Ο Αλ Πατσίνο, γνωστός για τους εμβληματικούς ρόλους του ως Μάικλ Κορλεόνε στον «Νονό», ως Τόνι Μοντάνα στο «Scarface» και ως Φρανκ Σέρπικο στο «Serpico», δηλώνει πως η πιο ικανοποιητική «ερμηνεία» του είναι αυτή του πατέρα.

Στο νέο του αυτοβιογραφικό βιβλίο Sonny Boy, το οποίο κυκλοφορεί στις 15 Οκτωβρίου από την Penguin Press, ο 84χρονος ηθοποιός περιγράφει με αγάπη τη σχέση του με τα τέσσερα παιδιά του: την 34χρονη Τζούλι (από την ηθοποιό και coach Jan Tarrant), τα 23χρονα δίδυμα Άντον και Ολίβια (με την ηθοποιό Beverly D’Angelo) και τον μόλις 16 μηνών Ρόμαν (με την παραγωγό Noor Alfallah).

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο PEOPLE, ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Αλ Πατσίνο μίλησε για τη χαρά που του προσφέρουν τα παιδιά του. «Είναι υπέροχο να έχεις παιδιά. Για μένα ήταν ευλογία. Με άλλαξε, αν θες να το πεις, προς το καλύτερο. Με άλλαξε για πάντα. Το γεγονός ότι επικεντρώνεσαι σε άλλους ανθρώπους που τυχαίνει να είναι τα παιδιά σου... εκεί βρίσκεται η αγάπη», εξηγεί ο ίδιος.

Όταν ρωτήθηκε πώς αισθάνεται ως πατέρας αυτή τη φορά, απάντησε: «Είναι πάντα το ίδιο. Ένα μικρό θαύμα. Αυτό μπορώ να πω». Και πρόσθεσε: «Το λατρεύω, είμαι πολύ ευτυχισμένος που βλέπω τα παιδιά μου. Είναι υπέροχο».

Σε άλλη του συνέντευξη στους New York Times, ο Αλ Πατσίνο αποκάλυψε ότι ο μικρός Ρόμαν «έχει αρχίσει πλέον να ανακαλύπτει τον κόσμο. Μαθαίνει πράγματα». Όταν ρωτήθηκε αν ο μικρότερος γιος του ήταν η αφορμή για να γράψει την αυτοβιογραφία του, ο ηθοποιός παραδέχτηκε: «Αυτός είναι σίγουρα ένας από τους λόγους. Και ήταν για μένα ένα κίνητρο να μείνω λίγο περισσότερο, αν γίνεται».

Στο Sonny Boy, ο Πατσίνο ανατρέχει στην εκπληκτική πορεία του, από την παιδική του ηλικία σε ένα διαμέρισμα στο Μπρονξ, μέχρι την αναγνώρισή του ως ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς της γενιάς του. Μέσα από το χαρακτηριστικό, σαρκαστικό ύφος του, μοιράζεται άγνωστες ιστορίες από τα γυρίσματα ταινιών όπως «Ο Νονός», «Cruising» και «Dog Day Afternoon».

«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα το έγραφα, αλλά ήταν αναπόφευκτο», δήλωσε στο PEOPLE. «Πλησιάζω τα 85. Όταν φτάνεις σε αυτή την ηλικία και νιώθεις το πέρασμα του χρόνου, καταλαβαίνεις γιατί οι άνθρωποι θέλουν να αφήσουν κάτι γραπτό».