Ο κόσμος τον αγάπησε στο ρόλο του Μιχαλάκη στη θρυλική πλέον τηλεοπτική σειρά «Εγκλήματα». Από τότε… κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και ο Σταύρος Νικολαΐδης απέδειξε με το ταλέντο του ότι μπορεί να κινείται με μαεστρία σε πολλά είδη ρόλων, παρόλο που του έχουν κολλήσει την ταμπέλα του κωμικού ηθοποιού.

Έχει κάνει διαφορετικά πράγματα στο θέατρο και στην τηλεόραση -δημιουργεί πλέον και τις δικές του παραστάσεις με επιτυχία-, αλλά είναι και πανέτοιμος για κάθε πρόκληση που θα έρθει στη δουλειά του. Σε μια συνέντευξη- χείμαρρο, καυστικός αλλά και ειλικρινής, μίλησε στην «On time» για προσωπικές δύσκολες στιγμές του, αλλά και για την ευτυχισμένη οικογένεια που έχει δημιουργήσει, την «πληγή» του, τις επιλογές των τηλεοπτικών καναλιών, τη σάτιρα και τα όριά της, τον τρόμο που βίωσε και τα social media, ενώ ξέσπασε για τα non-binary άτομα, τα οποία -όπως υποστήριξε- προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο την ιδέα του… τέταρτου φύλου, αρνούμενα την ίδια τους την υπόσταση.


Ας ξεκινήσουμε με την ευχή σου για το 2025.

Εύχομαι στην καθημερινότητά μας να γελάμε όσο το δυνατόν περισσότερο.


Παρά τα προβλήματα, ο κόσμος προσπαθεί να γελάσει;

Βεβαίως. Κι έχει και παράπονο -και αυτό μου το λένε συνεχώς- ότι δεν προσφέρει γέλιο η τηλεόραση. Αυτή η μανία με τα δραματικά σίριαλ -τα αίματα, τους φόνους, τις βρισιές, τις ίντριγκες- εντάξει, ωραία είναι και μάλιστα θα μου άρεσε να παίξω και σε ένα τέτοιο, αλλά δεν μπορεί η τηλεόραση να έχει τόσο πολλές δραματικές σειρές και μόνο μία ή δύο κωμωδίες για να διασκεδάσει ο κόσμος. Στον κόσμο λείπει η κωμωδία.


Με αφορμή το νούμερο του Μάρκου Σεφερλή για το Nemο, έγινε πολύς λόγος για τη σάτιρα. Πιστεύεις ότι υπάρχουν όρια στη σάτιρα;

Όχι. Η σάτιρα δεν έχει όρια και δεν πρέπει να έχει. Ό,τι και να πεις και να γράψεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενοχληθεί κάποιος. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα «αποστειρώσουμε» την κωμωδία; Θα πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος προσβάλλεται, να μην το πούμε αυτό το αστείο; Με την ίδια λογική και μια οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων μπορεί να προσβληθεί, αλλά είναι σάτιρα, είναι χιούμορ.

Έχουμε ξεχάσει να κάνουμε πλάκα; Η πλάκα καμιά φορά εμπεριέχει όχι την προσβολή αλλά το πείραγμα. Όσο για το νούμερο του Μάρκου, γιατί οι περισσότεροι που το κριτικάρουν δεν το είδαν, ενώ εγώ το είδα, δεν είπε κάτι υπερβολικό, ούτε πρόσβαλε κανέναν. Τα non-binary άτομα θέλουν να είναι μια ομάδα που να ανήκει στην κοινωνία, οπότε θα σατιριστούν όπως σατιρίζεται οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων. Π.χ., θα σατιρίσει κάποιος τους ταξιτζήδες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα βγουν οι ταξιτζήδες να πουν «γιατί μας σατιρίζετε»; Γιατί προσβάλλεσαι με αυτό που είσαι; Είσαι εντάξει με αυτό που είσαι; Είσαι ευχαριστημένος με αυτό που είσαι;

Ίσα ίσα που θα έπρεπε να σου αρέσει που ασχολούνται μαζί σου γιατί προβάλλουν αυτό που είσαι. Αν έχεις πρόβλημα με αυτό που είσαι και δεν θέλεις να σε σατιρίζουν, τότε πήγαινε στον ψυχίατρο, γιατί αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα σου. Και για να κλείσω το θέμα με τα non-binary άτομα, η δική μου άποψη είναι ότι non-binary έχουν δικαίωμα να λέγονται, βάσει των γιατρών που μιλάνε και στα κανάλια, μόνο όσοι έχουν γεννηθεί ερμαφρόδιτοι. Από ένα λάθος της φύσης έχουν γεννηθεί με δύο γεννητικά όργανα.

