Είναι πολυπράγμων, πετυχημένος, δυναμικός, μαχητικός σε ό,τι κάνει. Ο Χάρης Ρώμας έχει πολλές ιδιότητες: ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης, κι εδώ και σαράντα χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο τα καταφέρνει εξίσου θαυμάσια σε όλα, κάνοντας μεγάλες επιτυχίες. Ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με τα κοινά στην αυτοδιοίκηση, όπου κι εκεί έχει ξεχωρίσει. Χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του ή να κουνάει το δάχτυλό του στους άλλους χωρίς αιτία, με ψεύτικο καθωσπρεπισμό. Δεν είναι τυχαίο πως μαζί με την Άννα Χατζησοφιά, με τις τηλεοπτικές σειρές τους, που πλέον έχουν γίνει διαχρονικές επιτυχίες, καθόρισαν την κουλτούρα της καθημερινότητάς μας με φράσεις που ακούγονται ακόμα και σήμερα και μάλιστα από τη νεολαία. Πώς να μη χαίρεται ο «Ουδεπόποτας», η «Κατακουζήνα», ο «χασοδίκης Διονύσης», που «μιλάει» στις καρδιές των ανθρώπων; Ο Χάρης Ρώμας μίλησε μαζί μας σε μια πολύ προσωπική, αποκαλυπτική ανθρώπινη κουβέντα, που δείχνει ότι σημασία έχει «να μη συμβιβάζεσαι», όπως του είχε πει ο σπουδαίος Μάνος Χατζιδάκις. Κι αυτό έκανε και κάνει χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος.

Τι έχεις να πεις για τη μεγάλη πυρκαγιά που έφτασε μέχρι το Χαλάνδρι και είχε, δυστυχώς, και ανθρώπινο θύμα;

Τα συναισθήματά μου σχετικά με την τελευταία φωτιά, που εξελίχθηκε σε μεγάλη πυρκαγιά και έκαψε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα της πολύπαθης αττικής γης είναι, βέβαια, συναισθήματα οδύνης, καθώς υπήρξε και ανθρώπινο θύμα, και μάλιστα στο δήμο Χαλανδρίου, όπου ζω και ενεργοποιούμαι αυτοδιοικητικά. Για να μην αναφέρω τα χιλιάδες ζώα που κάηκαν αβοήθητα. Διακατέχομαι επίσης από συναισθήματα φόβου για την κλιματική αλλαγή, που δυσκολεύει όλο και περισσότερο την επιβίωσή μας στον πλανήτη. Τέλος, είμαι πλημμυρισμένος από αισθήματα οργής για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, για όλους μας που βοηθήσαμε στην επιδείνωση της κλιματικής κρίσης με διαρκείς χρόνιες αμέλειες και λάθη. Για ανθρώπους-τέρατα που βάζουν τις φωτιές, καθένας για δικό του λόγο. Για τους πολιτικούς που, ενώ γνωρίζουν πλέον το αναπόφευκτο, δεν προγραμματίζουν ακόμα περισσότερα μέτρα για την αποφυγή του. Αλλά και για τους πολιτικούς, που σαν τα κοράκια περιμένουν αυτές τις μεγάλες καταστροφές για να δημιουργήσουν το αντιπολιτευτικό τους αφήγημα.

Ήσουν ένα παιδί προστατευμένο και, όπως ακούγεται, με όλες τις οικονομικές ευκολίες από τους γονείς σου;

