Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος μίλησε στην εκπομπή Δύο στις 10 αρχικά για την επιθεώρηση «Τότε, τώρα, πάντα» που πρωταγωνιστεί.

Τι τον έκανε να πει «ναι»; «Ο Σταμάτης Φασουλής. Ήθελα πολύ να κάνω κωμωδία μαζί του γιατί καταλάβαινα πάντα το ευφυές χιούμορ που έχει. Το θεώρησα για μένα μια τεράστια εμπειρία να κάνω τον κόσμο να γελάει» ανέφερε.

«Δεν πιστεύω στην τύχη αλλά είμαστε τυχεροί που ζούμε και ζούμε σε μια χώρα που μπορούμε να κοιτάξουμε τα καλύτερα και τα χειρότερα. Είμαστε μια γενιά που έχουμε σίγουρα ένα βάρος. Να θυμηθούμε να απολαμβάνουμε εν ζωή. Για να στο λέω σημαίνει ότι έχω περάσει περιόδους που εντόπισα ότι το έχω χάσει ακόμα και κάνοντας τη δουλειά που λατρεύω. Εμείς οι ηθοποιοί είμαστε τυχεροί γιατί δεν κάνουμε κάτι μονότονο. Δεν θα μπορούσα να είμαι μπροστά σε έναν υπολογιστή, έχω ανάγκη να επικοινωνώ με τους ανθρώπους» είπε.

«Για μένα η πολιτική θα έπρεπε να διδάσκεται. Στον βωμό της βιώσιμης ενέργειας δεν μπορείς να γεμίσεις έναν τόπο ανεμογεννήτριες» ανέφερε.

Γκοτσόπουλος: «Τσακωνόμουν με τη δασκάλα αν ο Παπαφλέσσας θα πάει στην Κόλαση»

Όταν ήμουν παιδί η πρώτη μου σκέψη ήταν να εφεύρω μια μηχανή που να κάνει λεφτά και να βοηθάω τους φτωχούς επειδή ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Ζορό. Η άλλη μου σκέψη ήταν να ασχοληθώ με τη θρησκεία, τη Θεολογία. Μου άρεσε πάρα πολύ ο λόγος του Θεού όταν πήγαινα στην εκκλησία, αυτός ο ουτοπικός κόσμος που ανακάλυψα μεγαλώνοντας ότι δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Τσακωνόμουν με τη δασκάλα στο σχολείο για το αν ο Παπαφλέσσας θα πάει στην Κόλαση επειδή σκότωνε.

Έχω φλερτάρει με την υπερκόπωση από χαζομάρα δική μου. Καμιά φορά νομίζεις ότι είσαι παντοδύναμος. Μπορεί να μην μου μάθανε να αγαπάω και να φροντίζω τον εαυτό μου όπως πρέπει» είπε.

Τι σχέση έχει με τα υλικά αγαθά;

«Πιστεύω στον διαχωρισμό ποιότητας και ποσότητας. Προσπαθώ να κάνω ποιοτικά πράγματα, να κρατάω μια ισορροπία γιατί πρέπει να βιοποριστώ κιόλας. Διαφήμιση από διαφήμιση διαφέρει. Δεν είμαι ποιοτικός εάν κάνω μια διαφήμιση; Ποιος σε κρίνει; Μπορεί να είμαι και στην κόψη…

Τα υλικά αγαθά ασφαλώς με αφορούν, τα απαραίτητα. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα: Στη σχολή με λέγανε Παπαμιχαήλ. Όλοι φέρνανε μαγειρεμένα φαγητά από το σπίτι τους, εγώ μια ντομάτα κομμένη, κριτσίνια και τυρί. Αυτό ήταν το φαγητό μου και γελάγανε τα παιδιά. Ήμουν σαν τον Παπαμιχαήλ στο Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο.

Δεν με ενδιαφέρει τεράστιο σπίτι με πισίνα αλλά ένα σπίτι που να βλέπω ουρανό, ας είναι μικρός ακόμα και με 2 δωμάτια.

Δεν έχουμε όλοι τα ίδια όνειρα γιατί δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αφετηρίες. Ο πατέρας μου ήταν ελαιοχρωματιστής και η μητέρα μου μεγάλωνε 5 παιδιά.

Εμένα με αφορούν πιο ουσιαστικά πράγματα όπως να ταξιδέψω» ανέφερε.