Είναι ένας σύγχρονος φιλόσοφος της ζωής, «φτιαγμένος από το υλικό των ονείρων» σε μια.. τρικυμία ή «μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο», όπως οι ποιητές που αγαπάει. Ο Μάριος Ιορδάνου δεν στέκεται σε κλισέ και στεγανά. Όταν χρειάστηκε, τα… έσπασε. Αρνήθηκε ν’ ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο του ακαταμάχητου ζεν πρεμιέ που έκαιγε καρδιές στην τηλεόραση. Έγινε μαχητής παντού και στην καριέρα του, ακολουθώντας το δύσκολο μονοπάτι που τον έβγαλε στο φως. Αδιαφόρησε και αδιαφορεί για τη δόξα και τη δημοσιότητα, «τζογάρισε στο όνειρο» και είναι έτοιμος για όλα.

Με γλυκύτητα και την ηρεμία ενός ψαγμένου ανθρώπου και καλλιτέχνη, ο Μάριος Ιορδάνου μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» -σε μια από τις λίγες συνεντεύξεις του, καθώς του αρέσει η ουσία των πραγμάτων κι όχι το φαίνεσθαι- για τη δική του κοσμοθεωρία και το σήμερα, τις δύσκολες αποφάσεις που πήρε, την περιπέτειά του, τον έρωτα, τους «Μαύρους Πίνακες» και τα φωτεινά χρώματα, τα ιερά τέρατα και τα «σκέτα τέρατα» που συνάντησε, το #ΜeToo, την Κόλαση και τους δαίμονες, το θάνατο. Γιατί τελικά, όπως λέει και ο Σαρλ Μποντλέρ, που είναι από τους αγαπημένους του, «είναι η ώρα της μέθης!». Και του αρέσει να «μεθάει» αδιάκοπα με ό,τι του φέρνει η ζωή και «μιλάει» στην καρδιά του, καθώς «δεν σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά».

Μάριος Ιορδάνου στην Ontime: «Έπαθα τέσσερα εγκεφαλικά και είναι σαν να μην πέρασα τίποτα»

Έκανες πολλά χρόνια να παίξεις στην τηλεόραση. Υπήρξαν προτάσεις και αρνήθηκες; Γιατί; Νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια όταν γράφεις με τη σύζυγό σου Σοφία Καζαντζιάν και παίζετε μαζί;

Ήταν συνειδητή απόφαση να επιστρέψω με μια σειρά που έχω γράψει ο ίδιος με τη Σοφία. Της το έλεγα χρόνια τώρα, όταν με καλούσαν για κάποιο ρόλο σε άλλες δουλειές, ότι εγώ θα γυρίσω μόνο με δικό μας σενάριο. Ξέρω χρόνια τώρα τι θέλω να πω και πώς θέλω να το πω και αυτό κάνω και στους «Μαύρους Πίνακες» και στο θέατρο. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να υπάρχω μόνο για να υπάρχω.

«Μαύροι Πίνακες» στο Star. Αστυνομική σειρά μυστηρίου, που έχει πολύ θετικές κριτικές στα social media. Μίλησέ μου γι’ αυτή τη διαφορετική τηλεοπτική σειρά.

Οι «Μαύροι Πίνακες» που συνυπογράφουμε με τη Σοφία Καζαντζιάν είναι το πνευματικό μας «παιδί», ένα πρωτότυπο δικό μας σενάριο, εμπνευσμένο από τους μαύρους πίνακες του πιο σκοτεινού ζωγράφου που έζησε ποτέ, του Φρανσίσκο Γκόγια. Η δολοφονία ενός νεαρού κοριτσιού γίνεται η αφορμή να βγει στην επιφάνεια όλη η σαπίλα μιας κλειστής κοινωνίας, η «τερατοσύνη» που οι άνθρωποι κρατούν κοιμισμένη με την ψευδαίσθηση ότι, εφόσον δεν την αντιμετωπίζουν, δεν υπάρχει κιόλας. Όμως, το τέρας παραμονεύει. Και δεν είναι έξω… στο κυνήγι του δολοφόνου. Αλλά μέσα στον καθένα από εμάς. Ο τίτλος λοιπόν έχει διττή σημασία. Έχει να κάνει και με τα σκοτάδια των ηρώων μας. Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Έχεις φοβηθεί τυχόν δικά σου «σκοτάδια»; Χρειάστηκες τη βοήθεια ψυχολόγου;

Αν δεν είχα τα σκοτάδια μου, δεν θα ’χε νόημα η επιθυμία μου για φως. Η ψυχανάλυσή μου ήταν πάντα η φιλοσοφία και οι μεγάλοι συγγραφείς.