Προστατευμένος υπήρξα για τα επτά πρώτα χρόνια της ζωής μου, κατόπιν οι γονείς μου Βάνα Ρώμα και Θρασύβουλος Ρασσιάς έζησαν τη δική τους έντονη ζωή, είχαν μεταξύ τους τα προσωπικά τους θέματα αντιπαράθεσης, κάποιες διαμάχες και εντάσεις και θα έλεγα ότι από αυτό το αρχικά προστατευμένο περιβάλλον πολλές φορές βρεθήκαμε εγώ και τα αδέλφια μου -έχω ένα μικρότερο αδελφό, τον Βαγγέλη, και μία μεγαλύτερη αδελφή, την Έφη- να αγωνιζόμαστε από μικρά παιδιά να σταθούμε στα πόδια μας ψυχολογικά και συναισθηματικά και δεν στενοχωριέμαι γι’ αυτό, γιατί αποκτήσαμε μεγάλη δύναμη. Ο καθένας μπορεί και με απωθημένα, μπορεί και με πληγές, αλλά και με μεγάλη δύναμη. Δεν είναι, δηλαδή, αυτό που πιστεύει ο κόσμος, το ότι ήμουν ένα παιδί μεγαλοαστικής οικογένειας, που πράγματι πήγαινα στη Σχολή Μωραΐτη. Υπήρχε όντως ένα «κουκούλι», αλλά αυτό το «κουκούλι» ήταν διάτρητο, κι έτσι αγωνίστηκα από μικρό παιδί για να μπορέσω να λύσω πολλές φορές και οικογενειακά προβλήματα ή να τα αντιμετωπίσω και να πάρω τις αποφάσεις που έπρεπε από πολύ νεαρή ηλικία.

Ουσιαστικά, ήσουν ένα παιδί χωρισμένων γονιών;

Ναι, ήταν εν διαστάσει. Υπήρχαν κοινά σημεία αναφοράς, τα παιδιά τους, αλλά είχαν βυθιστεί στο δικό τους προσωπικό θέμα αυθυπαρξίας για το πώς μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, να αγαπήσουν, να ξαναγαπηθούν. Δεν ήταν οι γονείς που θυσιάζουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Δεν υπήρχε αυτό. Δεν είναι καταγγελτικό αυτό που λέω, ούτε και θέλω να κατηγορήσω κανέναν, ο καθένας έχει υποχρέωση και για τη δική του ζωή. Πολλές φορές -μεγαλώνοντας το είδαμε κι εμείς αυτό- πρέπει να λύσεις και το δικό σου πρόβλημα, το προσωπικό, το εσωτερικό… Η μητέρα μου είχε το θάρρος να μας λέει: «Έχω υποχρέωση απέναντί σας μεγάλη, γιατί είστε τα παιδιά μου, αλλά και απέναντι στη δική μου ζωή». «Δεν είμαι από τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τη ζωή τους για τα παιδιά τους. Και η δική μου η ζωή έχει σημασία». Βεβαίως, υπήρχε αγάπη από τους γονείς μου και υπάρχει, γιατί η μητέρα μου ζει. Είναι ένας άνθρωπος που συνεχίζει να αγαπάει τη ζωή και θα την αγαπάει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ήταν όνειρό σου από παιδί να σπουδάσεις ιατρική;

Ο πατέρας μου με φανταζόταν σαν γιατρό, φίνο, αριστοκρατικό, αλτρουιστή, όμορφο και πάρα πολύ πετυχημένο επιστήμονα. Ήταν μια εικόνα που είχε φτιάξει εκείνος και μου την πέρασε, αλλά στην πραγματικότητα είχε καταλάβει -γιατί κι εκείνος ήταν οξυδερκής- ότι έχω μια καλλιτεχνική τάση που δεν σταμάταγε σε τίποτα και προσπαθούσε να με αποκόψει από αυτό. Γι’ αυτό και μου έφτιαξε την εικόνα του τέλειου γιατρού. Στο τέταρτο έτος της Ιατρικής άρχισα να πηγαίνω και στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» και μετά στου Πέλου Κατσέλη. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να συνδυάσω σπουδές ιατρικής και υποκριτικής τέχνης. Γι’ αυτό και τα έξι χρόνια της Ιατρικής τα έκανα δέκα. Ταυτόχρονα, σπούδαζα και ήμουν και ηθοποιός, στην αρχή κρυφά από τους γονείς μου.

