Βρισκόµαστε στη σκηνή του Θεάτρου Πειραιώς 131. Εχουµε έρθει για να συνοµιλήσουµε µε δύο καλλιτέχνες πολύ αγαπηµένους, που συναντήθηκαν πριν από χρόνια σχεδόν τυχαία. Πλην, όµως, η συνάντησή τους αυτή έµελλε να σηµαδέψει ανεξίτηλα την πορεία του ελληνικού θεάτρου, της τηλεόρασης, καθώς και του κινηµατογράφου.
Συνέντευξη στη Μαριάνθη Κουνιά
Πρόκειται για το πιο διάσηµο συγγραφικό δίδυµο της Ελλάδας, που έχει προσφέρει πάρα πολύ γέλιο στη χώρα µας. Καλώς ορίσατε στον υπέροχο κόσµο των Θανάση Παπαθανασίου - Μιχάλη Ρέππα, οι οποίοι υπογράφουν την παράσταση «Για Μια Ζωή», µε τους Γιάννη Τσιµιτσέλη, ∆ανάη Παππά, Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, Γιάννη Σίντο, Μαρία Φιλίππου, Σάρα Γανωτή, Αναστασία Τσιλιµπίου. Βεβαίως και τους -φονικούς- «Μπαµπάδες µε Ρούµι», µε τους Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Σοφία Βογιατζάκη, Κωνσταντίνο Γαβαλά, Νίκη Λάµη και Κωνσταντίνα Μιχαήλ.
Αµφότερες ανεβαίνουν στα Αθηναϊκά Θέατρα, συµφερόντων του επιχειρηµατία ∆ιονύση Παναγιωτάκη: η πρώτη στο Θέατρο Πειραιώς 131 και η δεύτερη στο θέατρο «Αλίκη».
Θανάσης Παπαθανασίου - Μιχάλης Ρέππας: "Είµαστε ίδιοι όσο η µέρα µε τη νύχτα, αλλά δέσαµε αυτόµατα"
- Παίζεται για δεύτερη χρονιά η κωµωδία σας «Για µια Ζωή». Μιλήστε µας για το έργο.
- Μιχάλης Ρέππας: Το έργο πάει πολύ καλά και έτσι το ανεβάζουµε πάλι. Πρόκειται για µία κωµωδία καταστάσεων, που αφορά µία οικογένεια στο Αίγιο το 1943. Αφορά και στα παρελκόµενα από τον θάνατο -που δεν ήταν θάνατος- ενός εκ των πρωταγωνιστών. Εχει να κάνει µε ένα τρίο, µε µια γυναίκα, δύο γαµπρούς, τον µπαµπά του ενός γαµπρού και τη µαµά της νύφης. Αλλά και µε µία γειτόνισσα και την κόρη της. Το Αίγιο είναι τυχαία επιλογή. Επιλέξαµε να µεταφερθούµε στο 1943 επειδή εκείνες τις δύσκολες εποχές µπορούσαν να συµβούν περίεργα πράγµατα: η κοπέλα έχασε τον άντρα της στην Αλβανία, το 1943 παντρεύτηκε άλλον και λίγο καιρό µετά τον γάµο εµφανίζεται και ο προηγούµενος γιατί είχε γίνει λάθος. Τότε γίνονταν πολλά τέτοια λάθη. - Θανάσης Παπαθανασίου: Και είναι ο ένας δεξιός, ο άλλος αριστερός. Εχει συµβεί αυτό, όχι όµως µε γάµο. Μια οικογένεια φιλοξενούσε τον έναν άντρα, τον αριστερό, στο πατάρι και στο υπόγειο τον δεξιό.
- Αλήθεια, πώς γράφετε τα έργα σας; Είστε στον ίδιο χώρο ή ο καθένας γράφει κάτι στο σπίτι του και µετά τα ενώνετε;
- Μ.Ρ.: ∆οξολογώ την τεχνολογία γιατί προτού εφευρεθεί το skype αναγκαστικά παίρναµε ταξί και πηγαίναµε ο ένας στο σπίτι του άλλου. Εκεί καθόµασταν ο ένας απέναντι στον άλλον και γράφαµε. Αλλά ευτυχώς τώρα δεν τρώω τον καπνό του Θανάση στη µούρη µου. Και το γραφείο µου είναι πεντακάθαρο. Και ανταλλάσσουµε διαρκώς απόψεις µέσω skype.
- Θ.Π.: Πριν από δέκα χρόνια σταµάτησες το κάπνισµα... (γέλια)
- Είστε διαφορετικοί χαρακτήρες;
- Μ.Ρ.: Οσο η µέρα µε τη νύχτα, όσο το λάδι µε το νερό.
- Θ.Π.: Αν ήµασταν ίδιοι δεν θα είχε κανέ να ενδιαφέρον. - Μ.Ρ.: ∆εν κολλάµε πουθενά, σε τίποτα. Αλλά στις πολιτικές και αισθητικές απόψεις είµαστε κατά 85% ίδιοι. - Θ.Π.: Εκεί τα έχουµε βρει. - Μ.Ρ.: Εγινε αυτόµατα. ∆εν το προσπαθήσαµε καν. Απ’ όταν πρωτοσυναντηθήκαµε, λέγαµε τα ίδια. Είχαµε κοινό αισθητήριο. Γι’ αυτό και πολλές φορές µαλώνουµε και διαφωνούµε. Ποτέ όµως δεν διαφωνούµε αναφορικά στο πότε τελειώνει, στο πότε ολοκληρώνεται µία σκηνή. Οταν γραφτεί η τελευταία λέξη, ξέρουµε ότι η σκηνή τελείωσε. Ποτέ δεν έχουµε πει «έχει κι άλλο».
- Οταν µαλώνετε, τι λέτε;
- Θ.Π.: Ακατάλληλα πράγµατα...
- Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, θα θέλατε ενδεχοµένως να αλλάξετε κάτι σε κάποιο έργο σας;
- Μ.Ρ.: Είναι βλακεία να σκεφτόµαστε κάτι τέτοιο, αν και προσωπικά ίσως άλλαζα κάτι στο «Safe Sex». Και τι; Θα γινόταν καλύτερο; ∆εν πιστεύω ότι τα έργα είναι οι σκηνές και οι διάλογοί τους. Είναι κάτι πιο σοβαρό που τα συνέχει αυτά. Και όταν είναι τόσο δυνατό αυτό που τα συνέχει, όσα λάθη και να έχει, δεν πειράζει. Ο Θανάσης κι εγώ έχουµε γράψει τροµακτικά πρόστυχες λέξεις, ακόµα και τώρα στην «Κατάρα της Τζέλας ∆ελαφράγκα» που προβάλλεται στον Alpha. Αλλά δεν µας το έχει χρεώσει ποτέ το κοινό. -Θ.Π.: ∆εν θα µου άρεσε αν το βάζαµε επίτηδες. Αν ταιριάζει όµως στη ροή της ιστορίας, το κοινό το εισπράττει ως φυσιολογικό. - Μ.Ρ.: Το κοινό δεν µας χρέωσε ποτέ ότι ένα έργο είχε βροµοκουβέντες.
- «Προκαλείτε» κοσµοσυρροή…
- Θ.Π.: Εµείς απλώς γράφουµε και αυτό αρέσει. Ούτε ο Στίβεν Σπίλµπεργκ ήξερε πόσο καλά θα πάνε τα «Σαγόνια του καρ χαρία». Στην αρχή, νοµίζω, ήταν απελ πισµένος, δεν πίστευε ότι θα αρέσει το φιλµ. - Μ.Ρ.: Επί της ουσίας, είναι τυχαίο.
- Υπάρχει συνταγή επιτυχίας όταν γράφετε ένα έργο;
- Θ.Π.: Οχι, δεν υφίσταται. - Μ.Ρ.: Το µόνο που θέλουµε είναι ό,τι γράφουµε να διασκεδάζει κι εµάς.
- Για 36 χρόνια διασκεδάζετε όλη την Ελλάδα. Ερχονται µε πούλµαν στις παραστάσεις σας...