Η ιστορία ξεκίνησε με το φόνο μιας κοπέλας. Υποθέτω ότι, επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα μανιακό σίριαλ κίλερ, θα έχουμε πολλά πτώματα ακόμα. Σε μια εποχή όπου η εγκληματικότητα είναι στο κόκκινο, τι θέλετε να δώσετε με αυτή τη σειρά;

Ο πυρήνας της σειράς θίγει αυτά τα διαχρονικά θέματα που απασχολούν, δυστυχώς, την ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία. Με τη Σοφία θέλαμε να δημιουργήσουμε μια ιστορία που σε πρώτο επίπεδο είναι θρίλερ, με σασπένς και καταιγιστικές ανατροπές, αλλά σε δεύτερο θίγει με ρεαλισμό και τόλμη αυτές τις πληγές της κοινωνίας μας.

Δώσε μας ένα σπόιλερ για τα επόμενα επεισόδια.

Μπορώ να σου πω ότι αυτό που φαίνεται ως κυνήγι των άλλων να πιάσουν το δολοφόνο είναι τελικά ένα κυνήγι του δολοφόνου να πιάσει αυτούς. Ο δολοφόνος μας είναι σαν το θάνατο. Υπάρχει παντού και δεν φοβάται να πιαστεί. Αυτό τον κάνει και άκρως επικίνδυνο.

Παίζεις τον Φίλιππο, ένα μαχητικό δημοσιογράφο. Μίλησέ μας γι’ αυτόν το ρόλο. Πιστεύεις ότι στις μέρες μας η αλήθεια μπορεί να βγει στο φως;

Αυτό κάνει για μένα η τέχνη. Ρίχνει φως στο σκοτάδι. Υπάρχει αυτή η παρεξήγηση, ότι οι ηθοποιοί λένε ψέματα. Οι ηθοποιοί ανασύρουν πραγματικά κομμάτια του εαυτού τους που όλοι προσπαθούν να απωθήσουν και βρίσκουν την αλήθεια τους υπό διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά, ακριβώς για να καταδείξουν τα κακώς κείμενα του σύγχρονου κόσμου. Υπηρετούν την αλήθεια και μόνο. Αν ένας ηθοποιός λέει ψέματα, είναι κακός ηθοποιός. Εγώ, λοιπόν, στη σειρά είμαι ο Φίλιππος, ένας δημοσιογράφος με έντονη προσωπικότητα, που προσπαθούμε κατά τη διάρκεια των επεισοδίων να ανακαλύψουμε τα κίνητρά του.

Η σειρά έχει και μεταφυσικά στοιχεία. Πιστεύεις στη μεταφυσική; Στο θέατρο «Αργώ», κάθε Σάββατο και Κυριακή, στην παράσταση «Το στρίψιμο της βίδας reloaded» -διασκευή του έργου του Χένρι Τζέιμς που έχετε κάνει μαζί με τη Σοφία Καζαντζιάν και την παρουσιάζετε για τρίτη χρονιά-, ασχολείστε με τον κόσμο των πνευμάτων και των φαντασμάτων! Πιστεύεις σε αυτά; Είχες κάποια μεταφυσική εμπειρία;

Οτιδήποτε δίνεται καλλιτεχνικά ως μεταφυσικό από μέρους μας, μας αρέσει πάντα να έχει μια λογική βάση, μια εξήγηση. Υπάρχουν όμως και σκηνές τόσο στη σειρά όσο και στην παράσταση που λειτουργούν ποιητικά ως σύμβολα των βαθύτερων φόβων ή ενστίκτων του ανθρώπου. «Η Κόλαση είναι άδεια, γιατί όλοι οι δαίμονες είναι εδώ». Στη γραφή κρατάμε ένα βαθιά ρεαλιστικό πυρήνα, ειπωμένο με ένα σκληρό και συνάμα ποιητικό τρόπο. Άλλωστε, αυτές είναι οι καλλιτεχνικές μου καταβολές: ο κινηματογράφος του Κομπαγιάσι, του Κουροσάβα, του Ταρκόφσκι, η φιλοσοφία του Νίτσε, του Σοπενχάουερ, η ποίηση του Μποντλέρ, του Καρυωτάκη… Αυτός ο ποιητικός ρεαλισμός ή αυτή η ρεαλιστική ποίηση.

