Η τηλεοπτική σειρά «Αγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον ουρανό» φαίνεται ότι έφερε στην επιφάνεια ένα δυναµικό τηλεοπτικό κοινό, το οποίο είχε ανάγκη από σειρές µε ειδικό περιεχόµενο. Το αποτέλεσµα ήταν από την πρώτη προβολή του πρώτου κύκλου της σειράς στην ιδιωτική τηλεόραση να κερδίσει τις καρδιές του κοινού και τα υψηλότερα νούµερα της τηλεθέασης.

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους, ο οποίος ενσάρκωσε τον ρόλο του Αγίου Παϊσίου στην τηλεοπτική σειρά που είναι βασισµένη στον βίο του αγίου, µας αποκαλύπτει πόσο άλλαξε η ζωή του από τη συµµετοχή του στη σειρά.

Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν σας ζήτησαν να υποδυθείτε τον Αγιο Παΐσιο;

Κόµπιασα, διότι δεν ακουµπάς εύκολα τέτοιον ρόλο για έναν τέτοιο άγιο, που λατρεύεται µε τόσο πάθος. Είχα όµως έναν τέτοιο εσωτερικό ενθουσιασµό, που αποφάσισα να το κάνω. ∆υσκολευτήκατε να πατήσετε στα βήµατά του; Κι εγώ και ο σεναριογράφος Γιώργος Τσιάκκας και ο σκηνοθέτης Στάµος Τσάµης είχαµε καταλάβει ότι έπρεπε να µάθουµε τα βήµατα πάρα πολύ καλά. Οπότε οδηγηθήκαµε σε µια εις βάθος µελέτη για τη ζωή του αγίου, που αφορούσε αναγνώσεις βιογραφιών, µαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν δίπλα του, πατέρων και µοναχών που επίσης τον έζησαν, όπως οι µοναχές της Σουρωτής, που τον διακόνησαν µέχρι την τελευταία στιγµή του. Ολα αυτά τα χρόνια µελετούσαµε τη ζωή του αγίου. Το πνευµατικό εύρος και την τεράστια πνευµατική έκταση αυτού του αγίου άργησα να τα ανακαλύψω, αλλά τελικά αντιλήφθηκα ότι έρχονται από την απλότητα µε την οποία λάτρεψε τον Θεό και αγκάλιασε τους ανθρώπους. Η λατρεία και η θυσιαστική αγάπη του για τον Χριστό µεταφράστηκαν σε αγάπη για όλους και για όλα. Εκανα εδαφιαίες µετάνοιες, όπως έκανε ο άγιος, και έκανα πάρα πολλές, και οι γροθιές µου άρχισαν να τρίβονται και να αποκτούν σηµάδια όπως του αγίου . Προσπαθούσα λοιπόν και ψυχικά και σωµατικά να φέρω εις πέρας τον ρόλο µου. Εµαθα να ψάλλω στη σειρά, επίσης, κάτι το οποίο δεν ήξερα να κάνω ώς τότε. Τώρα πια λατρεύω πολύ τη βυζαντινή µουσική και θέλω να προχωρήσω.

Επειτα από δύο κύκλους και πολλή µελέτη, πόσο επηρεάστηκε η ζωή σας από τον βίο του; 

∆εν είµαι άνθρωπος που ήµουν κοντά στην Εκκλησία. Οµως µετά τη σειρά αυτή δεν νοµίζω ότι έχει περάσει µέρα που να µην έχω σκεφτεί τον άγιο. Το εξοµολογούµαι. Σκέφτοµαι τον άγιο στην καθηµερινότητά µου σε πάρα πολλά πράγµατα. Στη συµπεριφορά µου απέναντι στα παιδιά µου, στη γυναίκα µου, στους συναδέλφους µου, στην ίδια τη ζωή, στα πουλιά, στα ζώα, στη φύση. Αυτή την πανέµορφη επαφή που είχε ο άγιος µε τη φύση και τα ζώα είναι σαν να την κληρονόµησα.

