Μάνος Πίντζης: Πέρασα μεγάλη κατάθλιψη με το διαζύγιο - Μου έλειπαν τα παιδιά μου
«Δεν έχω καμία επαφή με τον πατέρα μου»
Ο Μάνος Πίντζης δεν μασάει τα λόγια του και μιλάει έξω από τα δόντια για ό,τι τον πλήγωσε, αλλά ταυτόχρονα τον δυνάμωσε
Eίναι χείμαρρος. Πάντα ο εαυτός του, μιλάει έξω από τα δόντια. Ο Μάνος Πίντζης δεν μασάει τα λόγια του. Δεν… λειαίνει τις γωνίες όταν κάτι θέλει να πει.
Και σε αυτή τη συνέντευξη στην «ON time» είπε πολλά. Αναφέρθηκε σε στιγμές του εύκολες και δύσκολες, στους φόβους και τις ανησυχίες του, στον έρωτα και στην αγάπη. Κι αυτά τα Χριστούγεννα έχει αγκαλιές να τον σφίξουν και να αγγίξουν τις ευαισθησίες του -κι έχει πολλές αυτός ο «Γολιάθ» με τη χρυσή καρδιά- τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή, καθώς παίζει στο θέατρο για τα παιδιά.
Ο Μάνος Πίντζης μάς μίλησε ακόμα για τα Χριστούγεννα των παιδικών του χρόνων, για όσα τον πλήγωσαν, αλλά την ίδια στιγμή τού έδωσαν ακόμα περισσότερη δύναμη, για την ομορφιά και το φόβο του χρόνου και την τηλεόραση του «άρπα κόλλα». Ενώ λύγισε όταν έφερε στο μυαλό του τις τραγικές εικόνες από το καρβουνιασμένο Μάτι, όπου πήγε να βοηθήσει και είδε τη φρίκη της φωτιάς. Επίσης, άφησε την οργή του να ξεχειλίσει γι’ αυτούς που κυβερνάνε και, όπως υποστήριξε, θέλουν να τα πάρουν όλα αφήνοντάς μας εξαθλιωμένους, προσθέτοντας όμως πως τελικά πάντα θα νικάει ο άνθρωπος.
Ναι και είμαι πολύ χαρούμενος. Έχω ξανακάνει άλλη μία φορά παιδικό θέατρο. Δεν το ξεχωρίζω από το θέατρο για μεγάλους. Τα παιδιά είναι πολύ απαιτητικό κοινό. Για να κάνεις ένα παιδί να σε προσέξει, θέλει την αλήθεια σου. Δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις τα παιδιά. Είναι μια παραμυθένια παράσταση, που περνάει πολύ σημαντικά μηνύματα. Υποδύομαι το μίζερο τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ. Το μήνυμα που δίνεται μέσα από αυτή την παράσταση είναι ότι, όταν κρατάς μέσα σου πολλά, όταν είσαι τσιγκούνης στα συναισθήματα, στη ζωή, όλο αυτό εκτός από το ψυχοσωματικό πρόβλημα που σου επιφέρει -γι’ αυτό ο ήρωας αυτός, ο Σκρουτζ, είναι γερασμένος από νωρίς και κινείται σαν κατσαρίδα χωρίς έκφραση ελευθερίας και το μόνο που κοιτάει είναι τα υλικά αγαθά και το να «ταΐζει» το «εγώ» του- τόσο πιο πολύ σε φυλακίζει. Όταν σιγά σιγά έρχονται τα πνεύματα, τα οποία λειτουργούν και σαν ψυχολόγοι και ανοίγουν την οπτική, τόσο ανοίγει κι αυτός ο άνθρωπος και συναισθηματικά, με λίγα λόγια ξεμπλοκάρει. Το μήνυμα της ιστορίας είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η ευημερία και η προκοπή, ενώ αναφέρεται και στα προσωπικά, εγωιστικά μονοπάτια που μπορεί να πάρει κάποιος, να κλειστεί στον εαυτό του και να διαστρεβλωθεί τελείως ο χαρακτήρας του.