Επειδή μίλησες και για βαθύτερους φόβους, ποιος είναι ο μεγαλύτερος για σένα;

Ο φόβος είναι η ψυχική μας αντίδραση στην προσμονή του κακού. Φοβόμαστε το θάνατο, γιατί ζούμε εν αναμονή του. Κι εγώ δεν σκόπευα, ούτε σκοπεύω να ζήσω εν αναμονή.

Τόσο στους «Μαύρους Πίνακες» όσο και στη θεατρική παράσταση «Το στρίψιμο της βίδας reloaded» στο «Αργώ», υπάρχουν το μεγάλο μυστήριο και ο φόβος του θανάτου. Εσύ τον φοβάσαι δεδομένου, μάλιστα, ότι πριν από πέντε χρόνια τον «συνάντησες» και τον… ξεγέλασες ύστερα από τα τέσσερα απανωτά εγκεφαλικά επεισόδια του πέρασες;

Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Όχι. Όταν θα είμαι εγώ εκεί, δεν θα ’ναι αυτός, οπότε δεν του επιτρέπω να είναι και τώρα εδώ. Ζω τη ζωή μου χωρίς να φοβάμαι το τέλος και χωρίς να ψάχνω νοήματα. Όλοι ψάχνουν το νόημα της ζωής. Το μόνο νόημα είναι να τη ζήσεις. Ε, εγώ τη ζω έτσι όπως γουστάρω, χωρίς περιορισμούς και χωρίς σειρήνες στο κεφάλι μου. Δεν ακούω κανέναν. Οι άλλοι είναι θόρυβος. Πρέπει να ακούς τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει για μένα ούτε πριν ούτε μετά. Υπάρχει το τώρα. Ο άνθρωπος νομίζει ότι έχει χρόνο. Δεν έχει.

Μίλησέ μας γι’ αυτή τη μεταφυσική εμπειρία σου, καθώς έφτασες στο «κατώφλι» του θανάτου. Θυμάσαι κάτι; Άλλαξες σε κάτι όταν συνήλθες; Αληθεύει ότι, ενώ πέρασες τέσσερα εγκεφαλικά επεισόδια, όχι μόνο συνήλθες πλήρως, αλλά οι γιατροί δεν βρήκαν κάτι στις εξετάσεις;

Αληθεύει, ναι. Έκανα πρόσφατα μαγνητική και είναι σαν να μην πέρασα ποτέ τίποτα. Νιώθω ότι αφυπνίστηκα ακόμα περισσότερο. Αυτό μόνο. Μεταφυσική εμπειρία καμία. Ούτε φώτα ούτε τούνελ. Τίποτα. Έσβησα. Σκοτάδι. Έπεσα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και θυμάμαι το χέρι της Σοφίας να με σηκώνει και να μου λέει «κρατήσου να δεις τον Μπράντο», το σκύλο μου. Και να σου πω κάτι; Ο σκύλος μου, το παιδί μου, το τρίτο μέλος της σχέσης μας, δεν είναι πια εδώ. «Έφυγε» πριν από κάποιους μήνες και η απώλειά του δεν συγκρίνεται με όσα εγκεφαλικά κι αν πέρασα.

