Μανώλης Φάμελλος στα Παραπολιτικά: Ανησυχώ για τα παιδιά που µεγαλώνουν σε κακόφωνο χάος
Συνέντευξη στα Παραπολιτικά
Ο Μανώλης Φάμελλος μιλάει στο Secret των Παραπολιτικών με «ελαφριά καρδιά» για το νέο του άλμπουμ, την τραπ μουσική, την νέα γενιά αλλά και για τα όρια που βάζει ως άνθρωπος
Σασα Σταματη
Ο Μανώλης Φάµελλος είναι τραγουδιστής και τραγουδοποιός της έντεχνης και ποπ/ ροκ µουσικής.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως µέλος του συγκροτήµατος Ποδηλάτες, ενώ από το 1999 ακολουθεί σόλο καριέρα. Οι ρίζες του είναι από τη Φολέγανδρο και την Πελοπόννησο, ενώ το 1970 µετακόµισε µαζί µε τους γονείς του στη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε τα πρώτα του βήµατα στη µουσική.
Ο δηµοφιλής τραγουδιστής, που είναι και αδελφός του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάµελλου, σε µια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του µιλάει στο «Secret» για τα επαγγελµατικά του σχέδια, τον 13χρονο γιο του, τις ταµπέλες στη µουσική, αλλά και την πολιτική.
Μίλησέ µας για τα νέα σου επαγγελµατικά σχέδια. Ετοιµάζεις µια δουλειά µε τραγούδια του Μεσοπολέµου.
Ναι, πρόκειται για το διπλό άλµπουµ µε τίτλο «Με ελαφριά καρδιά…», που µόλις κυκλοφόρησε και, όπως συνηθίζω να λέω, είναι µια µικρή κιβωτός του χρόνου, γεµάτη τραγούδια, που, ενώ κάποτε χαρακτηρίστηκαν ελαφρά, σήµερα σε κάποιους µπορεί να πέσουν βαριά, συνεπώς θα συνιστούσα να ξεκινήσετε µε µικρές δόσεις… Φταίει µάλλον το ότι διατηρούν ακόµη, σχεδόν έναν αιώνα µετά, το καλλιτεχνικό (και ηθικό) τους βάρος ακέραιο. Ανθολόγησα τους µεγάλους συνθέτες της εποχής (Αττίκ, Γιαννίδη, Χατζηαποστόλου, Χαιρόπουλο και πολλούς άλλους) συνθέτοντας µια ανθοδέσµη όχι από αποξηραµένα, αλλά από ολόφρεσκα λουλούδια, που εµένα τουλάχιστον παραδόξως µου ακούγονται σηµερινά. Τη χαρίζω µε µια υπόκλιση στον καθένα…
Πού µπορεί αυτή την περίοδο να σε δει και να σε ακούσει ο κόσµος;
Το «Με ελαφριά καρδιά...» ανεβαίνει και στη σκηνή στις 3, 4, 5 και 6 Ιανουαρίου, στο «Ηalf note». Θα είναι ένα πένθιµο, κι όµως εορταστικό βαριετέ - ένα υπερθέαµα σε οικονοµική συσκευασία, µε επικεφαλής δύο έµπειρους (υποτίθεται) σολίστ, δηλαδή εµένα και τον ∆ώρο ∆ηµοσθένους, που όµως, αλίµονο, µοιάζουν να µη διδάχτηκαν πολλά από την εµπειρία τους. Κάπου εδώ εισχωρεί ο παράγων Χ και προσγειώνεται στη σκηνή ως από µηχανής θεός (και από άλλο ανέκδοτο) ο Χρήστος Φερεντίνος, προσπαθώντας φιλότιµα να µεσολαβήσει και να βάλει µια τάξη στο χάος κι έπειτα πάλι λίγο χάος στην τάξη… Ενα τρίο, εν ολίγοις, στην τιµή των δύο…
Εχεις έναν γιο 13 χρόνων. Ασχολείται µε τη µουσική;
Ναι… Προσπάθησα, ως όφειλα, να τον αποτρέψω, ελπίζοντας ενδόµυχα πως το πείσµα του θα επικρατήσει τελικά. Αστειεύοµαι, βέβαια, αλλά διαρκώς ανησυχώ για τα παιδιά και σκέφτοµαι πώς είναι να µεγαλώνει κανείς σήµερα µέσα σε αυτό το κακόφωνο χάος, το γεµάτο φτηνούς περισπασµούς… Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βγουν από τον παθητικό τους ρόλο, να αφουγκραστούν το µυστικό κάλεσµα µέσα τους και να αποκτήσουν δηµιουργικές «µανίες».