Μπλεγμένος δεν έχω νιώσει ποτέ. Την περίοδο του διαζυγίου μου ένιωσα καταρρακωμένος συναισθηματικά, διότι δεν είναι εύκολο να φύγεις από ένα γάμο και να έχεις δύο παιδιά που σε παρακαλάνε να μείνεις στο σπίτι. Όμως, τα παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι μερικά πράγματα στη ζωή δεν βγαίνουν. Καλύτερα να είσαι χώρια, παρά να βιώνεις μια κατάσταση η οποία δεν πάει πουθενά. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δύσκολα θέματα που διαχειρίστηκα και καταρρακώθηκα. Μου έλειπαν τα παιδιά μου, η καθημερινή επαφή μαζί τους. Πέρασα μεγάλη κατάθλιψη με το διαζύγιο.
Ναι. Πήγα σε ψυχίατρο. Και μου είπε: «Φύγε, δεν έχεις τίποτα. Είναι φυσιολογικό αυτό που βιώνεις. Θα περάσει ένα χρονικό διάστημα και θα φύγει». Κι έτσι έγινε.
Μερικές φορές το νιώθω και κάποιες άλλες αισθάνομαι ελλιπής. Κι αυτό γιατί θέλω να προσφέρω κι άλλα πολλά στα παιδιά μου. Θα μου πεις, τα παιδιά δεν χρειάζονται τόσα πολλά υλικά αγαθά όσο χρειάζονται συναισθηματική στήριξη. Τα στηρίζω συναισθηματικά, αλλά έχω πάντα το «κόλλημα» ότι πρέπει να τους προσφέρω και παραπάνω υλικά αγαθά.
Λάθος οι γονείς μου δεν ξέρω αν κάνανε. Τουλάχιστον, η μητέρα μου ήταν κυρία, σωστή σε όλα της. Ο μπαμπάς σε κάποια φάση, γύρω στα είκοσι έξι μου, την… έκανε. Αυτό όμως δεν με έχει κάνει χειρότερο. Χώρισε με τη μητέρα μου. Από τότε δεν έχω καμία επαφή με τον πατέρα μου. Δεν με νοιάζει. Αυτό είναι σαν να μη με ακούμπησε καν. Στη μητέρα μου είχα λατρεία. Δυστυχώς, την… έχασα το καλοκαίρι του 2009.
Ναι. Αλλά δεν έχουμε καμία επαφή. Η μητέρα μου ήταν και μαμά και μπαμπάς μαζί. Ο άλλος ήταν στον κόσμο του. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Αλλά αυτό δεν μου δημιούργησε κάποιο τραύμα. Πήρα πολλή αγάπη από τη μητέρα μου.
Φυσικά και θέλω να είμαι ο σούπερ μπαμπάς όλων των εποχών. Έτσι νιώθω και έτσι θέλω να είμαι για τα παιδιά μου. Οτιδήποτε κάνω με τα παιδιά μου είναι υπέροχο. Ακόμα και το πιο απλό πράγμα. Θέλω να είμαι συνεχώς μαζί τους και να τα στηρίζω στο καθετί.
Τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Δεν έχουν μέλλον τα παιδιά. Ειδικά όταν βλέπω τους δικούς τους, τον πυρήνα της οικογένειας, να πασχίζουν ασθμαίνοντας για τα προς το ζην, γιατί οι κυβερνώντες θέλουν να τα πάρουν όλα και όχι μόνο - υπάρχει μια παγκόσμια τάση, μια επιταγή «τσακίστε την πλέμπα, τη μάζα και εξαθλιώστε τους οικονομικά». Αυτό όλο βγαίνει σε οργή και εννοώ στους πιο μεγάλους. Τα πιτσιρίκια, απ’ ό,τι έχω δει από το δημοτικό του γιου μου, το ξέρεις ότι υπήρχαν παιδάκια που δεν είχαν να φάνε; Και είχα πει από νωρίς στο γιο μου: «Αν δεις κάποιο παιδάκι που δεν έχει να φάει, δώσε του το μισό κολατσιό σου». Αυτό γίνεται, κι εμείς παρακαλάμε, ενώ η ολιγαρχία παντού κάνει κουμάντο και γελάει πίσω από την πλάτη του κόσμου. Πώς να μην υπάρχει βία έπειτα απ’ όλο αυτό; Το βλέπεις στους δρόμους. Ο άλλος κατεβαίνει στους δρόμους κι έχει τόσο μένος μέσα του, τόσο θυμό και, επειδή δεν μπορεί να ξεσπάσει, τα βάζει με τον άλλον άνθρωπο, γιατί και καλά τον «έκλεισε». Εγώ το δικό μου θυμό προσπαθώ να τον κάνω δημιουργικό, γι’ αυτό και έχω και το podcast μου στο διαδίκτυο, όπου μπορώ και εκφράζομαι ελεύθερα. Το ξεκίνησα από την εποχή της πανδημίας με τον Covid, τότε έκανα τα βίντεο ασπρόμαυρα και δεν φαινόμουν εγώ καθόλου. Άρεσε πάρα πολύ κι έτσι το προχώρησα και το έκανα όπως είναι τώρα με τις συνεντεύξεις. Έχει πολύ μεγάλη ανταπόκριση.
