Φίλιππος Σοφιανός στην Ontime: Ένας ψαράς με έσωσε από του χάρου τα δόντια - Έμεινα πεντέμισι ώρες μέσα στη θάλασσα
Η συνέντευξή του στην Ontime
O γνωστός ηθοποιός μάς μίλησε για το νέο ρόλο που μόλις ανέλαβε, γυρίζοντας στη δική του «Ιθάκη», ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας
Το αινιγματικό βλέμμα του Φίλιππου Σοφιανού, που «έκαιγε» καρδιές, αλλά και η αρχοντική ομορφιά του, σε συνδυασμό με το υποκριτικό ταλέντο του, «σφράγισαν» σημαντικούς ρόλους, τους οποίους έπαιξε σε πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές και στο θέατρο, το οποίο υπηρετεί εδώ και 44 χρόνια.
Ο Φίλιππος Σοφιανός, από τους πιο δημοφιλείς ζεν πρεμιέ μιας ολόκληρης εποχής, που τα κορίτσια παραληρούσαν για χάρη του και η εικόνα του κοσμούσε τα εξώφυλλα των τότε νεανικών και γυναικείων περιοδικών, μπορεί να ωρίμασε, αλλά διατηρεί την αρρενωπή γοητεία του, με αυτό το παράξενο βλέμμα του που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκέφτεται.
Ο γνωστός ηθοποιός μάς μίλησε για το νέο ρόλο που μόλις ανέλαβε, γυρίζοντας στη δική του «Ιθάκη», ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας, τις απόλυτες προτεραιότητές του σε αυτή τη θέση, που από πολλούς θεωρείται «ηλεκτρική καρέκλα», το άνοιγμα το οποίο σκέφτεται να κάνει, τις πισώπλατες «μαχαιριές» και τις κλίκες στο θέατρο, τους τρεις γάμους, τα τρία διαζύγια και τα παιδιά του, για την «αμαρτία» της ομορφιάς και τη… χυλόπιτα, ενώ ξέσπασε για δημοσιεύματα που του χρέωσαν έναν έρωτα που… άργησε όχι μία μέρα αλλά κάποιες δεκαετίες.
Εδώ και μερικές μέρες είσαι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας. Ένα θέατρο που έχει ανεβάσει πολύ καλές παραστάσεις, με σημαντικούς καλλιτεχνικούς διευθυντές. Είναι ένας νέος ρόλος για σένα και τι έχεις θέσει ως προτεραιότητα;
Είναι ένας εντελώς νέος ρόλος για μένα, δεδομένου ότι δεν έχω εμπλακεί ποτέ στη ζωή μου με το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή, δεν είχα ποτέ διοικητική θέση ή δεν είχα ανακατευτεί με κρατικά χρήματα, με επιχορηγήσεις και ό,τι αφορά την επαφή της τέχνης μου με την κρατική μηχανή. Μου συμβαίνει για πρώτη φορά. Έπειτα από ώριμη σκέψη αιτήθηκα αυτή τη θέση και είναι πραγματικά μια θέση τεράστιας ευθύνης, γιατί το να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα με τη δική σου τσέπη είναι ένα θέμα, αλλά το να τα κάνεις με λεφτά φορολογούμενων πολιτών είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Εκεί υπάρχουν πρωτόκολλα, περιορισμοί, υποχρεώσεις, συνέπειες. Άμεση προτεραιότητά μου είναι η Παιδική Σκηνή.
Το παιδικό θέατρο αντιμετωπίζεται στην πλειονότητα των περιπτώσεων σαν «αποπαίδι του θεάτρου», όπου με πολύ συνοπτικές διαδικασίες και φτηνά μέσα στήνουν μια παράσταση για παιδιά, γιατί έχουν εξασφαλισμένο ένα κοινό το οποίο θα έρθει έτσι κι αλλιώς, με μια εντολή από το υπουργείο Παιδείας για την καταλληλότητα του έργου. Φτιάχνονται παραστάσεις οι οποίες κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν για τα παιδιά. Είναι οι λεγόμενες «αρπαχτές», παραστάσεις παιδικού θεάτρου με καθόλου καλλιτεχνική σκέψη ή εκπαιδευτική ματιά, απλά για να στήσουν μια παράσταση, να κάνουν λίγο φασαρία, κάποιο εφέ, κάνα ρούχο πολύχρωμο και να αρχίσουν να ρωτάνε: «Παιδάκια, τι λέτε, να κυνηγήσουμε τον Κωστάκη;». Και να φωνάζουν τα παιδάκια: «Ναιαιαι!». Δεν είναι αυτό παιδικό θέατρο.
Σε φοβίζει όλο αυτό, καθώς αξιόλογοι συνάδελφοί σου, οι οποίοι βρέθηκαν σε θέσεις που είχαν σχέση με την κρατική μηχανή και το θέατρο, αντιμετώπισαν, όπως είπαν, «παρέες», «κλίκες», «μαχαιρώματα», προβλήματα μη αποδοχής, τεράστια οικονομικά θέματα, με αποτέλεσμα να φύγουν ή να αντικατασταθούν; Λένε ότι αυτές οι θέσεις είναι κάποιες φορές «ηλεκτρικές καρέκλες».
Αυτό ούτε καν το σκέφτομαι. Γιατί, αν ξεκινήσεις με έναν τέτοιο φόβο, στρέφεις την προσοχή σου αλλού και δεν κάνεις τη δουλειά που πρέπει. Η δουλειά που πρέπει να κάνεις σε ένα δημοτικό θέατρο είναι να νιώσεις τον παλμό της πόλης, να ζήσεις την πόλη, να την «ανασάνεις», να την καταλάβεις και να δώσεις παραστάσεις μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Ύστερα από 44 χρόνια καριέρας στο χώρο, θεωρώ ότι κατέχω αρκετά πράγματα. Έχω «αποσκευές», πράγματα να πω και να δώσω, αλλά χωρίς την ιδιοτέλεια της προσωπικής σφραγίδας. Δεν με ενδιαφέρει να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου. Το μεγάλο πρόβλημα στα δημοτικά θέατρα είναι ότι οι εκάστοτε διευθυντές -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο βιογραφικό με σημαντικά έργα που ανεβαίνουν, αυτό όμως δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκη με τη θέληση της πόλης. Η κάθε πόλη έχει μια μικρή τοπική κοινωνία κι ένα πολιτιστικό επίπεδο, όπου τα επίπεδα είναι διαφορετικά σε κάθε πόλη.
