«Τα πράγματα που θεωρώ σημαντικά δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και επιτυχημένα» ανέφερε μεταξύ άλλων η Ρένια Λουιζίδου μιλώντας για την καλλιτεχνική της πορεία και τους ρόλους που έχει υποδυθεί στην καριέρα της.

Σε συνέντευξή της στο περιοδικό Antivirus, ανέφερε ότι αν έβαζε «πινέζες» σε σημαντικές στιγμές, θα ξεχώριζε τη συμμετοχή της στους «Απαράδεκτους», που την έκανε γνωστή και την παράσταση «Στο νυφικό κρεβάτι», όπου ένιωσε για πρώτη φορά σιγουριά για την καριέρα της.

Τόνισε επίσης τον ρόλο της στο «Καφέ της Χαράς», την εμπειρία στην ταινία «Πολίτικη Κουζίνα», καθώς και τις παραστάσεις «Τίμημα» και «Σόι». Επεσήμανε επίσης, πως στην τηλεόραση οι ρόλοι για μεγαλύτερες γυναίκες είναι συχνά στερεοτυπικοί και ενοχλητικοί, παρουσιάζοντας γυναίκες ως «κακούργες» και «δολοπλόκες».


Ρένια Λουιζίδου: Σχεδόν όλες οι γυναίκες μετά τα 45 στην τηλεοπτική μυθοπλασία είναι ''κακούργες'' και ''δολοπλόκες''

Αρχικά, η ηθοποιός δήλωσε για τους ρόλους της: «Τα πράγματα που θεωρώ σημαντικά δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και επιτυχημένα. Δεν έχει να κάνει καν με την επιτυχία. Μπορείς να φας τα μούτρα σου με κάτι και να πάρεις ένα μήνυμα από αυτό που, όχι πινέζα, ολόκληρο βιβλιοπωλείο θα έβαζες… Όπως και να έχει, θα έβαζα στους Απαράδεκτους γιατί ήταν η αρχή και με έβαλε στον χάρτη. Θα έβαζα στο Στο νυφικό κρεβάτι με τον Νίκο Σεργιανόπουλο. Όχι για το πολύ σουξέ που έκανε, αλλά γιατί ήταν η πρώτη φορά στο θέατρο που αισθάνθηκα ότι δικαίως πατώ τη σκηνή. Μπορώ να πω ότι μέχρι αυτή την παράσταση, ενώ είχαν περάσει 12 χρόνια στη δουλειά, είχα ακόμη δεύτερες σκέψεις με το αν έχω κάνει καλά που έγινα ηθοποιός. Εκεί αισθάνθηκα ότι είμαι στο σωστό μέρος. Θα έβαζα στο Καφέ της Χαράς, γιατί αν και μέχρι τότε είχα βιώσει αυτό που λέμε τηλεοπτική επιτυχία, εκεί έγιναν πιο προσωπικά τα πράγματα μιας και ήμουν ο ένας από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Είχα την ευθύνη. Θα έβαζα στην Πολίτικη Κουζίνα γιατί ήταν θυελλώδες αυτό που συνέβη. Έπαθε ο κόσμος συναισθηματική εμπλοκή και μια συλλογική μνήμη αναδύθηκε με αυτή την ταινία. Θα έβαζα επίσης στο Τίμημα, την παράσταση με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τον Σκιαδαρέση και τον Χρήστο Σαπουτζή. Ένα δύσκολο και βαρύ έργο. Δύο χρόνια απόλαυσης σκηνικής, σύμπνοιας θιάσου, απόλυτης αποδοχής από τον κόσμο, με δύσκολα πράγματα να πρέπει να γεμίσεις ένα θέατρο. Τέλος, θα έβαζα και στο Σόι, γιατί κράτησε πάρα πολύ καιρό. Κοντέψαμε να ταυτιστούμε με τους ρόλους. Και ήταν ο πρώτος ρόλος, που με πήγε στην επόμενη ηλικία».

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο πέρασμά της στην «επόμενη ηλικία» στην τηλεόραση και περιέγραψε πώς της πρότειναν τον ρόλο της «Χαρούλας» στη σειρά «Το Σόι σου» λέγοντας: «Μέχρι τότε ήμουν το "κορίτσι που ήθελε το αγόρι". Ήμουν αυτό το κλισέ στην τηλεοπτική μυθοπλασία. Εκεί έκανα το βήμα και δεν ήμουν το κορίτσι που ήθελε το αγόρι. Και ενώ η πληροφόρηση που είχα από το περιβάλλον ήταν ότι μιλάμε για μια στιγμή που σε πληγώνει, δεν με πλήγωσε καθόλου. Να σκεφτείς όταν με πήραν τηλέφωνο για να μου προτείνουν τον ρόλο, δεν ήξεραν πώς να μου το φέρουν. Γιατί είχε να κάνει με μια γιαγιά. Βέβαια, ήταν μια λαϊκή γυναίκα που είχε παντρευτεί από τα 17. Δηλαδή τα νούμερα έβγαιναν μια χαρά με μένα, αλλά δίσταζαν να μου το πουν για να μην προσβληθώ. Καλά, εμένα δεν με προσβάλλουν τέτοια πράγματα, το σκέφτηκα και είπα ναι. Είχε τόσο πλάκα όλο αυτό. Αντέγραψα τη μάνα μου και την γιαγιά μου 100% και το καταευχαριστήθηκα κάνοντας τη Χαρούλα και επιβεβαίωσα ότι, ενώ στο θέατρο υπάρχουν πολλοί ωραίοι ρόλοι, οι ωραιότεροι ρόλοι, για τις μεγαλύτερες γυναίκες (παρότι κι αυτό ανδροκρατούμενο είναι από ρεπερτόριο), στην τηλεόραση και στο σινεμά το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Δεν μιλάμε απλά για στερεοτυπική αντιμετώπιση, αλλά για κάτι θηριώδες».

Κλείνοντας, εξήγησε πως έχει απορρίψει πολλούς ρόλους εξαιτίας της στερεοτυπικής αυτής αντιμετώπισης των μεγαλύτερων γυναικών λέγοντας: «Σχεδόν όλες οι γυναίκες μετά τα 45 στην τηλεοπτική μυθοπλασία είναι "κακούργες" και "δολοπλόκες" που χειραγωγούν. Είναι εμμονικό και ενοχλητικό αυτό το πράγμα».