Και πότε αποφάσισες να το πεις στους γονείς σου και ήρθε η οριστική ρήξη με τον πατέρα σου; Δεν σ’ το συγχώρεσε, μέχρι λίγο πριν πεθάνει. Μεγάλο το τίμημα.

Ναι. Φυσικά, αν και ήταν ηρωικό το πώς κατάφερα να τα συνδυάσω, ιατρική και υποκριτική. Κοιμόμουν μόνο τρεις ώρες. Μέχρι που, όταν ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής, έκανα ακρόαση, γιατί ανέβαινε η θρυλική «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι στο θέατρο «Super Star» και όλοι οι νέοι ηθοποιοί θέλαμε να καταφέρουμε να παίξουμε σε αυτή την παράσταση. Εμένα με διάλεξε ανάμεσα σε δώδεκα νέους ηθοποιούς. Ήταν μια μεγαλειώδης παράσταση και είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με μια σπουδαία προσωπικότητα, όπως ήταν ο Χατζιδάκις. Ουσιαστικά, πήρα το βάπτισμα του πυρός με αυτή την παράσταση. Ο Χατζιδάκις μού είχε πει: «Μη συμβιβάζεσαι. Είναι σαν να υποτιμάς το ταλέντο σου. Το συμβιβάζομαι είναι για τους ημιταλαντούχους, γιατί αγωνιούν ότι δεν θα υπάρξουν αλλιώς. Εσύ να έχεις εμπιστοσύνη στο ταλέντο σου και να μη συμβιβάζεσαι».

Πότε έμαθε ο πατέρας σου ότι πλέον παίζεις στο θέατρο και ήρθε η ρήξη ανάμεσά σας; Στην «Πορνογραφία»;

Ναι. Τον κάλεσα στην πρεμιέρα και δεν ήρθε. Ούτε εκείνος ούτε η μητέρα μου. Είχαν πάθει σοκ όταν τους το είπα. Μόνο η αδελφή μου είχε περάσει από το ταμείο και μου είχε αφήσει ένα τριαντάφυλλο. Τελειώνοντας η παράσταση, που ήταν ένα μεγάλο γεγονός, όλοι είχαν κάποιον, ενώ εμένα δεν με περίμενε κανείς. Και θυμάται ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης πως βγήκα μόνος μου έξω από το θέατρο κρατώντας αυτό το τριαντάφυλλο και συγκινημένος που υπήρχε έστω ένα λουλούδι για μένα. Τότε, ο Ιάσονας με ρώτησε «πού είναι οι δικοί σου;» και του απάντησα: «Εμένα οι δικοί μου είναι αυτό το τριαντάφυλλο».

Ο πατέρας σου άλλαξε συμπεριφορά; Το παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος που είχατε απομακρυνθεί;

Είχαμε χάσει πολλά χρόνια επικοινωνίας, γιατί και από πριν, που είχαν τα προσωπικά τους θέματα με τη μητέρα μου, δύσκολα μιλάγαμε ο καθένας για τη ζωή του. Αλλά είχαμε μια πολύ έντονη συναισθηματική συνεννόηση με τα μάτια και με την αφή. Δηλαδή, αγκάλιαζε ο ένας τον άλλο χωρίς να είναι υποχρεωτικό να μιλάμε για πράγματα τα οποία μπορεί και να πονάγανε. Αλλά και δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε, γιατί υπήρχε αυτή η συναισθηματική ένταση, θα έλεγα, πως ήταν σαν χιλιάδες λόγια… Εκατομμύρια λόγια ήταν αυτή η αγκαλιά.

