Ο Νικόλας Νιάρχος ήταν «παρών» στον πολυσυζητηµένο γάµο στις βαυαρικές Αλπεις των γαλαζοαίµατων Ανίνα Μπριζφον Πφιούελ και Κάσπαρ φον Βελτχάιµ. Eκεί, πρώτη φορά η αγαπηµένη του, Ιταλίδα αριστοκράτισσα ζωγράφος Μαλού Ντάλα Πίκολα, φωτογραφήθηκε µε την Ευγενία («Εζενί») Νιάρχου.

Τώρα λοιπόν, συνεχίζοντας το... long break, το µεγάλο διάλειµµα από τις ανταποκρίσεις στις «ζώνες πυρός» του πλανήτη, στα σηµεία όπου µαίνεται πόλεµος, όπου η πείνα και ο θάνατος είναι καθηµερινότητα, µας κλείνει το µάτι µε τις πολιτιστικές του αναζητήσεις, µε φόντο το Palazzo Bonaparte και την «αιώνια πόλη», τη Ρώµη. Ο Νικόλας µε την Ιταλίδα της καρδιάς του φωτογραφήθηκαν µαζί στον ιστορικό χώρο. Η Μαλού τον φωτογράφησε κιόλας, καθώς και τα αγαπηµένα της εκθέµατα από την XXL έκθεση υπό τον τίτλο «La Grande Mostra», που πε ριλαµβάνει 120 αριστουργήµατα του Φερνάντο Μποτέρο -ως ρετροσπεκτίβα των 60 ετών δηµιουργιών-, µε αφορµή τον έναν χρόνο από τον θάνατό του. Οικοδέσποινα της βραδιάς και επιµελήτρια της έκθεσης, που είναι η µεγαλύτερη που έχει πραγµατοποιηθεί ποτέ στην Ιταλία για τον αξεπέραστο καλλιτέχνη, είναι η κόρη του, Λίνα Μποτέρο, διακεκριµένη φωτογράφος, που κάλεσε το ζεύγος στα εγκαίνια της έκθεσης. «Πέρασε ένας χρόνος από τον θάνατό του (“έφυγε” τον Σεπτέµβριο του 2023)», είπε χαρακτηριστικά. «Η έκθεση αυτή αποτελεί φόρο τιµής στη µνήµη του», συνέχισε στο βερ νισάζ - σηµειωτέον, η έκθεση θα διαρκέσει έως τον Ιανουάριο του 2025.


Ελλάδα - Ιταλία: Σημειώσατε έρως

Το ζευγάρι µε τον (ολο)δικό του τρόπο έχει αποδείξει ότι Ελλάδα - Ιταλία είναι ένα σώµα, µια ψυχή. Οµως, παρότι οι φίλοι τους ορκίζονται ότι προς το παρόν, αν και φουλ ερωτευµένοι, δεν ενδιαφέρονται να παντρευτούν, δεδοµένου ότι τώρα πια ο Νικόλας φωτογραφίζεται ολοένα και συχνότερα, δεν θα µας κάνει εντύπωση αν σύντοµα ηχήσουν και οι γαµήλιες κα µπάνες. Εστω κάτω από άκρα µυστικότητα.

Ο δηµοσιογράφος, που πρόσφατα συζητήθηκε για τα φωτορεπορτάζ του για τους Χούθι -και όχι µόνο-, για λογαριασµό του «New Yorker», του «Guardian» και των άλλων κορυφαίων, διεθνούς ακτινοβολίας ΜΜΕ, µε τα οποία συνεργάζεται απ’ όταν αποφάσισε να ριχτεί στα «χαρακώµατα» του συγκεκριµένου στυλ δηµοσιογραφίας, περνάει όλο του τον ελεύθερο χρόνο µαζί της. Εκείνη είναι η αιτία που έχει αποφασίσει να φωτογραφίζεται, τώρα πια, πολύ πιο συχνά. Καλύπτει εδώ και χρόνια ρεπορτάζ από το Κονγκό, την Μπουργκί να Φάσο... Εγγονός του αείµνηστου Σταύρου Νιάρχου, γιος του Σπύρου Νιάρχου και της εκ κεντρικής δισεκατοµµυριούχου και iconic περ σόνας της µόδας ∆άφνης Γκίνες, είναι εξαιρετικά χαµηλών τόνων.

Το ενδιαφέρον του παραµένει σταθερά η ερευνητική δηµοσιογραφία - και εδώ να θυµίσουµε ότι αίσθηση είχαν προκαλέσει τα ρεπορτάζ του από την Ουκρα νία. Αυτό, όµως, δεν συνεπάγεται ότι δεν δίνει το δικαίωµα στον εαυτό του να χαλαρώνει. Αν, άλλωστε, ένας Νιάρχος δεν µπορεί να αφήσει για λίγο στην άκρη τα επαγγελµατικά του, τότε ποιος; Η αλήθεια, όµως, είναι ότι, όπως και ο θείος του Φίλιππος -που θεωρείται από τους κορυφαίους συλλέκτες διεθνώς-, και εκείνος είναι µυηµένος στις Τέχνες. Ηταν, εξάλλου, από τους βασικούς λόγους που «έδεσε» αµέσως µε τη Μαλού. Θαυµάζουν ο ένας τον άλλον, ενώ από τον κύκλο τους µας µιλάνε για «ένα ζευγάρι που διασκεδάζει πάρα πολύ, κάθε στιγµή, ό,τι κάνει». Εχουν, δε, και κοινά στυλιστικά φετίχ, όπως τα καπελάκια τζόκεϊ. Καθώς είναι οι κολόγοι, δεν διστάζουν να διαφηµίζουν αυτά της green εταιρείας που τα λανσάρει στο εµπόριο, της Willa - η ιδιοκτήτρια της οποίας (φυσι κά) είναι φίλη τους.

Όλα για την τέχνη

Οσο για τον Μποτέρο, ο Νικόλας τού έχει ιδιαίτερη αδυναµία: Το έργο του σπουδαίου Κολοµβιανού, καίτοι χαρακτηρίζεται «εικονιστικός» ζωγράφος, απέχει από τον ρεαλισµό, αποδίδοντας την πραγµατικότητα µέσω «υπερτροφικών» µορφών. Αυτή η επαναλαµβανόµενη υπερβολή στο σύνολο της δουλειάς του αποτέλεσε σήµα κατατεθέν, καθιστώντας το ύφος του άµεσα αναγνωρίσιµο.

TIP: Ο Μποτέρο απεικόνισε όλο το φάσµα της λατινοαµερικανικής µικροαστικής τάξης, σπανίως στον χώρο εργασίας της, προσεγγίζοντάς την «µε αγάπη σε κάθε πινελιά», όπως ο ίδιος σηµείωνε, αποτυπώνοντάς την συνήθως σε κλίµα ευφορίας. Από τους πίνακες και τα γλυπτά του δεν λείπει -προφανώς- ούτε το στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής ευαισθησίας: Τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Ιρακινοί αιχµάλωτοι στις φυλακές του Αµπού Γκράιµπ το 2003 τον ενέπνευσαν για µια σειρά από πίνακες, που αποτυπώνουν, χωρίς περιστροφές, το «µεγαλείο» της φρίκης.