Νικόλας Σκανδάλιος: O οµογενής που κινεί τα νήµατα στο Μπρόντγουεϊ
Συγκαταλέγεται στο top 5 των ισχυρών του Μπρόντγουεϊ
Ο επικεφαλής του ιστορικού project για το Palace Theater, που έχει φιλοξενήσει υπερπαραγωγές μιούζικαλ, οι παππούδες που μετακόμισαν από το Αιγαίο στις ΗΠΑ και γιατί θεωρείται ενδιάμεσος ''σταθμός'' για όποιο Έλληνα επιθυμεί το Χόλιγουντ
Ντονατελλα Αδαμου
Ο Nικόλας Σκανδάλιος συγκαταλέγεται στο top 5 των ισχυρών του Μπρόντγουεϊ, καθώς είναι αυτός που κινεί τα νήµατα στα µισά θέατρά του, αλλά και σε πολλά στις ΗΠΑ και στο Λονδίνο. Εκτελεστικός αντιπρόεδρος (executive vice president) της εταιρείας Nederlander, του «κολοσσού» που κατέχει τα µισά θέατρα στο Μπρόντγουεϊ, τέθηκε επικεφαλής στην πραγµάτωση του πιο φιλόδοξου, αρχιτεκτονικά, πρότζεκτ των τελευταίων ετών στο Μπρ ντγουεϊ: την ανύψωση -κατά δύο ορόφους- του ιστορικού νεοϋορκέζικου Palace Theater του 1916, όπου έχουν παίξει µε γαθήρια των µιούζικαλ. Ανάµεσά τους οι Λάιζα Μινέλι, Τζούντι Γκάρλαντ και Μπέτι Μίντλερ.
Προ περίπου δέκα ετών, όταν το πρότζεκτ ανακοινώθηκε, χαρακτηρίστηκε «ασύλληπτο». Αλλά τώρα πια είναι πραγµατικότητα. Το ιστορικό Palace Theater στο Μπρόντγουεϊ «σηκώθηκε» στον αέρα και είναι πιο εντυπωσιακό από ποτέ: 7.000 τόνοι χρειάστηκαν «χειρουργική διαδικασία προκειµένου να φτάσουν δύο ορόφους ψηλότερα. Ανέβαιναν µια ίντσα (2,54 εκ.) την ώρα», δήλωσε µέλος της οµάδας στη «New York Post». Το προστατευόµενο µνηµείο ανυψώθηκε µε σκοπό να δηµιουργηθεί χώρος για ξενοδοχείο 669 δωµατίων και για µαγαζιά, ενώ πραγµατοποιήθηκε και εσωτερική ανακαίνιση. Η διαδικασία διήρκεσε σχεδόν εννέα χρόνια και εγκαινιάστηκε, στα τέλη Μαΐου, µε συναυλία του Μπεν Πλατ.
Στους επικεφαλής του µεγαλόπνοου εγχειρήµατος τέθηκε ο Νικόλας Σκανδάλιος, εγγονός µεταναστών νησιωτών από το Αιγαίο, που ζει στη Νέα Υόρκη µε τα δίδυµα παιδιά του, Κέιτ και Λουκ. Το στόρι των παππούδων του, από τη Λήµνο και τη Νίσυρο, το πέρασµα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καθώς και την εµπειρία του να ζει κανείς το «american dream» τα έχει ακούσει δεκάδες φορές. Από παιδί. Και τον αγγίζουν. Τώρα, ως κορυφαίος στην εταιρεία που κατέχει τα µισά θέατρα στο Μπρόντγουεϊ και ανεβάζει (φυσικά) και δικές της υπερπαραγωγές, δεν ξεχνά το παρελθόν. ∆ηλώνει «κοινωνικός, ανοιχτός στα πάντα», αλλά θυµάται πως η οικογένειά του χρειάστηκε να αγωνιστεί για να ταυτίσει την Αµερική µε τη «γη της επαγγελίας».
Φέτος συµπληρώνει τριάντα χρόνια στο Μπρόντγουεϊ, ενώ στο παλµαρέ του έχει το τιµητικό βραβείο Stevenson Tony Award -από τα θεατρικά «Οσκαρ»- (2018).
