Oι βουβές επαναστάσεις του Christian Dior
Ο Christian Dior άλλαξε όσα γνώριζε ο κόσμος για τα φορέματα, τα καπέλα, τις τσάντες, τα κοσμήματα, τα παπούτσια, τα αρώματα
Η παιδική ηλικία
Ο Christian είναι ένα ήσυχο παιδί, υπάκουο, που δεν κάνει σκανταλιές. Δείχνει έφεση στο σχέδιο και θέλει να ασχοληθεί με κάτι σχετικό: ζωγραφική είτε αρχιτεκτονική. Οι γονείς του όμως του το αρνούνται κατηγορηματικά. Η οικογένεια ήταν εύπορη, ο πατέρας του εργοστασιάρχης λιπασμάτων, υπάρχει ήδη ο διάδοχος στην επιχείρηση -ο μεγαλύτερός του αδελφός Raymond-, οπότε ψάχνουν για τον μικρότερο τους γιο κάτι πιο σημαντικό κοινωνικά: ας πούμε διπλωμάτης. Ο Christian υπακούει! Οι οικογένεια μετακομίζει στο Παρίσι από τη Γκρανβίλ, μια πόλη της Νορμανδίας. Ο Christian γράφεται στη Σορβόνη, στις Πολιτικές Επιστήμες.
Δεν το ‘χει όμως, οπότε ο πατέρας του αναγκάζεται να εκταμιεύσει ένα μικρό κεφάλαιο, με το οποίο εκείνος ανοίγει μια μικρή γκαλερί (βουβή επανάσταση Νο1).
Παρουσιάζει και εμπορεύεται μεταξύ άλλων, έργα των Salvador Dali, Man Ray και Jean Cocteau. Κερδίζει κάποια χρήματα, όμως συνεχίζει να τον ζει η οικογένειά του. Ωστόσο ένας συνδυασμός γεγονότων, θάνατος της μητέρας και του μεγάλου του αδελφού και χρεωκοπία του πατέρα, τον αναγκάζουν να την κλείσει.
Η πρώτη δουλειά
Από μικρός ο Christian Dior ζωγραφίζει γυναικείες φιγούρες της φαντασίας του με ενδύματα επίσης της φαντασίας του και συνεχίζει να το κάνει. Μετά το κλείσιμο της γκαλερί ένας φίλος του ηθοποιός, ο οποίος βιοπορίζεται κάνοντας παρόμοια δουλειά, τον παροτρύνει να πουλάει τα σχέδιά του σε μοδίστρες. Όντως ο Dior ξεκινά να τα δείχνει όπου βρει και τελικά η Μadame Agnes αγοράζει μερικά για το πιλοποιείο της. Συνεχίζει να το κάνει καλύπτοντας έτσι κάποια μικροέξοδα – το κάθε σχέδιό του το αποτιμά σε τιμή μικρότερη των σημερινών 2 ευρώ. Βρίσκει όμως δουλειά ως σχεδιαστής το 1937 στον οίκο Robert Piguet, που επονομαζόταν τότε “βασιλιάς της μόδας”. Σχεδιάζει για λογαριασμό του τρεις κολεξιόν με μεγάλη επιτυχία, αλλά προτού προλάβει να συνεχίσει η Πατρίδα τον καλεί. Οι Γερμανοί επιτίθενται στη Γαλλία.
Πόλεμος – ήττα- κατάθεση όπλων. Ο Christian Dior συναντάει την οικογένειά του στη Νότια Γαλλία και όλοι μαζί επιστρέφουν στο Παρίσι το 1942. Πιάνει αμέσως δουλειά ως σχεδιαστής, μαζί με τον Pierre Balmain, στον οίκο Lucien Lelong. Δημιουργούν σύνολα κι αξεσουάρ που ο Lelong πουλάει στους κατακτητές Γερμανούς και στους συνεργάτες τους. Βλέπετε, αυτοί έχουν τα χρήματα εκείνη την εποχή.