Πώς νιώθεις που επιστρέφεις στον τόπο σου, καθώς είσαι Μεσσήνιος, από το Πεταλίδι;
Ευλογία! Νιώθω ευτυχής. Είναι η πόλη που γεννήθηκα. Ύστερα απ’ όλη αυτή την τροχιά που διέγραψα στον επαγγελματικό μου χώρο, το να επιστρέψω σε αυτήν και να ανοίξω τις «αποσκευές» μου και να βγάλω όλη μου την πραμάτεια, όλη μου την εμπειρία και τη γνώση όλα αυτά τα χρόνια, όλη μου την αγάπη για το θέατρο και να τη στεγάσω σε αυτό το δημοτικό θέατρο είναι μια πολύ γλυκιά και ωραία αίσθηση, που με γεμίζει. Είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος, δηλαδή, σαν να πήγα ένα ταξίδι και επιστρέφω εκεί που γεννήθηκα. Σαν τον Οδυσσέα, που ταξίδεψε, γνώρισε τα πάντα και επιστρέφει στην Ιθάκη του.
Αρκετά ΔΗΠΕΘΕ «φυτοζωούν» και πλέον δεν παρουσιάζουν σημαντικό καλλιτεχνικό έργο, όπως παλιά, λόγω οικονομικής ένδειας. Έχεις σκεφτεί πώς θα καταφέρεις να βρεις τους πόρους για να φτιάξεις αυτά που οραματίζεσαι;
Βεβαίως και το έχω σκεφτεί, γιατί η επιχορήγηση που δίνεται είναι λίγη. Τα χρήματα που δίνονται για τον πολιτισμό στη χώρα μας είναι λίγα. Για να έχουν ικανοποιημένους πολίτες και να μην γκρινιάζουν στους πολιτικούς, μοιράζουν μικρά μικρά κομματάκια από μια πίτα και οι ομάδες παίρνουν κάτι αστείες επιχορηγήσεις. Τα ΔΗΠΕΘΕ έχουν τεράστιες διαφορές, π.χ., άλλη επιχορήγηση, πολύ υψηλότερη, έχει η Πάτρα από την Καλαμάτα. Εγώ, λοιπόν, θα φροντίσω με τη βοήθεια του δημάρχου και του συμβουλίου να φτιάξουμε ένα Σύλλογο Φίλων του Θεάτρου -κάτι σαν συνδρομητικό θέατρο-, που θα έχει μια συνδρομή. Επίσης, θα πάμε στο Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο για να ζητήσουμε φιλοξενία ανθρώπων στην Καλαμάτα, αν χρειαστεί και όταν χρειαστεί, γιατί με τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και τις αμοιβές δεν είναι εύκολο να προσλάβεις κανέναν ηθοποιό.
Σκέφτεσαι να καλέσεις γνωστούς ηθοποιούς που δουλεύουν στην Αθήνα;
Εννοείται. Υπάρχει μια προτεραιότητα στους/στις ηθοποιούς από τη Μεσσηνία. Ένα περιφερειακό θέατρο εννοείται ότι θα χρησιμοποιήσει το δυναμικό που έχει. Εγώ σκέφτομαι και τον «επαναπατρισμό» Μεσσήνιων ηθοποιών – είναι αρκετοί και θα ήθελα να τους δω για ένα καλοκαίρι να κατέβουν να παίξουν στην πόλη τους. Θα το επιδιώξω αυτό. Έχω ετοιμάσει το καινούριο ρεπερτόριο και θέλω να ανοίξω μια καινούρια σελίδα στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Θέλω την πρώτη παράσταση που θα ανεβάσουμε να τη σκηνοθετήσω. Δεν θα παίξω σε αυτήν. Θα είναι μια ελληνική κωμωδία για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Ωραίος είναι ο προβληματισμός -και το βαθυστόχαστο έργο-, αλλά σε τόσο δύσκολους καιρούς που ζούμε, γεμάτοι άγχος και πίεση, νομίζω ότι αυτό χρειάζεται σε πρώτη φάση. Το θέατρο δεν είναι βαρύ ένδυμα και βελούδο και σκοτάδια και μαύροι προβληματισμοί. Το θέατρο μπορεί να είναι και ψυχαγωγικό.
Αυτά τα 44 χρόνια που υπηρετείς το θέατρο, έχεις δεχτεί πισώπλατες «μαχαιριές», συνάντησες κλίκες;
Θα ήταν αδύνατον να έχω μείνει ανέπαφος. Όπου ένιωσα αυτό το «τσικ», έφυγα μακριά. Προσωπικά, δεν υπήρξε καμία σεζόν που να ανήκα σε κάποια «αυλή», να είμαι ο ευνοούμενος κάποιου ή κάποιας, όπως, όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, δεν δημιούργησα ποτέ τη δική μου. Εγώ ούτε «αυλή» δημιούργησα, αλλά ούτε και υπηρέτησα σε καμία «αυλή». Ήμουν ο ορισμός του freelancer, γιατί ευτυχώς με βοήθησε ο Θεός να έχω την ευτυχία να επιλέγω. Είχα τη δυνατότητα να επιλέξω ανάμεσα σε τρεις, τέσσερις προτάσεις. Δεν ήταν ποτέ μόνο μία. Έπρεπε να διαλέξω κι αυτός ήταν ο «πονοκέφαλος» και το μεγάλο δίλημμά μου. Πας για τα καλά λεφτά, για τον καλό ρόλο, για την πολύ μεγάλη διαφήμιση, πας στο απίστευτο θεατράκι στο οποίο μπορείς να μάθεις κάτι παραπάνω και να βγεις πιο σοφός; Εγώ επέλεγα πράγματα που θα με πηγαίνανε παραπέρα. Επέλεγα ανεξερεύνητες περιοχές με το που υπήρχε κάτι στη δουλειά. Έπαιρνα το ρίσκο.
Ταυτόχρονα, πρωταγωνιστείς κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε ένα σπουδαίο έργο, στους «Δανειστές» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ. Πώς είναι αυτό το «μοίρασμα» μεταξύ Αθήνας και Καλαμάτας; Πες μας λίγα λόγια και για την παράσταση.