Από την εποχή του «Μεγάλου Θυμού» στην τηλεόραση και αργότερα στις «Φιλοδοξίες» γινόταν χαμός για σένα, καθώς ήσουν ο κούκλος ζεν πρεμιέ με το διαφορετικό στιλ και φιζίκ στην τηλεόραση. Αυτό σου έκλεισε ή σου άνοιξε πόρτες; Σε φόβισε η «τυποποίηση» και είπες πολλά «όχι» για να μην τυποποιηθείς;

Τις πόρτες τις έκλεισα εγώ. Είπα κάποια στιγμή «δεν θέλω άλλο». Δεν ήταν αυτός ο δρόμος μου. Ήθελα το μονοπάτι. Και ήθελα να το ανοίξω με τους δικούς μου όρους. Με νοιάζει μόνο πώς νιώθω εγώ μέσα σε ό,τι κάνω. Δεν υπάρχει τυποποίηση. Ποιος θα τυποποιήσει ποιον; Εγώ σήμερα είμαι έτσι κι αύριο αλλάζω και κάνω κάτι άλλο. Αρκεί να νιώθω εντάξει με τον εαυτό μου. Οι ταμπέλες υπάρχουν μόνο για να μην κουραζόμαστε να ψάχνουμε σε βάθος.

Πώς ένιωσες με τη μεγάλη δημοσιότητα που μπήκε τότε στη ζωή σου, δεδομένου ότι ήσουν πάντα εκ πεποιθήσεως μακριά από τη λεγόμενη σόουμπιζ και τη μεγάλη έκθεση;

Δεν με απασχολούσε και δεν με απασχολεί. Εγώ θέλω να μιλήσω μέσα από τις ιστορίες μου. Θέλω να δημιουργήσω. Το μόνο που με νοιάζει είναι η διαδικασία της δημιουργίας.

Έχεις δηλώσει άθεος. Σε τι πιστεύεις; Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι τυχαία γεγονότα; Ακόμα και ότι σώθηκες από του «χάρου τα δόντια»;

Πιστεύω στην ευθύνη και την επιλογή του ανθρώπου. Στην αιτία και το αποτέλεσμα. «Αν δεν σωθεί ο κόσμος, εγώ φταίω» έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είναι μια σειρά από γεγονότα, αποφάσεις, λάθη και επιλογές που σε οδηγούν εκεί που είσαι. Ο θάνατος είναι νομοτέλεια. Θα έρθει. Το ξέρουμε. Το να έρθει όμως επειδή μπήκες σε ένα τρένο για να γυρίσεις σπίτι σου ή επειδή επέλεξες να ζήσεις σε μια περιοχή με έντονη βλάστηση είναι αποτέλεσμα μιας σειράς από εγκληματικά λάθη.

Είχες δασκάλους τον Θανάση Βέγγο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη -ο πρώτος σου ρόλος στο Εθνικό Θέατρο στο «Σαλόνικα» το 1998- και τον Γιώργο Φούντα. Θυμάσαι κάτι από τον καθένα και πόσο καθόρισαν τα «θέλω» σου και το δρόμο σου στον καλλιτεχνικό χώρο;

Ήταν σπουδαίοι δάσκαλοι, ηθοποιοί και άνθρωποι. Ο Αλεξανδράκης, κατά την άποψή μου, έχει σκηνοθετήσει και την καλύτερη ελληνική ταινία, τη «Συνοικία το όνειρο». Ήταν ένας Βιτόριο ντε Σίκα και ένας ηθοποιός με πολύ προχωρημένη κινηματογραφική τεχνική. Ο Βέγγος ήταν ο Έλληνας Μπάστερ Κίτον και ένας ταγμένος καλλιτέχνης στο θέατρο και το σινεμά. Σίγουρα, ήμουν τυχερός που συνεργάστηκα μαζί τους στο θέατρο, όπως και με το σπουδαίο Γιώργο Φούντα. Ήταν και οι τρεις ιερά τέρατα. Αυτά λείπουν. Υπάρχουν, όμως, σκέτα τέρατα και όχι μόνο στην υποκριτική. Εκείνο που πάντα θα θυμάμαι είναι ότι μοιράστηκα στο Εθνικό Θέατρο το καμαρίνι με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, ότι μοιράστηκα τη σκηνή με τον Θανάση Βέγγο και ότι ο Γιώργος Φούντας μού είπε να μη δεχτώ ποτέ τίποτα από κανέναν, κάτι που πάντα έκανε εκείνος. Η ζωή δεν είναι υποχωρήσεις και συμβιβασμοί. Ούτε οι συνεργασίες ούτε οι προσωπικές σχέσεις. Είναι συμφωνίες. Βασίζονται σε αμοιβαίες συμφωνίες μεταξύ των δύο πλευρών. Αν οι όροι αλλάξουν, αλλάζει και η συμφωνία.

