Ο Σταύρος Ζαλμάς κάθισε στον καναπέ του Στούντιο 4 και μίλησε για την πορεία του στην υποκριτική, την απόφαση του να ασχοληθεί με αυτή, αλλά και τα προβλήματα υγείας που του δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, όταν δούλευε στην τράπεζα.

Ο Σταύρος Ζαλμάς μάλιστα αποκάλυψε ότι οι πιέσεις που δέχτηκε από τους γονείς του, ώστε να εργαστεί στην τράπεζα, καταπίεσαν την προσωπική του ευτυχία και πως ένιωθε ότι η δουλειά αυτή ήταν «φυλακή» και «μαρτύριο».

Παρά όμως τις δυσκολίες, ο ηθοποιός, ακολούθησε τελικά τον δρόμο της υποκριτικής, αν και άργησε να το κάνει.


Οι δηλώσεις του Σταύρου Ζαλμά


«Δεν ήμουν καριερίστας. Ο καριερίστας έχει αρχείο, εγώ δεν έχω ούτε φωτογραφίες. Ο καριερίστας θα κάνει πολλές θυσίες για την καριέρα του, θα πληρώσει πολλά πράγματα από την προσωπική μου ζωή. Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ. Θα κάνει και ηθικές παραχωρήσεις», είπε χαρακτηριστικά, ο Σταύρος Ζαλμάς αρχικά.

Στη συνέχεια, ο Σταύρος Ζαλμάς πρόσθεσε: «Η προσωπική μου ζωή ήταν πολλές φορές πάνω από την καριέρα μου γιατί ερωτευόμουν. Ο έρωτας δεν συνδυάζεται, είναι άρχοντας. Επηρεάζεται και η δουλειά. Ο έρωτας είναι πάθος, οπότε αν μπεις στο πάθος, δεν θα μπεις "μπήκα λίγο". Όταν ζεις μια ερωτική απογοήτευση επηρεάζεται όλη σου η ύπαρξη. Έχω πει κάνα δυο φορές "πού πήγα και έμπλεξα", ότι ήταν λάθος. Δεν έχω κλείσει την πόρτα στον έρωτα, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας».

Ο ηθοποιός αναφέρθηκε επιπλέον, στην περίοδο που εργαζόταν σε τράπεζα, ενώ ανέφερε πως ένιωθε ότι δούλευε σε φυλακή.

«Η τράπεζα ήταν οικογενειακό προνόμιο. Όταν ήσουν γιος τραπεζικός έμπαινες με ειδικές εξετάσεις. Με έβαλαν με το ζόρι ουσιαστικά. Στη δική μου περίπτωση, έχει αγωνία. Αν πετάς σε ένα επάγγελμα που σε κάνει να νιώσεις σιγουριά και πας στο πουθενά που δεν έχεις κανέναν από πίσω σου να σε σπρώξει είναι στην απόλυτη ανασφάλεια και αγωνία. Ευτυχώς τα νιάτα ανταπεξέρχονται σε αυτά τα πράγματα. Ήμουν αγωνιστής», ανέφερε.

Τέλος, ο Σταύρος Ζαλμάς κατέληξε: «Μπήκα και λέω "θα μπεις και θα ακολουθήσεις το μονοπάτι και όπου σε βγάλει". Αν οι γονείς μου μου είχαν επιτρέψει να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, θα είχα ξεκινήσει χρόνια πριν. Ήταν "φυλακή", μαρτύριο. Είχα χάσει την λίμπιντό μου. Έβλεπα ταμπέλα "εισαγωγές - εξαγωγές" και με έπιαναν τα κλάματα. Οι συναισθηματικοί εκβιασμοί που ασκούνται μέσα στο σπίτι, δεν είναι θέμα σθένους. Δεν είναι εύκολο. Στο τέλος το έκανα, οδηγήθηκα από μόνος μου εκεί απλώς άργησα».