Η συγκεκριµένη διάκριση αποδίδεται κάθε χρόνο σε εξέχον µέλος του θεάτρου των ΗΠΑ µε έντονη φιλανθρωπική δράση. Η δε Nederlander, µε θέατρα σε Νέα Υόρκη, Λος Αντζελες, Σικάγο, Σαν Ντιέγο, Οκλα χόµα, Σαν Χοσέ, Τουσόν, Τσάρλεστον, Ντέρχαµ και Λονδίνο, θεωρείται παγκόσµιο µεγαθήριο στον τοµέα των θεατρικών επιχειρήσεων.
Μεταξύ άλλων, έχει ανεβάσει sold out παραστάσεις, όπως τον «Βασιλιά των λιονταριών», την «Ωραία µου κυρία», το µιούζικαλ για τη θεά της ντίσκο, Ντόνα Σάµερ, αλλά και τον προσφιλή ανά την υφήλιο «Μποµπ Σφουγγαράκη». «Γεννήθηκα στο Λονγκ Αϊλαντ και µεγάλωσα στο Χίκσβιλ µε την οικογένειά µου, που ήταν παραδοσιακή. Κάθε Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία, στη λειτουργία στον ιερό ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Ουάσινγκτον, αλλά λάτρευα και τα lives του Μπίλι Τζόελ. Oπως, πολύ αργότερα, τη συνεργασία µε τον Εµίλιο και την Γκλόρια Εστέφαν (σ.σ. τη βραβευµένη µε Grammy σταρ της latin pop, που µεσουρά νησε στα ’80s). Οι Estefan Enterprises είναι επίσης οικογενειακός όµιλος. Μάλιστα, συνεργαζόµασταν επί µακρόν».
Ο πανύψηλος (1,96 µ.) µελαχρινός, µε τα µαλλιά αλά... Φίντο Ντίντο (σ.σ. ιδίως όταν µικρότερος άφηνε και τσουλουφάκι, του έµοιαζε πολύ), θυµάται τη συµβουλή που, λόγω αναστήµατος και πηγαίου χιούµορ, του έδινε ο παππούς του: «Ή θα γίνεις κωµικός ή θα αρχίσεις να τρως». Τελικά, σπούδασε ∆ιοίκηση Επιχειρήσεων στο Κολέγιο της Βοστόνης. Αλλά πάντα στην άκρη του µυαλού του «φώλιαζαν» µνήµες από τη χρονιά που, ως µαθητής, είχε παίξει τον «Τόνι» στο θρυλικό «West Side Story». Τα καλοκαίρια, προκειµένου να µην επιβαρύνει την οικογένειά του, εργαζόταν σε τράπεζα (Chase Manhattan Bank). Ολα όµως άλλαξαν όταν, µαζί µε φίλους του, ίδρυσαν τη θεατρική εταιρεία Harbor Theater Company. Αυτά προτού αποφοιτήσει.
Μετά το πτυχίο, απέρριψε σερί προτάσεων για υψηλόβαθµες θέσεις στον χρηµατοπιστωτικό και επενδυτικό τοµέα. Αποφασισµένος να εξελίξει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, ξεκίνησε εργαζόµενος µε το «συµβολικό ποσόν», όπως το αποκαλεί, «των 100 δολαρίων την εβδοµάδα». Αυτά για λογαριασµό θεατρικής εταιρείας που το 1987 ανέβασε τη διάσηµη παράσταση «Επικίνδυνες σχέσεις», η οποία έκανε θραύση. Καθώς ήταν από τους βασικούς του πρότζεκτ, το όνοµά του ακούστηκε. Συνέχισε δοκιµαστικά στη Nederlander, όπου γνώρισε τον ιδρυτή της, τον «µύθο», όπως τον αποκαλούν στη Νέα Υόρκη, επιχειρηµατία Τζέιµς Νε ντερλάντερ: «Μου έλεγαν ότι ποτέ δεν θα µάθαινε το όνοµά µου. Και τελικά, χτίσαµε δυνατή φιλία, µέχρι τον θάνατό του, το 2016». Μάλιστα, ο κροίσος του θεάτρου, µε το παρατσούκλι Jimmy Sr., παρότι 80 ετών, παρευρέθη στο πάρτι γενεθλίων του Νικ στη Μύκονο για τα 40ά του γενέθλια.
