Ο Σταύρος Φωτιάδης στα Παραπολιτικά: "Έτσι βάφτισα Ρέμο τον Αντώνη"

O Σταύρος Φωτιάδης είναι ένας από τους πιο γνήσιους εκπροσώπους του λαϊκού τραγουδιού, µε σπουδαία και µακρά πορεία στις πίστες και στο πεντάγραµµο και µε φανατικό κοινό. Η ζωή του είναι γεµάτη ωραίες ιστορίες, µια εκ των οποίων αποκάλυψε πρόσφατα στη µεγάλη γιορτή των «Παραπολιτικών», κάνοντας γνωστό πως είναι ο καλλιτεχνικός νονός του Αντώνη Ρέµου και προσφέροντάς του µάλιστα πάνω στην πίστα και µια λαµπάδα για το Πάσχα, εν µέσω αποθέωσης.

Ο Σαλονικιός τραγουδιστής µιλάει σήµερα στο «S» και αποκαλύπτει άγνωστες λεπτοµέρειες για το πώς βρήκε το όνοµα του γνωστού τραγουδιστή, ενώ µιλά και για τις δικές του περιπέτειες στη νύχτα. Κάθε Τετάρτη εµφανίζεστε στο «Aristotle» στον Πειραιά.


Μιλήστε µας για τις εµφανίσεις σας και την καλλιτεχνική σας παρέα.

Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο µαγαζί, του φίλου του ∆ηµήτρη Μεσούλα, που είναι ένας πάρα πολύ καλός επιχειρηµατίας. Εµφανίζοµαι µαζί µε τον Χρήστο Πάζη, την Ευτέρπη Ληµναίου και τη Νικόλ Παπαϊωάννου. Ο χώρος είναι πολύ φιλικός, γινόµαστε µια παρέα. Περνάει ο κόσµος πολύ ωραία και µαζί τους διασκεδάζουµε και εµείς µε την ψυχή µας. Κάνουµε καταπληκτικές βραδιές κάθε Τετάρτη. Για µένα είναι µια ευκαιρία να µε βλέπουν οι φίλοι από την Αθήνα και παράλληλα να µε γνωρίζει και η νέα γενιά. Αλλωστε, κάθε Παρασκευή και Σάββατο εµφανίζοµαι στον Εύοσµο της Θεσσαλονίκης στο «Μουσικό Σεργιάνι», το οποίο είναι ένα λαϊκό σχήµα µε τη Μαριάνθη Κεφάλη και ανερχόµενα ταλέντα.

Θέλω να µας µιλήσετε για τη γνωριµία σας µε τον Ρέµο.

Η γνωριµία µου µε τον Αντώνη έγινε το 1987. Τότε εγώ ήµουν γνωστός τραγουδιστής στη Θεσσαλονίκη και είχα δικό µου µαγαζί, «Το κάστρο». Κάποια στιγµή ετοιµαζόµασταν για τη χειµερινή σεζόν να κάνουµε το πρόγραµµα. Στην ορχήστρα είχα ένα παιδί που έπαιζε πλήκτρα και ήταν φίλος του Αντώνη, ο οποίος τότε είχε το επίθετο Πασχαλίδης. Κάποια στιγµή, επειδή ο Αντώνης είναι ένα παιδί πολύ ανοιχτό και δεν κωλώνει πουθενά, ερχόταν στο µαγαζί στις πρόβες µε τον φίλο του τον µουσικό, ενώ δούλευε σε µια µουσική ταβέρνα, «Το αηδονάκι», στον Λαγκαδά. Κάποια µέρα ο Αντώνης, µε το «θράσος» που τον διακρίνει, µε την καλή την έννοια, µου ζήτησε, επειδή εγώ είχα κουραστεί, να τραγουδάει αυτός στις πρόβες. Τον ρώτησα τότε έκπληκτος: «Πού τα ξέρεις τα τραγούδια µου;».

Και απάντησε: «Ολα τα ξέρω τα τραγούδια σου». Ετσι, τον άφησα να κάνει την πρόβα. Οταν τελείωσε την πρόβα του, τον ρώτησα αν είναι τραγουδιστής και µου είπε: «Παίζω τουµπερλέκι και τραγουδάω στο “Αηδονάκι”». Και του έκανα την πρόταση να έρθει Θεσσαλονίκη να δουλέψει µαζί µου. ∆εν το περίµενε και ενθουσιάστηκε µε την πρόταση. Μου µιλούσε στον πληθυντικό και µου είπε: «Αλήθεια; Θα µε πάρετε; Θέλω πολύ». ∆εν το πίστευε. Οπότε έγινε η πρόταση και ξεκινήσαµε µετά να κάνουµε πρόβες.