Από πού εµπνέεσαι για να δηµιουργήσεις;
Αισθάνοµαι άβολα και µε τα δύο ρήµατα αυτά. Με το µαχαίρι στον λαιµό θα απαντούσα πως τελικά εµπνεόµαστε από τα ερωτήµατα, πως εκείνος που διερωτάται δηµιουργικά και σκαλίζει επίµονα τον εαυτό του ή τους άλλους µπορεί να φανεί περισσότερο τυχερός. Οµως, η έµπνευση ίσως είναι το ελάχιστο µέρος του όλου… Ως µουσικοί, πρέπει να είµαστε µαζί και ονειροπόλοι και µαθηµατικοί και χειρώνακτες (και προσθέστε ελεύθερα κι άλλες ιδιότητες). Τις περισσότερες φορές είµαστε αναγκασµένοι να πορευόµαστε χωρίς έµπνευση, µε τον κόπο και το πείσµα µας µονάχα.
Η µουσική έχει ταµπέλες;
Ναι, στον βαθµό που απευθύνεται σε καταναλωτές που θέλουν να γνωρίζουν προκαταβολικά τι ψωνίζουν. Οταν απευθύνεται στην ευαισθησία των ανθρώπων, σε όσους είναι ανοιχτοί στην έκπληξη, στο να εκθέσουν τον εαυτό τους στο άγνωστο, οι ταµπέλες έχουν πολύ µικρή σηµασία. Για αλλαγή, φροντίστε κι εσείς οι δηµοσιογράφοι, που µεσιτεύετε εκ των πραγµάτων ό,τι κάνουµε, να καλλιεργείτε και να εξάπτετε αυτή την περιέργεια και να εστιάζετε στην ουσία και όχι στα περιφερειακά χαρακτηριστικά.
Εχεις πάει ποτέ σε µπουζουξίδικο;
∆εν είµαι τακτικός καθόλου, φυσικά, αλλά ούτε και φοβικός. Μπορεί να συναντήσεις ωραίους ανθρώπους, ίσως και κάποια ωραία τραγούδια, αλλά το τοπίο συνολικά µου µοιάζει µελαγχολικό µέσα στην τόση απαστράπτουσα εξωστρέφειά του… Από την άλλη, και κάποιοι οικείοι µου χώροι πάλι µελαγχολικοί µου µοιάζουν, άρα ίσως και να είναι ιδιοσυγκρασιακό ζήτηµα…
Ποια είναι η γνώµη σου για την τραπ µουσική;
∆εν έχει τύχει να ακούσω παρά µονάχα φευγαλέα, µέσα από κάποια αυτοκίνητα που µε προσπερνάνε και παίζουν στη διαπασών κάτι σχετικό… ∆εν νοµίζω πως πηγαίνουν πουθενά. Μοιάζει περισσότερο σαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι… Τώρα που το σκέφτοµαι, µάλλον δεν θα το διασκέδαζα ως συνεπιβάτης. Ολα αυτά τα µοντέρνα οχήµατα τρέχουν, πάντως, πολύ γρήγορα για να σχηµατίσω άποψη. Και το ίδιο νιώθω µε τη δηµόσια συζήτηση γύρω από αυτό. ∆εν µε πείθουν ούτε αυτοί που την καταγγέλλουν, αλλά ούτε και αυτοί που την υπερασπίζονται.
Θα ασχολιόσουν ποτέ µε την πολιτική;
Ασχολούµαι εδώ και πολλά χρόνια µε τα θεσµικά ζητήµατα του κλάδου µας και στάθηκα τυχερός να συναντήσω ανθρώπους µε τους οποίους χαράξαµε µια σταθερή, δηµιουργική πορεία, αν και καταγόµαστε από διαφορετικές σκηνές. Η αίσθηση της συλλογικότητας δεν είναι καθόλου δεδοµένη στον χώρο µας, εµείς όµως καταφέραµε αρκετά µε το σύνθηµα «Περισσότερη σύνθεση, λιγότερη εχθροπάθεια»…
Τι µπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού; Εχεις όρια; Βάζεις όρια;
Είναι δηµοφιλής αυτή η συζήτηση περί ορίων και προσφέρεται για να αντλήσει κανείς τίτλους που χτυπάνε στο µάτι, όταν δεν έχει πετάξει, φυσικά, κάποια εξυπνάδα, µια ατυχή έκφραση ή κάτι µε οσµή σκανδάλου. Τα αναµασάµε όλα αυτά, τα όριά µας, τα µη παρέκει µας, που µας κάνουν, υποτίθεται, ανεξάρτητες οντότητες, αναζητώντας πάντα µια ατάκα, προσπαθώντας να αποφύγουµε στην ουσία µια δύσκολη συζήτηση, που δεν χωράει σε αφορισµούς.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία ως µέλος του συγκροτήµατος Ποδηλάτες, ενώ από το 1999 ακολουθεί σόλο καριέρα. Οι ρίζες του είναι από τη Φολέγανδρο και την Πελοπόννησο, ενώ το 1970 µετακόµισε µαζί µε τους γονείς του στη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε τα πρώτα του βήµατα στη µουσική.