Τι κρατήσατε στη ζωή σας από τον άγιο;

Πολύ θα ήθελα να κρατήσω τον ίδιο τον άγιο στην ολότητά του και να έφτανα κι εγώ σε µορφή αγιοσύνης, αν υπολογίσουµε ότι αυτός είναι ο στόχος κάθε ορθόδοξου χριστιανού, η αγιότητα. Νιώθω όµως ότι είµαι πολύ µακριά και χρειάζοµαι να αγωνιστώ τον προσωπικό µου αγώνα 

Ως ηθοποιός νιώσατε ότι ο άγιος αδικήθηκε;

Αν κοιτάξετε όλες τις άγιες µορφές, οι οποίες ενήργησαν µε θυσιαστική αγάπη και ταπεινότητα, θα δείτε ότι όλες αδικήθηκαν. Οπότε ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, ένας άγιος, όπως ήταν ο Αγιος Παΐσιος, που είχε τις αγκαλιές του ανοιχτές για όλο τον κόσµο, πώς θα ήταν δυνατόν να µην αδικηθεί; Φυσικά αδικήθηκε και δέχθηκε την αδικία χωρίς να διαµαρτυρηθεί. Οπως, για παράδειγµα, θα µαρτυρήσω κάτι από τη σειρά: Κάποια στιγµή στην Κόνιτσα ο ιερέας του ναού έδιωξε τον άγιο από το ιερό και δεν τον άφησε να κοινωνήσει, λέγοντάς του να πάει τελευταίος έξω, µες στον κόσµο, θέλοντας να τον εξευτελίσει. Εκείνος µε υπακοή πήγε, χωρίς διαµαρτυρία. Μετά από αυτό βέβαια έφυγε από την Κόνιτσα, διότι πια είχε αρχίσει η ζήλια στο πρόσωπό του για το έργο που έκανε. Εκδιώχθηκε ουσιαστικά ο άγιος.

Τον θαυµάσατε τον άγιο για τη διαδροµή του -ασθένειες, διωγµοί, µετακινήσεις, ξεριζωµοί- έως την κοίµηση;

Τον θαυµάζω ακόµη. Πόσο αρχοντικά στάθηκε στο τέλος της ζωής του. Που γι’ αυτόν φυσικά ήταν η αρχή ο θάνατος. ∆εν έπαυε όµως να είναι άνθρωπος. Ο αγώνας ο δικός του ήταν συγκινητικός. Στο τέλος δεν ήθελε να επιβαρύνει τις µοναχές που τον φρόντιζαν και σερνόταν µόνος του να πάρει τα φάρµακά του.

Πώς βιώσατε τη σχέση του µε τη µητέρα του, που ήταν µια σχέση εξάρτησης, αρχικά, από την πλευρά της µάνας;

Ο ίδιος ο άγιος έφυγε από την Κόνιτσα χωρίς να χαιρετήσει τη µάνα του. Την αγαπούσε πολύ τη µητέρα του. Ο λόγος που δεν την αποχαιρέτησε ήταν ότι δεν ήθελε στα πρώτα χρόνια της µοναστικής του πορείας να έχει αυτή τη θύµηση του αποχωρισµού. Περί αποχωρισµού πρόκειται. Ο Παΐσιος ήταν συνειδητοποιηµένος από νωρίς και είχε ανακοινώσει ότι θα γίνει µοναχός.

Τα πιο συγκινητικά στιγµιότυπα στα γυρίσµατα ποια ήταν για εσάς;

Η κοίµηση του αγίου µε συγκίνησε. Οι σκηνές µε τον γιατρό, µε τους πνευµατικούς και οι σκηνές της προσευχής. Η σχέση του µε τις µοναχές στη Σουρωτή, που τις βοήθησε να χτίσουν το µοναστήρι.

Υπήρξαν σκηνές που σας δυσκόλεψαν;

Με δυσκόλεψε η προσευχή του αγίου, διότι ήταν πολύ µεγάλη. Ο σεναριογράφος µού είπε: «Αν τη λες κάθε βράδυ από σήµερα, θα τη µάθεις». Γενικά στη σειρά έκανα πράγµατα τα οποία δεν φανταζόµουν ότι θα µπορούσα να κάνω.

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 1/2