Πώς αποφασίσατε να του αλλάξετε το όνοµα και να γίνετε ο καλλιτεχνικός νονός του;

Οταν κλείσαµε τη δουλειά και ξεκινήσαµε τις πρόβες, του έκανα την πρόταση και του είπα: «Θέλεις να αλλάξουµε το επίθετό σου και να βάλουµε ένα πιο καλλιτεχνικό;».

Τότε ήταν µόδα οι καλλιτέχνες να µην έχουν το δικό τους επίθετο και να έχουν ένα άλλο. Μου είπε: «Ο,τι θέλεις, όπως νοµίζεις », µε πίστευε πάρα πολύ. Στη συνέχεια, µε τη σύζυγό µου, τη Μαρία, αρχίσαµε να ψάχνουµε στα βιβλία αρχαία ονόµατα, να βρούµε κάτι εύκολο και µικρό. Και όπως διαβάζαµε τα βιβλία της ρωµαϊκής εποχής, κολλήσαµε στο Ρέµος. Από εκεί και πέρα βρήκαµε και άλλα, όπως Βενέτης. Μου είπε ο Αντώνης: «Οποιο νοµίζεις εσύ». Και καταλήξαµε στο Ρέµος. Οι φίλοι του γελούσαν, γιατί γράψαµε στην αφίσα «Αντώνης Ρέµος» και του έλεγαν: «Τι Ρέµος;». Και τους έλεγε: «Μου το άλλαξε ο Φωτιάδης». Στην αρχή δεν τους κάθισε καλά.

Πώς είναι οι σχέσεις σας σήµερα;

Είναι πάρα πολύ καλές και χαίροµαι που έφτασε τόσο ψηλά. Είµαι υπερήφανος που είµαι ο καλλιτεχνικός νονός του. Είναι ένας τεράστιος καλλιτέχνης, µε σταθερή αξία, που πάντα ό,τι κάνει είναι επιτυχηµένο.

Ποια είναι η µεγαλύτερη δυσκολία που έχετε περάσει µέχρι σήµερα;

Η µεγαλύτερη δυσκολία που πέρασα ήταν το 2009. Πήγα σε µια δουλειά στη Σκιάθο για να κάνω µια εµφάνιση και έπεσα από την πίστα και έπαθα συντριπτικό κάταγµα, σε σηµείο να έχω χειρουργεία - έβαλα στα πόδια σίδερα και παράλληλα, ύστερα από περίπου δύο µήνες, δούλευα µε πατερίτσες. Αυτό κράτησε περίπου έναν χρόνο. Τότε δούλευα στην Αθήνα, σε ένα µαγαζί στη Συγγρού. Αυτό ήταν κάτι δύσκολο για µένα, γιατί αγαπάω πολύ τη δουλειά µου και θέλω να δουλεύω συνέχεια, µου ήταν αδιανόητο να µην µπορώ να δουλέψω. Από το 1974 δουλεύω ασταµάτητα. Στην αρχή ως µουσικός, ενώ παράλληλα έπαιζα αρµόνιο και τραγουδούσα. Εκεί µε γνώρισε ο κόσµος, µε έλεγαν «ο µικρός Σταυράκης». Ηµουν 15 χρόνων. Και οι πρώτοι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν το 1983 ήταν µε την επωνυµία «Σταυράκης».

Εχουµε µάθει ότι έχετε βοηθήσει τον Χρήστο Πάζη και τη Νατάσα Θεοδωρίδου.

Με τη Νατάσα µέναµε στην ίδια γειτονιά, στους Αµπελόκηπους, στη Θεσσαλονίκη. Ηµουν φίλος µε τον πατέρα της, που κάποια στιγµή µού είπε: «Η κόρη µου θέλει να γίνει τραγουδίστρια». Επειδή όµως ήταν µικρή, εγώ του έλεγα: «Ασ’ τη να µεγαλώσει και µετά». Παρ’ όλα αυτά, εκείνη έλεγε του πατέρα της «θέλω να µε ακούσει ο κ. Φωτιάδης». Οπότε ήρθε στο σπίτι µου µια µέρα, κάθισα εγώ στο πιάνο και την έβαλα να µου πει ένα τραγούδι της Λίτσας ∆ιαµάντη. Και είπα του πατέρα της: «Η κόρη σου είναι έτοιµη τραγουδίστρια». Ηταν 17 χρόνων, αλλά ήταν και πολύ καλή µαθήτρια στο σχολείο. Και την πήρα στο µαγαζί µου, το «Κάστρο», για λίγο διάστηµα, γιατί δεν άντεχε στο ξενύχτι. Στη συνέχεια πήρε τον δρόµο της. Με τον Χρήστο Πάζη συνεργαστήκαµε όταν ανακαινίσαµε το «Κάστρο» και το ονοµάσαµε «Σκάλα». Τότε τον έφερα σε επαφή µε τη Sony και έπειτα από µία εβδοµάδα κατέβηκε στην Αθήνα και υπέγραψε µε τη δισκογραφική συµβόλαιο.


























*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 15/2