνατο του πατέρα μου τον πήρα ως κάτι φυσιολογικό κακό που συνέβη στη ζωή μου, αλλά έπρεπε να προχωρήσω μπροστά. Μάλιστα, αυτό το γραφείο (και το σπίτι) υπάρχει ακόμα στον Πειραιά και με συγκινεί κάθε φορά που περνάω και το βλέπω. Ήταν το τελευταίο βομβαρδισμένο κτίριο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που είχε μείνει. Ήταν εξαώροφο -είχαν μείνει μόνο οι δύο όροφοι- και κάτω ήταν το γραφείο κηδειών. Θυμάμαι ότι τρόμαζα κάθε φορά που πήγαινα να παίξω στο βομβαρδισμένο κτίριο, γιατί μου είχε πει η μαμά μου «από εδώ βλέπαμε μετά το βομβαρδισμό τους σκοτωμένους να κρέμονται από τα παράθυρα…». Τους τέσσερις ορόφους τούς γκρέμισαν επί δικτατορίας. Η μαμά μου μου είχε διηγηθεί ιστορίες από τους μεγάλους βομβαρδισμούς στον Πειραιά, είχε δει διαμελισμένα πτώματα, ανθρώπους να κόβουν τα δάχτυλα από τα πτώματα για να πάρουν δαχτυλίδια… Μας είχε μεταφέρει όλη τη φρίκη του πολέμου, οπότε είχα συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου.
Μου είπες ότι με το θάνατο του πατέρα σου ξεκίνησαν οι προσωπικές σου αναζητήσεις και αποφάσισες να γίνεις άθεος.
Δεν το ξεκίνησα κατευθείαν, ψάχτηκα πολύ μέσα μου και κατάλαβα ότι όλο αυτό με τις θρησκείες που μας πλασάρανε δεν με βοηθάει σαν άνθρωπο, το θεώρησα τεράστιο ψέμα, ειδικά όταν διάβασα ότι υπάρχουν κι άλλες θρησκείες, και είπα: «Γιατί οι άνθρωποι να διαφέρουν σε θρησκεία; Εγώ δεν θέλω καμία και είμαι ίσος με όλους τους ανθρώπους και τους αγαπώ όλους το ίδιο».
Το ότι από τα πρώτα σου βήματα μέχρι σήμερα βγαίνεις και τα λες έξω από τα δόντια, μάχεσαι, αυτό σου έχει στοιχίσει στη ζωή σου;
Καθόλου. Το αντίθετο. Είμαι πιο δυνατός. Τι να μου έχει στοιχίσει; Τίποτα δεν μου έχει στοιχίσει. Αντίθετα, όταν καταλαβαίνω ότι κάποιος υπερβαίνει τα όρια, υπάρχει νόμος και έχω καταφύγει στα δικαστήρια. Όταν δεν σέβεται ο ένας την προσωπικότητα του άλλου, υπάρχει ο νόμος για να υπενθυμίσει ότι πρέπει να προσέχεις τι λες για τον άλλο.
Η μητέρα σου Βάσω -Σούλα τη φωνάζατε- ήταν μια αγωνίστρια της ζωής, γιατί έμεινε πολύ νωρίς χήρα με τρία παιδιά. Δούλεψε σκληρά για να σας μεγαλώσει.
Ήταν αγωνίστρια της ζωής και συμπαραστάτρια στα όνειρά μου. Η μάνα μου δεν ξαναπαντρεύτηκε, δεν τα ξανάφτιαξε με κάποιον, παρόλο που τα παιδιά της της λέγαμε να το κάνει. Εκείνη δεν ήθελε. Η μάνα μου είχε βρεθεί με ένα δάνειο για το σπίτι στον Πειραιά λίγο πριν πεθάνει ο μπαμπάς μου κι αγωνίστηκε να το ξεχρεώσει. Ήταν πολύ δουλευταρού. Όπως εγώ. Της μοιάζω πάρα πολύ. Και φυσιογνωμικά και ως χαρακτήρας. Κι όταν χρειάστηκε, μετά το θάνατο του μπαμπά μου, παρόλο που δεν είχε δουλέψει, πήγε σε εργοστάσιο για να τα βγάλει πέρα. Κι ήταν και πολύ υποστηρικτική σε μένα. Εμείς ήμασταν από τις πρώτες θεατρικές ομάδες μετά τη δικτατορία: το «Ασκητικό Θέατρο». Και η μητέρα μου ήρθε κι έκανε τη μοδίστρα, την καθαρίστρια, την ταμία, την αφισοκολλήτρια, τα πάντα, για να με βοηθήσει.