- Θ.Π.: Τα 36 χρόνια δεν είναι όλα µία ευθεία. - Μ.Ρ.: Αυτό που επισηµάνατε δεν ισχύει για όλες τις παραστάσεις µας. Αλλά σας ευχαριστούµε για τα καλά σας λόγια. Νοµίζω ωστόσο πως ακόµα και αυτοί που δεν εκτιµούν τη δουλειά µας, αναγνωρίζουν ότι όλα αυτά τα χρόνια ήµασταν τίµιοι και δεν προσπαθήσαµε ούτε µία φορά να πουλήσουµε φύκια για µεταξωτές κορδέλες. Αυτό που λέµε ότι πουλάµε, και το διαφηµίζει το τρέιλέρ µας, κάτι περίπου ίδιο απολαµβάνει και ο κόσµος όταν έρχεται στην αίθουσα του θεάτρου ή του κινηµατογράφου ή στο σπίτι, από την τη λεόραση. Ποτέ δεν του έχουµε πουλήσει ψευτιά, µούρη, εξυπνάδα, διδαχή.
- Μ.Ρ. - Θ.Π.: Ναι, όλους τους ηθοποιούς της κωµωδίας. Τους καρατερίστες. Αυτή είναι η ειδικότητά µας. Στενοχωριόµαστε που υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που τους αγαπάµε, αλλά καταλαβαίνουµε ότι δεν είναι εύκολο να συνεργαστούµε. Για παράδειγµα, η Λυδία Κονιόρδου είναι µια ηθοποιός από αυτές που δεν βγαίνουν κάθε µέρα. Αλλά εµείς µε τη Λυδία τι να κάνουµε; Πρέπει να κάτσει µια πολύ περίεργη συγκυρία για να συνεργαστούµε.
- Είναι και το είδος θεάτρου που υπηρετείτε…
- Μ.Ρ.: Αυτό λέµε. Εµάς, το είδος µας είναι οι καρατερίστες. Εχουµε δουλέψει µε όλους τους ανθρώπους της κωµωδίας.
- Μετά την τεράστια διαδροµή που έχετε διανύσει, έχετε ακόµα άγχος για το τι θα παρουσιάσετε, είτε στη σκηνή είτε στην τηλεόραση;
- Θ.Π.: Πάντα υπάρχει άγχος. Μη σου πω ότι έπειτα από τόσα χρόνια έχουµε περισσότερο άγχος απ’ ό,τι παλιότερα, γιατί έχουµε µεγαλύτερη συναίσθηση του τι κάνουµε. ∆ηλαδή ένα πράγµα που έκα νες στα 30 δεν µετράει τόσο µε κάτι που κάνεις στα 60. Γιατί σε αυτά τα 30 χρόνια έχεις καταλάβει τι συµβαίνει. Ετσι, έχεις και µεγαλύτερο άγχος. - Μ.Ρ.: Φυσικά, πάντα έχουµε στρες. Το ζούµε το πόσοι άνθρωποι εξαρτώνται από τη δουλειά µας και µας βαραίνουν και τα λεφτά που επενδύονται. Γιατί είµαστε σε κοντινή σχέση µε τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι επενδύουν και θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, είτε αυτό λέγεται κανάλι είτε επένδυση στο σινεµά είτε στο θέατρο. Γιατί και ένας θεατρικός επιχειρηµατίας που πληρώνει πολλά λεφτά µόνο για να ανοίξει την πόρτα του θεάτρου, είναι κάτι που το έχεις κατά νου.