Ακόμα σε «κυνηγάνε» οι ρόλοι σου που έγραψαν ιστορία στην τηλεόραση; Ο Διονύσης, ο χασοδίκης Δάγκας («Οι μεν και οι δεν»), ο Κατακουζηνός ή «Κατακουζήνα» («Κωνσταντίνου και Ελένης»), ο Πόποτας («Το Καφέ της Χαράς»). Σε φωνάζουν ακόμα έτσι στο δρόμο;

Ναι, φυσικά (γέλια). Αλλά χαριτολογώντας πλέον κι αυτός ήταν ο φόβος που είχαμε ως νέοι ηθοποιοί, ότι όλο αυτό θα μας αποκόψει από το καλό θέατρο. Η Ελένη Ράντου μού έλεγε: «Χάρη, θα γεράσουμε, κι αν συνεχίσουμε να παίζουμε το «Κωνσταντίνου και Ελένης» -γιατί μας είχαν κάνει πρόταση και θα αγοράζαμε από ένα καινούριο σπίτι ο καθένας, αν συνεχίζαμε τη σειρά-, θα παραμείνουμε η «Κατακουζήνα» και «Η γκαρσόνα». Μας έδιναν πάρα πολλά λεφτά για να συνεχίσουμε έστω για ένα χρόνο τη σειρά. Και δεν το κάναμε. Προτιμήσαμε να το σταματήσουμε. Θεωρώ πολύ μεγάλη καταξίωση το να κάνεις τόσο διαχρονική δουλειά, που όχι απλώς να θυμούνται ότι έκανες κάποιες επιτυχίες, αλλά οι ατάκες που έχεις γράψει και έχεις πει ως ηθοποιός να έχουν περάσει πλέον στην κουλτούρα της καθημερινότητας. Δηλαδή, διαμορφώνουμε την κουλτούρα της καθημερινότητας. Με σταματάνε νέοι φοιτητές αλλά και παιδιά που βλέπουν στις επαναλήψεις τις σειρές ή στο YouTube και γίνεται χαμός. Μου λένε τις ατάκες, παίζουν σκηνές από τα σίριαλ που εγώ δεν τις θυμάμαι, γιατί δεν τα ξαναβλέπω. Μάλιστα, το «Κωνσταντίνου και Ελένης» μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως η τηλεοπτική σειρά με τις περισσότερες επαναλήψεις στον κόσμο. Πάρα πολλοί με σταματούν στο δρόμο και μου λένε: «Σας ευχαριστούμε για ό,τι μας έχετε προσφέρει». Κι αυτό είναι άκρως τιμητικό και συμβαίνει κάθε μέρα.

Είσαι σαράντα χρόνια στο χώρο. Η δημοσιότητα ήρθε ξαφνικά στη ζωή σου. Υπήρξε στιγμή που «καβάλησες» το καλάμι; Είχες έπαρση;

Αυτό δεν συνέβη στα είκοσί μου, αλλά αργότερα, είχα περάσει και από ακροάσεις, έπαιξα στο θέατρο, είχα την τύχη να με πάρουν αμέσως στο Εθνικό Θέατρο, έπαιξα κατευθείαν στην Επίδαυρο, στην τραγωδία «Αίας» του Σοφοκλή. Εκεί ήρθαν κρυφά και με είδαν οι γονείς μου. Είχαν την περιέργεια να δουν πώς είναι δυνατόν να παίξω και στην Επίδαυρο ως κορυφαίος του Χορού. Δεν έγινα κατευθείαν αναγνωρίσιμος. Δεν έγινα σταρ της βιντεοταινίας, παρόλο που ήταν περίπου στην εποχή μου αυτό – λίγο μικρότερος ήμουν από άλλους. Θα μπορούσα. Γυρίζονταν βιντεοταινίες και μου είχαν προτείνει. Είχα άλλη πορεία. Η αναγνωρισιμότητά μου ήρθε όταν ήμουν μεγάλος, στα τριάντα μου, όταν έκανα τη σειρά «οι μεν και οι δεν», ενώ είχα παίξει και σε άλλα σίριαλ στην ΕΡΤ και ως ζεν πρεμιέ - έχουν μείνει κάποια κομματάκια από τα σίριαλ, δηλαδή στο «Αστέρια στο χώμα» έπαιζα τον ωραίο ζεν πρεμιέ και σε άλλα. Η μεγάλη δημοσιότητα ήρθε με το σίριαλ «Οι μεν και οι δεν». Τότε πια, στα τριάντα μου, ήμουν μεγάλος, τελείωνα και την Ιατρική. Δεν ήμουν ένα νεαρό παιδί στη βιντεοταινία, που τρελαίνεται γιατί τον αποθεώνουν. Εμένα μου ήρθε τότε που ήμουν πιο λογικός. Βεβαίως κι έπαθα έπαρση και έχασα το μέτρο, γιατί πιστεύεις για λίγο ότι, όταν σε χαϊδεύουν τόσο πολύ και σε επαινούν και σε χειροκροτούν, αυτό θα είναι για πάντα, ότι αυτό είναι πλέον θέσφατο και δεν αλλάζει με τίποτα. Έπειτα έρχεται η ζωή και σου αποδεικνύει ότι είναι διαρκής ο αγώνας, δίνεις συνεχώς εξετάσεις. Αλλά κι αυτό ήταν φυσικό, στο πλαίσιο του ότι δεν το είχα ξαναζήσει και το πέρασα έντονα. Ήταν όμως ελεγχόμενο. Κράτησε δύο, τρία χρόνια. Στην επόμενη σειρά, που ήταν ο «Κακός βεζίρης», αλλά δεν είχε την ίδια απήχηση, προσγειώθηκα.