Δεν το έκρυψες ποτέ -ίσως τον πρώτο καιρό-, αλλά αν κοιτάξει κάποιος στο διαδίκτυο, στη Wikipedia αναφέρει ότι είσαι ο πρώτος ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Όχι, δεν είμαι ο πρώτος. Υπάρχουν βουλευτές οι οποίοι δεν το λένε… Εντάξει, εγώ δεν είμαι κριτής της ζωής του καθενός, αλλά δεν είμαι ο πρώτος γκέι που μπήκε στην ελληνική Βουλή.
Εσύ όμως το έχεις παραδεχτεί.
Εντάξει, αυτό σημαίνει κάτι; Εφόσον έγινε μάχη για τα δικαιώματα των ανθρώπων, δεν μπορούσα να μείνω απαθής θεατής και να μη μιλάω, ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν τους θεατές.
Γι’ αυτή τη διαφορετικότητά σου, καθώς μεγάλωνες, σου έγινε ποτέ μπούλινγκ στους κύκλους σου; Όχι τόσο στο χώρο το θεατρικό, όσο ανάμεσα στα παιδιά της ηλικίας σου στο σχολείο, στην εφηβεία;
Όχι. Εκείνη την εποχή δεν έλεγε ο ένας την αλήθεια στον άλλο. Όλοι κρύβονταν, οπότε δεν ένιωσα μπούλινγκ. Εξάλλου, αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται, για να σου πει κάτι ο άλλος.
Ήταν κάτι που αποφάσισες εσύ να το πεις, όταν αργότερα άρχισε να γίνεται όλος αυτός ο αγώνας για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα;
Όχι. Εμένα ο κύκλος μου το ήξερε, ανοιχτά ποτέ δεν είχα μιλήσει, γιατί δεν ενδιαφέρει και κανέναν. Κανονικά δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν η σεξουαλικότητα του άλλου. Γιατί να τον ενδιαφέρει; Για κουτσομπολιό; Για ποιο λόγο; Οπότε εγώ δεν το είχα πει ποτέ ανοιχτά, ούτε σε τηλεοράσεις ούτε αλλού. Ο περίγυρός μου, όμως, το ήξερε, όπως και τις σχέσεις μου. Εγώ πάντα έδινα και δίνω μάχη για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας, θρησκείας, χρώματος, φυλής, δεν είμαι καθόλου ρατσιστής.
Η μητέρα σου ήξερε από την αρχή για την προσωπική σου ερωτική επιλογή;
Η μητέρα μου το έμαθε λίγο αργότερα, όταν της το είπα. Το μόνο που μου είχε πει -θυμάμαι- ήταν: «Είσαι ευτυχισμένος;». Αυτό ήθελε. Να είμαι ευτυχισμένος.
Προσφάτως ψηφίστηκε στη Βουλή και έγινε νόμος του κράτους ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία. Μάλιστα, ως βουλευτής έβγαλες έναν πολύ συγκινητικό λόγο.
Ναι, γιατί ήταν βιωματικός.
Πιστεύεις ότι η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη για να αποδεχτεί όχι μόνο τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών αλλά και το να αποκτούν παιδιά;
Κι αν δεν είναι, πρέπει να γίνει. Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία στο 1/3 της είναι εξαιρετικά ρατσιστική, φοβισμένη και απαράδεκτη. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι ώστε να αλλάξει αυτό. Να πάψουν να είναι ρατσιστές οι άνθρωποι. Να πάψουν να φοβούνται τους ομοφυλόφιλους, τους ξένους, τους αλλόθρησκους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα πάνω στη γη.
Πώς ένιωσες πριν από λίγο καιρό, όταν ως πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών έλαβες στα χέρια σου στοιχεία για σοβαρές καταγγελίες σχετικά με σεξουαλικές παρενοχλήσεις που, μεταξύ άλλων, αφορούσαν και τον Πέτρο Φιλιππίδη, με τον οποίο είχατε παίξει μαζί και ήσασταν φίλοι;
Δεν ήρθαν στα χέρια μου. Ήρθαν στα χέρια του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Εγώ ήμουν πρόεδρος του ΣΕΗ, το Πειθαρχικό Συμβούλιο λειτουργεί αυτόνομα.
Μπορούσες να το διανοηθείς όλο αυτό που έφτασε στη Δικαιοσύνη;
Όχι. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι θα φτάναμε σε τέτοιο πράγμα. Είναι μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ζωής μου και μου κόστισε τρομερά ψυχολογικά. Γιατί ένας άνθρωπος που τον θεωρούσα και τον έχω μέσα στην καρδιά μου σαν φίλο κατηγορήθηκε για πάρα πολλά πράγματα και αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία μου. Αλλά κι από την άλλη, έπρεπε να είμαι και μάρτυρας σε ένα δικαστήριο. Αυτή είναι μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου και συνειδησιακά.
Αν ξαναγυρνούσε ο Πέτρος Φιλιππίδης στο θέατρο, θα έπαιζες μαζί του;
Δεν ξέρω. Σε αυτές τις ερωτήσεις δεν απαντάω. Δεν απαντάω γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τη Δικαιοσύνη, στην οποία έχω εμπιστοσύνη, και δεν απαντάω ποτέ σε υποθετική ερώτηση.
Θεωρείς ότι με το #ΜeToo έγινε ξεκαθάρισμα στο θέατρο;
Όχι απόλυτα, διότι πολλοί άνθρωποι δεν μίλησαν ή άλλοι μίλησαν και περιορίστηκαν σε κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν πολλά κακά στο χώρο μας, όπως και στους άλλους χώρους. Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα του θεάτρου. Και οι άλλοι χώροι έχουν απαράδεκτες καταστάσεις και δεν μιλάνε οι άνθρωποι. Είναι σωστό; Όχι. Αλλά το #ΜeToo πρέπει να γίνεται μέσα από νόμιμες διαδικασίες και όχι στα «παράθυρα» των τηλεοράσεων, όχι στα έντυπα. Μόνο στα αρμόδια όργανα. Αυτό το έλεγα από την αρχή. Ότι είναι λάθος να πηγαίνεις σε μια εκπομπή και να λες γι’ αυτά. Πήγαινε στον εισαγγελέα, πήγαινε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Είσαι ευχαριστημένος από την τροπή που πήρε το #ΜeToo, την τροπή των καταγγελιών, τουλάχιστον αυτές που έφτασαν σε εσάς;
Ευχαριστημένος με το ότι, επιτέλους, οι ηθοποιοί άνοιξαν το στόμα τους και είπαν αυτά τα κακά πράγματα που συμβαίνουν στο χώρο μας. Από την άλλη, όμως, οι ηθοποιοί δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον για το επάγγελμά μας ως εργασία. Δηλαδή, κάνουμε αυτή τη στιγμή τις συλλογικές συμβάσεις, που είναι το άλλο μεγάλο πρόβλημα του θεάτρου. Όμως, πόσοι ηθοποιοί ήρθαν να ψηφίσουν στις αρχαιρεσίες του σωματείου μας; Όπως κάνουν και στην πολιτεία, που ψηφίζει το 1/3 του κόσμου – και μετά λέμε ότι έχουμε κυβέρνηση του 41%. Ποιου 41%; Αυτών που ψήφισαν. Οι υπόλοιποι πού είναι, που διαμαρτύρονται μετά; Έτσι και στο ΣΕΗ έρχεται και ψηφίζει το 1/3 και μετά διαμαρτύρονται. Οι υπόλοιποι πού είναι;
Γιατί αποφάσισες να κατέβεις και στην πολιτική, όπου ο βουλευτής ίσως χρειαστεί -αν όχι να πει ψέμα- να ελιχθεί;
Κατ’ αρχάς, εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς τους βουλευτές που θα πουν το όποιο ψέμα ή θα ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους. Ούτε καν είναι μέσα στο μυαλό μου αυτό, αλλά ούτε και στην Πλεύση Ελευθερίας, στην οποία ανήκω. Δεν έχουμε τέτοια συλλογιστική, γι’ αυτό λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εξάλλου, εγώ στη Βουλή δεν μπήκα γιατί είχα τέτοιο όνειρο. Με οδήγησε η αγάπη μου προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έβλεπα ότι είναι μια μάχιμη και πολύ δίκαια πολιτικός.
Όμως, τελείωσες και τη Νομική.
Ναι και δούλεψα και ως βοηθός δικηγόρου. Όμως, δεν μου άρεσε καθόλου και έφυγα. Και τώρα που είμαι στη Βουλή, λέω: «Τι παράδοξο. Εγώ το εγκατέλειψα αυτό και ξαναβρέθηκα μέσα στους νόμους!». Με βοηθάνε όμως πολύ αυτές οι γνώσεις μου στη Βουλή.
Αυτό το ιδιαίτερο φιζίκ που έχεις δεν σου στέρησε ρόλους;
Όχι βέβαια. Αυτό το φιζίκ μου με βοήθησε κι έχω κάνει κάθε είδους ρόλο: ανδρικό, γυναικείο, τραβεστί, μάγκα, δραματικό, κωμικό, όλες τις ηλικίες, Η φωνή μου με βοήθησε από τη μεταγλώττιση - ακόμα και τη φωνή μου αλλάζω στους ρόλους, έτσι που να μην είμαι ποτέ ίδιος, σε σημείο που να βλέπουν κάποια παράσταση και μετά να με ρωτάνε αν μου άρεσε, γιατί δεν είχαν καταλάβει ότι έπαιζα εγώ! (γέλια). Μου έχει συμβεί τρεις φορές αυτό.
Κάνεις πολλά πράγματα μέσα στην ημέρα. Πώς τα καταφέρνεις όλα; Πόσες ώρες κοιμάσαι;
Όλα τα καταφέρνω. Κοιμάμαι πολύ λίγο από παιδί, μόνο τεσσερισήμισι ώρες κάθε μέρα, κι έτσι τα προλαβαίνω όλα. Επίσης, δεν έχω κάνει καμία κατάχρηση στη ζωή μου. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν έχω πάρει ποτέ μου καμία ουσία, δεν ξενυχτάω, δεν κάθομαι στον ήλιο, γυμνάζομαι, είμαι χειμερινός κολυμβητής εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, προσέχω τη διατροφή μου, δεν τρώω πολύ κρέας και κάνω προληπτικά ιατρικά τσεκάπ. Έτσι διατηρούμαι ακμαιότατος.
Είσαι ένας άνθρωπος που με δηλώσεις σου… ανάβεις το φιτίλι. Αυτό το κάνεις γιατί γνωρίζεις το παιχνίδι της δημοσιότητας και ξέρεις ότι θα γίνει ντόρος ή γιατί είσαι έτσι;
Η αλήθεια πειράζει. Εγώ το κάνω μόνο και μόνο γιατί θέλω να περνάω τις ιδέες μου στους άλλους ανθρώπους, ασχέτως του αν σε λίγους δεν αρέσω. Αν αισθάνεσαι ότι είσαι κάτι θετικό για την κοινωνία, πρέπει να το διοχετεύεις. Εγώ αισθάνομαι ότι είμαι κάτι θετικό για την κοινωνία κι αυτό θέλω να το διοχετεύω. Και την αγάπη και τις ιδέες μου και τη γενική μου άποψη για τη ζωή.
Έχεις κάνει κατά καιρούς πολλές δηλώσεις-φωτιά. Στη Ναταλία Γερμανού δήλωσες ότι είσαι κατά της βάπτισης, γιατί πρόκειται για μια βίαιη πράξη!
Δεν είμαι κατά της βάπτισης, όποιος θέλει μπορεί να την κάνει, αλλά εκείνη την ώρα πρέπει να σκέφτεται ότι δεν έχει ρωτήσει κανείς το παιδί αν θέλει να γίνει αυτό. Αυτό το είπαν και για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών, σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν μπορείς να πεις γιατί γεννιούνται παιδιά κι από ποιους. Το γιατί όμως τους επιβάλλεις ιδέες είναι απαράδεκτο, γιατί εκεί επιβάλλουμε ιδέες. Είναι σαν να λες «θα γίνεις κομμουνιστής γιατί εγώ το αποφάσισα». Έτσι του λες «θα βαφτιστείς γιατί εγώ το αποφάσισα». Το να φέρεις όμως έναν άνθρωπο στον κόσμο δεν είναι ιδέα. Είναι κάτι βιολογικό. Είναι τελείως διαφορετικό το ένα από το άλλο. Γιατί πολλές φορές κάποιοι λένε: «Δηλαδή, οι ομοφυλόφιλοι να κάνουν παιδιά; Τα ρωτήσανε;». Μα τα παιδιά έρχονται στον κόσμο και από τους ετεροφυλόφιλους. Ρώτησε κανείς αν το παιδί τους θα ήθελε να γεννηθεί από αυτούς; Το άλλο είναι ότι προσπαθείς να βάλεις στο μυαλό του ανθρώπου τις ιδέες που έχεις εσύ. Με ποιο δικαίωμα; Αυτό θα το αποφασίσει μόνος του. Το γεγονός ότι έρχονται στον κόσμο παιδιά με διάφορους τρόπους είναι βιολογική διεργασία. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν μπορούμε να ρωτήσουμε εκ των προτέρων αν κάποιος θέλει να γεννηθεί. Είναι το μόνο που δεν μπορούμε να ρωτήσουμε, όλα τα άλλα μπορούμε να τα ρωτήσουμε. Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, αφού κατάφερε η επιστήμη να βοηθάει τον άνθρωπο να το κάνει και με άλλους τρόπους, αυτό είναι βιολογικό.
Σου έχει συμβεί από κάποια προσωπική σου απώλεια να κλαις στο καμαρίνι σου και να πρέπει να βγεις στη σκηνή;
Ναι, αλλά έκλαιγα πάνω στη σκηνή. Όταν έπαιζα «Το Παγκάκι», κρατούσα τη φωτογραφία της μητέρας μου, που είχε «φύγει», και πολλές φορές που τη σκεφτόμουν, τα δάκρυά μου ήταν πραγματικά.
Αναλογιζόμενος το παρελθόν σου, θεωρείς ότι αυτά που ονειρεύτηκες τα έζησες;
Σε μεγάλο βαθμό ναι. Γιατί είχα δύο μεγάλα όνειρα: το θέατρο και τα ταξίδια. Κι έχω γυρίσει όλες τις ηπείρους.
Ενώ μιλάς για τα πάντα, τα προσωπικά σου δεν τα έχεις «κρεμάσει» στα μανταλάκια.
Γιατί να το κάνω αυτό; Τι τον ενδιαφέρει τον κόσμο η προσωπική μου ζωή; Τον κόσμο πρέπει να τον ενδιαφέρουν η δουλειά μας και η πολιτική μας σκέψη. Τα προσωπικά είναι δικά μας.
Έχεις πετύχει πολλά στα επαγγελματικά σου. Στα αισθηματικά σου έχεις ζήσει πράγματα; Νιώθεις ικανοποιημένος;
Και στα δύο νομίζω ότι τα έχω καταφέρει μια χαρά. Το προσωπικό είναι κάτι που πάντα το ψάχνεις για να περνάς ευχάριστα στη ζωή σου, αλλά όταν δεν υπάρχει κάτι, το ξεπερνάς έχοντας πολλά ενδιαφέροντα. Με τόσα πολλά ενδιαφέροντα που έχω, δεν σκέφτομαι τα προσωπικά μου, αν έχω μείνει μόνος και δεν έχω μια σχέση σοβαρή, γιατί εγώ είμαι μόνο των σοβαρών μακροχρόνιων σχέσεων.
Ο έρωτας τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή σου;
Τεράστιο, αλλά επειδή δεν μιλάω για τα προσωπικά μου, δεν υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε. Πάντως, ο έρωτας και η αγάπη μαζί είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είχα μεγάλες και μακρόχρονες σχέσεις, δεκαετίες ολόκληρες. Έτσι κι αλλιώς, οι πρώην σύντροφοί μου είναι σαν οικογένειά μου.
Βοηθάς όσο και όπου μπορείς. Αυτό δεν καταντάει κάποιες φορές καταδυναστευτικό, δηλαδή, να σε βλέπουν όλοι σαν τον «καλό Σαμαρείτη»;
Όχι. Το κάνω γιατί ευχαριστεί εμένα. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές νιώθω μια πίεση ότι όλοι περιμένουν από μένα κάτι. Το έχω αισθανθεί αυτό, αλλά το ξεπερνάω.
Αν σου ζητήσω να χωρέσεις σε έναν τίτλο τον Σπύρο, τι θα μου πεις;
Ένας αγαθός και δίκαιος άνθρωπος.
Σε έχουν εκμεταλλευτεί;
Πολύ, κυρίως οικονομικά, αλλά το ξεπερνάω.
Έχεις σκεφτεί πώς θα είσαι, αν ποτέ σβήσουν τα φώτα;
Μπορεί και να μη ζήσω. Από την άλλη, ο Γιάννης Βογιατζής είναι ενενήντα επτά χρόνων και παίζει. Μπορεί κι εγώ να είμαι έτσι. Δεν το ξέρουμε. Αν πάθω κάτι, ασφαλώς και θα παροπλιστώ, αλλά θα γράφω βιβλία, έχω σκεφτεί τι μπορεί να κάνω. Πάντα σκέφτομαι θετικά. Βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Ο χρόνος δεν σε ενοχλεί; Δεν σε φοβίζει;
Όχι, καθόλου. Αφού ήρθαμε στη ζωή για να φύγουμε. Τι να με ενοχλήσει; Τι να φοβηθώ; Όλοι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι το δευτερόλεπτο που ζούμε μπορεί να είναι το τελευταίο μας.
Τι κάνεις τώρα θεατρικά;
Παίζω σε μια πολύ ωραία παράσταση μέχρι και το ερχόμενο Σάββατο, στο έργο του Ιάκωβου Μυλωνά «Ή με μένα ή με καμία» -το σκηνοθετεί και παίζει κιόλας- και με την Κάτια Ταραμπάνκο, στο θέατρο «Αλκμήνη». Υποδύομαι ένα σύζυγο που θέλει να τον σκοτώσει η γυναίκα του! Είναι μαύρη κωμωδία, με πολλές εκπλήξεις. Το καλοκαίρι θα συμμετέχω στα υπέροχα μουσικά αφιερώματα που θα κάνει ανά την Ελλάδα ο Μάκης Δελαπόρτας, ενώ ταυτόχρονα βοηθάμε τους ηθοποιούς προωθώντας το ημερολόγιο και τα βιβλία του ΤΑΣΕΗ.
Πώς νιώθεις αυτό τον καιρό;
Πλήρης. θα ήθελα να έχω ένα σύντροφο, αλλά δεν έχω. Δεν πειράζει. Κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα που με γεμίζουν.
Θέλεις να ερωτευθείς ξανά;
Θέλω να είμαι ερωτευμένος. Το ξανά δεν μου χρειάζεται…*Δημοσιεύθηκε στην Ontime