Ο δηµοφιλής τραγουδιστής, που είναι και αδελφός του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάµελλου, σε µια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του µιλάει στο «Secret» για τα επαγγελµατικά του σχέδια, τον 13χρονο γιο του, τις ταµπέλες στη µουσική, αλλά και την πολιτική.
Μίλησέ µας για τα νέα σου επαγγελµατικά σχέδια. Ετοιµάζεις µια δουλειά µε τραγούδια του Μεσοπολέµου.
Ναι, πρόκειται για το διπλό άλµπουµ µε τίτλο «Με ελαφριά καρδιά…», που µόλις κυκλοφόρησε και, όπως συνηθίζω να λέω, είναι µια µικρή κιβωτός του χρόνου, γεµάτη τραγούδια, που, ενώ κάποτε χαρακτηρίστηκαν ελαφρά, σήµερα σε κάποιους µπορεί να πέσουν βαριά, συνεπώς θα συνιστούσα να ξεκινήσετε µε µικρές δόσεις… Φταίει µάλλον το ότι διατηρούν ακόµη, σχεδόν έναν αιώνα µετά, το καλλιτεχνικό (και ηθικό) τους βάρος ακέραιο. Ανθολόγησα τους µεγάλους συνθέτες της εποχής (Αττίκ, Γιαννίδη, Χατζηαποστόλου, Χαιρόπουλο και πολλούς άλλους) συνθέτοντας µια ανθοδέσµη όχι από αποξηραµένα, αλλά από ολόφρεσκα λουλούδια, που εµένα τουλάχιστον παραδόξως µου ακούγονται σηµερινά. Τη χαρίζω µε µια υπόκλιση στον καθένα…
Πού µπορεί αυτή την περίοδο να σε δει και να σε ακούσει ο κόσµος;
Το «Με ελαφριά καρδιά...» ανεβαίνει και στη σκηνή στις 3, 4, 5 και 6 Ιανουαρίου, στο «Ηalf note». Θα είναι ένα πένθιµο, κι όµως εορταστικό βαριετέ - ένα υπερθέαµα σε οικονοµική συσκευασία, µε επικεφαλής δύο έµπειρους (υποτίθεται) σολίστ, δηλαδή εµένα και τον ∆ώρο ∆ηµοσθένους, που όµως, αλίµονο, µοιάζουν να µη διδάχτηκαν πολλά από την εµπειρία τους. Κάπου εδώ εισχωρεί ο παράγων Χ και προσγειώνεται στη σκηνή ως από µηχανής θεός (και από άλλο ανέκδοτο) ο Χρήστος Φερεντίνος, προσπαθώντας φιλότιµα να µεσολαβήσει και να βάλει µια τάξη στο χάος κι έπειτα πάλι λίγο χάος στην τάξη… Ενα τρίο, εν ολίγοις, στην τιµή των δύο…
Εχεις έναν γιο 13 χρόνων. Ασχολείται µε τη µουσική;
Ναι… Προσπάθησα, ως όφειλα, να τον αποτρέψω, ελπίζοντας ενδόµυχα πως το πείσµα του θα επικρατήσει τελικά. Αστειεύοµαι, βέβαια, αλλά διαρκώς ανησυχώ για τα παιδιά και σκέφτοµαι πώς είναι να µεγαλώνει κανείς σήµερα µέσα σε αυτό το κακόφωνο χάος, το γεµάτο φτηνούς περισπασµούς… Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βγουν από τον παθητικό τους ρόλο, να αφουγκραστούν το µυστικό κάλεσµα µέσα τους και να αποκτήσουν δηµιουργικές «µανίες».