Όλοι οι άλλοι είναι μόδα. Δεν μπορεί ένα αγόρι να έχει γεννηθεί έχοντας αρσενικά όργανα και να… ξυπνάει στα δεκαπέντε του, στα δεκαοκτώ του χρόνια και να λέει «εγώ δεν ξέρω τι είμαι και θα με αποκαλείτε “το ”». Είναι γελοία αυτά τα πράγματα από μόνα τους. Δεν γίνεται να μην τα σατιρίσεις. Και μην το συμπεριλαμβάνουμε κι αυτό στις ομάδες των ΛΟΑΤΚΙ. Εγώ τους τρανσέξουαλ τους σέβομαι πολύ περισσότερο γιατί είναι τεράστια η απόφαση να αλλάξεις το φύλο σου. Εκεί ναι, είμαι δίπλα τους και το σέβομαι. Αλλά αυτό ξαφνικά το «δεν ξέρω τι είμαι», δεν το δέχομαι.


Το λες εσύ αυτό, που το μεγάλο σου «μπαμ» στη δημοσιότητα έγινε με τον bisexual Μιχαλάκη στα «Εγκλήματα»;

Ναι, γιατί το bisexual είναι σεξουαλικός προσδιορισμός και το σέβομαι. Το τι θέλω να κάνω στο κρεβάτι μου είναι άλλο πράγμα. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Θες να πας με άντρα, με γυναίκα και με τους δύο, είναι δικό σου θέμα. Εδώ τα non-binary πάνε να μας περάσουν κάτι άλλο. Δεν είναι θέμα τι κάνουν στο κρεβάτι τους. Αυτοί αμφισβητούν την ίδια τους την υπόσταση. Ο Μιχαλάκης ήταν bisexual. Με γεια σου, με χαρά σου, αν σου αρέσουν τα αγόρια ή τα κορίτσια ή γουστάρεις και τα αγόρια και τα κορίτσια. Αλλά δεν μπορείς να λες «δεν ξέρω τι είμαι και θα με φωνάζετε “το”». Τι θα πει «το»; Η φύση έχει δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Και ως τρίτο υπάρχουν και οι γκέι. Μερικοί θα κάνουν και τέταρτο τώρα;


Εκείνη την εποχή όμως που έκανες τον Μιχαλάκη, είχες κάποιες αντιδράσεις που έπαιξες αυτόν το ρόλο, κάποιους ενδοιασμούς;

Όχι, ούτε ενδοιασμούς είχα ούτε αντιδράσεις από τον κόσμο. Κατ’ αρχάς ήταν τόσο ωραία και κωμικά γραμμένος ο ρόλος που όχι μόνο δεν αντιδρούσε ο κόσμος, αλλά τον αγάπησε και το δικό μου ήρωα και το ρόλο της Κορίνας (Μαρία Καβογιάννη), της πόρνης που έκανε παρέα με τρανσέξουαλ, και τη Σωσώ (Καίτη Κωνσταντίνου), η οποία ήθελε να σκοτώσει τον άντρα της. Τότε είχαμε χιούμορ, δεν τα… αποστειρώναμε όλα, δεν καθόμασταν να κριτικάρουμε όλοι, δεν είχαμε ένα TikTok και ένα Τwitter, που βγαίνει ο καθένας και λέει την «παπάντζα» του και ξαφνικά του δίνουνε βάρος και λόγο ύπαρξης. Γελούσαμε με τους ήρωες των «Εγκλημάτων», ήταν χιούμορ, πλάκα και το καταλάβαινε ο κόσμος.


Είσαι πατέρας του επτάχρονου Θάνου. Σε ανησυχεί όλο αυτό; Λογικά σε αυτή την ηλικία θα χειρίζεται κινητό, ηλεκτρονικό υπολογιστή, τα παιδιά πλέον από πολύ μικρά μαθαίνουν σ’ αυτά.