Δεν είπα αυτό. Δεν με ρώτησαν αυτό. Όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα μοντάζ. Όταν παίρνουν αποσπάσματα από τη συνέντευξή μου και τα κάνουν κολάζ, απομονώνοντας πράγματα, φυσικά θα με βλέπουν όλοι ως ομοφοβικό. Εγώ δεν είπα αυτό. Moυ μίλησαν για το μπούλινγκ κι εγώ είπα ότι μπούλινγκ αντιμετωπίζουμε όλοι: οι αδύνατοι, οι ωραίοι, οι παχύσαρκοι. Δηλαδή, βγαίνουμε από το σπίτι μας πρωί πρωί για να κρίνουμε τους άλλους. Εκεί έχουμε καταντήσει. Με ένα επικριτικό ύφος. Και είπα: «Αν ένας παχύσαρκος αισθάνεται καλά με τον εαυτό του, καλά κάνει». Δεν έχει συνέπειες στο μπούλινγκ αυτό, γιατί όταν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, το μπούλινγκ δεν σου κάνει τίποτα. Αν όμως κάποιος δεν αισθάνεται καλά με την εμφάνισή του και δεν έχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα, για όνομα του Θεού, ας κάνει κάτι να το αλλάξει. Ας σηκωθεί από τον καναπέ, ας βάλει φερμουάρ και ας το αλλάξει! Εγώ από αυτή την οπτική το είδα, γιατί αυτό είναι θέμα υγείας από κει και πέρα. Και πραγματικά, όποιος δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του, είτε παχύσαρκος, είτε λιπόσαρκος, είτε με μπλε ή καστανά μάτια, ή δεν ξέρω κι εγώ τι, ας κάνει κάτι για να αλλάξει τον εαυτό του. Μην περιμένει να τον κρίνουν οι άλλοι, γιατί όλοι κρίνουν τους πάντες. Αυτό δεν είναι σημείο των καιρών. Χρόνια τώρα ο ένας κρίνει τον άλλο. Εδώ στο podcast που κάνω στο κανάλι μου στο διαδίκτυο, μου έδινε ο Ρένος Χαραλαμπίδης συνέντευξη, λέγαμε τόσο σημαντικά πράγματα και μέσα στα χιλιάδες θετικά σχόλια βρέθηκε ένας μα@@@@ς και έγραψε: «Κοίταξε την ξηροδερμία του Ρένου πάνω στην μπλούζα του»! Αντί να δει το φεγγάρι, κοίταζε το δάχτυλο! Γιατί είμαστε περικυκλωμένοι από παπ@@@ς και βλάκες, που λέει και ο Μπέζος. Εγώ αυτό που λέω είναι: «Αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, άλλαξέ το».