Αν και είχες επιτυχία στην τηλεόραση, αποτραβήχτηκες από το χώρο και έκανες τις δικές σου θεατρικές παραγωγές μαζί με τη σύζυγό σου, την ηθοποιό, σεναριογράφο, χορογράφο και σκηνοθέτιδα Σοφία Καζαντζιάν. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;

Αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας «θέατρο», γιατί ξέραμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να πούμε και δεν θέλαμε να νερώσουμε το κρασί μας. Ξέρεις, αν σου αρέσει το καλό κρασί και του ρίξεις νερό, τότε παύει να είναι αυτό που σου άρεσε εξαρχής.

Έγραψες στο Instagram σου «κάνατε τα πάντα για να με θάψετε, αλλά ξεχάσατε ότι είμαι σπόρος!». Βίωσες κακοποιητικές συμπεριφορές, «μαχαιρώματα» και σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο θέατρο και την τηλεόραση;

Συνάντησα, όπως σου είπα και πριν, όχι μόνο ιερά τέρατα, αλλά και τέρατα. Οι αποφάσεις όμως στη ζωή μου δεν επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες. Δεν το επιτρέπω. Δεν ετεροκαθορίζομαι. Έχω την ευθύνη των αποφάσεών μου και αν κάτι δεν μου ταιριάζει, το κόβω μαχαίρι. Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται.

Πόσο τραυματική ήταν για σένα η εμπειρία της σεξουαλικής παρενόχλησης;

Υπήρξε μόνο διάθεση από την άλλη πλευρά και αυτό ήταν αρκετό για να μπει ο καθένας στη θέση του. Είμαι δύο μέτρα και μία παραπάνω κίνηση δεν θα ήταν εύκολη. Άλλωστε, εκεί ποντάρουν όλοι αυτοί οι τύποι. Να δείξουν δύναμη σε μια γυναίκα ή σε έναν άντρα που νιώθουν ότι δεν έχει ακόμα και τη σωματική δύναμη να απαντήσει. Εγώ επιτρέπω να με αγγίξει μόνο η γυναίκα μου. Δεν μου αρέσουν οι αγκαλιές, τα φιλιά και το κλίμα «είμαστε όλοι μια οικογένεια». Το πολύ άγγιγμα είναι κάτσιασμα.

Μου είπες: «Σε αυτόν το χώρο γνώρισα ιερά τέρατα και σκέτα τέρατα». Μετά την έκρηξη του #ΜeToo και στην Ελλάδα, νιώθεις ότι τα «σκέτα τέρατα» πήραν το μάθημά τους και μαζεύτηκαν στο καβούκι τους;

Δεν αλλάζει τόσο εύκολα ο πυρήνας του ανθρώπου. Η εξουσία δεν αλλάζει τον άνθρωπο. Τον αποκαλύπτει. Τώρα απλά δεν έχουν την εξουσία.

Πόσο εύκολο ήταν να λες «όχι» σε θεατρικές ή τηλεοπτικές προτάσεις; Δεν είχες την ανάγκη να επιβιώσεις από το επάγγελμα του ηθοποιού;

Έχω δομήσει έτσι τη ζωή μου με τη Σοφία που μας αρκεί να ζούμε με αξιοπρέπεια, να προσφέρουμε στα πλάσματά μας και σε αρκετά αδέσποτα που φροντίζουμε όσα χρειάζονται και να μπορούμε να στηρίξουμε το επόμενο καλλιτεχνικό μας όνειρο. Δεν μου αρέσουν τα βαρίδια. Όποιος λίγα κατέχει, από λίγα κατέχεται. Οπότε, ναι, έχω τη δυνατότητα να μην κάνω κάτι που δεν με γεμίζει.