Είσαι από τους ανθρώπους που δεν μασάς τα λόγια σου κι έχεις παραδεχτεί σε συνέντευξή σου: «Έχω περάσει απ’ όλες τις ερωτικές φάσεις. Δεν το κρύβω. Κατέληξα στις επιλογές που με ικανοποιούν και τις υπερασπίζομαι με μεγάλο σθένος». Είναι τολμηρό να το παραδεχτεί ένας επώνυμος αυτό.

Γιατί τολμηρό; Όχι, δεν είναι τολμηρό. Είναι υποχρέωση ενός ανθρώπου που τον παρακολουθούν και νέα παιδιά, γιατί εγώ βλέπω χιλιάδες νέα παιδιά που με ακολουθούν στο Instagram, χωρίς να είμαι κολλημένος με αυτό – είναι 55.000 άτομα. Είμαι υποχρεωμένος για τα νέα παιδιά που με ρωτάνε, αλλά κι αυτούς που δεν τολμάνε να εμφανιστούν και ψάχνουν να βρουν την ερωτική τους ταυτότητα, να τους πω ότι έχεις δικαίωμα να ψάξεις, να δοκιμάσεις. Κι εγώ μάλιστα δεν είμαι απ’ αυτούς που ήξεραν από την πρώτη στιγμή, που ήταν σίγουροι από την πρώτη στιγμή τι είναι αυτό που ήθελαν ερωτικά, δοκίμασα. Αισθανόμουν ότι έχω τις περισσότερες έλξεις και το δοκίμασα, το έκανα. Εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος που το ’κανα. Άλλος που κατευθείαν ξέρει ότι θέλει αυτό, κάνει πολύ καλά και πηγαίνει εκεί που ξέρει ότι θέλει. Εγώ λέω στους ανθρώπους ότι, αν εσείς αισθάνεστε ότι θέλετε να δοκιμάσετε ή δεν ξέρετε τι σας συμβαίνει ακριβώς μέσα σας, θα το ψάξετε, θα το βρείτε και θα το λύσετε και θα κατασταλάξετε εκεί που είστε ευτυχισμένοι. Με την έννοια ότι θα βρείτε το σύντροφο ή τη σύντροφο που θα είναι δίπλα σας και θα σας κάνει πιο δυνατούς.