Το στίγμα
Μετά την Κατοχή, πλησιάζει τον Dior ο μεγαλοεπιχειρηματίας Marcel Boussac με σκοπό να του αναθέσει τη διεύθυνση ενός οίκου μόδας που μόλις είχε αγοράσει. O Christian Dior αρνείται (“βουβή” επανάσταση Νο 2). Του ζητάει χρήματα για να ανοίξει τον δικό του οίκο και ο Boussac δέχεται. Το 1946 ο οίκος Christian Dior είναι γεγονός. Η πρώτη του επώνυμη συλλογή παρουσιάζεται στο κοινό στις 12 Φεβρουαρίου του 1947. Ο ίδιος ονομάζει την κολεξιόν του “Ligne Corolle”, όμως η Carmel Snow, διευθύντρια του περιοδικού Harper’s Bazaar, βρίσκει την ονομασία που της αξίζει: “The New Look” (η πραγματική επανάσταση)!
Ο Christian Dior “ξαναδίνει” στη γυναίκα τη θηλυκότητα που έχασε λόγω του πολέμου και των καινούριων εργασιακών ρόλων της.
Επαναφέρει τις πολύ μακριές και ογκώδεις φούστες, τους στενούς, αλλά γυμνούς ώμους και τη μέση-δακτυλίδι. Επαναφέρει την πολυτέλεια που τόσο λατρεύουν, αλλά και έχουν στερηθεί οι Γάλλοι. Μια νέα δηλαδή, το ίδιο ξέφρενη, Belle Epoque. Αδιαφορεί παντελώς για τη σπατάλη υφάσματος – κάποια μοντέλα του απαιτούν μέχρι 36 μέτρα ύφασμα για να δημιουργηθούν.
“No Dior, no Dietrich”
Οι φεμινίστριες της εποχής είναι οι πρώτες που του επιτίθενται. Τον κατηγορούν πως τα μοντέλα του δεν λαμβάνουν υπόψη τους τη θέση της γυναίκας στην εργασία: ο συνδυασμός “στενή μέση και μακριά φούστα” τις δυσκολεύει και δεν τις διευκολύνει στην εργασία τους. Ακολουθεί η Coco Chanel που πρεσβεύει διαφορετικές σχεδιαστικά αντιλήψεις: “Ο Dior δεν ντύνει τις γυναίκες, τους φοράει ταπετσαρίες”. Κι ο Balencianga… Ποιος νοιάζεται όμως;
Οι γυναίκες λατρεύουν τη γραμμή του Dior! Τι κι αν κάποιες δημιουργίες του ζυγίζουν 20 κιλά, τι κι αν χρειάζονται βοήθεια άλλου για να κουμπωθούν… Όλες οι γυναίκες, επώνυμες κι ανώνυμες ονειρεύονται “κάτι Dior”. Κάποιες το αποκτούν.
Ο Dior κερδίζει τον πρώτο γύρο: το 1949 αντιπροσωπεύει το 75% των γαλλικών εξαγωγών σε προϊόντα μόδας. Γίνεται ο πρώτος Γάλλος που εμφανίζεται στο εξώφυλλο του περιοδικού Time. Οι περισσότερες σταρ του Χόλιγουντ προτιμούν τις δημιουργίες του. Η Marlene Dietrich ντύνεται αποκλειστικά (με πολύ μικρές παρασπονδίες) με Dior. Όταν την πλησίασε o Alfred Hitchcock για να συζητήσουν για τη συμμετοχή της στην καινούρια του ταινία του έθεσε τον Dior ως όρο: “No Dior, no Dietrich”! Όπως αποδεικνύεται από τη συμμετοχή της στην ταινία “Πονεμένο ρομάντζο” (Stage Fright), ο Hitchcock δέχτηκε.
