Ο Γρηγόρης Βαλτινός βρέθηκε στο πλατό της εκπομπής Στούντιο 4 και μίλησε για τα θεατρικά του σχέδια αλλά και για τη μεγάλη αδυναμία που είχε στη μητέρα του αλλά και για την πρώτη φορά που συνάντησε τον πατέρα του, όταν ήταν 25 χρονών.

«Ήμουν μοναχογιός για 15 χρόνια. Μετά γεννήθηκε ο αδερφός μου και τον μεγάλωσα εγώ. Έκανα μια πρόβα για τα δικά μου παιδιά και όταν γεννήθηκαν, ένιωσα ότι το ξέρω» είπε αρχικά ο αγαπημένος ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός και συνέχισε:

«Η μαμά μου με πίστεψε από την πρώτη στιγμή όταν της είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Συνωμοτήσαμε κιόλας, επειδή τότε ήταν ταμπού να γίνεις ηθοποιός. Δεν είναι επάγγελμα, αυτό είναι χόμπι. Επάγγελμα γίνεται στην πορεία, αν πετύχει. Είσαι ευλογημένος αν μπορέσεις να ζήσεις από αυτό».

Παρά την αγάπη που έλαβε, όμως, ο Γρηγόρης Βαλτινός παραδέχτηκε ότι δεν έχει την αυτοπεποίθηση που θα ήθελε.

«Δεν έχω ακόμα αυτοπεποίθηση, έχω αυτοπεποίθηση για αυτά που έχω κατακτήσει. Ξεκινάμε σαν άγραφο χαρτί στο θέατρο· δεν ξέρεις τι θα σου βγει.»


«Κάθε φορά που ξεκινάω έναν ρόλο, νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν ξέρω να παίζω, ότι θα ντροπιαστώ, θα καταλάβουν ότι δεν γνωρίζω καλά την τέχνη μου, ότι “φίλε, δεν κάνεις, μας κορόιδευες τόσα χρόνια”».


«Πάντα πιστεύω ότι δεν θα μπορέσω να μάθω το κείμενο, ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω τον ρόλο. Πάντα πιστεύω ότι δεν έχω εξελιχθεί».


Σε ό,τι αφορά τον πατέρα του και την απουσία του από τη ζωή του, ο αγαπημένος ηθοποιός παραδέχτηκε:

«Ενώ ένιωθα ότι μου λείπει ένα κομμάτι από την αγάπη, το μισό, το άλλο μισό ήταν τόσο μεγάλο που δεν ένιωσα πραγματικά την έλλειψή του. Θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια: όταν κάτι σου λείπει εντελώς, όταν δεν το έχεις γνωρίσει ποτέ, δεν ξέρεις ότι σου λείπει».

«Είχα κάποια επαφή μαζί του αργότερα. Έχω αδέρφια από τον πατέρα μου, και νιώθουμε πολύ αδέρφια, νιώθω ότι έχω και εγώ ρίζες».


«Είχα ωριμάσει, ήμουν 25 χρονών. Πάντα ήμουν πιο ώριμος από την ηλικία μου, είχα κατανοήσει κάποια πράγματα, είχα κατανοήσει αυτή τη γενιά που γεννήθηκε φτωχή».

Ο ΓΓρηγόρης Βαλτινός επίσης αναφέρθηκε και στην ατάκα του Πολ Νιούμαν που τον έκανε να σκεφτεί να κάνει την "Ετυμηγορία".