Πες μου, όμως, όταν κλικάρει κάποιος στο google και του βγάζει «Χάρης Ρώμας, γκέι», κι εσύ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχεις δώσει ποτέ δικαιώματα να σε συζητούν, δεν έβγαλες ποτέ σε «μανταλάκια» την προσωπική σου ζωή, πώς σε κάνει να νιώθεις;

Αυτό πουλάει. Το γκέι θα πουλήσει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να σε χαρακτηρίσει. Μια λεξούλα σαν αυτή δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την ευρύτητα μιας προσωπικότητας, δηλαδή εγώ δεν αισθάνομαι ότι με χαρακτηρίζει αυτό. Ούτε κατά διάνοια. Τώρα, το επιλέγουν, γιατί αυτό είναι που θα πουλήσει, που θα δημιουργήσει ένα κλίμα κ.λπ. Δεν είναι ότι απορρίπτω τον όρο, φυσικά και υπάρχει, ούτε με προσβάλλει, με ικανοποιεί κιόλας, κανένα πρόβλημα δεν έχω να το αποδεχτώ, αλλά δεν είμαι ακριβώς αυτό.

Έχεις πει σε συνέντευξή σου: «Είμαι εκατό τοις εκατό άντρας. Πάντα αισθανόμουν άντρας».

Είμαι εκατό τοις εκατό άντρας. Αυτό είναι σίγουρο. Τώρα, πώς ο καθένας το μεταφράζει, οι κομπλεξικοί, που δεν θέλουν να το αποδεχτούν γιατί θέλουν να βάλουν την ταμπέλα έτσι όπως τη θέλουν εκείνοι και θέλουν να προκαθορίσουν και τη συμπεριφορά σου προς τα έξω και την εικόνα που θα έχεις… Δηλαδή, ή θα είσαι «αδελφή» ή ο «άντρας ο σωστός ο πρόστυχος», εγώ δεν το αποδέχομαι αυτό με τον τρόπο που θέλει να το ορίσει ο καθένας για να αισθάνεται ότι «παιδιά, να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, μην μπερδευτούμε και μας πουν κι εμάς “αδελφές”». Ε, δεν με ενδιαφέρει εμένα το κόμπλεξ του καθενός. Να αποδεχτεί ότι υπάρχει. Είναι υποχρεωμένοι, κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να σπρώχνουμε τον κόσμο προς αυτή την κατεύθυνση με όποιο κόστος και τίμημα. Όχι, δεν θα κάνω το χατίρι σε κανέναν να με καθορίσει όπως εκείνος θέλει. Γιατί δεν είμαι αυτό που θέλουν και δεν μπορούν να με βάλουν σε ένα καλούπι και δεν θέλω να μπω σε ένα καλούπι.

Ακολουθείς, δηλαδή, την ερωτική ζωή που θέλεις;

Είναι δικαίωμά μου να έχω τη ζωή που επιλέγω. Και θα είναι αυτή που επιλέγω εγώ, και οι σύντροφοι που επιλέγω εγώ και, ναι, έχω περάσει μια σύνθετη ζωή, έχω περάσει από πολλές σχέσεις διαφορετικές και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό. Ήταν ωραία. Πέρασα κι ωραία. Δεν θα κάνω το χατίρι σε κανέναν κομπλεξικό ή ομοφοβικό ή σε κανέναν κρυπτο-ομοφυλόφιλο, που δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό που του συμβαίνει, να αποδεχτώ υποτιμητικά τον όρο «αδελφή» και να πω «εντάξει, παιδιά, εγώ είμαι “αδελφή”». Τι θα πει αυτό; Δεν το καταλαβαίνω. Δεν το αναγνωρίζω. Εγώ είμαι άντρας, γεννήθηκα άντρας και αισθάνομαι άντρας. Υπάρχουν άλλοι άντρες που δεν αισθάνονται άντρες και κάνουν επεμβάσεις, κι αυτούς τους αποδέχομαι και τους βγάζω και το καπέλο, αφού δεν μπορούν και είναι εγκλωβισμένη η φύση τους κάπου αλλού. Εγώ όμως γεννήθηκα άντρας. Κι είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Μου αρέσει που είμαι άντρας και το υποστηρίζω το φύλο μου.

