Νικολέττα Βλαβιανού στην Ontime: Αν γύριζα το χρόνο πίσω, δεν θα γινόμουν ηθοποιός
Όλα όσα είπε
Η Νικολέττα Βλαβιανού μιλά για όλα - Ποιος είναι ο μεγάλος της έρωτας, οι απώλειες που τη σημάδεψαν, ο συνδικαλισμός, το #MeToo και τα «πισώπλατα μαχαιρώματα»
Της αρέσει να βλέπει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να την ακολουθεί, ακόμα κι αν πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για εκείνη. Η Νικολέττα Βλαβιανού περνάει αυτές τις γιορτές, όπως και πολλές άλλες, στο σανίδι και μάλιστα στην Πάτρα.
Μας μίλησε για το έργο «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!», όπου πρωταγωνιστεί και το οποίο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, την κωμωδία και το… παιχνίδι της επιχορηγούμενης τηλεοπτικής παραγωγής, τους νέους ηθοποιούς με το τεράστιο «εγώ», το #ΜeToo και πώς εξελίχθηκε, τα «πισώπλατα μαχαιρώματα» και το… σταυρό που κουβαλάει.
Ακόμα, μας περιέγραψε το σοβαρό ατύχημα που της συνέβη στη σκηνή, τον έρωτά της, τις μεγάλες αδυναμίες της και τις απώλειες που την έκαναν πιο δυνατή.
Πρωταγωνιστείς στο έργο «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!» του Ντάριο Φο, από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, που παίζεται στο «Επίκεντρο». Μίλησέ μας γι’ αυτό.
Είναι μεγάλη χαρά που βρίσκομαι στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, όπου καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο αγαπημένος μου φίλος Γιάννης Καλατζόπουλος, ο οποίος με φώναξε και ήρθα για να στηρίξω την προσπάθειά του. Παρουσιάζουμε το γνωστό έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!», που το έγραψε το 1974 και το 2007 το ξαναέγραψε με στόχο να το προσαρμόσει στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι, δίνοντάς του τον τίτλο «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!». Αυτή την αναθεωρημένη εκδοχή του νομπελίστα συγγραφέα παρουσιάζει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο θέατρο «Επίκεντρο», σε απόδοση Γιάννη Καλατζόπουλου και σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη. Έχω ξαναδουλέψει και με τους δύο κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας.
Με τον Γιάννη υποδυόμαστε ένα ζευγάρι, την Αντωνία και τον Τζιοβάνι, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια. Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιταλία το 1970 και από την πρώτη σκηνή γίνεται λόγος για τις τιμές των σούπερ μάρκετ, που αλλάζουν κάθε δύο μέρες. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα διαχρονικό έργο, σαν να γράφτηκε σήμερα, με όλη αυτή την ακρίβεια που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχει κι άλλο ένα ζευγάρι, το οποίο υποδύονται η Μαρία Ελευθεριάδη και ο Γιώργος Ρούφας, με τους οποίους είμαστε φίλοι και πηγαινοερχόμαστε από το ένα διαμέρισμα στο άλλο. Οι άντρες εργάζονται στο εργοστάσιο, οι γυναίκες στο υφαντουργείο και φροντίζουμε και το σπίτι. Τα περνάμε πολύ δύσκολα, το ρεύμα, το νοίκι, το γκάζι, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πληρώσουμε, έχουν ανέβει όλα στα ύψη. Όμως, εκεί είναι η μαγεία του καλού συγγραφέα και στην προκειμένη περίπτωση του Ντάριο Φο, ο οποίος περνάει τα μηνύματα όχι με δραματικό τρόπο αλλά με χιούμορ. Συμβαίνουν μια σειρά από ξεκαρδιστικές παρεξηγήσεις και μια… εγκυμοσύνη. Επίσης, στο θίασο είναι ο Βασίλης Κόκκαλης και ο Στέλιος Σοφός.