Κάπως έτσι φτάνουµε στο φινάλε της ιστορίας του «Nick the Greek», που έρχεται ιν κόγκνιτο στην Ελλάδα και ο οποίος, εφόσον είσαι Ελληνας και θέλεις να κάνεις καριέρα στον κόσµο του θεάµατος στη «γη της αστερόεσσας», δεν υπάρχει περίπτωση να µη σε στηρίξει. Απαραίτητο (και αυτονόητο βεβαίως), το να διαθέτεις ταλέντο. There’s no biz like showbiz.
«Ασύλληπτο» εγχείρηµα
Προ περίπου δέκα ετών, όταν το πρότζεκτ ανακοινώθηκε, χαρακτηρίστηκε «ασύλληπτο». Αλλά τώρα πια είναι πραγµατικότητα. Το ιστορικό Palace Theater στο Μπρόντγουεϊ «σηκώθηκε» στον αέρα και είναι πιο εντυπωσιακό από ποτέ: 7.000 τόνοι χρειάστηκαν «χειρουργική διαδικασία προκειµένου να φτάσουν δύο ορόφους ψηλότερα. Ανέβαιναν µια ίντσα (2,54 εκ.) την ώρα», δήλωσε µέλος της οµάδας στη «New York Post». Το προστατευόµενο µνηµείο ανυψώθηκε µε σκοπό να δηµιουργηθεί χώρος για ξενοδοχείο 669 δωµατίων και για µαγαζιά, ενώ πραγµατοποιήθηκε και εσωτερική ανακαίνιση. Η διαδικασία διήρκεσε σχεδόν εννέα χρόνια και εγκαινιάστηκε, στα τέλη Μαΐου, µε συναυλία του Μπεν Πλατ.Στους επικεφαλής του µεγαλόπνοου εγχειρήµατος τέθηκε ο Νικόλας Σκανδάλιος, εγγονός µεταναστών νησιωτών από το Αιγαίο, που ζει στη Νέα Υόρκη µε τα δίδυµα παιδιά του, Κέιτ και Λουκ. Το στόρι των παππούδων του, από τη Λήµνο και τη Νίσυρο, το πέρασµα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καθώς και την εµπειρία του να ζει κανείς το «american dream» τα έχει ακούσει δεκάδες φορές. Από παιδί. Και τον αγγίζουν. Τώρα, ως κορυφαίος στην εταιρεία που κατέχει τα µισά θέατρα στο Μπρόντγουεϊ και ανεβάζει (φυσικά) και δικές της υπερπαραγωγές, δεν ξεχνά το παρελθόν. ∆ηλώνει «κοινωνικός, ανοιχτός στα πάντα», αλλά θυµάται πως η οικογένειά του χρειάστηκε να αγωνιστεί για να ταυτίσει την Αµερική µε τη «γη της επαγγελίας».
Φέτος συµπληρώνει τριάντα χρόνια στο Μπρόντγουεϊ, ενώ στο παλµαρέ του έχει το τιµητικό βραβείο Stevenson Tony Award -από τα θεατρικά «Οσκαρ»- (2018).
Η συγκεκριµένη διάκριση αποδίδεται κάθε χρόνο σε εξέχον µέλος του θεάτρου των ΗΠΑ µε έντονη φιλανθρωπική δράση. Η δε Nederlander, µε θέατρα σε Νέα Υόρκη, Λος Αντζελες, Σικάγο, Σαν Ντιέγο, Οκλα χόµα, Σαν Χοσέ, Τουσόν, Τσάρλεστον, Ντέρχαµ και Λονδίνο, θεωρείται παγκόσµιο µεγαθήριο στον τοµέα των θεατρικών επιχειρήσεων.