Πρόσφατα, η Νέα Δημοκρατία έφερε στη Βουλή το σχέδιο νόμου για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, που τελικά ψηφίστηκε. Ποια είναι η δική σου γνώμη γι’ αυτό και για την απόκτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;

Δημόσια βγήκα και είπα ότι είμαι υπέρ αυτού του νόμου, κι όχι για να κάνω το χατίρι του Μητσοτάκη, γιατί εγώ ούτε καν εγγεγραμμένος δεν είμαι στη Νέα Δημοκρατία, δεν είμαι σε κόμμα, δεν έχω ανάγκη να είμαι μέλος κόμματος, γιατί κι αυτούς τους είδα και τους έμαθα, τους παρατρεχάμενους στα κόμματα, για να έχουν κάποια οφέλη. Δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Και γι’ αυτό είμαι υπερήφανος. Ότι δεν είμαι εγώ ένα από τα… πιράνχας που γυρίζουν γύρω από τα κόμματα. Δεν το αποδέχομαι καθόλου. Μάλιστα, το αποφεύγω μετά βδελυγμίας. Αλλά επειδή το πίστευα πραγματικά, συντάχτηκα με τον πρωθυπουργό σε αυτό και φυσικά είμαι υπέρ. Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το θέμα της τεκνοθεσίας δεν υφίσταται στο νόμο, αλλά σίγουρα υπάρχει «παράθυρο» για να γίνεται στο εξωτερικό ή στο μέλλον να γίνει κι αυτή η διορθωτική κίνηση και για την Ελλάδα. Ούτε και σε αυτό είμαι εναντίον, αλλά εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα, γιατί δεν θα ήξερα πώς να το χειριστώ. Θα ήμουν πολύ καλός πατέρας, έτσι κι αλλιώς, πολλές γυναίκες μού το έχουν πει αυτό και η ίδια η αδελφή μου μου λέει: «Είναι κρίμα που δεν έγινες πατέρας». Εγώ όμως δεν αισθάνομαι ότι θα ήθελα να το κάνω.

Το ότι δεν έχεις ένα δικό σου παιδί -γιατί έκανες κι ένα γάμο, θα μπορούσες να έχεις ένα παιδί-, δεν το θέλησες;

Ήταν έγκυος η πρώην γυναίκα μου, αλλά απέβαλε. Σίγουρα, αν είχαμε κάνει το παιδί, θα ήμουν χαρούμενος. Στο κομμάτι το δικό μου, του πατέρα, θα ήμουν εκεί. Όπως είμαι και για άλλα παιδάκια τώρα, που είναι ανίψια μου, τα αγαπάω.

Σου λείπει τώρα ένα δικό σου παιδί;

Όχι. Τα παιδιά που έχουν μπει στη ζωή μου πιο πολύ, δηλαδή κάποια ανίψια μου, που τους στάθηκα και τους στέκομαι και μ’ αγαπούν, ή κάποιοι μαθητές μου, που είναι νέα παιδιά, γιατί όταν ξεκινάει κάποιος δεκαοκτώ, δεκαεννιά χρόνων στη δραματική σχολή, πραγματικά έχω όλη την πατρική συγκίνηση, όταν βλέπω μια επιτυχία τους, κι έχω δακρύσει πολλές φορές μαζί τους. Δηλαδή, καταλαβαίνω ότι υπάρχει το πατρικό ένστικτο έντονο μέσα μου. Απλώς εκτονώνεται με αυτούς τους τρόπους, που δεν τους θεωρώ υπολανθάνοντες, τους θεωρώ παράπλευρους.