Οι προλήψεις
Στα 14 του ο Christian γνωρίζει μια περιπλανόμενη χειρομάντισσα: εκείνη, αφού του μελετάει την παλάμη, προφητεύει πως “παρόλο που θα υπέφερε από φτώχεια μερικές φορές στη ζωή του, τελικά θα τα κατάφερνε μέσω των γυναικών”. Από τότε κυκλοφορεί μέ 6 γούρια-ξόρκια στις τσέπες του σακακιού του -μεταξύ των οποίων ένα τετράφυλλο τριφύλι-, έχει πάντοτε ένα μικρό κομμάτι ξύλου το οποίο χαϊδεύει τακτικά, πιστεύει στη δύναμη του αριθμού “8”. Βαφτίζει διάφορες δημιουργίες με ονόματα από διάφορα τραπουλόχαρτα, από γνωστές δεισιδαιμονίες, ενσωματώνει στα σχέδια που φέρουν τα γούρια του. Τακτικά και οπωσδήποτε πριν από κάποιο σημαντικό γεγονός, συμβουλεύεται χειρομάντη. Λέγεται πως αυτή τον συμβουλεύει να μη φύγει για ταξίδι χαλάρωσης στην Τοσκάνη, όπως έχει υπολογίσει. Για πρώτη φορά δεν την ακούει.
Ο μυστηριώδης θάνατος
Στις 24 Οκτωβρίου 1957 ο Christian Dior βρίσκεται νεκρός στις Θέρμες di Montecatini στην Τοσκάνη, από καρδιακή προσβολή. Είναι μόλις 52 ετών. Από τότε διάφορα σενάρια ξεκίνησαν να κυκλοφορούν: ένα ψαροκόκαλο καρφώθηκε στο λαιμό του και του προξένησε ασφυξία. Έπαιζε χαρτιά και από την ένταση έπαθε έμφραγμα. Έκανε παρατεταμένο έρωτα και τον πρόδωσε η καρδιά του. Ο Christian Dior πάντως συνοδευόταν στο Montecatini από τον νεαρό εραστή του Αλγερινό τραγουδιστή Jacques Benita.
O Christian Dior κατάφερε σε 11 μόλις χρόνια (κάποιοι από τους επιγόνους του στον οίκο έμειναν περισσότερο στη θέση του, όπως ο Marc Bohan, ο John Galliano και ο Kris Van Assche) να γράψει ιστορία. Το 1984 o Bernard Arnault αγόρασε αυτή την “ιστορία” με μόλις 1 ευρώ!
Ο Christian είναι ένα ήσυχο παιδί, υπάκουο, που δεν κάνει σκανταλιές. Δείχνει έφεση στο σχέδιο και θέλει να ασχοληθεί με κάτι σχετικό: ζωγραφική είτε αρχιτεκτονική. Οι γονείς του όμως του το αρνούνται κατηγορηματικά. Η οικογένεια ήταν εύπορη, ο πατέρας του εργοστασιάρχης λιπασμάτων, υπάρχει ήδη ο διάδοχος στην επιχείρηση -ο μεγαλύτερός του αδελφός Raymond-, οπότε ψάχνουν για τον μικρότερο τους γιο κάτι πιο σημαντικό κοινωνικά: ας πούμε διπλωμάτης. Ο Christian υπακούει! Οι οικογένεια μετακομίζει στο Παρίσι από τη Γκρανβίλ, μια πόλη της Νορμανδίας. Ο Christian γράφεται στη Σορβόνη, στις Πολιτικές Επιστήμες.
Δεν το ‘χει όμως, οπότε ο πατέρας του αναγκάζεται να εκταμιεύσει ένα μικρό κεφάλαιο, με το οποίο εκείνος ανοίγει μια μικρή γκαλερί (βουβή επανάσταση Νο1).
Παρουσιάζει και εμπορεύεται μεταξύ άλλων, έργα των Salvador Dali, Man Ray και Jean Cocteau. Κερδίζει κάποια χρήματα, όμως συνεχίζει να τον ζει η οικογένειά του. Ωστόσο ένας συνδυασμός γεγονότων, θάνατος της μητέρας και του μεγάλου του αδελφού και χρεωκοπία του πατέρα, τον αναγκάζουν να την κλείσει.