Είναι μια εξαιρετική παράσταση, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, αλλά τελειώνει στις 17 Δεκεμβρίου, δεν είναι για όλη τη σεζόν. Οπότε, από εκεί και μετά θα μετακομίσω στην Καλαμάτα. Στους «Δανειστές» παίζουμε με τη Δήμητρα Χατούπη και τον Γιώργο Σταυριανό, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Είναι ένα έργο που μας αφορά όλους, γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος ότι κάποια στιγμή οι δανειστές θα χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα. Όλοι έχουμε ζήσει με δάνεια, έχουμε στηρίξει τη ζωή μας σε δάνεια. Δεν είναι κανείς αυτοφυής. Η αυτάρκεια ανήκει σε μια μικρή ελίτ ανθρώπων. Οι υπόλοιποι, η μεγάλη μάζα των ανθρώπων, ζουν υπό καθεστώς δανεισμού. Ακόμα και η χώρα μας τελεί υπό αυτό το καθεστώς των δανειστών. Αλλά ας το αποσύρουμε από το οικονομικό θέμα και ας μιλήσουμε για τα «δάνεια» που έχουμε πάρει από ανθρώπους σε συναισθηματικό επίπεδο. Από πρώην συζύγους, από νυν συζύγους, από μελλοντικούς συζύγους, από εραστές, ερωμένες, τι έχουμε πάρει και τι έχουμε δώσει, τι οφείλουμε και τι δεν οφείλουμε. Αυτό είναι, αν θέλεις, ο καταλύτης ολόκληρης της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Αυτό το νταραβέρι που γεννιέται μέσα στα πλαίσια της χάριτος. Είμαστε σε μια χάρη όταν είμαστε με έναν άνθρωπο, είμαστε χαριστικοί με έναν άνθρωπο γιατί μας αρέσει, νιώθουμε κάτι που δεν αισθανόμαστε για άλλους, προσφέρουμε, δίνουμε, στην καλύτερη περίπτωση της αμοιβαιότητας. Ή παίρνουμε συνεχώς, κι εκεί, όταν τα πράγματα διαταραχθούν, όταν αυτοί οι δεσμοί σπάσουν και αρχίσουν και ζητούνται τα διάφορα -όπως στον «Έμπορο της Βενετίας» που ζητήθηκε το ανθρώπινο χρέος-, τότε αρχίζει η ανθρώπινη τραγωδία, που είναι η περιπέτεια των σχέσεων των ανθρώπων. Μέσα από αυτό ωριμάζουν, μεγαλώνουν, γίνονται σοφότεροι, ανθίζουν ή μαραίνονται. Είναι δίκοπο το μαχαίρι.
Επειδή ήσουν από τους πιο ωραίους και τους πιο αριστοκρατικούς άντρες, είχες στα πόδια σου μεγάλο φαν κλαμπ γυναικών – μέχρι τώρα διατηρείσαι υπέροχα. «Έφαγες» ποτέ χυλόπιτα από γυναίκα; «Έφαγες πόρτα»; «Έπεσες στα πατώματα» για έναν έρωτα;
Και βέβαια. Πώς αλλιώς θα είχα γίνει άνθρωπος; Δεν γίνεσαι άνθρωπος μέσα από το θαυμασμό των ανθρώπων. Γίνεσαι άνθρωπος μέσα από την απόρριψη που τρως από τους ανθρώπους. Τρως την κατραπακιά, συνέρχεσαι και αναλογίζεσαι τι λάθος έκανες. Και οι δυσκολίες είναι που μας ωριμάζουν. Τα «μπράβο», τα χειροκροτήματα και οι πολύ καλές υποδοχές τον κοιμίζουν τον άνθρωπο, τον κάνουν νωθρό. Όλο αυτό που λες, την άνεση της επιλογής που είχα, ό,τι ήθελα πραγματικά μπορούσα να το ’χω, δεν έκανα τέτοια χρήση. Πήγαινα απευθείας εκεί που με πήγαινε το ένστικτό μου, ακολουθούσα πάντα την καρδιά μου και το σύνηθες είναι ότι έτρωγα τα μούτρα μου. Δεν κινήθηκα ποτέ με σκοπιμότητα, δεν είπα στον εαυτό μου: «Για δες αυτό πόσο θα βολέψει την κατάστασή σου». Δεν έκανα καμία υποχώρηση, καμία παραχώρηση. Εκπτώσεις δεν έχω κάνει στη ζωή μου.
Αυτό που λες σημαίνει ότι έχεις κάνει την αυτοκριτική σου, καθώς έχεις τρεις γάμους και τρία διαζύγια στο ενεργητικό σου;
Αν σκεφτείς ότι είμαι 67 χρόνων, αλίμονό μου αν δεν την είχα κάνει. Εννοείται ότι η… αποδελτίωση έγινε και τα αποτελέσματα καταγράφηκαν με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, κατά περίπτωση. Στα οποία όμως, ό,τι και να πεις σε αυτές τις τρεις υποθέσεις, υπάρχει ένα ίχνος που είναι τα παιδιά μου - κι αυτό το ίχνος επισκιάζει τα πάντα. Δηλαδή, είναι πιο σημαντικό απ’ οτιδήποτε άλλο συναίσθημα έχω αξιωθεί ή έχω βιώσει ή έχω ταλαιπωρήσει ή ταλαιπωρηθεί από αυτό. Αυτά τα τρία υπέροχα πλάσματα, τα παιδιά μου, ο 26χρονος Τζάνος, η 21χρονη Ισμήνη και η Μαρία-Αλίκη, η οποία αυτόν το μήνα γίνεται δεκατριών χρόνων, είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Νιώθω ότι είμαι καλός πατέρας. Είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζονται τα παιδιά μου και τα λατρεύω. Η αγάπη μου είναι αστείρευτη, αλλά τις κακοτοπιές οφείλουμε να τις μαρκάρουμε και να τους λέω: «Εδώ προσέχουμε λιγάκι, δεν είμαστε άτρωτοι». Επίσης, σε ζητήματα αρχών είμαι αυστηρός.
Έκανες κάτι για να ξεφύγεις από την «ετικέτα» του ωραίου και μοιραίου, όπως σε ήθελαν στην τηλεόραση; Είπες πολλά «όχι»;
Βεβαίως, όταν είχα την πολυτέλεια της επιλογής. Όμως, αν δεν την είχα και έπρεπε να παίξω τον ωραίο, τον έπαιζα λίγο υποσκάπτοντάς τον. Δηλαδή, υπήρχε και η άλλη του πλευρά, που δεν φωτιζόταν, αλλά εγώ τη φώτιζα. Γι’ αυτό και η ταυτότητά μου λίγο στο τηλεοπτικό μου παίξιμο έχει κάποια χαρακτηριστικά διαφορετικά. Π.χ., μια υποκρύπτουσα ειρωνεία.
