Μαρία Σολωµού για την παράσταση "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.": Κι όµως, υπήρξε θεατής που σηκώθηκε και είπε "είσαι µ@λ@κισµένη" επειδή ενοχλήθηκε
"Μεγαλώνοντας δεν είµαι τόσο µαύρη στις απόψεις µου"
Η Μαρία Σολωμού αποκαλύπτει τα κοινά της με την ανατρεπτική ηραία την οποία παίζει (και σαρώνει) στο "Μικρό Χορν" και δηλώνει ότι "είναι όλοι εμείς", στον μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου που δεν αφήνει τίποτα όρθιο...
Η Μαρία Σολωµού σαρώνει ως «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» στο θέατρο «Μικρό Χορν», δίνοντας ερµηνεία ζωής. Τώρα, λοιπόν, εξηγεί γιατί «όλος ο κόσµος είναι η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», η ηρωίδα µε το καυστικό χιούµορ που αφορίζει τα δήθεν, την οποία έπλασε η Λένα Κιτσοπούλου, που σκηνοθετεί η Φρόσω Λύτρα και την οποία η δηµοφιλής ηθοποιός αγαπάει από παλιά.
«Το 2009 το έργο πρωτοπαίχτηκε στο “Εθνικό” µε τη Μαρία Πρωτόπαπα. Και τότε είχε “ταράξει”.
Πλέον δεν είναι τόσο νουβό, υπό την έννοια ότι όλοι πλέον είµαστε ψυλλιασµένοι, κάνουµε τον εσωτερικό µας µονόλογο για το πού πάει αυτή η ζωή, τι κάνω εγώ εδώ πέρα - είµαστε πιο υποψιασµένοι. Τότε, όσοι το έβλεπαν πρέπει να πάθαιναν εγκεφαλικό.
Τώρα, περισσότερο διακρίνω ταύτιση. Νοµίζω ότι έχει να κάνει µε τον τρόπο γραφής της Λένας -γράφει πολύ έξυπνα-, που πιάνει τον παλµό του θεατή. Την προδιάθεση που έχουµε να αναθεωρήσουµε την πεπατηµένη στη ζωή µας, όλα τα τσιτάτα, η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” τα φέρνει τούµπα, τα ακυρώνει. Η ηρωίδα είναι όλοι εµείς, παρότι έχω πολύ γυναικείο κοινό... Ώρες ώρες ψάχνω για άντρα στο κοινό, τον πρώτο τον πέτυχα τις προάλλες, στη δέκατη σειρά. Αλλά η ηρωίδα, εν δυνάµει, είµαστε όλοι µας».
Πώς ξεκίνησε η σχέση µαζί της; «∆ιδάσκω σε θεατρική σχολή 18 χρόνια. Kάποιες φορές δίνουµε στα παιδιά µονολόγους. Ήξερα ότι είχε γράψει αυτό το κείµενο η Λένα και σκόπευα να το χρησιµοποιήσω. Αλλά κάθε φορά που έδινα µονολόγους στα κορίτσια έλεγα: Το ‘‘Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.’’ δεν ξέρω αν θα το πάµε, είναι δύσκολο. Το είχα λοιπόν στο πίσω µέρος του µυαλού µου, έλεγα “ωραίο θα είναι αυτό”, αλλά δεν το τολµούσα. ∆εν είµαι πολύ τολµηρή θεατρικά, δεν πολυρισκάρω. Φοβάµαι κιόλας τη µοναξιά στη σκηνή. Όσες φορές µου πρότειναν µονόλογο, τον απέφυγα».
Τι αποµένει ως προοπτική; «Το έργο δεν σου δίνει µία λύση. Καθένας θα τη βρει µόνος του. Είναι τραγικό το φινάλε, αλλά η Λένα το υπονοµεύει. Σου λέει “και εδώ πάνω καλά είµαι, χαρές και πανηγύρια θα έχουµε”... Η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” αντιµετωπίζει και τη θνητότητα µε χιούµορ: ότι τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος; Μην παίρνουµε και πολύ σοβαρά τον εαυτό µας! Συµφωνώ µε αυτό.
