Φωτεινή Δάρρα: "Ήρθε στο τραπέζι μου ο Αλέν Ντελόν και μου φίλησε το χέρι, δεν το έπλυνα από τότε"
"Πλαστική δεν θα έκανα ποτέ"
"Λένε ότι αλλάζω τους άνδρες σαν τα πουκάμισα, ενώ είχα τρεις στη ζωή μου", αποκαλύπτει η Φωτεινή Δάρρα
Η τραγουδίστρια άκρως αποκαλυπτική αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην παιδική της ηλικία, τη σχέση της με τον χρόνο, το μεγαλύτερο ψέμα που έχει γραφτεί για εκείνη, αλλά και τη γνωριμία της με τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό Αλέν Ντελόν.
Φωτεινή Δάρρα: "Δεν ήταν εύκολα τα παιδικά χρόνια γιατί ο μπαμπάς ήταν μακριά"
«Η παιδική μου ηλικία δεν ήταν εύκολη, γιατί όταν γεννήθηκα ο πατέρας μου ήταν εκτός Ελλάδας, δούλευε στη Λιβύη. Δεν ήταν εύκολα τα παιδικά χρόνια γιατί ο μπαμπάς ήταν μακριά, οπότε τα πέντε πρώτα παιδικά χρόνια πήγαμε να τον βρούμε. Έζησα, αλλά δεν τα θυμάμαι αυτά τα πέντε πρώτα χρόνια στη Λιβύη και μετά φύγαμε. Ήταν τα πιο σημαντικά χρόνια, τα πιο βασικά που διαμορφωνόμουν ως προσωπικότητα και ως παιδάκι. Γυρίσαμε στην Ελλάδα, ο μπαμπάς μου έμεινε εκεί γιατί έπρεπε να δουλέψει, οπότε εγώ μεγάλωνα με τη μαμά και τα δύο μου αδέρφια. Περνούσε πολύς καιρός για να δω τον μπαμπά μου, πολλοί μήνες, σαν ναυτικός. Απίστευτο!».Συνεχίζοντας να μιλά στο ίδιο πλαίσιο, η Φωτεινή Δάρρα ανέφερε: «Θυμάμαι ότι το τηλεφώνημα του πατέρα μου ήταν μία φορά την εβδομάδα, συγκεκριμένη ώρα, μεσημέρι Παρασκευής. Χτυπούσε το σταθερό τηλέφωνο και η μαμά μου απαντούσε και άκουγα πάντα την ίδια στιχομυθία: "Έλα", τη ρωτούσε, "Τι κάνεις;", "Καλά", "Τα παιδιά πώς είναι", "Καλά". Εγώ άκουγα μόνο το "καλά" της μαμάς μου. "Εντάξει, τα παιδιά και τα μάτια σου". Αργότερα αποκάλυψα ότι της έλεγε "ό,τι συμβεί στα παιδιά εσένα θα καταστήσω υπεύθυνη". Ήταν λοιπόν μία κατάσταση αρκετά δύσκολη. Αυτός φοβόταν αρκετά για το πώς είμαστε εμείς και θυμάμαι μία φορά η μαμά μου έπεσε επάνω σε μία γυάλινη πόρτα και πήγε στο νοσοκομείο από τη λαχτάρα της να απαντήσει στο τηλέφωνο. Δεν την είδε και πέρασε το γυαλί. Η αλήθεια είναι ότι με τα τηλέφωνα όταν χτυπάνε σε περίεργες ώρες μπορεί να με ταράξουν πάρα πολύ».
Στη συνέχεια της συζήτησης, η Φωτεινή Δάρρα αναφέρθηκε στον θάνατο της μητέρας της, λέγοντας ότι «την απώλεια τη διαχειρίζομαι δύσκολα, δεν παλεύεται η απώλεια της μαμάς μου. Δεν παλεύεται, δεν παίζεται. Αυτό είναι το χειρότερο που πρέπει να διαπραγματευτείς, είναι το χειρότερο γιατί αυτό είναι και κάτι που δεν μπορείς ούτε να το αλλάξεις ούτε να το ελέγξεις και επίσης το να μείνεις πίσω κουβαλάει πολύ περισσότερο πόνο, ίσως και από το να φεύγεις, γιατί το να φύγεις, εντάξει, έφυγες. Όπως λέει και το τραγούδι "αυτοί που μένουν και αυτοί που φεύγουν". Αυτό ήταν και το τραγούδι που όταν μου είπαν από το νοσοκομείο ότι ήταν οι τελευταίες ώρες της μητέρας μας, σκέφτηκα αυτό το τραγούδι. Άρχισα να το σιγοτραγουδάω. "Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν", με είδε ένας γιατρός και μου λέει: "πω πω τι συγκινητικό που τραγουδάτε". Δεν είχα καταλάβει ότι τραγουδούσα. Στη μαμά μου μέχρι να φύγει ούτως ή άλλως τραγουδούσα».
Καταλήγοντας, η γνωστή τραγουδίστρια δήλωσε επί του θέματος πως «δεν το διαχειρίζομαι εύκολα, είναι δύσκολο και νομίζω ότι αυτός ο πόνος δεν φεύγει ποτέ, τον κουβαλάς, μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Όσο υπάρχει η μαμά στη ζωή μας, είσαι το παιδί κάποιου. Η μητέρα μου ήταν ορφανή από μάνα από δυόμισι χρονών. Δεν τη γνώρισε ουσιαστικά τη μαμά της, το μόνο που θυμόταν ήταν να της χτενίζει τα μαλλιά και αυτό μπορεί να το είχε φτιάξει με τη φαντασία της. Μου έλεγε ότι "ορφανεύεις από μάνα σε όποια ηλικία και αν τη χάσεις". Όντως το ένιωσα όταν την έχασα. Ένα άλλο που θα πω είναι πως όταν γύρισα το βράδυ και μόλις είχε γίνει αυτό, δεν έκλαιγα μπροστά στην κόρη μου. Γενικά τις πρώτες ώρες δεν έκλαιγα, είχα παγώσει, γιατί είχα κλάψει πολύ πριν. Πήγα να καληνυχτίσω την κόρη μου, της δίνω το συνηθισμένο φιλάκι, με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε: "μαμά, μην προσπαθείς να μου κρύψεις τον πόνο σου, ότι στενοχωριέσαι. Ξέρω ότι στενοχωριέσαι και ξέρεις γιατί το ξέρω; Γιατί εγώ θα στενοχωριόμουν πολύ αν σε έχανα. Το είδε από τη δική της πλευρά και εκεί κατάλαβα και ότι έχω ένα πολύ ώριμο παιδάκι και ότι είμαι ευτυχισμένη, που παρόλο που έχασα τη μαμά μου, έχω τη συνέχεια».