Επειδή είσαι και σκηνοθέτης, με αφορμή το #ΜeToo, πόσο διακριτή είναι αυτή η κόκκινη γραμμή των ορίων μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιού για να μην υπάρξει κακοποιητική συμπεριφορά ή σεξουαλική παρενόχληση;
Καθόλου διακριτή. Είναι σχεδόν αόρατη. Όταν παίζεις με τις ψυχές των ανθρώπων, με την ψυχολογία τους, δεν μπορεί να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Δηλαδή, ένας ηθοποιός ή ανοίγεται ή δεν ανοίγεται. Κι ένας σκηνοθέτης, από την άλλη μεριά, αν θέλει να διεισδύσει σε έναν ηθοποιό, θα πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή του. Η μόνη παράμετρος που μπορεί να σώσει την κατάσταση και να μην έχουμε τέτοιες παρεκκλίσεις είναι ο επαγγελματισμός. Δηλαδή, να σέβεσαι το επάγγελμα που κάνεις. Το επάγγελμα έχει θεσπίσει τους όρους αξιοπρέπειας. Τους ξέρουμε τους όρους. Αν είσαι επαγγελματίας και κάνεις τη δουλειά σου σωστά, οι όροι αυτοί υπάρχουν και τηρούνται χρόνια. Πάνε μαζί με το ήθος των επαγγελματιών ηθοποιών και σκηνοθετών. Τώρα, αποκλίσεις και βέβαια έχουμε. «Δραπετεύσεις» και βέβαια έχουμε από αυτό. Υπάρχει κατάχρηση. Όπου υπάρχει εξουσία, παραμονεύει η κατάχρηση της εξουσίας, κι εκεί εναπόκειται στον προσωπικό πολιτισμό του καθενός αν θα κάνει την κατάχρηση ή δεν θα την κάνει. Ή σέβεσαι πρωτίστως τον εαυτό σου και δεν την κάνεις ή δεν τον σέβεσαι και αρχίζεις και γίνεσαι παραβατικός, οπότε παρεμβαίνει η Δικαιοσύνη.
Σε φλέρταραν γυναίκες και άντρες στο θέατρο; Έχεις βιώσει σεξουαλική παρενόχληση;
Σαφέστατα με φλέρταραν, αλλά δεν ένιωσα παρενόχληση. Κι εγώ φλέρταρα μόνο με κυρίες, αλλά δεν παρενόχλησα καμία. Ρίχνεις ένα σήμα, πολύ ευγενικά, και αν η άλλη δεν σ’ το γυρίσει πίσω, δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις.
Ήσουν ένας πολύ ωραίος άντρας. Πώς νιώθεις σήμερα κοιτάζοντας τον καθρέφτη σου;
Μια χαρά. Θεωρώ ότι ο χρόνος μού έχει φερθεί καλά και κάτι κιλάκια που είχα μαζέψει τώρα τελευταία τα έδιωξα! (γέλια) Νιώθω καλά με τον εαυτό μου, έχω συμφιλιωθεί με το χρόνο.
Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκες πολύ κοντά στο θάνατο. Ο Κίμωνας είναι ο καλός σου άγγελος…
Ναι, έτσι είναι. Είμαι ευγνώμων στον Κίμωνα. Ζει στον Κάλαμο και είναι ένας ψαράς που με έσωσε στην κυριολεξία από του χάρου τα δόντια. Με έσωσε στο παρά ένα. Είχα ένα φουσκωτό και πήγαινα την Πρωτομαγιά του 2009 στην Ερέτρια. Στη διαδρομή έσπασε ένα συρματόσκοινο που κρατάει τη μηχανή ίσια, πήρε μια τροπή το σκάφος. Εγώ δεν φορούσα το βραχιολάκι ασφαλείας, το οποίο πρέπει να το φοράς όταν είσαι πάνω στο σκάφος, γιατί, όταν πέσεις στο νερό, σταματάει η μηχανή, και βρέθηκα στη θάλασσα, με το σκάφος να κόβει βόλτες γύρω από μένα, με κίνδυνο να με λιώσει η μηχανή. Κατάφερα να απομακρυνθώ και περίμενα ότι κάποιος θα δει κάτι, αλλά έμεινα πεντέμισι ώρες μέσα στη θάλασσα, με 14 βαθμούς Κελσίου. Το σώμα μου είχε μουδιάσει. Αν δεν εμφανιζόταν ο Κίμωνας με το καΐκι του, είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο μουδιάσματος και απώλειας αίσθησης που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ο Κίμωνας έβγαλε έξω ένα μελανιασμένο άνθρωπο, αλλά δεν γνώριζε ποιος είμαι. Μου έσωσε τη ζωή. Είναι ο φύλακας-άγγελός μου.
Πώς είσαι αυτό το διάστημα στην προσωπική σου ζωή; Τον τελευταίο καιρό γράφτηκε ότι είσαι πολύ καλά, ξανά φουλ ερωτευμένος με τη γοητευτική παραγωγό Αρτέμιδα Γεωργιακάκη. Ισχύει;
Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα, να γράφουν για έναν άνθρωπο 67 χρόνων ότι είναι ερωτευμένος ξανά; Δηλαδή, είναι να βάλουμε τα γέλια. Τι θα πει ερωτευμένος; Δηλαδή, αν ένας άνθρωπος στην ηλικία μου συνυπάρχει με το άλλο φύλο, λόγω συντροφικότητας, παρέας, αλληλοϋποστήριξης και στο πλαίσιο μιας καλής φιλίας και χημείας, τι έρωτες; Σιγά μην είναι και ο «ερωτευμένος Σαίξπηρ»! (γέλια.) Αυτά μου κάνουν λίγο αστεία, να διαβάζω ότι είμαι φουλ ερωτευμένος με γοητευτική θεατρική παραγωγό. Ούτε θεατρική παραγωγός, αλλά executive producer (εκτελεστική παραγωγός) ήταν το κορίτσι, φίλη από πολύ παλιά και κάνουμε παρέα. Για έναν άνθρωπο της ηλικίας μου, να πεις ότι είναι ερωτευμένος, ότι είναι πολύ καλά και ζει τον έρωτά του, ποιον έρωτά του; Τους έχουμε ζήσει, έχουμε τελειώσει με τους έρωτες (γέλια). Έναν έρωτα πρέπει και να τον στηρίξεις. Θέλει κότσια ο έρωτας για να στηριχτεί, δεν είναι απλό συναίσθημα. Στον έρωτα σκαρφαλώνεις βουνά. Εγώ τι να σκαρφαλώσω τώρα; Δέκα βήματα να κάνω, λαχάνιασα (γέλια). Την προσωπική μου ζωή τη φύλαξα τόσα χρόνια μακριά από τα «μανταλάκια» και τώρα ξαφνικά όλο αυτό παίρνει μια δημοσιότητα με τέτοιον τρόπο που δεν μου αρέσει. Είναι για γέλια. Δεν έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν;
Δημοσιεύθηκε στην Ontime
Ο Φίλιππος Σοφιανός, από τους πιο δημοφιλείς ζεν πρεμιέ μιας ολόκληρης εποχής, που τα κορίτσια παραληρούσαν για χάρη του και η εικόνα του κοσμούσε τα εξώφυλλα των τότε νεανικών και γυναικείων περιοδικών, μπορεί να ωρίμασε, αλλά διατηρεί την αρρενωπή γοητεία του, με αυτό το παράξενο βλέμμα του που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκέφτεται.
Ο γνωστός ηθοποιός μάς μίλησε για το νέο ρόλο που μόλις ανέλαβε, γυρίζοντας στη δική του «Ιθάκη», ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας, τις απόλυτες προτεραιότητές του σε αυτή τη θέση, που από πολλούς θεωρείται «ηλεκτρική καρέκλα», το άνοιγμα το οποίο σκέφτεται να κάνει, τις πισώπλατες «μαχαιριές» και τις κλίκες στο θέατρο, τους τρεις γάμους, τα τρία διαζύγια και τα παιδιά του, για την «αμαρτία» της ομορφιάς και τη… χυλόπιτα, ενώ ξέσπασε για δημοσιεύματα που του χρέωσαν έναν έρωτα που… άργησε όχι μία μέρα αλλά κάποιες δεκαετίες.
Εδώ και μερικές μέρες είσαι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας. Ένα θέατρο που έχει ανεβάσει πολύ καλές παραστάσεις, με σημαντικούς καλλιτεχνικούς διευθυντές. Είναι ένας νέος ρόλος για σένα και τι έχεις θέσει ως προτεραιότητα;
Είναι ένας εντελώς νέος ρόλος για μένα, δεδομένου ότι δεν έχω εμπλακεί ποτέ στη ζωή μου με το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή, δεν είχα ποτέ διοικητική θέση ή δεν είχα ανακατευτεί με κρατικά χρήματα, με επιχορηγήσεις και ό,τι αφορά την επαφή της τέχνης μου με την κρατική μηχανή. Μου συμβαίνει για πρώτη φορά. Έπειτα από ώριμη σκέψη αιτήθηκα αυτή τη θέση και είναι πραγματικά μια θέση τεράστιας ευθύνης, γιατί το να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα με τη δική σου τσέπη είναι ένα θέμα, αλλά το να τα κάνεις με λεφτά φορολογούμενων πολιτών είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Εκεί υπάρχουν πρωτόκολλα, περιορισμοί, υποχρεώσεις, συνέπειες. Άμεση προτεραιότητά μου είναι η Παιδική Σκηνή.
Το παιδικό θέατρο αντιμετωπίζεται στην πλειονότητα των περιπτώσεων σαν «αποπαίδι του θεάτρου», όπου με πολύ συνοπτικές διαδικασίες και φτηνά μέσα στήνουν μια παράσταση για παιδιά, γιατί έχουν εξασφαλισμένο ένα κοινό το οποίο θα έρθει έτσι κι αλλιώς, με μια εντολή από το υπουργείο Παιδείας για την καταλληλότητα του έργου. Φτιάχνονται παραστάσεις οι οποίες κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν για τα παιδιά. Είναι οι λεγόμενες «αρπαχτές», παραστάσεις παιδικού θεάτρου με καθόλου καλλιτεχνική σκέψη ή εκπαιδευτική ματιά, απλά για να στήσουν μια παράσταση, να κάνουν λίγο φασαρία, κάποιο εφέ, κάνα ρούχο πολύχρωμο και να αρχίσουν να ρωτάνε: «Παιδάκια, τι λέτε, να κυνηγήσουμε τον Κωστάκη;». Και να φωνάζουν τα παιδάκια: «Ναιαιαι!». Δεν είναι αυτό παιδικό θέατρο.
Σε φοβίζει όλο αυτό, καθώς αξιόλογοι συνάδελφοί σου, οι οποίοι βρέθηκαν σε θέσεις που είχαν σχέση με την κρατική μηχανή και το θέατρο, αντιμετώπισαν, όπως είπαν, «παρέες», «κλίκες», «μαχαιρώματα», προβλήματα μη αποδοχής, τεράστια οικονομικά θέματα, με αποτέλεσμα να φύγουν ή να αντικατασταθούν; Λένε ότι αυτές οι θέσεις είναι κάποιες φορές «ηλεκτρικές καρέκλες».
Αυτό ούτε καν το σκέφτομαι. Γιατί, αν ξεκινήσεις με έναν τέτοιο φόβο, στρέφεις την προσοχή σου αλλού και δεν κάνεις τη δουλειά που πρέπει. Η δουλειά που πρέπει να κάνεις σε ένα δημοτικό θέατρο είναι να νιώσεις τον παλμό της πόλης, να ζήσεις την πόλη, να την «ανασάνεις», να την καταλάβεις και να δώσεις παραστάσεις μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Ύστερα από 44 χρόνια καριέρας στο χώρο, θεωρώ ότι κατέχω αρκετά πράγματα. Έχω «αποσκευές», πράγματα να πω και να δώσω, αλλά χωρίς την ιδιοτέλεια της προσωπικής σφραγίδας. Δεν με ενδιαφέρει να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου. Το μεγάλο πρόβλημα στα δημοτικά θέατρα είναι ότι οι εκάστοτε διευθυντές -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο βιογραφικό με σημαντικά έργα που ανεβαίνουν, αυτό όμως δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκη με τη θέληση της πόλης. Η κάθε πόλη έχει μια μικρή τοπική κοινωνία κι ένα πολιτιστικό επίπεδο, όπου τα επίπεδα είναι διαφορετικά σε κάθε πόλη.