Από πού εµπνέεσαι για να δηµιουργήσεις;
Αισθάνοµαι άβολα και µε τα δύο ρήµατα αυτά. Με το µαχαίρι στον λαιµό θα απαντούσα πως τελικά εµπνεόµαστε από τα ερωτήµατα, πως εκείνος που διερωτάται δηµιουργικά και σκαλίζει επίµονα τον εαυτό του ή τους άλλους µπορεί να φανεί περισσότερο τυχερός. Οµως, η έµπνευση ίσως είναι το ελάχιστο µέρος του όλου… Ως µουσικοί, πρέπει να είµαστε µαζί και ονειροπόλοι και µαθηµατικοί και χειρώνακτες (και προσθέστε ελεύθερα κι άλλες ιδιότητες). Τις περισσότερες φορές είµαστε αναγκασµένοι να πορευόµαστε χωρίς έµπνευση, µε τον κόπο και το πείσµα µας µονάχα.
Η µουσική έχει ταµπέλες;
Ναι, στον βαθµό που απευθύνεται σε καταναλωτές που θέλουν να γνωρίζουν προκαταβολικά τι ψωνίζουν. Οταν απευθύνεται στην ευαισθησία των ανθρώπων, σε όσους είναι ανοιχτοί στην έκπληξη, στο να εκθέσουν τον εαυτό τους στο άγνωστο, οι ταµπέλες έχουν πολύ µικρή σηµασία. Για αλλαγή, φροντίστε κι εσείς οι δηµοσιογράφοι, που µεσιτεύετε εκ των πραγµάτων ό,τι κάνουµε, να καλλιεργείτε και να εξάπτετε αυτή την περιέργεια και να εστιάζετε στην ουσία και όχι στα περιφερειακά χαρακτηριστικά.
Εχεις πάει ποτέ σε µπουζουξίδικο;
∆εν είµαι τακτικός καθόλου, φυσικά, αλλά ούτε και φοβικός. Μπορεί να συναντήσεις ωραίους ανθρώπους, ίσως και κάποια ωραία τραγούδια, αλλά το τοπίο συνολικά µου µοιάζει µελαγχολικό µέσα στην τόση απαστράπτουσα εξωστρέφειά του… Από την άλλη, και κάποιοι οικείοι µου χώροι πάλι µελαγχολικοί µου µοιάζουν, άρα ίσως και να είναι ιδιοσυγκρασιακό ζήτηµα…
Ποια είναι η γνώµη σου για την τραπ µουσική;
∆εν έχει τύχει να ακούσω παρά µονάχα φευγαλέα, µέσα από κάποια αυτοκίνητα που µε προσπερνάνε και παίζουν στη διαπασών κάτι σχετικό… ∆εν νοµίζω πως πηγαίνουν πουθενά. Μοιάζει περισσότερο σαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι… Τώρα που το σκέφτοµαι, µάλλον δεν θα το διασκέδαζα ως συνεπιβάτης. Ολα αυτά τα µοντέρνα οχήµατα τρέχουν, πάντως, πολύ γρήγορα για να σχηµατίσω άποψη. Και το ίδιο νιώθω µε τη δηµόσια συζήτηση γύρω από αυτό. ∆εν µε πείθουν ούτε αυτοί που την καταγγέλλουν, αλλά ούτε και αυτοί που την υπερασπίζονται.
Θα ασχολιόσουν ποτέ µε την πολιτική;
Ασχολούµαι εδώ και πολλά χρόνια µε τα θεσµικά ζητήµατα του κλάδου µας και στάθηκα τυχερός να συναντήσω ανθρώπους µε τους οποίους χαράξαµε µια σταθερή, δηµιουργική πορεία, αν και καταγόµαστε από διαφορετικές σκηνές. Η αίσθηση της συλλογικότητας δεν είναι καθόλου δεδοµένη στον χώρο µας, εµείς όµως καταφέραµε αρκετά µε το σύνθηµα «Περισσότερη σύνθεση, λιγότερη εχθροπάθεια»…
Τι µπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού; Εχεις όρια; Βάζεις όρια;
Είναι δηµοφιλής αυτή η συζήτηση περί ορίων και προσφέρεται για να αντλήσει κανείς τίτλους που χτυπάνε στο µάτι, όταν δεν έχει πετάξει, φυσικά, κάποια εξυπνάδα, µια ατυχή έκφραση ή κάτι µε οσµή σκανδάλου. Τα αναµασάµε όλα αυτά, τα όριά µας, τα µη παρέκει µας, που µας κάνουν, υποτίθεται, ανεξάρτητες οντότητες, αναζητώντας πάντα µια ατάκα, προσπαθώντας να αποφύγουµε στην ουσία µια δύσκολη συζήτηση, που δεν χωράει σε αφορισµούς.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών
