«Όταν έρχεται η ώρα να φύγει ο άνθρωπος, πιστεύω ότι κατά κάποιον τρόπο το αποφασίζει μόνος του, πολύ υποσυνείδητα», εξήγησε η Δήμητρα Γαλάνη, η οποία μίλησε για τη σχέση της με τον πατέρα της και την απώλειά του.

Η τραγουδίστρια βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Τετ-α-Τετ» και περιέγραψε την πορεία του πατέρα της, ο οποίος είχε σπουδάσει μουσική, αλλά οι συνθήκες της εποχής τον οδήγησαν σε διαφορετική επαγγελματική κατεύθυνση.

Δήμητρα Γαλάνη: Ο πατέρας μου τα είχε κάνει όλα πολύ καλά, αλλά η εποχή του τα χάλασε

Η ίδια ανέφερε πως ο πατέρας της παρακολούθησε με συγκίνηση την καλλιτεχνική της πορεία και έφυγε από τη ζωή κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής επαγγελματικής φάσης της. «Ο πατέρας μου ήταν μια φωνή τενόρου, με σπουδές τέλειες, με υποτροφίες. Τα είχε κάνει όλα πολύ καλά, με προδιαγραφές για καριέρα, αλλά η εποχή του τα χάλασε. Τότε, ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα και έπρεπε να φύγει, δεν έφυγε. Μπήκε υπάλληλος στη ΔΕΗ. Όταν το είδε να συμβαίνει με εμένα, τον συγκίνησε πολύ. Ο πατέρας μου έφυγε όταν έκανα το "Χάραμα". Είδε όλη την πορεία αυτή κι ήταν ευτυχισμένος», είπε χαρακτηριστικά.

Η τραγουδίστρια αποκάλυψε πως δεν ενημερώθηκε άμεσα για τον θάνατό του, προκειμένου να μπορέσει να αντεπεξέλθει στη δουλειά της. Αν και αρχικά αυτό ήταν δύσκολο, ανέφερε πως δεν ένιωσε θυμό, καθώς πίστευε ότι ο πατέρας της έπρεπε να «φύγει» για να σταματήσει να ταλαιπωρείται. Επίσης, η Δήμητρα Γαλάνη εξέφρασε την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι, υποσυνείδητα, επιλέγουν τη στιγμή που θα αποχαιρετήσουν τη ζωή, ιδιαίτερα όταν η ασθένεια και η ηλικία τους καταβάλουν.

Δήμητρα Γαλάνη: Όταν πια έχει έρθει η ηλικία, ο άνθρωπος έχει αρρωστήσει, το να τον κρατάς στη ζωή μέσα από το αίσθημα είναι εγωιστικό

«Τραγουδούσα όταν πέθανε. Δεν μου το είπαν. Είχε φύγει το απόγευμα και δεν μου το είπαν για να μπορέσω να πάω στη δουλειά μου το βράδυ. Όταν τελείωσα μου το είπαν. Δεν θύμωσα, ήθελα να φύγει, γιατί ταλαιπωρούνταν. Είχα κάνει μια πορεία όταν έφυγε. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας. Όλο το υπόλοιπο λέγεται ζωή κι είναι δεμένη με τους ανθρώπους μας. Όταν έρχεται η ώρα να φύγει ο άνθρωπος, πιστεύω ότι κατά κάποιον τρόπο το αποφασίζει μόνος του, πολύ υποσυνείδητα. Όταν ένας άρρωστος έχει ταλαιπωρηθεί, κλείνει τα μάτια του, γιατί δεν αντέχει. Όταν πια έχει έρθει η ηλικία, ο άνθρωπος έχει αρρωστήσει, το να τον κρατάς στη ζωή μέσα από το αίσθημα είναι εγωιστικό. Έτσι πιστεύω όταν οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται και ο πατέρας μου ταλαιπωρούνταν, πρέπει να φεύγουν. Ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα», εξήγησε.

Τέλος, ανέφερε πως κατάφερε να τραγουδήσει ξανά λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του, κάτι που, αν και συγκινητικό και δύσκολο, αποτέλεσε για την ίδια μια λυτρωτική στιγμή, φέρνοντας στη μνήμη της στιγμές που είχε ξεχάσει. «Όταν τραγούδησα μετά τον θάνατό του ήταν πολύ συγκινητικό. Ανακαλούσα στη μνήμη μου πράγματα που ίσως είχα ξεχάσει. Ήταν δύσκολο, γιατί ήταν μετά από 3-4 μέρες, αλλά και την ίδια στιγμή ήταν λυτρωτικό», είπε κλείνοντας.