Ναι, αν πληρωνόμουν αδρά, αλλά στην Ελλάδα αυτό αποκλείεται. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Μπρένταν Φρέιζερ, εκτός του ότι ήταν παχύς, φορούσε και ειδικό κοστούμι για το ρόλο. Και ο Πυγμαλίων φοράει ειδικό κοστούμι. Στο Μιλάνο εγώ είχα κάνει το αντίθετο. Έχασα πάρα πολλά κιλά για να κάνω πασαρέλα συνεργαζόμενος με συγκεκριμένο οίκο μόδας. Κόντεψα να πέσω κάτω. Το έκανα για δύο μέρες και μετά τα ξαναπήρα τα κιλά. Είναι επικίνδυνο. Όταν αρχίζεις να μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, που έχει να κάνει με την υγεία σου, πρέπει να πληρωθείς ανάλογα. Δεν θα το έκανα ποτέ τζάμπα, γιατί δεν μπορώ να ρισκάρω την υγεία μου για τη φιλοδοξία μου μέσα στην Ελλαδίτσα που δεν πληρώνει. Δεν είμαι ψώνιο. Ας φτιάξουμε ένα κοστούμι, το ανάλογο μακιγιάζ και θα γίνω χοντρός. Υπάρχουν κι αυτές οι μέθοδοι. Δεν θα πεθάνω εγώ για την τέχνη. Όπως είπα στον Ρένο Χαραλαμπίδη στο podcast που κάναμε, «το θέατρο δεν είναι η ζωή μου. Φυσικά και θα ζήσω χωρίς το θέατρο. Η ζωή είναι πολύ περισσότερα πράγματα».
Φυσικά και πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό που συμβαίνει στο σώμα μας. Το θέμα είναι πως, όσο περισσότερο προσέχεις το σώμα σου και γενικότερα τον οργανισμό σου, τόσο πιο πολύ θα αργήσει να έρθει αυτό που φαντάζεσαι. Πρέπει να εξοικειωθείς και με την ιδέα ότι δεν θα μπορείς να είσαι για πάντα νέος. Ο Γιώργος Μαρίνος, θυμάμαι ότι παίζαμε στην «Ξανθιά φράουλα» το 2008, έκανε το σταυρό του κι έλεγε: «Θεέ μου, να ζήσω λίγο παραπάνω μήπως και βγει το χάπι της νεότητας να το πάρω». Εντάξει, το συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι άφθαρτος. Το θέμα είναι το εδώ και το τώρα. Αυτό πρέπει να ζούμε. Να σκεφτόμαστε πώς θα κάνουμε την καθημερινότητά μας όσο το δυνατόν καλύτερη, χωρίς μιζέριες, χωρίς μνησικακίες. Να ζεις την κάθε σου στιγμή, το «τώρα» πάρα πολύ χαρούμενα, με πάρα πολύ όρεξη και αγάπη για τη ζωή.
Όχι. Ήμουν πρόπερσι σε μια καθημερινή σειρά, στα «Τρία μίλια» στο Star, και τίποτε άλλο. Τίποτα σπουδαίο. Δεν θα ασχοληθώ πολύ, γιατί η τηλεόραση είναι αυτή που είναι, από την άλλη μεριά, είμαι εγώ αυτός που είμαι και γι’ αυτό κάνω δυο πράγματα μόνος μου, να τρέχω το θέατρο, να έχω το δικό μου podcast, να έχω ελευθερία λόγου, μπορεί να θέλω να σκηνοθετήσω παραπάνω. Γιατί ο Ρένος Χαραλαμπίδης δεν κάνει και τηλεόραση, δεν τον χρηματοδοτεί κανείς, τα κάνει όλα μόνος του και τους τη… βγαίνει από δίπλα; Κι αυτή την τηλεόραση τι να την κάνεις; Είναι λίγο ετοιματζίδικα, fast food τα έχουν κάνει όλα στην τηλεόραση, λίγο ΜcDonald’s. Άσε που παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι ηθοποιοί.
Κοίτα, επειδή παρακολουθώ μία ταινία την ημέρα και παλιά έβλεπα τρεις-τέσσερις, βλέπω τα πάντα και όχι μόνο χολιγουντιανές ταινίες. Η τρέλα μου είναι η σκηνοθεσία. Ξέρω να κάνω μοντάζ. Οι περισσότερες τηλεοπτικές σειρές είναι «άρπα κόλλα». Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης τούς… τη βγήκε από δεξιά, αλλά είχε γερές βάσεις για να κάνει τα πράγματα έτσι όπως ήθελε. Έχει φύγει ο άνθρωπος και λίγο στο εξωτερικό, έχει ανοίξει το μάτι του. Το «Maestro» ήταν μια εξαιρετική δουλειά.