Πώς νιώθεις που επιστρέφεις στον τόπο σου, καθώς είσαι Μεσσήνιος, από το Πεταλίδι;
Ευλογία! Νιώθω ευτυχής. Είναι η πόλη που γεννήθηκα. Ύστερα απ’ όλη αυτή την τροχιά που διέγραψα στον επαγγελματικό μου χώρο, το να επιστρέψω σε αυτήν και να ανοίξω τις «αποσκευές» μου και να βγάλω όλη μου την πραμάτεια, όλη μου την εμπειρία και τη γνώση όλα αυτά τα χρόνια, όλη μου την αγάπη για το θέατρο και να τη στεγάσω σε αυτό το δημοτικό θέατρο είναι μια πολύ γλυκιά και ωραία αίσθηση, που με γεμίζει. Είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος, δηλαδή, σαν να πήγα ένα ταξίδι και επιστρέφω εκεί που γεννήθηκα. Σαν τον Οδυσσέα, που ταξίδεψε, γνώρισε τα πάντα και επιστρέφει στην Ιθάκη του.
Αρκετά ΔΗΠΕΘΕ «φυτοζωούν» και πλέον δεν παρουσιάζουν σημαντικό καλλιτεχνικό έργο, όπως παλιά, λόγω οικονομικής ένδειας. Έχεις σκεφτεί πώς θα καταφέρεις να βρεις τους πόρους για να φτιάξεις αυτά που οραματίζεσαι;
Βεβαίως και το έχω σκεφτεί, γιατί η επιχορήγηση που δίνεται είναι λίγη. Τα χρήματα που δίνονται για τον πολιτισμό στη χώρα μας είναι λίγα. Για να έχουν ικανοποιημένους πολίτες και να μην γκρινιάζουν στους πολιτικούς, μοιράζουν μικρά μικρά κομματάκια από μια πίτα και οι ομάδες παίρνουν κάτι αστείες επιχορηγήσεις. Τα ΔΗΠΕΘΕ έχουν τεράστιες διαφορές, π.χ., άλλη επιχορήγηση, πολύ υψηλότερη, έχει η Πάτρα από την Καλαμάτα. Εγώ, λοιπόν, θα φροντίσω με τη βοήθεια του δημάρχου και του συμβουλίου να φτιάξουμε ένα Σύλλογο Φίλων του Θεάτρου -κάτι σαν συνδρομητικό θέατρο-, που θα έχει μια συνδρομή. Επίσης, θα πάμε στο Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο για να ζητήσουμε φιλοξενία ανθρώπων στην Καλαμάτα, αν χρειαστεί και όταν χρειαστεί, γιατί με τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και τις αμοιβές δεν είναι εύκολο να προσλάβεις κανέναν ηθοποιό.
Σκέφτεσαι να καλέσεις γνωστούς ηθοποιούς που δουλεύουν στην Αθήνα;
Εννοείται. Υπάρχει μια προτεραιότητα στους/στις ηθοποιούς από τη Μεσσηνία. Ένα περιφερειακό θέατρο εννοείται ότι θα χρησιμοποιήσει το δυναμικό που έχει. Εγώ σκέφτομαι και τον «επαναπατρισμό» Μεσσήνιων ηθοποιών – είναι αρκετοί και θα ήθελα να τους δω για ένα καλοκαίρι να κατέβουν να παίξουν στην πόλη τους. Θα το επιδιώξω αυτό. Έχω ετοιμάσει το καινούριο ρεπερτόριο και θέλω να ανοίξω μια καινούρια σελίδα στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Θέλω την πρώτη παράσταση που θα ανεβάσουμε να τη σκηνοθετήσω. Δεν θα παίξω σε αυτήν. Θα είναι μια ελληνική κωμωδία για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Ωραίος είναι ο προβληματισμός -και το βαθυστόχαστο έργο-, αλλά σε τόσο δύσκολους καιρούς που ζούμε, γεμάτοι άγχος και πίεση, νομίζω ότι αυτό χρειάζεται σε πρώτη φάση. Το θέατρο δεν είναι βαρύ ένδυμα και βελούδο και σκοτάδια και μαύροι προβληματισμοί. Το θέατρο μπορεί να είναι και ψυχαγωγικό.
Αυτά τα 44 χρόνια που υπηρετείς το θέατρο, έχεις δεχτεί πισώπλατες «μαχαιριές», συνάντησες κλίκες;
Θα ήταν αδύνατον να έχω μείνει ανέπαφος. Όπου ένιωσα αυτό το «τσικ», έφυγα μακριά. Προσωπικά, δεν υπήρξε καμία σεζόν που να ανήκα σε κάποια «αυλή», να είμαι ο ευνοούμενος κάποιου ή κάποιας, όπως, όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, δεν δημιούργησα ποτέ τη δική μου. Εγώ ούτε «αυλή» δημιούργησα, αλλά ούτε και υπηρέτησα σε καμία «αυλή». Ήμουν ο ορισμός του freelancer, γιατί ευτυχώς με βοήθησε ο Θεός να έχω την ευτυχία να επιλέγω. Είχα τη δυνατότητα να επιλέξω ανάμεσα σε τρεις, τέσσερις προτάσεις. Δεν ήταν ποτέ μόνο μία. Έπρεπε να διαλέξω κι αυτός ήταν ο «πονοκέφαλος» και το μεγάλο δίλημμά μου. Πας για τα καλά λεφτά, για τον καλό ρόλο, για την πολύ μεγάλη διαφήμιση, πας στο απίστευτο θεατράκι στο οποίο μπορείς να μάθεις κάτι παραπάνω και να βγεις πιο σοφός; Εγώ επέλεγα πράγματα που θα με πηγαίνανε παραπέρα. Επέλεγα ανεξερεύνητες περιοχές με το που υπήρχε κάτι στη δουλειά. Έπαιρνα το ρίσκο.
Ταυτόχρονα, πρωταγωνιστείς κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε ένα σπουδαίο έργο, στους «Δανειστές» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ. Πώς είναι αυτό το «μοίρασμα» μεταξύ Αθήνας και Καλαμάτας; Πες μας λίγα λόγια και για την παράσταση.