Ναι. Έχει αρχίσει και τα χειρίζεται αυτά, γιατί μεγαλώνει σε μια εποχή που όλα είναι ηλεκτρονικά και θα πρέπει να τα ξέρει γιατί, αν δεν το κάνει, κάποια στιγμή δεν θα μπορεί να ζει αρμονικά σε αυτή την κοινωνία. Όμως, γίνεται με την επίβλεψή μας, με πολύ συγκεκριμένα χρονικά όρια και με απόλυτο έλεγχο. Κι έχουμε καταφέρει ο Θάνος από μόνος του να βλέπει ότι κάτι δεν είναι για την ηλικία του και να πηγαίνει παρακάτω. Θεωρώ αδιανόητο το ότι πρέπει το κράτος να βάλει όρια στα παιδιά. Δηλαδή, το κράτος θα κάνει τη δουλειά των γονέων; Ακούω γονείς που λένε: «Δεν μπορώ να ελέγξω τι βλέπει το παιδί μου!». Τι δεν μπορείς να ελέγξεις; Μέχρι τα δώδεκα-δεκατρία χρόνια του δεν μπορείς να ελέγξεις τι βλέπει το παιδί σου; Ή όταν είναι πιο μεγάλο το παιδί, όταν κοιμηθεί το βράδυ, δεν θα πάρεις το κινητό του να δεις τι αναζητήσεις έκανε; Κι εμένα η δουλειά μου είναι πολύωρη και δύσκολη, αλλά ασχολούμαι πάρα πολύ με τον Θάνο -πάντα βρίσκω χρόνο και του εξηγώ ό,τι με ρωτάει- κι επιπλέον ξέρω ότι έχω μια σύζυγο «κέρβερο» στο σπίτι. Κι εγώ τη Γιώτα ακολουθώ. Οι γονείς πρέπει να έχουν κοινή γραμμή διαπαιδαγώγησης.


Το ότι οι γονείς σου έκαναν ομηρικούς καβγάδες, όταν εσύ ήσουν επτά-οκτώ χρόνων, όπως μου έχεις πει, πόσο σε ακολούθησε στη ζωή σου;

Έχω νεύρα κι αυτό στην αρχή μού έκανε πολύ κακό στο επάγγελμά μου γιατί δεν μπορούσα να ελέγξω τις συμπεριφορές μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο άλλος δεν θα κάτσει να ασχοληθεί, να βρει το λόγο που ο Νικολαΐδης είναι έτσι. Δεν είναι γονιός μου, ούτε αδελφός μου, ούτε καν φίλος μου. Ο άλλος θέλει να πάει να κάνει τη δουλειά του. Το κατάλαβα πολλά χρόνια μετά κι έχοντας «φάει» πολλές… σφαλιάρες. Μεγαλώνοντας ηρέμησα. Ήθελα να καλυτερεύσω τον εαυτό μου και δούλεψα πολύ ώστε να καταφέρω να έχω αυτογνωσία, να ηρεμήσω και να κοντρολάρω τη συμπεριφορά μου. Κι εδώ θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στη γυναίκα μου, που είμαι μαζί της δεκαπέντε χρόνια, στη Γιώτα μου, η οποία με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό - μαζί με αυτήν με βοήθησε και το ότι γίναμε γονείς. Να φανταστείς ότι πήγα σε ψυχολόγο, αλλά τελικά κατάλαβα ότι η ψυχολόγος μου είναι η γυναίκα μου. Ό,τι έλεγα στην ψυχολόγο, το έλεγα στη Γιώτα και το καλό είναι πως πάντα μού μιλούσε με έναν πολύ νηφάλιο κι αντικειμενικό τρόπο.


Σε στενοχωρεί που έπειτα από τόσα χρόνια ο κόσμος σε θυμάται και σε αγαπάει ως Μιχαλάκη από τα «Εγκλήματα;»

Όχι. Η αγάπη του κόσμου με κολακεύει και τη χαίρομαι πάρα πολύ. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι η κρίση ή η μη επιλογή των υπευθύνων της τηλεόρασης -γιατί θέατρο έχω κάνει και κάνω πολύ- δεν συνάδει με τη μεγάλη αγάπη του κόσμου σε μένα. Με ρωτάει όλος ο κόσμος «γιατί δεν παίζεις στην τηλεόραση;» Και απαντάω: «Τι να σας πω; Ρωτήστε αυτούς που κανονίζουν στα κανάλια». Έχουν βγει τέσσερις-πέντε άνθρωποι, οι casting directors, και δεν ξέρω… πρέπει να ξανασυστηθούμε; Δεν μας γνωρίζουν, δεν μας θυμούνται. Μου το λέει ο κόσμος, ότι βλέπουν τους ίδιους και τους ίδιους στην τηλεόραση. Έκατσα κι έστειλα και βιογραφικά. Αυτό είναι που με στενοχωρεί γιατί πραγματικά θεωρώ -και η πορεία μου το έχει αποδείξει- ότι είμαι ένας καλός ηθοποιός και θα βγάλω εις πέρας κάθε ρόλο που θα μου δώσουν.


