Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή Πάμε Δανάη, όπου μίλησε για την παράσταση Για μια ζωή, στην οποία πρωταγωνιστεί, καθώς και για την επαγγελματική του πορεία.

Ο ηθοποιός αναφέρθηκε επίσης στην ενόχλησή του όταν το κοινό χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της παράστασης, τονίζοντας πως η χρήση κινητών τηλέφωνων την ώρα που παίζει είναι κάτι που τον αποσυντονίζει και τον ενοχλεί..

«Είναι το τελευταίο έργο των Παπαθανασίου – Ρέππα και είναι μια κωμωδία που διαδραματίζεται στην κατοχή. Χθες είχαμε ένα πολύ κακό κοινό, αυτό είναι δούνε και λαβείν, αν δεν δώσουν και εκείνοι δεν μπορούμε να δώσουμε ούτε εμείς. Μου έχει τύχει μια κυρία που μου είχε σπάσει τα νεύρα γιατί δεν σταματούσε να βγάζει φωτογραφίες, της είπα ‘’κλείστε το επιτέλους!’’» είπε αρχικά ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος.


Όπως είπε, τον εκνευρίζουν οι Έλληνες οδηγοί γιατί δεν τηρούν τον Κ.Ο.Κ

«Και συνήθως είναι γυναίκες που κρατάνε το κινητό και προσπαθούν να στείλουν μήνυμα. Η Κάκια Αναλυτή δεν ήθελε να σφυρίζω μέσα στο θέατρο, το θεωρούσε γρουσουζιά. Βλέπω όλες τις δουλειές που κάνω και πολλές φορές λέω ‘’ω ρε χάλια’’» σημείωσε.

Ο ηθοποιός υποστήριξε πως στο «Αυστηρώς κατάλληλο» ήταν για… κλωτσιές, και το ήξερε ότι ήταν χάλια

«Συνήθως αυτοί που γράφουν κριτική δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, έχουν εκλείψει οι μεγάλοι κριτικοί όπως ο Γεωργουσόπουλος. Είχαν γράψει ότι πέθανα και μου το είπε ένας κύριος που συνάντησα στον δρόμο» ανέφερε ο γνωστός ηθοποιός.


Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος μίλησε και για την γιαγιά του, Κατίνα Παξινού

«Δεν έχω πάρει το Όσκαρ της γιαγιάς μου να φανταστώ τον λόγο μου, το έχω σε ένα τραπέζι και κάθεται. Η γιαγιά μου είχε πει να γίνω καλύτερος από εκείνη. Αν είναι δυνατόν, πώς να γίνω καλύτερος από εκείνη;. Δέσμευση θεωρώ την συγκατοίκηση, για αυτό και είμαι κατά του γάμου γιατί πιστεύω ότι η συγκατοίκηση σκοτώνει τον έρωτα».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο ηθοποιός εξήγησε πως:

«Η μεγαλύτερη ανακρίβεια που είχαν γράψει για μένα ήταν ότι πέθανα! Ναι, το είχαν γράψει και μάλιστα δεν το ήξερα. Πριν από 2-3 χρόνια, περπατούσα στον δρόμο και μου λέει ένας κύριος: “Α, καλέ ζείτε; Διαβάσαμε ότι πεθάνατε!”. Του απάντησα: “Όχι, δεν έχω πεθάνει, ζω”».