Είχες πει πριν από χρόνια ότι αναζητούσες την ευτυχία και δεν την έβρισκες μέχρι που γνώρισες τη Σοφία Καζαντζιάν. Τι έχει η Σοφία που σε έκανε και σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο; Τι είναι ευτυχία για σένα;

Η Σοφία με έκανε να ξεφοβηθώ. Με τη Σοφία δίπλα μου δεν φοβάμαι τίποτα. Υπάρχει ο μύθος ότι η γυναίκα πρέπει να νιώθει ασφαλής δίπλα στον άντρα. Όχι. Και ο άντρας έχει ακριβώς την ίδια ανάγκη. Η Σοφία είναι εκεί στα δύσκολα, στα εύκολα, στα άσχημα και τα όμορφα. Και δεν θα διάλεγα κανέναν άλλο να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί του. Η ευτυχία είναι το ταξίδι. Δεν είναι προορισμός. Κι εγώ έχω βρει με ποιον άνθρωπο θέλω να ταξιδεύω τώρα και όσο ζω.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά; Τι ήταν εκείνο πρώτα πρώτα που σε γοήτευσε σε εκείνη, εκτός του ότι είναι πολύ όμορφη;

Με την πρώτη και την τελευταία. Νομίζω, ήμαστε πάντα μαζί. Εκείνη έψαχνα και όταν την είδα, απλά την αναγνώρισα. Ναι, έχει κάτι μαγικό όταν τη βλέπεις. Είναι ίσως η αρμένικη ομορφιά της, το βλέμμα της, το χαμόγελο, αλλά είναι κυρίως το μυαλό της που με κέρδισε. Είναι ευφυής. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να αποκωδικοποιεί τα πράγματα, να αντιλαμβάνεται την τέχνη, να δημιουργεί, να υπάρχει. Και με συγκινεί ο τρόπος που στέκεται σε όποιον τη χρειάζεται, ξεκινώντας από εμένα μέχρι τα αδέσποτα που φροντίζει όπου δει ανάγκη.

Με τη Σοφία -Σόφη, όπως τη λες εσύ- παντρευτήκατε τον Αύγουστο του 2024, κι αν δεν το λέγατε εσείς δημόσια, θα έμενε κρυφό. Γιατί έγινε με άκρα μυστικότητα;

Ναι, είναι η Σόφη μου. Δεν έγινε με μυστικότητα. Απλώς, ήταν για εμάς κάτι τυπικό. Δεν πιστεύουμε σε γάμους και βαφτίσια. Είναι όλο λάθος. Δεν χρειάζεσαι την επικύρωση του κράτους για να μοιραστείς με κάποιον τη ζωή σου. Εμείς το κάναμε για λόγους που εξυπηρετούσαν την επαγγελματική μας δραστηριότητα και μόνο. Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό στο γάμο. Υπάρχει μόνο κοινωνική πίεση και φορεμένα «πρέπει». Ε, έτσι το αντιμετωπίσαμε κι εμείς προς όφελος της κοινής μας επαγγελματικής πορείας. Ο πραγματικός ρομαντισμός είναι να επιλέγεις κάθε μέρα που ξυπνάς με τη/το σύντροφό σου. Εμείς αυτό έχουμε συμφωνήσει με τον εαυτό μας και μεταξύ μας.

Δεν σας κουράζει το ότι είστε σε όλα μαζί; Αυτό δεν φθείρει τη σχέση; Ποιο είναι το δικό σας μυστικό που σας κρατάει ενωμένους;

Ό,τι ζω, το ζω μέσα από τη Σοφία. Ό,τι κάνω, αποκτά δίπλα της άλλο νόημα. Έχουμε κοινό όραμα, κοινή αντίληψη για τη ζωή και τον κόσμο και δεν έχουμε χρόνο και διάθεση για πράγματα που μπορεί να μας φθείρουν.

Ένα παιδί είναι στα σχέδιά σας;

Όχι. Δεν θέλω να αφήσω κανένα αποτύπωμά μου σε αυτό τον κόσμο και η Σοφία νιώθει το ίδιο. Συνειδητά, δεν κάνουμε παιδί. Η σχέση μας είναι ολοκληρωμένη όπως είναι και είμαστε οικογένεια οι δυο μας και τα πλάσματά μας. Είμαι ένας άτεκνος γατομπαμπάς.

Αν θελήσω να σε κλείσω σε μια-δυο ατάκες, τι άνθρωπος είσαι;

Θα αρκεστώ σε ένα στίχο από τον Γιάννη Αγγελάκα, «τζογάρισα στο όνειρο κι είμαι έτοιμος για όλα» («Ο χαμένος τα παίρνει όλα»), και έναν από τους 1550 «Να μου λερώσουν τ’ όνειρο κανέναν δεν αφήνω» («Τις νύχτες ντύνομαι παιδί»).