Αναγνωρίζεις τη φωνή της µε κλειστά µάτια. Τη βλέπεις να ανοίγει τα χέρια της και νιώθεις ότι µε τη φωνή της σου δίνει τη δύναµη να πετάξεις. Η Μαρινέλλα είναι η «Μαρινέλλα µας», όπως έγραψε η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Είναι η γυναίκαµύθος που αδιαφορεί για τους τίτλους κι ας ξέρει ότι είναι «η πρώτη», «η µεγάλη» κυρία του ελληνικού τραγουδιού. «Μια φωνή που ξεχώρισε, µεσουράνησε, άντεξε και ακόµα µπορεί», γράφει η Αννα Βίσση.

Για τη Σοφία Βόσσου είναι «θεά» και «σηµείο αναφοράς µας», και για τον Χρήστο ∆άντη «θεριό ανήµερο! Εσύ που σήκωσες τον τραγουδιστή από την καρέκλα, τον φώτισες και τον έντυσες, τον έµαθες να εκφράζεται µε όλα τα µέλη του σώµατός του, περαστικά και να είσαι όρθια και τιτάνια όπως είσαι πάντα».

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές η εµβληµατική ερµηνεύτρια δίνει µάχη για τη ζωή της, για να ξεπεράσει τον κίνδυνο και να σταθεροποιηθεί ο οργανισµός της, καθώς νοσηλεύεται στο νοσοκοµείο «Υγεία» σε κρίσιµη αλλά κλινικά σταθερή κατάσταση, µετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη ενώ τραγουδούσε στη σκηνή του Ηρωδείου. Η κόρη της δεν θέλει να υποβληθεί σε επέµβαση, φοβούµενη ότι ίσως την προδώσει η καρδιά της, ενώ, για να της σταθεί, ήρθε από το εξωτερικό και ο εγγονός της.

Η Μαρινέλλα ήθελε να τα δώσει όλα στο κοινό της, όπως κάνει πάντα, την Τετάρτη το βράδυ. Τελειοµανής, επαγγελµατίας, σκηνοθέτης και µάνατζερ του εαυτού της, γνώριζε πως 5.000 θεατές, ανάµεσά τους η κόρη της Τζωρτίνα και η εγγονή της, είχαν βρεθεί από νωρίς στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Για να συνταξιδέψουν, να συγκινηθούν, να κλάψουν, να γελάσουν, να... αλλάξουν ουρανό.

Τρία τραγούδια µόνο

Πρόλαβαν για λίγο. Για την ακρίβεια, για τρία τραγούδια. Μόνο. ∆εν θέλουµε να σκεφτόµαστε τη στιγµή που χάνει την ισορροπία της, υπερβαίνοντας τις δυνάµεις της. Εχοντας αλλάξει «κοστούµι», έπειτα από ακόµη µία εξαντλητική πρόβα, σαν µία πρώτη παράσταση µέσα σε µία δεύτερη, που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Αγνοώντας αρχικά το µούδιασµα στα πόδια -προειδοποίηση για εγκεφαλικό, όπως µεταφράστηκε µετά το επεισόδιο, που είχε αποτέλεσµα να νοσηλευτεί στη ΜΕΘ- και τον έντονο πονοκέφαλο που αισθανόταν για να µην απογοητεύσει τους θαυµαστές της και αναγκαστεί να ακυρώσει την πολυαναµενόµενη εµφάνισή της. Προτιµάµε να σκεφτόµαστε µε φως τον µύθο, το «αγρίµι», τη γυναίκα που δεν συµβιβάστηκε ποτέ, υπήρξε γυναίκα και άνδρας µαζί.