Μεγαλώνοντας, δεν είµαι τόσο “µαύρη” στις απόψεις µου. Παλιά, έβλεπα να ψιλοβρέχει και έλεγα “θα πνιγούµε”. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα περισσότερο το έργο, έγινα θετικός άνθρωπος - δεν ξέρω πώς το κατάφερα. Εχω και αυτοσαρκασµό, οτιδήποτε κάνω το αφορίζω επιτόπου. Εκεί ταυτίστηκα απόλυτα µε την ηρωίδα: δεν θέλω να παίρνω τίποτα στη ζωή µου στα σοβαρά επειδή (η ζωή) είναι µία... Είναι αστείο. Θεωρώ όµως πως η ηρωίδα δεν είναι αντισυµβατική, απλώς γνωρίζει την κατάστασή της και δεν της αρέσει καθόλου. Οπότε, ο περισσότερος κόσµος εκεί ταυτίζεται µαζί της».
Τι επιδιώκει για το κοινό; «Eπειδή είναι πυκνό κείµενο -έχει τα εσωτερικά, τα συγκινητικά, τα αφοριστικά, τα κοροϊδευτικά του- δεν θέλω να χάσουν τίποτα οι θεατές. Είµαι συγκεντρωµένη στο να τα µεταφέρω, στο να µην αφαιρείται κανείς, oπότε είναι πολύ δύσκολο. Επιθυµώ, φεύγοντας, να έχουν ταυτιστεί και να λένε “κι εγώ έτσι νιώθω”».
Πάµε για χούντα! Η χαρά του ψαλιδιού! Αλλά απεχθάνοµαι τη λογοκρισία. Σε µια εποχή που συµβαίνουν σηµεία και τέρατα, τι σε πειράζει; Αν πει κάποιος “είσαι χοντρός”; Σωστά να σε πειράξει, γιατί είναι λάθος. Οµως, τώρα το θυµήθηκες; Τόσα χρόνια δεν ήταν (λάθος); Την επίθεση στη σάτιρα, στην τέχνη γενικά γι’ αυτούς τους λόγους τη θεωρώ λάθος. Παιδιά, get a life».
«Το 2009 το έργο πρωτοπαίχτηκε στο “Εθνικό” µε τη Μαρία Πρωτόπαπα. Και τότε είχε “ταράξει”.
Πλέον δεν είναι τόσο νουβό, υπό την έννοια ότι όλοι πλέον είµαστε ψυλλιασµένοι, κάνουµε τον εσωτερικό µας µονόλογο για το πού πάει αυτή η ζωή, τι κάνω εγώ εδώ πέρα - είµαστε πιο υποψιασµένοι. Τότε, όσοι το έβλεπαν πρέπει να πάθαιναν εγκεφαλικό.
Τώρα, περισσότερο διακρίνω ταύτιση. Νοµίζω ότι έχει να κάνει µε τον τρόπο γραφής της Λένας -γράφει πολύ έξυπνα-, που πιάνει τον παλµό του θεατή. Την προδιάθεση που έχουµε να αναθεωρήσουµε την πεπατηµένη στη ζωή µας, όλα τα τσιτάτα, η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” τα φέρνει τούµπα, τα ακυρώνει. Η ηρωίδα είναι όλοι εµείς, παρότι έχω πολύ γυναικείο κοινό... Ώρες ώρες ψάχνω για άντρα στο κοινό, τον πρώτο τον πέτυχα τις προάλλες, στη δέκατη σειρά. Αλλά η ηρωίδα, εν δυνάµει, είµαστε όλοι µας».
Πώς ξεκίνησε η σχέση µαζί της; «∆ιδάσκω σε θεατρική σχολή 18 χρόνια. Kάποιες φορές δίνουµε στα παιδιά µονολόγους. Ήξερα ότι είχε γράψει αυτό το κείµενο η Λένα και σκόπευα να το χρησιµοποιήσω. Αλλά κάθε φορά που έδινα µονολόγους στα κορίτσια έλεγα: Το ‘‘Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.’’ δεν ξέρω αν θα το πάµε, είναι δύσκολο. Το είχα λοιπόν στο πίσω µέρος του µυαλού µου, έλεγα “ωραίο θα είναι αυτό”, αλλά δεν το τολµούσα. ∆εν είµαι πολύ τολµηρή θεατρικά, δεν πολυρισκάρω. Φοβάµαι κιόλας τη µοναξιά στη σκηνή. Όσες φορές µου πρότειναν µονόλογο, τον απέφυγα».
