Γιώργος Κωνσταντίνου: "Αναρωτιέμαι ο άνθρωπος που είμαι τώρα πώς έκανα αυτά τα λάθη τότε"

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, καταξιωμένος ηθοποιός, σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Αυγή» απάντησε με κάθε ειλικρίνεια δίνοντας τις απαραίτητες εξηγήσεις.

Είστε κατοχυρωμένος στη συλλογική μνήμη ως ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς. Στη ζωή επιβεβαιώνετε ότι ο κωμικός κουβαλάει μια θλίψη;

Μην το κάνουμε αυτό κανόνα. Καθένας έχει τον χαρακτήρα του. Υπήρχαν κωμικοί που ήταν και στη ζωή τους χαρούμενοι και χαζοχαρούμενοι. Εγώ δεν είμαι έτσι. Πιθανόν έχει να κάνει με τη ζωή που πέρασα. Υπάρχει σ’ εμένα μια μελαγχολία, η οποία έχει γίνει έμφυτη πια. Εγώ δεν έχω καθιερωθεί ως κωμικός, πάει και τελείωσε. Γιατί έχω κάνει και δράματα. Όπως τον χειμώνα, που παίξαμε το "Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην" σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, που θα συνεχιστεί και του χρόνου. Είναι εντελώς δραματικός αυτός ο ρόλος. Έχω παίξει στον "Αμπιγέρ", ακόμα και τραγωδία. Δεν έχω καθιερωθεί ως κωμικός ούτε τότε που ξεκίνησα. Μου είπαν τότε "ξέρεις, πρέπει να καθιερωθείς ως κωμικός", να κάνω έναν τύπο, τον ψηλό κουτό. Και στην άλλη ταινία θα είσαι πάλι ο ψηλός κουτός. Αυτή ήταν και μια συμβουλή που μου δόθηκε και από τον φίλο μου, τον Κώστα Βουτσά. Έτσι μόνο θα προχωρήσεις, μου είπε. Του είπα, αν είναι έτσι να προχωρήσω, καλύτερα να αφήσω το επάγγελμα. Γι’ αυτό και στις κωμωδίες αυτές άλλαζα χαρακτήρα. Άλλος ήταν ο Αντωνάκης, άλλος ήμουν στο "Ξύπνα Βασίλη". Γι’ αυτό και δεν πήγα καλά στον κινηματογράφο.

Σας στοίχισε ταινίες;

Ναι. Εκεί τελείωσε η καριέρα μου των ταινιών. Ο κόσμος μπερδεύτηκε. Γιατί είχε μάθει στις τυποποιήσεις. Ο Βέγγος να τρέχει, ο Βουτσάς να κάνει τσαχπινιές, και έτσι έμεινα σε 15 ταινίες μόνο. Δεν με πήραν σε παραπάνω. Εκεί έχασα το τρένο. Οι άλλοι εκατόν πενήντα, εγώ έκανα μόνο δεκαπέντε. Τουλάχιστον δικαιώθηκα τώρα, που είδε ο κόσμος μέσα από την τηλεόραση τις ταινίες αυτές και δέχτηκε να με δει και σε πιο δραματικούς ρόλους. Με τον «κύριο Γκρην» γίνεται κάθε βράδυ πανηγύρι. Σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν.

Πώς γίνατε τόσο καλός μάνατζερ του εαυτού σας;

Δεν το έκανα από μελέτη. Το έκανα γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Να βγω να κάνω στο "Ξύπνα Βασίλη" τα ίδια που έκανε ο Αντωνάκης; Δεν γινόταν. Μέχρι και τώρα παίρνω τον ρόλο και μπαίνω σε αυτόν. Και αυτόν ακολουθώ. Πολλοί κωμικοί, αν τους δείτε στις ταινίες, κάνουν τα ίδια τερτίπια. Έπαιρναν από τη μία ταινία που έπαιξαν κάτι και το μετέφεραν στην επόμενη.

Την εποχή εκείνη τι γραφόταν για εσάς;

Ήμουν πολύ νέος για να ασχοληθούν μαζί μου. Ασχολήθηκαν μετά όταν μπήκα στην τηλεόραση. Όταν μπήκα στα σίριαλ. Κάποιος δημοσιογράφος είπε τότε "ας πάει σπίτι του αυτός, δεν βλέπεται". Από εκεί άρχισαν τέτοια. Είχα τη μανία να μαζεύω τα αποκόμματα, να βλέπω τι γράφουν. Υπάρχουν φωτογραφίες από τις ταινίες, πληροφορίες, όμως δεν υπήρχαν σχόλια για τις ερμηνείες.

Αυτό το "ας πάει σπίτι του αυτός" σας πόνεσε;

Με ενόχλησε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τα παίρνω πολύ βαθιά. Έχω περάσει μια πολύ δύσκολη ζωή. Έχω καταφέρει να μην παίρνω πολύ βαθιά τέτοιου είδους σχόλια. Δεν με αφορούν. Ήταν δημοσιογράφος με την οποία συμπτωματικά τώρα είμαστε καλοί φίλοι. Δεν κρατάω τίποτα. Ξεχνάω. Είναι η άμυνα από την κακή ζωή που έζησα. Έχω κάποιες άμυνες: να μη θλίβομαι, να μην πάνε όλα κάτω, να μην κρατάω κακίες, να μην έχω μίση, πάθη. Ήταν άμυνα για να επιβιώσω. Τον καιρό εκείνο δύσκολα επιβίωνες. Μιλάμε τώρα για μετά τον Πόλεμο.

Οι μνήμες εκείνης της εποχής είναι ακόμα τραυματικές;

Μπορεί να είναι τραυματικές ασυνείδητα. Αλλά συνειδητά τις έχω αφήσει πίσω. Έχω αφήσει πίσω μου όλο το παρελθόν. Πιστεύω πάντα ότι πρέπει να κοιτάζω μπροστά. Με ενδιαφέρουν το παρόν και το μέλλον. Όσο μέλλον υπάρχει. Το παρελθόν έχει λάθη, παρατυπίες, πράγματα που δεν θέλω να σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι καμιά φορά, ο άνθρωπος που είμαι τώρα πώς έκανα αυτά τα λάθη τότε; Και στη δουλειά.