Είναι μια εξαιρετική παράσταση, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, αλλά τελειώνει στις 17 Δεκεμβρίου, δεν είναι για όλη τη σεζόν. Οπότε, από εκεί και μετά θα μετακομίσω στην Καλαμάτα. Στους «Δανειστές» παίζουμε με τη Δήμητρα Χατούπη και τον Γιώργο Σταυριανό, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Είναι ένα έργο που μας αφορά όλους, γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος ότι κάποια στιγμή οι δανειστές θα χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα. Όλοι έχουμε ζήσει με δάνεια, έχουμε στηρίξει τη ζωή μας σε δάνεια. Δεν είναι κανείς αυτοφυής. Η αυτάρκεια ανήκει σε μια μικρή ελίτ ανθρώπων. Οι υπόλοιποι, η μεγάλη μάζα των ανθρώπων, ζουν υπό καθεστώς δανεισμού. Ακόμα και η χώρα μας τελεί υπό αυτό το καθεστώς των δανειστών. Αλλά ας το αποσύρουμε από το οικονομικό θέμα και ας μιλήσουμε για τα «δάνεια» που έχουμε πάρει από ανθρώπους σε συναισθηματικό επίπεδο. Από πρώην συζύγους, από νυν συζύγους, από μελλοντικούς συζύγους, από εραστές, ερωμένες, τι έχουμε πάρει και τι έχουμε δώσει, τι οφείλουμε και τι δεν οφείλουμε. Αυτό είναι, αν θέλεις, ο καταλύτης ολόκληρης της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Αυτό το νταραβέρι που γεννιέται μέσα στα πλαίσια της χάριτος. Είμαστε σε μια χάρη όταν είμαστε με έναν άνθρωπο, είμαστε χαριστικοί με έναν άνθρωπο γιατί μας αρέσει, νιώθουμε κάτι που δεν αισθανόμαστε για άλλους, προσφέρουμε, δίνουμε, στην καλύτερη περίπτωση της αμοιβαιότητας. Ή παίρνουμε συνεχώς, κι εκεί, όταν τα πράγματα διαταραχθούν, όταν αυτοί οι δεσμοί σπάσουν και αρχίσουν και ζητούνται τα διάφορα -όπως στον «Έμπορο της Βενετίας» που ζητήθηκε το ανθρώπινο χρέος-, τότε αρχίζει η ανθρώπινη τραγωδία, που είναι η περιπέτεια των σχέσεων των ανθρώπων. Μέσα από αυτό ωριμάζουν, μεγαλώνουν, γίνονται σοφότεροι, ανθίζουν ή μαραίνονται. Είναι δίκοπο το μαχαίρι.
Επειδή ήσουν από τους πιο ωραίους και τους πιο αριστοκρατικούς άντρες, είχες στα πόδια σου μεγάλο φαν κλαμπ γυναικών – μέχρι τώρα διατηρείσαι υπέροχα. «Έφαγες» ποτέ χυλόπιτα από γυναίκα; «Έφαγες πόρτα»; «Έπεσες στα πατώματα» για έναν έρωτα;
Και βέβαια. Πώς αλλιώς θα είχα γίνει άνθρωπος; Δεν γίνεσαι άνθρωπος μέσα από το θαυμασμό των ανθρώπων. Γίνεσαι άνθρωπος μέσα από την απόρριψη που τρως από τους ανθρώπους. Τρως την κατραπακιά, συνέρχεσαι και αναλογίζεσαι τι λάθος έκανες. Και οι δυσκολίες είναι που μας ωριμάζουν. Τα «μπράβο», τα χειροκροτήματα και οι πολύ καλές υποδοχές τον κοιμίζουν τον άνθρωπο, τον κάνουν νωθρό. Όλο αυτό που λες, την άνεση της επιλογής που είχα, ό,τι ήθελα πραγματικά μπορούσα να το ’χω, δεν έκανα τέτοια χρήση. Πήγαινα απευθείας εκεί που με πήγαινε το ένστικτό μου, ακολουθούσα πάντα την καρδιά μου και το σύνηθες είναι ότι έτρωγα τα μούτρα μου. Δεν κινήθηκα ποτέ με σκοπιμότητα, δεν είπα στον εαυτό μου: «Για δες αυτό πόσο θα βολέψει την κατάστασή σου». Δεν έκανα καμία υποχώρηση, καμία παραχώρηση. Εκπτώσεις δεν έχω κάνει στη ζωή μου.
Αυτό που λες σημαίνει ότι έχεις κάνει την αυτοκριτική σου, καθώς έχεις τρεις γάμους και τρία διαζύγια στο ενεργητικό σου;
Αν σκεφτείς ότι είμαι 67 χρόνων, αλίμονό μου αν δεν την είχα κάνει. Εννοείται ότι η… αποδελτίωση έγινε και τα αποτελέσματα καταγράφηκαν με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, κατά περίπτωση. Στα οποία όμως, ό,τι και να πεις σε αυτές τις τρεις υποθέσεις, υπάρχει ένα ίχνος που είναι τα παιδιά μου - κι αυτό το ίχνος επισκιάζει τα πάντα. Δηλαδή, είναι πιο σημαντικό απ’ οτιδήποτε άλλο συναίσθημα έχω αξιωθεί ή έχω βιώσει ή έχω ταλαιπωρήσει ή ταλαιπωρηθεί από αυτό. Αυτά τα τρία υπέροχα πλάσματα, τα παιδιά μου, ο 26χρονος Τζάνος, η 21χρονη Ισμήνη και η Μαρία-Αλίκη, η οποία αυτόν το μήνα γίνεται δεκατριών χρόνων, είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Νιώθω ότι είμαι καλός πατέρας. Είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζονται τα παιδιά μου και τα λατρεύω. Η αγάπη μου είναι αστείρευτη, αλλά τις κακοτοπιές οφείλουμε να τις μαρκάρουμε και να τους λέω: «Εδώ προσέχουμε λιγάκι, δεν είμαστε άτρωτοι». Επίσης, σε ζητήματα αρχών είμαι αυστηρός.
Έκανες κάτι για να ξεφύγεις από την «ετικέτα» του ωραίου και μοιραίου, όπως σε ήθελαν στην τηλεόραση; Είπες πολλά «όχι»;
Βεβαίως, όταν είχα την πολυτέλεια της επιλογής. Όμως, αν δεν την είχα και έπρεπε να παίξω τον ωραίο, τον έπαιζα λίγο υποσκάπτοντάς τον. Δηλαδή, υπήρχε και η άλλη του πλευρά, που δεν φωτιζόταν, αλλά εγώ τη φώτιζα. Γι’ αυτό και η ταυτότητά μου λίγο στο τηλεοπτικό μου παίξιμο έχει κάποια χαρακτηριστικά διαφορετικά. Π.χ., μια υποκρύπτουσα ειρωνεία.