Έχεις κάνει μεγάλες επιτυχίες στα επαγγελματικά σου. Στην προσωπική σου ζωή πέτυχες;

Νιώθω ότι σε όλα τα επίπεδα έχω το περιθώριο μπροστά μου να παλέψω για να εξελιχθεί το κομμάτι αυτό ακόμα περισσότερο. Φυσικά και θέλω και στο προσωπικό επίπεδο, το οποίο ήταν πολυσύνθετο και σημαντικό. Έχω ζήσει μεγάλους και ανεπανάληπτους, θυελλώδεις έρωτες κι έχω πληγωθεί και πάρα πολύ, κι έχω πληγώσει άθελά μου, και σίγουρα θα έλεγα σε όλους ότι όποιος δεν έχει ζήσει έντονα έρωτες, χάνει. Αλλά υπάρχει το περιθώριο για να βρεθεί ο σύντροφος που θα αισθανθώ ότι θα είμαστε μαζί μέχρι το τέλος. Λέω στους γύρω μου, ειδικά στους νεότερους, ότι είναι μεγάλη απώλεια να μη ζήσεις το ερωτικό πάθος. Και το έχω νιώσει, και το έχω βιώσει, και το έχω πληρώσει, αλλά τώρα θα ήθελα να ζήσω και την απόλυτη συντροφικότητα. Αν και την έχω ζήσει κι αυτήν. Έχω κάνει σχέσεις πάνω από δέκα χρόνια. Θα δείξει… Νιώθω ότι θα συμβεί κι αυτό.

Ποια είναι τα σχέδιά σου;

Στο Χαλάνδρι είμαι αρχηγός της αντιπολιτευτικής παράταξης και κάνουμε αντιπολίτευση έτσι όπως πρέπει. Κάνω αντιπολίτευση συνειδητή και σκληρή, έτσι όπως οφείλω, γιατί πήρα με την πρώτη φορά χιλιάδες ψήφους και το σέβομαι, κι έχω αίσθημα ευθύνης, κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αναφορά σε μένα, καθώς παίρνω δεκάδες μηνύματα καθημερινά, και ζητάνε και περιμένουν πράγματα από εμάς. Παράλληλα, επιλέχτηκα και ως αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού και Νεολαίας της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ). Πραγματικά, είναι κάτι που με γεμίζει και με χαροποιεί. Δηλαδή, ασχολούμαι πολύ ενεργά με το κομμάτι του πολιτισμού και της νεολαίας. Μου αρέσει πολύ. Και είμαι πάντα δυναμικά στις επάλξεις για το Χαλάνδρι, κι ας μη βγήκα δήμαρχος. Κάνω το καθήκον μου.

Καλλιτεχνικά τι θα κάνεις;

Από τον Νοέμβριο θα είμαι στην παράσταση «Μatilda», που θα ανέβει στο «Παλλάς», και θα κάνω τον πατέρα της Ματίλντα. Με τη Θέμιδα Μαρσέλλου, που είναι πολύ καλή σκηνοθέτρια -από τις καλύτερες στα μιούζικαλ- και είναι μεγάλη μου χαρά που θα συνεργαστούμε, δεν έχουμε αποφασίσει πώς θα κάνουμε αυτό τον απατεώνα πατέρα της Ματίλντα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είναι κάτι μαγικό, αν κρίνω και από τα δύο ταλαντούχα κοριτσάκια, τη Νάρια Αθανασοπούλου και τη Μυρτώ Φαραζή, που θα παίζουν εναλλάξ τη Ματίλντα. Επίσης, είναι εξαιρετικός ο θίασος: Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, που πιστεύω ότι θα κλέψει την παράσταση ως κακιά διευθύντρια του σχολείου, μις Τράντσμπουλ, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, που θα κάνει τη θεατρική μου σύζυγο, και η Ντορέττα Παπαδημητρίου - είναι δύο κούκλες αλλά και εξαιρετικά ταλαντούχες συνάδελφοι. Δοκιμάζω κι εγώ κάτι που είναι πρόκληση. Δεν είναι στα μέτρα μου να κάνω ένα μικροαπατεώνα, μεγαλοαπατεώνα ίσως πιο εύκολα (γέλια). Τηλεόραση θέλουμε με την Άννα (Χατζησοφιά) να κάνουμε. Συζητάμε για μία σειρά, μας έχει φωνάξει ένα κανάλι, θα δούμε…