Ναι. Έχει τίτλο «Σαλμάν Φαρσί», ενός δικού τους, ας πούμε αγίου, εγώ υποδύομαι το στρατηγό Βελισάριο -το δεξί χέρι του Ιουστινιανού-, ο οποίος έδωσε σπουδαίες μάχες στην Περσία και τον σέβονται όλοι. Τεράστια παραγωγή. Μένεις με ανοιχτό το στόμα. Είχαμε την πολυτέλεια να κάνουμε μια σκηνή όλη τη μέρα με δέκα άρματα, χίλιους στρατιώτες-κομπάρσους και άλογα. Φαντάσου τι χρήματα διέθεταν για την παραγωγή. Ήταν σαν να παίζω στο Χόλιγουντ και πληρώθηκα πολύ καλά. Φαντάσου ότι γυρίζεται πέντε χρόνια και γύρω στην άνοιξη θα αρχίσει να παίζεται. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη σειρά οι ηθοποιοί μιλάμε αρχαία ελληνικά! Και μας προστάτευαν στο Ιράν. Προφανώς, είχε πέσει… σύρμα ότι ερχόμασταν και δεν νιώσαμε καθόλου ανασφαλείς. Εγώ κυκλοφορούσα το βράδυ στην Τεχεράνη με μια μηχανή σε κάτι σοκάκια με αγορές για να βγάλω φωτογραφίες, δεν με άγγιξε ποτέ κανείς. Στο γύρισμα επίσης, που είχα ένα σάκο και μέσα ένα ρολόι που στοιχίζει 1.500-2.000 ευρώ και 2.000 ευρώ, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Βεβαίως, με το που μπαίνεις στο αεροδρόμιο, τους βλέπεις με τα πολυβόλα. Ήδη σε έχουν τσεκάρει. Είναι λίγο τρομακτικό όλο αυτό. Άσε που, επειδή έχουν εμπάργκο σε πολλά πράγματα, όπως σε ανταλλακτικά αεροπλάνων για πτήσεις εσωτερικού και τα φτιάχνουν μόνοι τους, αυτό που θυμάμαι με τρόμο ήταν ότι ταξίδεψα με ένα αεροπλάνο από την Τεχεράνη στα νησιά Κες και κρέμονταν τα καλώδια στο πλάι! Κι έλεγα: «Τώρα θα πέσουμε και δεν θα προλάβουμε να πούμε ούτε καλημέρα».
Όχι. Το θέατρο είναι μαγεία, πιο πολύ και από την τηλεόραση, αλλά και από τον κινηματογράφο. Εντάξει, είναι ωραίο το μόνιτορ, αλλά το θέατρο είναι κάτι μαγικό, θέλω να μυρίζω το ξύλο της σκηνής. Τα παρασκήνια, όταν ετοιμάζεσαι να βγεις στη σκηνή, όλα αυτά είναι υπέροχα.
Όταν μπήκα στη δουλειά, υπήρχε ένας ψίθυρος ότι έχουν συμβεί αυτά τα πράγματα. Αν δεν υπήρχαν οι καταγγελίες, θα παρέμενε ως κουτσομπολιό. Και ξαφνικά πέσανε οι καταγγελίες. Σεξουαλικές παρενοχλήσεις μπορούν να συμβούν παντού, όχι μόνο στο θέατρο.
Όχι, γιατί μάλλον με φοβούνται κιόλας έτσι όπως είμαι! (γέλια) Αλλά μου έχει συμβεί να μου δώσουν το… τυράκι -γιατί αυτό κάνουν, σου δίνουν ένα μικρό ρόλο στην αρχή- και μετά σου λένε: «Εντάξει, φίλε, αν θέλεις να πάρεις κάτι μεγαλύτερο, πρέπει να δώσεις κάτι μεγαλύτερο… Καταλαβαίνεις» (γέλια). Εκεί εξαρτάται από το πόσο φιλόδοξος είσαι και κατά πόσο μπορείς να τα κάνεις αυτά τα πράγματα. Με μένα καταλάβανε εξαρχής ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση, οπότε το έκοψαν.