- Εχετε άγχος αν θα γεµίσει το ταµείο;
- Θ.Π.: Ουου! Στις πολύ µεγάλες επιτυχίες έχουµε περισσότερο άγχος απ’ ό,τι στα άλλα έργα. - Μ.Ρ.: Εχουµε πάρα πολύ άγχος! Απλώς, τώρα πια, στα 65 µου, όταν γίνεται η πρεµιέρα, καταλαβαίνω περίπου πού θα κινηθεί η κάθε δουλειά. - Θ.Π.: ∆εν το παίρνουµε και πολύ βαριά το θέµα. - Μ.Ρ.: Ακριβώς. Παλιά, αν δεν έφτανε η δουλειά εκεί που θέλαµε, «πενθούσα». Το καταλάβαινα από την πρώτη εβδοµάδα. - Θ.Π.: Αν κάτι πάει καλά ή όχι, το έχεις καταλάβει από το δεύτερο Σαββατοκύ ριακο. - Μ.Ρ.: Τώρα όµως δεν περνάω πένθος. Πολλοί φίλοι λένε, µην το πούµε στον Μιχάλη, γιατί νοµίζουν ότι είµαι όπως παλιά: Επεφτα να πεθάνω. Στενοχωριόµουν. - Θ.Π.: Εδώ µια νοικοκυρά που ετοιµάζει ένα τραπέζι και δεν πετυχαίνει το φαγητό της στενοχωριέται. - Μ.Ρ.: Για παράδειγµα, κάναµε το σίριαλ «Μαίρη-Μαίρη-Μαίρη» και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Στενοχωρήθηκα για τί αυτήν τη δουλειά τη βρίσκω τροµερά καλόγουστη, και επειδή νιώθω ότι κάποιοι ηθοποιοί επένδυσαν και δεν τους βγήκε (όχι ότι θα απολογηθώ και απέναντί τους) λίγο µε βαραίνει.
- Με την «Κατάρα της Τζέλας ∆ελαφράγκα» θέλετε να πάτε λίγο στην υπερβολή της σάτιρας;
- Μ.Ρ.: Είµαστε ευτυχισµένοι. Το πάµε όχι λίγο στην υπερβολή, αλλά πολύ (στην υπερβολή)!
- Το είχατε ανάγκη;
- Μ.Ρ.: Πάρα πολύ! Θέλαµε να πάµε στην υπερβολή και να γελάσουµε λίγο µε όλες αυτές τις µαντιλοφορεµένες που πενθούν στην ελληνική τηλεόραση. Γιατί από 21.00-22.30 πέφτει κλάµα. Και είπαµε να το πάµε ανάποδα. Υπερβάλλουµε στο παίξιµο και είναι σαν πάρτι! - Θ.Π.: Το απολαµβάνουµε και εµείς και οι ηθοποιοί. Πολύ! - Μ.Ρ.: Τρελαίνονται οι ηθοποιοί να κάνουν βλακείες. Τρελαίνονται! - Θ.Π.: Οπως τότε που είχαµε κάνει το «Κλάµα βγήκε από τον Παράδεισο», τραβούσαµε τα µαλλιά µας από την αγωνία και αυτοί έκαναν σαν να πήγαιναν στο νηπιαγωγείο! Εκαναν υπερβολές και παρωδίες και ήταν τρισευτυχισµένοι.
- Στο θέατρο «Αλίκη» παρουσιάζεται και η ευφάνταστη κωµωδία σας «Μπαµπάδες µε Ρούµι».
- Θ.Π.: Ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Αθήνα. Η πρώτη ήταν το 1996. - Μ.Ρ.: Οι «Μπαµπάδες» εµπεριέχουν πολλές κωµωδίες. Τώρα συνειδητοποιώ το εξής: αυτή τη στιγµή στην Αθήνα ανεβαίνει η πιο στυφή και γλυκόπικρη κωµωδία µας, το «Μπαµπάδες µε Ρούµι», παράλληλα µε την πιο γλυκιά κωµωδία µας, τη «Για µια Ζωή», που είναι γεµάτη συγχώρεση για τους ήρωες, τα πάθη και τις τρέλες τους. Το ένα είναι πικρή, δηλητηριασµένη κωµωδία και το άλλο είναι συγχωρητική και γλυκιά παράσταση.
*Η συνέντευξη δηµοσιεύθηκε στην Απογευματινή και στο περιοδικό «Stage», ετήσια έκδοση των Αθηναϊκών Θεάτρων, για τη σεζόν 2024 2025.