Εκκλησία, Μπίλι Τζόελ και Γκλόρια Εστέφαν
Μεταξύ άλλων, έχει ανεβάσει sold out παραστάσεις, όπως τον «Βασιλιά των λιονταριών», την «Ωραία µου κυρία», το µιούζικαλ για τη θεά της ντίσκο, Ντόνα Σάµερ, αλλά και τον προσφιλή ανά την υφήλιο «Μποµπ Σφουγγαράκη». «Γεννήθηκα στο Λονγκ Αϊλαντ και µεγάλωσα στο Χίκσβιλ µε την οικογένειά µου, που ήταν παραδοσιακή. Κάθε Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία, στη λειτουργία στον ιερό ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Ουάσινγκτον, αλλά λάτρευα και τα lives του Μπίλι Τζόελ. Oπως, πολύ αργότερα, τη συνεργασία µε τον Εµίλιο και την Γκλόρια Εστέφαν (σ.σ. τη βραβευµένη µε Grammy σταρ της latin pop, που µεσουρά νησε στα ’80s). Οι Estefan Enterprises είναι επίσης οικογενειακός όµιλος. Μάλιστα, συνεργαζόµασταν επί µακρόν». Ο πανύψηλος (1,96 µ.) µελαχρινός, µε τα µαλλιά αλά... Φίντο Ντίντο (σ.σ. ιδίως όταν µικρότερος άφηνε και τσουλουφάκι, του έµοιαζε πολύ), θυµάται τη συµβουλή που, λόγω αναστήµατος και πηγαίου χιούµορ, του έδινε ο παππούς του: «Ή θα γίνεις κωµικός ή θα αρχίσεις να τρως». Τελικά, σπούδασε ∆ιοίκηση Επιχειρήσεων στο Κολέγιο της Βοστόνης. Αλλά πάντα στην άκρη του µυαλού του «φώλιαζαν» µνήµες από τη χρονιά που, ως µαθητής, είχε παίξει τον «Τόνι» στο θρυλικό «West Side Story». Τα καλοκαίρια, προκειµένου να µην επιβαρύνει την οικογένειά του, εργαζόταν σε τράπεζα (Chase Manhattan Bank). Ολα όµως άλλαξαν όταν, µαζί µε φίλους του, ίδρυσαν τη θεατρική εταιρεία Harbor Theater Company. Αυτά προτού αποφοιτήσει.
Μετά το πτυχίο, απέρριψε σερί προτάσεων για υψηλόβαθµες θέσεις στον χρηµατοπιστωτικό και επενδυτικό τοµέα. Αποφασισµένος να εξελίξει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, ξεκίνησε εργαζόµενος µε το «συµβολικό ποσόν», όπως το αποκαλεί, «των 100 δολαρίων την εβδοµάδα». Αυτά για λογαριασµό θεατρικής εταιρείας που το 1987 ανέβασε τη διάσηµη παράσταση «Επικίνδυνες σχέσεις», η οποία έκανε θραύση. Καθώς ήταν από τους βασικούς του πρότζεκτ, το όνοµά του ακούστηκε. Συνέχισε δοκιµαστικά στη Nederlander, όπου γνώρισε τον ιδρυτή της, τον «µύθο», όπως τον αποκαλούν στη Νέα Υόρκη, επιχειρηµατία Τζέιµς Νε ντερλάντερ: «Μου έλεγαν ότι ποτέ δεν θα µάθαινε το όνοµά µου. Και τελικά, χτίσαµε δυνατή φιλία, µέχρι τον θάνατό του, το 2016». Μάλιστα, ο κροίσος του θεάτρου, µε το παρατσούκλι Jimmy Sr., παρότι 80 ετών, παρευρέθη στο πάρτι γενεθλίων του Νικ στη Μύκονο για τα 40ά του γενέθλια.
Κάπως έτσι φτάνουµε στο φινάλε της ιστορίας του «Nick the Greek», που έρχεται ιν κόγκνιτο στην Ελλάδα και ο οποίος, εφόσον είσαι Ελληνας και θέλεις να κάνεις καριέρα στον κόσµο του θεάµατος στη «γη της αστερόεσσας», δεν υπάρχει περίπτωση να µη σε στηρίξει. Απαραίτητο (και αυτονόητο βεβαίως), το να διαθέτεις ταλέντο. There’s no biz like showbiz.