Έχεις καθιερωθεί ως μια καλή κωμική ηθοποιός. Νιώθεις ότι σε αδικούν, δεδομένου ότι έχεις κάνει σημαντικούς και δραματικούς ρόλους;
Αυτά ίσως να τα σκεφτόμασταν σε άλλες ηλικίες. Τώρα, οι δρόμοι είναι λίγο προκαθορισμένοι. Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου, γιατί ακόμα και στην κωμωδία, όταν μετέχω, δεν παίζω «ψεύτικα». Δεν είμαι υπερβολική. Για μένα είναι το ίδιο πράγμα. Κι αυτό το αναγνωρίζει ο κόσμος, που με αγαπάει. Στην τηλεόραση πρέπει να σε… βάλουν σε ένα κουτί για να σε πουλήσουν. Λίγοι είναι αυτοί οι ηθοποιοί που καταφέρνουν να τους δώσουν κι άλλη ευκαιρία. Στην τηλεόραση έχουμε έλλειψη σεναρίων κωμωδίας. Δεν μπορεί με τίποτα να ορθοποδήσει η κωμωδία. Κι αυτό αποδεικνύεται και φέτος, που κωμικές σειρές κόβονται γιατί έχουν χαμηλές τηλεθεάσεις.
Έχεις παίξει σε σειρές που έγιναν επιτυχίες. Πώς βλέπεις την τηλεόραση;
Σε σειρές που έκαναν μεγάλη επιτυχία χωρίς να επιδοτούνται από το κράτος. Κι αυτό που λέω είναι παρά πολύ σημαντικό, γιατί εμάς μας κρατούσε στον ανταγωνισμό μόνο η τηλεθέαση. Παίζαμε πολύ «καθαρά». Το να κάνεις χαμηλή τηλεθέαση και να σε κρατάει ο παραγωγός, γιατί θα εισπράξει περισσότερα λεφτά από το κράτος, δεν είναι fair play (σ.σ.: δίκαιο παιχνίδι). Γιατί αν δεν κάναμε υψηλές τηλεθεάσεις, απλά θα μας έκοβαν.
Έχεις ασχοληθεί πολλά χρόνια με το συνδικαλισμό. Πολύς αγώνας και δρόμος για το ΣΕΗ και το ΤΑΣΕΗ. Πόσο έχουν όλα αυτά αποδώσει για τους ηθοποιούς και πώς βλέπεις σήμερα τον κλάδο σας;
Αν δεν είχαμε κάνει όλους αυτούς τους αγώνες, φαντάσου πού θα βρισκόμασταν, αυτό θα σου πω μόνο. Γιατί αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι σχεδόν άθλια, οπότε θα ήταν τρισάθλια. Με ποια έννοια το λέω: Έχει ανοίξει τόσο πολύ το επάγγελμα, που δεν υπάρχουν όρια και κάπου πρέπει να μπουν αυτά. Αυτό όμως δεν γίνεται από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Θα πρέπει να γίνει οργανωμένα από την πολιτεία. Ναι μεν έχουμε συλλογικές συμβάσεις, αλλά αυτά, όσο και να προσπαθήσουμε εμείς, εάν δεν έρθει η πολιτεία να βοηθήσει, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας.
Στο επάγγελμά σας μπαίνουν κάποια πρόσωπα από άλλους επαγγελματικούς χώρους ή από ριάλιτι. Πώς το βλέπεις αυτό;
Υπάρχουν και ηθοποιοί που έχουν σπουδάσει σε δραματικές σχολές, κάνουν επιτυχία -μεγαλύτερη ή μικρότερη-, αλλά ακόμα κι αν έχουν κάνει επιτυχία για κάποια χρόνια, μετά εξαφανίζονται. Έχει αλλάξει τελείως το τοπίο. Στη γενιά μου, όταν γινόμασταν ηθοποιοί, ήταν ένα επάγγελμα οργανωμένο και ήξερες ότι θα μείνεις μέχρι να πεθάνεις ή να συνταξιοδοτηθείς. Τώρα δεν ισχύει αυτό στο δικό μας επάγγελμα. Όποιος ή όποια θέλει, μπαίνει… βγαίνει.
Βλέποντας τα αποτελέσματα του #ΜeToo, νιώθεις ότι τόσο εσύ προσωπικά όσο και ως σύνολο οι ηθοποιοί έχετε δικαιωθεί;
Κατ’ αρχάς, δεν είναι μόνο ο δικός μας επαγγελματικός κλάδος. Δεν κατάλαβα γιατί μόνο σε μας. Γιατί έδειχναν μόνο τους ηθοποιούς και όχι άλλα επαγγέλματα; Πολύ καλό ήταν που έγινε το #ΜeToo, αλλά δεν είμαι αισιόδοξη ότι όλο αυτό θα φέρει τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να φέρει.
Νιώθεις ότι με την έκρηξη του #MeToo καθάρισε το θέατρο;
Όχι, δεν καθάρισε, γιατί στα επαγγέλματα τα οποία είναι προβεβλημένα υπάρχουν άνθρωποι που οι χαρακτήρες τους ευνοούν την κατάχρηση εξουσίας και το #ΜeToo είναι ακριβώς αυτό. Βλέπω και σε νεότερους τις συμπεριφορές τους, που κάνουν μπούλινγκ ο ένας στον άλλο. Δηλαδή, ξαφνικά δεν ήταν οι τρεις, τέσσερις, πέντε οι κακοί και τους βγάλαμε από τη μέση και μετά οι υπόλοιποι είναι αθώοι. Πρέπει να συνετιστούν, να σκέφτεται πώς μιλάει ο καθένας. Το βλέπω και σε νέα παιδιά και με ενοχλεί αφάνταστα.
Στο χώρο σου ένιωσες «πισώπλατα μαχαιρώματα», ότι κάποιος σου κόβει το δρόμο;
Πολλές φορές. Όχι απλώς το ένιωσα, έχω και αποδείξεις. Αλλά τι να κάνουμε; Ο καθένας… σηκώνει το σταυρό του.
Τι έλεγες κάθε φορά που ένα τέτοιο εμπόδιο βρισκόταν μπροστά σου; Είπες κάποια φορά: «Δεν αξίζει τον κόπο, τα παρατάω»;
Όχι, ποτέ! Δεν είχα τέτοια περιθώρια. Απλώς έψαχνα διόδους για να μπορέσω να ανοίξω άλλα κανάλια. Έψαχνα να βρω τρόπους να ελιχθώ.
Ειπώθηκε στο χώρο σου ότι προσλαμβάνονται ηθοποιοί ανάλογα με τους/τις followers που έχουν στα social media. Πώς το κρίνεις αυτό;
Δυστυχώς, συμβαίνει. Μου έχει τύχει αυτό με κάποιο κορίτσι, που αναρωτιόμασταν όλοι οι ηθοποιοί για ποιο λόγο την είχαν προσλάβει στο θίασο. Μάλιστα, περνούσαμε μεγάλη ταλαιπωρία όταν είχαμε σκηνή με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και η απάντηση ήταν ότι έχει πολλούς followers. Αυτά είναι μπούρδες. Ίσως μόνο στην Αμερική να ισχύουν. Δεν πιστεύω ότι οι followers θα έρθουν ποτέ στο θέατρο. Στην τηλεόραση, ίσως, αλλά δεν νομίζω ότι αποτελούν θεατρικό κοινό.
Δεν γνώρισες τον πατέρα σου, γιατί πέθανε όταν ήσουν μόλις τεσσάρων μηνών, γι’ αυτό και σου έδωσαν το όνομά του. Σε έχουν βαφτίσει Νικολέττα-Κατερίνα. Πώς ήταν για σένα ως παιδί αυτές οι εορταστικές μέρες;
Η μητέρα μου μου έδινε πολλή αγάπη, οπότε το κάλυπτε πολύ καλά. Είχαμε φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, τη νονά μου, τα ξαδέλφια μου. Οι άλλοι το σκέφτονταν πιο πολύ παρά εγώ. Θυμάμαι ότι εγώ ήμουν μες στην καλή χαρά, έτρεχα συνεχώς, γελούσα και ονειρευόμουν. Είχα μια υπέροχη γιαγιά, τη νόνα Αγγελική -έτσι την έλεγα-, που τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς καθόταν και μου διηγούνταν πολύ ωραία εορταστικά παραμύθια και μύθους για ξωτικά, νεράιδες, αγγέλους, τον Άγιο Βασίλη.
Γυρνώντας πίσω στο χρόνο, υπάρχουν πράγματα που σήμερα δεν θα τα έκανες;
Ναι, δεν θα γινόμουν ηθοποιός. Θα γινόμουν αρχαιολόγος ή θα έκανα μια αλλαγή και θα πήγαινα στη Νομική, γιατί ο πατριός μου είχε δικηγορικό γραφείο.
Πότε ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, που πονούσες και έπρεπε να ανέβεις στο σανίδι και να κάνεις τον κόσμο να γελάσει;
Πρόσφατα, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην παράσταση «Βίρα τις Άγκυρες», που χτύπησα άσχημα το πόδι μου λίγο πριν βγω στη σκηνή κι έπαθα ρήξη τένοντα. Κι όμως, μέσα σε μισή ώρα, παρά τους φοβερούς πόνους, βγήκα στη σκηνή με μαγκούρα. Ύστερα πήγα στο νοσοκομείο. Για δέκα μέρες έβγαινα στη σκηνή με μαγκούρα και έχοντας κάνει παυσίπονες ενέσεις, αλλά εκείνο το πρώτο βράδυ πονούσα τρομερά. Κι έλεγα: «Δεν θα καταφέρω να βγάλω την παράσταση». Και ήταν και μουσικοχορευτική.
Ο θάνατος της μητέρας σου πόσο σε άλλαξε, δεδομένου ότι για σένα ήταν μάνα και πατέρας μαζί;
Συνέβη το 2003. Ήταν πολύ δύσκολο. Εγώ γενικά έχω μια τάση να πηγαίνω μπροστά και αυτό με βοήθησε. Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν αν πονάω ή όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πονάω. Αλλά πρέπει να προχωρήσω.
Έχεις αποκτήσει δύο σπάνια «δώρα ζωής»: Την κόρη σου Μαρία, η οποία είναι ηθοποιός, γυμνάστρια και έχει κάνει και σπουδές τουριστικών επαγγελμάτων. Μάλιστα, παίξατε μαζί στην παράσταση της Μιμής Ντενίση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη». Και έχεις και τον εγγονό σου, τον Νικόλα.
Είναι οι μεγάλες μου αδυναμίες. Η κόρη μου κάνει πολλά πράγματα κι έχουμε μια υπέροχη σχέση. Ο Νικόλας, που τώρα είναι πεντέμισι χρόνων, με έχει ξετρελάνει. Δεν με λέει «γιαγιά», με φωνάζει «νουνού». Εγώ, επειδή κατάγομαι και από την Κεφαλονιά, εκεί έχουμε το «νόνα» - επειδή εκεί οι γιαγιάδες βαφτίζουν και τα παιδιά. Οπότε το άκουσε ο εγγονός μου, με είπε «νουνού» και το κράτησα, γιατί είναι πολύ καλύτερο από το «γιαγιά» (γέλια).
Τώρα είσαι ερωτευμένη;
Είμαι ερωτευμένη με τον εγγονό μου (γέλια). Όσο για τον άλλο έρωτα, δεν μου λείπουν καθόλου οι μπελάδες του. Δεν θέλω! (γέλια)
Είσαι αισιόδοξη για το αύριο, παρόλο που βιώνουμε τόσο δύσκολες στιγμές γύρω τριγύρω;
Ναι. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Προχωράω. Πάω παρακάτω.
Ποια είναι η ευχή σου για το 2025;
Η γέννηση του Χριστού είναι μια καινούρια αρχή. Κι ας την έχουμε σκεπάσει με κορδέλες δώρων και υπερκαταναλωτισμό. Ό,τι μας λείπει τώρα, εύχομαι να μας το φέρει ο καινούριος χρόνος. Να έρθει η ειρήνη σε όλο τον κόσμο που υποφέρει. Στην Ελλάδα μας εύχομαι να ξαναβρεί το ιδιαίτερο χρώμα της. Να μη μιμούμαστε συνέχεια τους ξένους. Έχουμε τα δικά μας στοιχεία, το δικό μας πλούτο. Επίσης, να δώσουμε στη νέα γενιά ουσιαστική παιδεία και ψυχική ανάταση.
Μας μίλησε για το έργο «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!», όπου πρωταγωνιστεί και το οποίο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, την κωμωδία και το… παιχνίδι της επιχορηγούμενης τηλεοπτικής παραγωγής, τους νέους ηθοποιούς με το τεράστιο «εγώ», το #ΜeToo και πώς εξελίχθηκε, τα «πισώπλατα μαχαιρώματα» και το… σταυρό που κουβαλάει.
Ακόμα, μας περιέγραψε το σοβαρό ατύχημα που της συνέβη στη σκηνή, τον έρωτά της, τις μεγάλες αδυναμίες της και τις απώλειες που την έκαναν πιο δυνατή.
Πρωταγωνιστείς στο έργο «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!» του Ντάριο Φο, από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, που παίζεται στο «Επίκεντρο». Μίλησέ μας γι’ αυτό.
Είναι μεγάλη χαρά που βρίσκομαι στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, όπου καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο αγαπημένος μου φίλος Γιάννης Καλατζόπουλος, ο οποίος με φώναξε και ήρθα για να στηρίξω την προσπάθειά του. Παρουσιάζουμε το γνωστό έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!», που το έγραψε το 1974 και το 2007 το ξαναέγραψε με στόχο να το προσαρμόσει στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι, δίνοντάς του τον τίτλο «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!». Αυτή την αναθεωρημένη εκδοχή του νομπελίστα συγγραφέα παρουσιάζει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο θέατρο «Επίκεντρο», σε απόδοση Γιάννη Καλατζόπουλου και σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη. Έχω ξαναδουλέψει και με τους δύο κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας.
Με τον Γιάννη υποδυόμαστε ένα ζευγάρι, την Αντωνία και τον Τζιοβάνι, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια. Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιταλία το 1970 και από την πρώτη σκηνή γίνεται λόγος για τις τιμές των σούπερ μάρκετ, που αλλάζουν κάθε δύο μέρες. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα διαχρονικό έργο, σαν να γράφτηκε σήμερα, με όλη αυτή την ακρίβεια που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχει κι άλλο ένα ζευγάρι, το οποίο υποδύονται η Μαρία Ελευθεριάδη και ο Γιώργος Ρούφας, με τους οποίους είμαστε φίλοι και πηγαινοερχόμαστε από το ένα διαμέρισμα στο άλλο. Οι άντρες εργάζονται στο εργοστάσιο, οι γυναίκες στο υφαντουργείο και φροντίζουμε και το σπίτι. Τα περνάμε πολύ δύσκολα, το ρεύμα, το νοίκι, το γκάζι, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πληρώσουμε, έχουν ανέβει όλα στα ύψη. Όμως, εκεί είναι η μαγεία του καλού συγγραφέα και στην προκειμένη περίπτωση του Ντάριο Φο, ο οποίος περνάει τα μηνύματα όχι με δραματικό τρόπο αλλά με χιούμορ. Συμβαίνουν μια σειρά από ξεκαρδιστικές παρεξηγήσεις και μια… εγκυμοσύνη. Επίσης, στο θίασο είναι ο Βασίλης Κόκκαλης και ο Στέλιος Σοφός.
Έχεις καθιερωθεί ως μια καλή κωμική ηθοποιός. Νιώθεις ότι σε αδικούν, δεδομένου ότι έχεις κάνει σημαντικούς και δραματικούς ρόλους;
Αυτά ίσως να τα σκεφτόμασταν σε άλλες ηλικίες. Τώρα, οι δρόμοι είναι λίγο προκαθορισμένοι. Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου, γιατί ακόμα και στην κωμωδία, όταν μετέχω, δεν παίζω «ψεύτικα». Δεν είμαι υπερβολική. Για μένα είναι το ίδιο πράγμα. Κι αυτό το αναγνωρίζει ο κόσμος, που με αγαπάει. Στην τηλεόραση πρέπει να σε… βάλουν σε ένα κουτί για να σε πουλήσουν. Λίγοι είναι αυτοί οι ηθοποιοί που καταφέρνουν να τους δώσουν κι άλλη ευκαιρία. Στην τηλεόραση έχουμε έλλειψη σεναρίων κωμωδίας. Δεν μπορεί με τίποτα να ορθοποδήσει η κωμωδία. Κι αυτό αποδεικνύεται και φέτος, που κωμικές σειρές κόβονται γιατί έχουν χαμηλές τηλεθεάσεις.
Έχεις παίξει σε σειρές που έγιναν επιτυχίες. Πώς βλέπεις την τηλεόραση;
Σε σειρές που έκαναν μεγάλη επιτυχία χωρίς να επιδοτούνται από το κράτος. Κι αυτό που λέω είναι παρά πολύ σημαντικό, γιατί εμάς μας κρατούσε στον ανταγωνισμό μόνο η τηλεθέαση. Παίζαμε πολύ «καθαρά». Το να κάνεις χαμηλή τηλεθέαση και να σε κρατάει ο παραγωγός, γιατί θα εισπράξει περισσότερα λεφτά από το κράτος, δεν είναι fair play (σ.σ.: δίκαιο παιχνίδι). Γιατί αν δεν κάναμε υψηλές τηλεθεάσεις, απλά θα μας έκοβαν.
Έχεις ασχοληθεί πολλά χρόνια με το συνδικαλισμό. Πολύς αγώνας και δρόμος για το ΣΕΗ και το ΤΑΣΕΗ. Πόσο έχουν όλα αυτά αποδώσει για τους ηθοποιούς και πώς βλέπεις σήμερα τον κλάδο σας;
Αν δεν είχαμε κάνει όλους αυτούς τους αγώνες, φαντάσου πού θα βρισκόμασταν, αυτό θα σου πω μόνο. Γιατί αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι σχεδόν άθλια, οπότε θα ήταν τρισάθλια. Με ποια έννοια το λέω: Έχει ανοίξει τόσο πολύ το επάγγελμα, που δεν υπάρχουν όρια και κάπου πρέπει να μπουν αυτά. Αυτό όμως δεν γίνεται από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Θα πρέπει να γίνει οργανωμένα από την πολιτεία. Ναι μεν έχουμε συλλογικές συμβάσεις, αλλά αυτά, όσο και να προσπαθήσουμε εμείς, εάν δεν έρθει η πολιτεία να βοηθήσει, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας.
Στο επάγγελμά σας μπαίνουν κάποια πρόσωπα από άλλους επαγγελματικούς χώρους ή από ριάλιτι. Πώς το βλέπεις αυτό;
Υπάρχουν και ηθοποιοί που έχουν σπουδάσει σε δραματικές σχολές, κάνουν επιτυχία -μεγαλύτερη ή μικρότερη-, αλλά ακόμα κι αν έχουν κάνει επιτυχία για κάποια χρόνια, μετά εξαφανίζονται. Έχει αλλάξει τελείως το τοπίο. Στη γενιά μου, όταν γινόμασταν ηθοποιοί, ήταν ένα επάγγελμα οργανωμένο και ήξερες ότι θα μείνεις μέχρι να πεθάνεις ή να συνταξιοδοτηθείς. Τώρα δεν ισχύει αυτό στο δικό μας επάγγελμα. Όποιος ή όποια θέλει, μπαίνει… βγαίνει.
Βλέποντας τα αποτελέσματα του #ΜeToo, νιώθεις ότι τόσο εσύ προσωπικά όσο και ως σύνολο οι ηθοποιοί έχετε δικαιωθεί;
Κατ’ αρχάς, δεν είναι μόνο ο δικός μας επαγγελματικός κλάδος. Δεν κατάλαβα γιατί μόνο σε μας. Γιατί έδειχναν μόνο τους ηθοποιούς και όχι άλλα επαγγέλματα; Πολύ καλό ήταν που έγινε το #ΜeToo, αλλά δεν είμαι αισιόδοξη ότι όλο αυτό θα φέρει τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να φέρει.
Νιώθεις ότι με την έκρηξη του #MeToo καθάρισε το θέατρο;
Όχι, δεν καθάρισε, γιατί στα επαγγέλματα τα οποία είναι προβεβλημένα υπάρχουν άνθρωποι που οι χαρακτήρες τους ευνοούν την κατάχρηση εξουσίας και το #ΜeToo είναι ακριβώς αυτό. Βλέπω και σε νεότερους τις συμπεριφορές τους, που κάνουν μπούλινγκ ο ένας στον άλλο. Δηλαδή, ξαφνικά δεν ήταν οι τρεις, τέσσερις, πέντε οι κακοί και τους βγάλαμε από τη μέση και μετά οι υπόλοιποι είναι αθώοι. Πρέπει να συνετιστούν, να σκέφτεται πώς μιλάει ο καθένας. Το βλέπω και σε νέα παιδιά και με ενοχλεί αφάνταστα.
Στο χώρο σου ένιωσες «πισώπλατα μαχαιρώματα», ότι κάποιος σου κόβει το δρόμο;
Πολλές φορές. Όχι απλώς το ένιωσα, έχω και αποδείξεις. Αλλά τι να κάνουμε; Ο καθένας… σηκώνει το σταυρό του.
Τι έλεγες κάθε φορά που ένα τέτοιο εμπόδιο βρισκόταν μπροστά σου; Είπες κάποια φορά: «Δεν αξίζει τον κόπο, τα παρατάω»;
Όχι, ποτέ! Δεν είχα τέτοια περιθώρια. Απλώς έψαχνα διόδους για να μπορέσω να ανοίξω άλλα κανάλια. Έψαχνα να βρω τρόπους να ελιχθώ.
Ειπώθηκε στο χώρο σου ότι προσλαμβάνονται ηθοποιοί ανάλογα με τους/τις followers που έχουν στα social media. Πώς το κρίνεις αυτό;
Δυστυχώς, συμβαίνει. Μου έχει τύχει αυτό με κάποιο κορίτσι, που αναρωτιόμασταν όλοι οι ηθοποιοί για ποιο λόγο την είχαν προσλάβει στο θίασο. Μάλιστα, περνούσαμε μεγάλη ταλαιπωρία όταν είχαμε σκηνή με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και η απάντηση ήταν ότι έχει πολλούς followers. Αυτά είναι μπούρδες. Ίσως μόνο στην Αμερική να ισχύουν. Δεν πιστεύω ότι οι followers θα έρθουν ποτέ στο θέατρο. Στην τηλεόραση, ίσως, αλλά δεν νομίζω ότι αποτελούν θεατρικό κοινό.
Δεν γνώρισες τον πατέρα σου, γιατί πέθανε όταν ήσουν μόλις τεσσάρων μηνών, γι’ αυτό και σου έδωσαν το όνομά του. Σε έχουν βαφτίσει Νικολέττα-Κατερίνα. Πώς ήταν για σένα ως παιδί αυτές οι εορταστικές μέρες;
Η μητέρα μου μου έδινε πολλή αγάπη, οπότε το κάλυπτε πολύ καλά. Είχαμε φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, τη νονά μου, τα ξαδέλφια μου. Οι άλλοι το σκέφτονταν πιο πολύ παρά εγώ. Θυμάμαι ότι εγώ ήμουν μες στην καλή χαρά, έτρεχα συνεχώς, γελούσα και ονειρευόμουν. Είχα μια υπέροχη γιαγιά, τη νόνα Αγγελική -έτσι την έλεγα-, που τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς καθόταν και μου διηγούνταν πολύ ωραία εορταστικά παραμύθια και μύθους για ξωτικά, νεράιδες, αγγέλους, τον Άγιο Βασίλη.
Γυρνώντας πίσω στο χρόνο, υπάρχουν πράγματα που σήμερα δεν θα τα έκανες;
Ναι, δεν θα γινόμουν ηθοποιός. Θα γινόμουν αρχαιολόγος ή θα έκανα μια αλλαγή και θα πήγαινα στη Νομική, γιατί ο πατριός μου είχε δικηγορικό γραφείο.
Πότε ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, που πονούσες και έπρεπε να ανέβεις στο σανίδι και να κάνεις τον κόσμο να γελάσει;
Πρόσφατα, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην παράσταση «Βίρα τις Άγκυρες», που χτύπησα άσχημα το πόδι μου λίγο πριν βγω στη σκηνή κι έπαθα ρήξη τένοντα. Κι όμως, μέσα σε μισή ώρα, παρά τους φοβερούς πόνους, βγήκα στη σκηνή με μαγκούρα. Ύστερα πήγα στο νοσοκομείο. Για δέκα μέρες έβγαινα στη σκηνή με μαγκούρα και έχοντας κάνει παυσίπονες ενέσεις, αλλά εκείνο το πρώτο βράδυ πονούσα τρομερά. Κι έλεγα: «Δεν θα καταφέρω να βγάλω την παράσταση». Και ήταν και μουσικοχορευτική.
Ο θάνατος της μητέρας σου πόσο σε άλλαξε, δεδομένου ότι για σένα ήταν μάνα και πατέρας μαζί;
Συνέβη το 2003. Ήταν πολύ δύσκολο. Εγώ γενικά έχω μια τάση να πηγαίνω μπροστά και αυτό με βοήθησε. Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν αν πονάω ή όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πονάω. Αλλά πρέπει να προχωρήσω.
Έχεις αποκτήσει δύο σπάνια «δώρα ζωής»: Την κόρη σου Μαρία, η οποία είναι ηθοποιός, γυμνάστρια και έχει κάνει και σπουδές τουριστικών επαγγελμάτων. Μάλιστα, παίξατε μαζί στην παράσταση της Μιμής Ντενίση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη». Και έχεις και τον εγγονό σου, τον Νικόλα.
Είναι οι μεγάλες μου αδυναμίες. Η κόρη μου κάνει πολλά πράγματα κι έχουμε μια υπέροχη σχέση. Ο Νικόλας, που τώρα είναι πεντέμισι χρόνων, με έχει ξετρελάνει. Δεν με λέει «γιαγιά», με φωνάζει «νουνού». Εγώ, επειδή κατάγομαι και από την Κεφαλονιά, εκεί έχουμε το «νόνα» - επειδή εκεί οι γιαγιάδες βαφτίζουν και τα παιδιά. Οπότε το άκουσε ο εγγονός μου, με είπε «νουνού» και το κράτησα, γιατί είναι πολύ καλύτερο από το «γιαγιά» (γέλια).
Τώρα είσαι ερωτευμένη;
Είμαι ερωτευμένη με τον εγγονό μου (γέλια). Όσο για τον άλλο έρωτα, δεν μου λείπουν καθόλου οι μπελάδες του. Δεν θέλω! (γέλια)
Είσαι αισιόδοξη για το αύριο, παρόλο που βιώνουμε τόσο δύσκολες στιγμές γύρω τριγύρω;
Ναι. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Προχωράω. Πάω παρακάτω.
Ποια είναι η ευχή σου για το 2025;
Η γέννηση του Χριστού είναι μια καινούρια αρχή. Κι ας την έχουμε σκεπάσει με κορδέλες δώρων και υπερκαταναλωτισμό. Ό,τι μας λείπει τώρα, εύχομαι να μας το φέρει ο καινούριος χρόνος. Να έρθει η ειρήνη σε όλο τον κόσμο που υποφέρει. Στην Ελλάδα μας εύχομαι να ξαναβρεί το ιδιαίτερο χρώμα της. Να μη μιμούμαστε συνέχεια τους ξένους. Έχουμε τα δικά μας στοιχεία, το δικό μας πλούτο. Επίσης, να δώσουμε στη νέα γενιά ουσιαστική παιδεία και ψυχική ανάταση.