Επειδή είσαι και σκηνοθέτης, με αφορμή το #ΜeToo, πόσο διακριτή είναι αυτή η κόκκινη γραμμή των ορίων μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιού για να μην υπάρξει κακοποιητική συμπεριφορά ή σεξουαλική παρενόχληση;
Καθόλου διακριτή. Είναι σχεδόν αόρατη. Όταν παίζεις με τις ψυχές των ανθρώπων, με την ψυχολογία τους, δεν μπορεί να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Δηλαδή, ένας ηθοποιός ή ανοίγεται ή δεν ανοίγεται. Κι ένας σκηνοθέτης, από την άλλη μεριά, αν θέλει να διεισδύσει σε έναν ηθοποιό, θα πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή του. Η μόνη παράμετρος που μπορεί να σώσει την κατάσταση και να μην έχουμε τέτοιες παρεκκλίσεις είναι ο επαγγελματισμός. Δηλαδή, να σέβεσαι το επάγγελμα που κάνεις. Το επάγγελμα έχει θεσπίσει τους όρους αξιοπρέπειας. Τους ξέρουμε τους όρους. Αν είσαι επαγγελματίας και κάνεις τη δουλειά σου σωστά, οι όροι αυτοί υπάρχουν και τηρούνται χρόνια. Πάνε μαζί με το ήθος των επαγγελματιών ηθοποιών και σκηνοθετών. Τώρα, αποκλίσεις και βέβαια έχουμε. «Δραπετεύσεις» και βέβαια έχουμε από αυτό. Υπάρχει κατάχρηση. Όπου υπάρχει εξουσία, παραμονεύει η κατάχρηση της εξουσίας, κι εκεί εναπόκειται στον προσωπικό πολιτισμό του καθενός αν θα κάνει την κατάχρηση ή δεν θα την κάνει. Ή σέβεσαι πρωτίστως τον εαυτό σου και δεν την κάνεις ή δεν τον σέβεσαι και αρχίζεις και γίνεσαι παραβατικός, οπότε παρεμβαίνει η Δικαιοσύνη.
Σε φλέρταραν γυναίκες και άντρες στο θέατρο; Έχεις βιώσει σεξουαλική παρενόχληση;
Σαφέστατα με φλέρταραν, αλλά δεν ένιωσα παρενόχληση. Κι εγώ φλέρταρα μόνο με κυρίες, αλλά δεν παρενόχλησα καμία. Ρίχνεις ένα σήμα, πολύ ευγενικά, και αν η άλλη δεν σ’ το γυρίσει πίσω, δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις.
Ήσουν ένας πολύ ωραίος άντρας. Πώς νιώθεις σήμερα κοιτάζοντας τον καθρέφτη σου;
Μια χαρά. Θεωρώ ότι ο χρόνος μού έχει φερθεί καλά και κάτι κιλάκια που είχα μαζέψει τώρα τελευταία τα έδιωξα! (γέλια) Νιώθω καλά με τον εαυτό μου, έχω συμφιλιωθεί με το χρόνο.
Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκες πολύ κοντά στο θάνατο. Ο Κίμωνας είναι ο καλός σου άγγελος…
Ναι, έτσι είναι. Είμαι ευγνώμων στον Κίμωνα. Ζει στον Κάλαμο και είναι ένας ψαράς που με έσωσε στην κυριολεξία από του χάρου τα δόντια. Με έσωσε στο παρά ένα. Είχα ένα φουσκωτό και πήγαινα την Πρωτομαγιά του 2009 στην Ερέτρια. Στη διαδρομή έσπασε ένα συρματόσκοινο που κρατάει τη μηχανή ίσια, πήρε μια τροπή το σκάφος. Εγώ δεν φορούσα το βραχιολάκι ασφαλείας, το οποίο πρέπει να το φοράς όταν είσαι πάνω στο σκάφος, γιατί, όταν πέσεις στο νερό, σταματάει η μηχανή, και βρέθηκα στη θάλασσα, με το σκάφος να κόβει βόλτες γύρω από μένα, με κίνδυνο να με λιώσει η μηχανή. Κατάφερα να απομακρυνθώ και περίμενα ότι κάποιος θα δει κάτι, αλλά έμεινα πεντέμισι ώρες μέσα στη θάλασσα, με 14 βαθμούς Κελσίου. Το σώμα μου είχε μουδιάσει. Αν δεν εμφανιζόταν ο Κίμωνας με το καΐκι του, είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο μουδιάσματος και απώλειας αίσθησης που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ο Κίμωνας έβγαλε έξω ένα μελανιασμένο άνθρωπο, αλλά δεν γνώριζε ποιος είμαι. Μου έσωσε τη ζωή. Είναι ο φύλακας-άγγελός μου.
Πώς είσαι αυτό το διάστημα στην προσωπική σου ζωή; Τον τελευταίο καιρό γράφτηκε ότι είσαι πολύ καλά, ξανά φουλ ερωτευμένος με τη γοητευτική παραγωγό Αρτέμιδα Γεωργιακάκη. Ισχύει;
Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα, να γράφουν για έναν άνθρωπο 67 χρόνων ότι είναι ερωτευμένος ξανά; Δηλαδή, είναι να βάλουμε τα γέλια. Τι θα πει ερωτευμένος; Δηλαδή, αν ένας άνθρωπος στην ηλικία μου συνυπάρχει με το άλλο φύλο, λόγω συντροφικότητας, παρέας, αλληλοϋποστήριξης και στο πλαίσιο μιας καλής φιλίας και χημείας, τι έρωτες; Σιγά μην είναι και ο «ερωτευμένος Σαίξπηρ»! (γέλια.) Αυτά μου κάνουν λίγο αστεία, να διαβάζω ότι είμαι φουλ ερωτευμένος με γοητευτική θεατρική παραγωγό. Ούτε θεατρική παραγωγός, αλλά executive producer (εκτελεστική παραγωγός) ήταν το κορίτσι, φίλη από πολύ παλιά και κάνουμε παρέα. Για έναν άνθρωπο της ηλικίας μου, να πεις ότι είναι ερωτευμένος, ότι είναι πολύ καλά και ζει τον έρωτά του, ποιον έρωτά του; Τους έχουμε ζήσει, έχουμε τελειώσει με τους έρωτες (γέλια). Έναν έρωτα πρέπει και να τον στηρίξεις. Θέλει κότσια ο έρωτας για να στηριχτεί, δεν είναι απλό συναίσθημα. Στον έρωτα σκαρφαλώνεις βουνά. Εγώ τι να σκαρφαλώσω τώρα; Δέκα βήματα να κάνω, λαχάνιασα (γέλια). Την προσωπική μου ζωή τη φύλαξα τόσα χρόνια μακριά από τα «μανταλάκια» και τώρα ξαφνικά όλο αυτό παίρνει μια δημοσιότητα με τέτοιον τρόπο που δεν μου αρέσει. Είναι για γέλια. Δεν έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν;
Δημοσιεύθηκε στην Ontime