Είχαμε πάει να παίξουμε το «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» στη Νέα Μάκρη και είδα στην τηλεόραση για τη φωτιά. Αμέσως πήρα ένα φίλο μου, παλιό καταδρομέα- αλεξιπτωτιστή, και πήγαμε να βοηθήσουμε. Ήταν κόλαση. Και μόνο που θυμάμαι τις σκηνές, ανατριχιάζω (η φωνή του σπάει). Ξέρεις τι είναι να κοιτάς στα καμένα αυτοκίνητα τα λιωμένα σίδερα και να μην ξέρεις αν εκεί υπάρχει και καμένος άνθρωπος; Βρήκαμε και εκεί μέσα καμένα πτώματα και μέσα σε σπίτια που άχνιζαν ακόμα… Μπήκαμε μέσα γιατί είπαμε στην Πυροσβεστική ότι ήμασταν στις Ειδικές Δυνάμεις και έχουμε την ψυχραιμία και την εκπαίδευση να βοηθήσουμε. Άνοιγα ντουλάπες ή έβλεπα κρεβάτια καμένα κι έλεγα: «Τώρα αυτό που βλέπω επάνω τι είναι; Άνθρωπος καμένος ή έχει καεί κάτι άλλο;». Σκηνικό φρίκης. Παρ’ όλα αυτά, στα social media με κράξανε κιόλας γιατί πήγα να βοηθήσω. Τρεις μέρες ανεβοκατέβαινα στο Μάτι και βοηθούσα. Το ίδιο έκανα και στη φωτιά στη Βαρυμπόμπη. Έχω μέσα μου έντονο το αίσθημα ότι πρέπει να πάω να βοηθήσω.
Ναι και τα θυμάμαι πάρα πολύ όμορφα. Σε ένα πολύ ωραίο ζεστό σπιτάκι με κήπο στο Ηράκλειο, να είναι στολισμένο το σπίτι, φτωχικά μεν, αλλά πανέμορφα, γύρω από το στρωμένο τραπέζι και να χιονίζει έξω… Έχω κρατήσει ωραίες εικόνες στην ψυχή μου. Έλεγα τα κάλαντα, έπαιζα με τους φίλους στη γειτονιά, όπου έκανε πολύ κρύο. Φτιάχναμε δεντρόσπιτα. Ωραία εποχή.
Να έχουμε υγεία και να αφυπνιστεί κόσμος. Να δει ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, δεν είναι η ζωή μας το χρήμα και δεν μπορούμε να αφήνουμε τέτοιους τύπους να μας κυβερνάνε και να νιώθουμε καταπιεσμένοι. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας. Να αφυπνιστεί ο κόσμος και να αποβάλει οποιοδήποτε φόβο για να μπορέσει να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Κατ’ αρχήν, να ενωθούμε και να είμαστε μονοιασμένοι. Είμαστε ίσοι ο ένας απέναντι στον άλλο.
Μάλλον ρομαντικός κι… έπεσα κατά λάθος σε αυτή την εποχή.
Μια χαρά. Είμαι με ένα υπέροχο πλάσμα και ηθοποιό, τη Βάλια Παπαλαμπροπούλου. Είμαστε ερωτευμένοι εδώ και τρία χρόνια.
Ποτέ δεν ξέρεις…
Και σε αυτή τη συνέντευξη στην «ON time» είπε πολλά. Αναφέρθηκε σε στιγμές του εύκολες και δύσκολες, στους φόβους και τις ανησυχίες του, στον έρωτα και στην αγάπη. Κι αυτά τα Χριστούγεννα έχει αγκαλιές να τον σφίξουν και να αγγίξουν τις ευαισθησίες του -κι έχει πολλές αυτός ο «Γολιάθ» με τη χρυσή καρδιά- τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή, καθώς παίζει στο θέατρο για τα παιδιά.
Ο Μάνος Πίντζης μάς μίλησε ακόμα για τα Χριστούγεννα των παιδικών του χρόνων, για όσα τον πλήγωσαν, αλλά την ίδια στιγμή τού έδωσαν ακόμα περισσότερη δύναμη, για την ομορφιά και το φόβο του χρόνου και την τηλεόραση του «άρπα κόλλα». Ενώ λύγισε όταν έφερε στο μυαλό του τις τραγικές εικόνες από το καρβουνιασμένο Μάτι, όπου πήγε να βοηθήσει και είδε τη φρίκη της φωτιάς. Επίσης, άφησε την οργή του να ξεχειλίσει γι’ αυτούς που κυβερνάνε και, όπως υποστήριξε, θέλουν να τα πάρουν όλα αφήνοντάς μας εξαθλιωμένους, προσθέτοντας όμως πως τελικά πάντα θα νικάει ο άνθρωπος.
