Δημήτρης Αλεξανδρής: "Ευτυχώς, αλλάζουν πια οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, τα πράγματα"

Έχοντας πλέον στις πλάτες του τριάντα χρόνια σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, ο Δημήτρης Αλεξανδρής είναι από τους πλέον κατάλληλους επαγγελματίες και ανθρώπους για να μιλήσεις για τη δουλειά αυτή συνολικά μέσα από βιώματα και εμπειρίες.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αυγή», ο ηθοποιός αναφέρθηκε στο MeTοο, στις απορρίψεις και τα «όχι» στη δουλειά.

Υπάρχει ακόμα ο μύθος του σκηνοθέτη με την απόλυτη εξουσία μετά το MeToo;

«Ακόμα παίζει αυτό. Έπειτα από αυτή την ιστορία δεν έχει τύχει να δουλέψω με ανθρώπους ας πούμε σκληρούς ή αυστηρούς. Και προσωπικά δεν έχω βιώσει τέτοια πράγματα, οπότε δεν έχω ακριβώς μέτρο σύγκρισης για το πριν και το μετά. Εύχομαι όμως όλη αυτή η ιστορία να αφήσει κάτι πραγματικά θετικό. Και το πιστεύω ότι θα αφήσει. Ευτυχώς, αλλάζουν πια οι σκηνοθέτες, αλλάζουν οι ηθοποιοί, αλλάζουν τα πράγματα. Παλιότερα υπήρχε μια γενιά, όχι μόνο στη δουλειά τη δική μας, που ήταν πιο σκληρή. Ο πατέρας μου, που ήταν επιπλοποιός, μου έλεγε περιστατικά πολύ σκληρά με τους μάστορες οι οποίοι τον δίδασκαν. Και ο ίδιος ανήκει σε μια γενιά πολύ πιο σκληρή από εμάς σε όλα τα επίπεδα. Πίστευαν ότι τις γνώσεις της συντεχνίας πρέπει να τις μάθεις με πολύ σκληρό τρόπο. Ξεκινώντας από αυτό, από αυτή τη σκληρότητα, εκεί βρίσκουν χώρο και διάφορες διαστροφές ανθρώπων».

Είναι μια δουλειά με συνεχείς απορρίψεις;

«Και βέβαια. Οι απορρίψεις είναι καθημερινές. Εμείς οι ηθοποιοί κρινόμαστε συνολικά. Αν κάνεις μια λάθος επιλογή πάνω στην πρόβα, ακόμα και τώρα, έπειτα από τριάντα χρόνια, αν σου πει ο σκηνοθέτης «αυτό δεν είναι καλό» ή καταλάβεις από τους συνάδελφούς σου ότι αυτό που έκανες ήταν μια «πατάτα», ανεξάρτητα από το αν έχουν δίκιο ή άδικο, όταν δεν έχει την αποδοχή που φαντάζεσαι, αυτή την απόρριψη την παίρνεις συνολικά. Την παίρνεις σαν σώμα. Δεν είναι μόνο απλώς ένα δημιούργημα πνευματικό».

Θυμάσαι τα «όχι» στη δουλειά;

«Και βέβαια τα θυμάμαι. Έχουν υπάρξει δουλειές όπως «Το νησί», που ήταν μια δουλειά που θα ήθελα να είμαι, αλλά δεν «έκατσε». Το ότι δεν ταιριάζεις να παίξεις κάποιους συγκεκριμένους ρόλους δεν σημαίνει ότι δεν είσαι καλός. Σε όλες τις δουλειές, στη δική μας λίγο περισσότερο, όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζεις και γκάμα υποκριτική. Περνώντας τα χρόνια, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να κάνεις πια τον Τρέπλιεφ. Είναι ένας 25άρης κι εσύ είσαι 50άρης. Θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Έχω κάνει πράγματα που δεν είχα φανταστεί και δεν έχω κάνει άλλα που είχα ονειρευτεί. Ωραίο όμως είναι αυτό».