Η Κυριακή Παπαδοπούλου, η Κικίτσα, Κική, Κυριακούλα, η Mαρινέλλα πριν από τη Μαρινέλλα, δεν υπήρξε ποτέ ασπρόµαυρη. Το φως της πληµµυρίζει τη σκηνή, τη δισκογραφία, τους στίχους. Η Μαρινέλλα που ξυπνάει από το χάραµα δεν φοβήθηκε ποτέ να πει την ηλικία της (γεννήθηκε το 1938 στη Θεσσαλονίκη), δεν της άρεσαν ποτέ υπέρτιτλοι όπως «Εκάβη του τραγουδιού», «ντίβα». Kι ας υπήρξε η πρώτη σταρ στην Ελλάδα µε κοντό µαλλί, παντελόνι και πουκάµισο... Ο καθένας έχει τη «δική» του Μαρινέλλα. Τη Μαρινέλλα που έχει παρακολουθήσει αρκετές φορές στη σκηνή ζωντανά, στο Πανόραµα, στη Νεράιδα, στην Πλάκα, άκουγε η µαµά και ο µπαµπάς στις µεγάλες κασέτες, την έχει δει να τραγουδάει σε µια σκηνή γεµάτη γαρδένιες. Είναι το «φαινόµενο» που προσφέρεται για διαφορετικές αναγνώσεις.

Οι έρωτες

Και είναι και οι µέντορες, οι έρωτές της, οι σηµαντικοί άνθρωποι στη ζωή της, που διεκδικούν κοµµάτια της, στο κοινό φωτογραφικό άλµπουµ των αναµνήσεων που ξεθωριάζουν στον χρόνο. Ο Γιώργος Κατσαρός που εµφανίστηκε την Πέµπτη στο Ηρώδειο και την περιγράφει σαν «στοργικό µέντορα». Ο Αλκης Στέας που την αποκαλούσε «δεσποινίς Παπαδοπούλου». Ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Κώστας Χατζής. Ο έρωτάς της για τον Αλέκο Αλεξανδράκη στα 13 της. Η γνωριµία της µε τον Στέλιο Καζαντζίδη όταν εκείνη ήταν 20 χρόνων, ο γάµος τους το 1964, οι πέντε ταινίες, οι δίσκοι, το χειροκρότηµα.

Το ειδύλλιο µε τον Φρέντυ Σερπιέρη, τον πρωταθλητή ιππασίας, και οι εµφανίσεις της ακόµη κι όταν ήταν οχτώ µηνών έγκυος. Ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο δεύτερος σύζυγος και το διαζύγιο (στα ’80s). Eίναι και ο έρωτας που κράτησε περίπου έξι χρόνια, αλλά δεν θέλησε να αποκαλύψει το όνοµά του, ούτε στο βιβλίοεξοµολόγηση-βιογραφία («Μαρινέλλα. Οι νύχτες που έγιναν µεσηµέρια») που έβγαλε µε συνοµιλητή τον Γιάννη Ξανθούλη. Σαν «ιστορικό τεκµήριο». «∆εν κρυβόµασταν. ∆εν ήταν µυστικό. Ο κόσµος το ξέρει αυτό το πρόσωπο. Είµαι ιδιαίτερο άτοµο, λίγο τρελό, λίγο παρορµητικό...», θα πει. Για να συµπληρώσει: «Το “για πάντα” δεν υπάρχει παρά µόνο στη φωτογραφία». Η Μαρινέλλα γνωρίζει τι σηµαίνει πάθος, υπέρβαση καρδιάς, ανέκαθεν της άρεσε να είναι σολίστ. Μια προσωπικότητα που υπερβαίνει τα τραγούδια, αρνείται να µιλάει για τα παλιά, πολύ απλά γιατί τα βαριέται. Ζει στο σήµερα, αυτοσαρκάζεται, είναι παρορµητική και τελειοµανής, διαθέτει το χιούµορ των παλιών σταρ που έχουν χορτάσει τη ζωή. Και όταν τραγουδάει, επικοινωνεί µαζί µας, σαν να τραγουδάει για τον καθένα µας χωριστά, φιλτράροντας κάθε στίχο µέσα από την καρδιά. Σπανίως δίνει συνεντεύξεις, αλλά έχει πει πως κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή δεν σκέφτεται τίποτα, αφήνεται στη στιγµή: «∆εν µε ενδιαφέρει η ηλικία. Η ηµεροµηνία γέννησης είναι ένας αριθµός για το Ληξιαρχείο. Είµαι χορτασµένη. Αισθάνοµαι πολύ τυχερή γιατί έχω ζήσει δεκάδες ζωές».

*Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»