Η πρώτη δουλειά
Από μικρός ο Christian Dior ζωγραφίζει γυναικείες φιγούρες της φαντασίας του με ενδύματα επίσης της φαντασίας του και συνεχίζει να το κάνει. Μετά το κλείσιμο της γκαλερί ένας φίλος του ηθοποιός, ο οποίος βιοπορίζεται κάνοντας παρόμοια δουλειά, τον παροτρύνει να πουλάει τα σχέδιά του σε μοδίστρες. Όντως ο Dior ξεκινά να τα δείχνει όπου βρει και τελικά η Μadame Agnes αγοράζει μερικά για το πιλοποιείο της. Συνεχίζει να το κάνει καλύπτοντας έτσι κάποια μικροέξοδα – το κάθε σχέδιό του το αποτιμά σε τιμή μικρότερη των σημερινών 2 ευρώ. Βρίσκει όμως δουλειά ως σχεδιαστής το 1937 στον οίκο Robert Piguet, που επονομαζόταν τότε “βασιλιάς της μόδας”. Σχεδιάζει για λογαριασμό του τρεις κολεξιόν με μεγάλη επιτυχία, αλλά προτού προλάβει να συνεχίσει η Πατρίδα τον καλεί. Οι Γερμανοί επιτίθενται στη Γαλλία.
Πόλεμος – ήττα- κατάθεση όπλων. Ο Christian Dior συναντάει την οικογένειά του στη Νότια Γαλλία και όλοι μαζί επιστρέφουν στο Παρίσι το 1942. Πιάνει αμέσως δουλειά ως σχεδιαστής, μαζί με τον Pierre Balmain, στον οίκο Lucien Lelong. Δημιουργούν σύνολα κι αξεσουάρ που ο Lelong πουλάει στους κατακτητές Γερμανούς και στους συνεργάτες τους. Βλέπετε, αυτοί έχουν τα χρήματα εκείνη την εποχή.
Το στίγμα
Μετά την Κατοχή, πλησιάζει τον Dior ο μεγαλοεπιχειρηματίας Marcel Boussac με σκοπό να του αναθέσει τη διεύθυνση ενός οίκου μόδας που μόλις είχε αγοράσει. O Christian Dior αρνείται (“βουβή” επανάσταση Νο 2). Του ζητάει χρήματα για να ανοίξει τον δικό του οίκο και ο Boussac δέχεται. Το 1946 ο οίκος Christian Dior είναι γεγονός. Η πρώτη του επώνυμη συλλογή παρουσιάζεται στο κοινό στις 12 Φεβρουαρίου του 1947. Ο ίδιος ονομάζει την κολεξιόν του “Ligne Corolle”, όμως η Carmel Snow, διευθύντρια του περιοδικού Harper’s Bazaar, βρίσκει την ονομασία που της αξίζει: “The New Look” (η πραγματική επανάσταση)!
Ο Christian Dior “ξαναδίνει” στη γυναίκα τη θηλυκότητα που έχασε λόγω του πολέμου και των καινούριων εργασιακών ρόλων της.
Επαναφέρει τις πολύ μακριές και ογκώδεις φούστες, τους στενούς, αλλά γυμνούς ώμους και τη μέση-δακτυλίδι. Επαναφέρει την πολυτέλεια που τόσο λατρεύουν, αλλά και έχουν στερηθεί οι Γάλλοι. Μια νέα δηλαδή, το ίδιο ξέφρενη, Belle Epoque. Αδιαφορεί παντελώς για τη σπατάλη υφάσματος – κάποια μοντέλα του απαιτούν μέχρι 36 μέτρα ύφασμα για να δημιουργηθούν.