"It’s now or never"
«Τώρα όµως, επειδή έπεσε σοβαρά η πρόταση στο τραπέζι, πήρα τη Λένα και µου απάντησε “εσύ είσαι η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσα χρόνια;”. Και λέω: “Εντάξει, it’s now or never”». Βέβαια, «δεν µπορώ να πω ότι συµφωνώ 100% µε τα πάντα του κειµένου. ∆εν είµαι εγώ η “Μ.A.I.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.”, αλλά µια πτυχή της (εννοείται)». Ο µονόλογος της Λένας Κιτσοπούλου δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Μια γυναίκα κοντά στα 40 που σιχαίνεται το βόλεµα και τα κλισέ τύπου «την υγειά µας να έχουµε».Τι αποµένει ως προοπτική; «Το έργο δεν σου δίνει µία λύση. Καθένας θα τη βρει µόνος του. Είναι τραγικό το φινάλε, αλλά η Λένα το υπονοµεύει. Σου λέει “και εδώ πάνω καλά είµαι, χαρές και πανηγύρια θα έχουµε”... Η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” αντιµετωπίζει και τη θνητότητα µε χιούµορ: ότι τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος; Μην παίρνουµε και πολύ σοβαρά τον εαυτό µας! Συµφωνώ µε αυτό.
Μεγαλώνοντας, δεν είµαι τόσο “µαύρη” στις απόψεις µου. Παλιά, έβλεπα να ψιλοβρέχει και έλεγα “θα πνιγούµε”. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα περισσότερο το έργο, έγινα θετικός άνθρωπος - δεν ξέρω πώς το κατάφερα. Εχω και αυτοσαρκασµό, οτιδήποτε κάνω το αφορίζω επιτόπου. Εκεί ταυτίστηκα απόλυτα µε την ηρωίδα: δεν θέλω να παίρνω τίποτα στη ζωή µου στα σοβαρά επειδή (η ζωή) είναι µία... Είναι αστείο. Θεωρώ όµως πως η ηρωίδα δεν είναι αντισυµβατική, απλώς γνωρίζει την κατάστασή της και δεν της αρέσει καθόλου. Οπότε, ο περισσότερος κόσµος εκεί ταυτίζεται µαζί της».
Τι επιδιώκει για το κοινό; «Eπειδή είναι πυκνό κείµενο -έχει τα εσωτερικά, τα συγκινητικά, τα αφοριστικά, τα κοροϊδευτικά του- δεν θέλω να χάσουν τίποτα οι θεατές. Είµαι συγκεντρωµένη στο να τα µεταφέρω, στο να µην αφαιρείται κανείς, oπότε είναι πολύ δύσκολο. Επιθυµώ, φεύγοντας, να έχουν ταυτιστεί και να λένε “κι εγώ έτσι νιώθω”».
«Εκθέτω τον εαυτό µου»
«Υπάρχει όµως», συµπληρώνει «και η ταύτιση µε το αρνητικό. Πετάω τον ρατσισµό έντονα, εκθέτοντας τον εαυτό µου στην παράσταση, δεν λέω στα µούτρα κανενός “είσαι ρατσιστής”. Κι όµως, υπήρξε θεατής που σηκώθηκε και είπε: “Είσαι µ@λ@κισµένη”. Επειδή ενοχλήθηκε µε κάτι που προφανώς ο ίδιος κάνει. ∆εν µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε φράσεις στη σκηνή που παλιότερα ήταν προσβλητικές; Μα αυτές χρησιµοποιούνται για συγκεκριµένο λόγο! Αλλιώς, να µην υπάρχουν αστυνοµικά έργα γιατί σκοτώνεται κόσµος! Με αυτήν τη λογική, αν ανοίξεις την ψαλίδα, έχει πολύ να βάλεις µέσα.Πάµε για χούντα! Η χαρά του ψαλιδιού! Αλλά απεχθάνοµαι τη λογοκρισία. Σε µια εποχή που συµβαίνουν σηµεία και τέρατα, τι σε πειράζει; Αν πει κάποιος “είσαι χοντρός”; Σωστά να σε πειράξει, γιατί είναι λάθος. Οµως, τώρα το θυµήθηκες; Τόσα χρόνια δεν ήταν (λάθος); Την επίθεση στη σάτιρα, στην τέχνη γενικά γι’ αυτούς τους λόγους τη θεωρώ λάθος. Παιδιά, get a life».
*Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»