Είχες και πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή σου. Πρόπερσι τράκαρες, έγινε σμπαράλια το αυτοκίνητό σου και τραυματίστηκες σοβαρά.

Όλοι έλεγαν ότι ήταν θαύμα που βγήκα μέσα από αυτό ζωντανός. Είχα τις αισθήσεις μου, όμως χτύπησα άσχημα, πονούσα, έτρεχαν αίματα από το κεφάλι μου. Ήταν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, αλλά η χειρότερη ήταν όταν η γυναίκα μου έκανε τη δεύτερη -από τις τρεις- αποβολές. Κι αυτό γιατί η Γιώτα έκανε την πρώτη αποβολή στον πέμπτο μήνα, τη 19η εβδομάδα της κύησης, στις 17 Ιανουαρίου. Έμεινε ξανά έγκυος την επόμενη χρονιά και, όταν ήταν πέντε μηνών, τη 19η εβδομάδα, στις 15 Ιανουαρίου, έχασε και το δεύτερο μωρό. Μέσα σε ένα χρόνο έκανε δύο αποβολές και δεν είχα να διαχειριστώ μόνο τα δικά μου συναισθήματα αλλά και της γυναίκας μου.


Το μεγαλύτερό σου φόβο τον ένιωσες στο τροχαίο;

Όχι. Εκεί δεν φοβήθηκα τόσο πολύ. Εκεί που με έπιασε τρόμος ήταν όταν έπαιζα στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και δύο μέρες πριν από την πρεμιέρα ένιωσα έναν πόνο στην πλάτη, πήγα στο νοσοκομείο και με έβαλαν στη μονάδα εντατικής θεραπείας γιατί φοβήθηκαν ότι έπαθα έμφραγμα. Βρέθηκα… καλωδιωμένος, με τους γιατρούς από πάνω μου να μου κάνουν εξετάσεις και, μέχρι να μου πουν ότι ήταν κρίση άγχους -εκείνο τον καιρό περνούσα μια δυνατή στενοχώρια-, τα… είδα όλα. Επίσης και με τον Covid που πέρασα στην πρώτη καραντίνα, φοβήθηκα πολύ. Μου το γύρισε σε πνευμονία και έμεινα μία εβδομάδα στο νοσοκομείο.


Μίλησέ μας για την κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου «Ο παππούς έχει πίεση», σε σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη, που παίζεται στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»…

Η υπέροχη, πετυχημένη κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου, αν και την έγραψε πριν από 28 χρόνια, παραμένει επίκαιρη. Με αυτό το έργο ο κόσμος γελάει πάρα πολύ κι αυτό το έχει ανάγκη μέσα στα τόσο δύσκολα που ζούμε. Να διευκρινίσω ότι το έργο δεν είναι για παιδιά γιατί έχει αθυροστομίες, αναφέρεται σε σεξουαλικά θέματα, απάτες, ουσίες, διάφορα τέτοια πράγματα. Υποδύομαι έναν αγαθό αστυνομικό, τον Θανάση, που παθαίνει διάφορα - μέχρι φακές με… κόκα τρώω κατά λάθος. Ερωτεύομαι μια κοπέλα των Εξαρχείων, την Πόπη, που ζει σε ένα σπίτι όπου πηγαινοέρχονται διάφοροι περίεργοι τύποι κι εκεί συμβαίνουν φοβερές καταστάσεις και ανατροπές με πολύ γέλιο. Είμαι μαζί με υπέροχους συναδέλφους, τον Βασίλη Κολοβό, τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, τη Σύλβια Δεληκούρα, τη Μαριλού Κατσαφάδου και τον Άρη Αντωνόπουλο.


*Δημοσιεύθηκε στην Ontime