“No Dior, no Dietrich”
Οι φεμινίστριες της εποχής είναι οι πρώτες που του επιτίθενται. Τον κατηγορούν πως τα μοντέλα του δεν λαμβάνουν υπόψη τους τη θέση της γυναίκας στην εργασία: ο συνδυασμός “στενή μέση και μακριά φούστα” τις δυσκολεύει και δεν τις διευκολύνει στην εργασία τους. Ακολουθεί η Coco Chanel που πρεσβεύει διαφορετικές σχεδιαστικά αντιλήψεις: “Ο Dior δεν ντύνει τις γυναίκες, τους φοράει ταπετσαρίες”. Κι ο Balencianga… Ποιος νοιάζεται όμως;
Οι γυναίκες λατρεύουν τη γραμμή του Dior! Τι κι αν κάποιες δημιουργίες του ζυγίζουν 20 κιλά, τι κι αν χρειάζονται βοήθεια άλλου για να κουμπωθούν… Όλες οι γυναίκες, επώνυμες κι ανώνυμες ονειρεύονται “κάτι Dior”. Κάποιες το αποκτούν.
Ο Dior κερδίζει τον πρώτο γύρο: το 1949 αντιπροσωπεύει το 75% των γαλλικών εξαγωγών σε προϊόντα μόδας. Γίνεται ο πρώτος Γάλλος που εμφανίζεται στο εξώφυλλο του περιοδικού Time. Οι περισσότερες σταρ του Χόλιγουντ προτιμούν τις δημιουργίες του. Η Marlene Dietrich ντύνεται αποκλειστικά (με πολύ μικρές παρασπονδίες) με Dior. Όταν την πλησίασε o Alfred Hitchcock για να συζητήσουν για τη συμμετοχή της στην καινούρια του ταινία του έθεσε τον Dior ως όρο: “No Dior, no Dietrich”! Όπως αποδεικνύεται από τη συμμετοχή της στην ταινία “Πονεμένο ρομάντζο” (Stage Fright), ο Hitchcock δέχτηκε.
Οι προλήψεις
Στα 14 του ο Christian γνωρίζει μια περιπλανόμενη χειρομάντισσα: εκείνη, αφού του μελετάει την παλάμη, προφητεύει πως “παρόλο που θα υπέφερε από φτώχεια μερικές φορές στη ζωή του, τελικά θα τα κατάφερνε μέσω των γυναικών”. Από τότε κυκλοφορεί μέ 6 γούρια-ξόρκια στις τσέπες του σακακιού του -μεταξύ των οποίων ένα τετράφυλλο τριφύλι-, έχει πάντοτε ένα μικρό κομμάτι ξύλου το οποίο χαϊδεύει τακτικά, πιστεύει στη δύναμη του αριθμού “8”. Βαφτίζει διάφορες δημιουργίες με ονόματα από διάφορα τραπουλόχαρτα, από γνωστές δεισιδαιμονίες, ενσωματώνει στα σχέδια που φέρουν τα γούρια του. Τακτικά και οπωσδήποτε πριν από κάποιο σημαντικό γεγονός, συμβουλεύεται χειρομάντη. Λέγεται πως αυτή τον συμβουλεύει να μη φύγει για ταξίδι χαλάρωσης στην Τοσκάνη, όπως έχει υπολογίσει. Για πρώτη φορά δεν την ακούει.
Ο μυστηριώδης θάνατος
Στις 24 Οκτωβρίου 1957 ο Christian Dior βρίσκεται νεκρός στις Θέρμες di Montecatini στην Τοσκάνη, από καρδιακή προσβολή. Είναι μόλις 52 ετών. Από τότε διάφορα σενάρια ξεκίνησαν να κυκλοφορούν: ένα ψαροκόκαλο καρφώθηκε στο λαιμό του και του προξένησε ασφυξία. Έπαιζε χαρτιά και από την ένταση έπαθε έμφραγμα. Έκανε παρατεταμένο έρωτα και τον πρόδωσε η καρδιά του. Ο Christian Dior πάντως συνοδευόταν στο Montecatini από τον νεαρό εραστή του Αλγερινό τραγουδιστή Jacques Benita.
O Christian Dior κατάφερε σε 11 μόλις χρόνια (κάποιοι από τους επιγόνους του στον οίκο έμειναν περισσότερο στη θέση του, όπως ο Marc Bohan, ο John Galliano και ο Kris Van Assche) να γράψει ιστορία. Το 1984 o Bernard Arnault αγόρασε αυτή την “ιστορία” με μόλις 1 ευρώ!
